Sygn. akt V .2 Ka 172/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Marii Bartkowiak Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Raciborzu

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2018 r.

sprawy: M. M. (1) /M./,

syna S. i U.,

ur. (...) w B.

oskarżonego o przestępstwa z art. 190 §1 kk przy zast. art. 64 §1 kk; art. 157 §1 kk,

art. 189 §1 kk przy zast. art. 64 §1 kk,

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 11 grudnia 2017r. sygn. akt II K 873/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

-

w punkcie 1 eliminuje z podstawy prawnej wymiaru kary art. 64 §1 kk,

-

w punkcie 2 ustala, iż przypisane oskarżonemu czyny stanowią jedna przestępstwo polegające na tym, iż w dniu 17 czerwca 2016r. pozbawił wolności P. i K. P. poprzez zamknięcie ich w piwnicy budynku mieszkalnego przy ul. (...) w R., przy czym czynu tego dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu łącznie co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 13 września 2012r., sygn. akt II K 1058/11 za czyny z art. 190 §1 kk w zw. z art. 91 §1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w ramach wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 16/09/2013r., sygn. akt II K 204/13 w rozmiarze dwóch lat pozbawienia wolności w okresie od 13/07/2014r. do 22/09/2015r. z zaliczeniem okresu od 28/05/2013r. do 03/09/2013r., tj. przestępstwa z art. 189 kk w zw. z art. 64 §1 kk i za to na podstawie art. 189 §1 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

-

uchyla zawarte w punkcie 4 rozstrzygnięcie o karze łącznej;

II.  na zasadzie art. 91 §2 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności wymierzając jedną łączną karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  zasądza od oskarżonego M. M. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych K. P. i P. P. kwoty po 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Jacek Myśliwiec

Sygn. akt V. 2 Ka 172/18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Raciborzu wyrokiem z dnia 11 grudnia 2017r., sygn. akt II K 873/16, uznał oskarżonego M. M. (1) za winnego tego, że:

-

w dniu 17.06.2016r. w piwnicy budynku mieszkalnego przy ul. (...) w R. groził zabójstwem P. P. wzbudzając u niego uzasadnioną obawę, że groźba ta zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat, po odbyciu łącznie co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności na podstawie wyroków Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 70/08 z dnia 20.01.2009r. za przestępstwo z art. 190 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 510/09 z dnia 26.01.2010r. za przestępstwo z art. 189 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, Sądu rejonowego w Wodzisławiu Śląskim sygn. akt VI K 435/10 z dnia 30.08.2010r. za przestępstwo z art. 191 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 1058/11 z dnia 13.09.2012r. za przestępstwo z art. 190 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 118/11 z dnia 24.09.2012r. za przestępstwo z art. 288 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim sygn. akt VI K 674/12 z dnia 05.03.2013r. ( wyrok łączny), Sądu rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 1223/12 z dnia 20.05.2013r. za przestępstwo z art. 234 kk objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 204/13 z dnia 16.09.2013r., którą odbył w okresie od 03.07.2014r. do 22.09.2015r., z zaliczeniem okresu od 28.05.2013r. do 03.09.2013r. tj. o czyn z art.190 § 1 kk przy zast. art. 64 § 1 kk

-

w dniu 17.06.2016r. przed budynkiem mieszkalnym przy ul. (...) w R. groził spowodowaniem obrażeń ciała K. P. wzbudzając u niej uzasadnioną obawę, że groźba ta zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat, po odbyciu łącznie co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności na podstawie wyroków Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 70/08 z dnia 20.01.2009r. za przestępstwo z art. 190 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 510/09 z dnia 26.01.2010r. za przestępstwo z art. 189 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, Sądu rejonowego w Wodzisławiu Śląskim sygn. akt VI K 435/10 z dnia 30.08.2010r. za przestępstwo z art. 191 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 1058/11 z dnia 13.09.2012r. za przestępstwo z art. 190 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 118/11 z dnia 24.09.2012r. za przestępstwo z art. 288 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim sygn. akt VI K 674/12 z dnia 05.03.2013r. ( wyrok łączny), Sądu rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 1223/12 z dnia 20.05.2013r. za przestępstwo z art. 234 kk objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 204/13 z dnia 16.09.2013r., którą odbył w okresie od 03.07.2014r. do 22.09.2015r., z zaliczeniem okresu od 28.05.2013r. do 03.09.2013r. tj. o czyn z art. 190 § 1 kk przy zast. art. 64 § 1 kk,

przy czym Sąd przyjął, że oskarżony popełnił je w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich, tj. działając w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 190 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk przy zast. art. 91 §1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał oskarżonego M. M. (1) za winnego tego, że:

-

w dniu 17.06.2016r. pozbawił wolności P. P. poprzez zamknięcie go w piwnicy budynku mieszkalnego przy ul. (...) w R., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat, po odbyciu łącznie co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności na podstawie wyroków Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 70/08 z dnia 20.01.2009r. za przestępstwo z art. 190 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 510/09 z dnia 26.01.2010r. za przestępstwo z art. 189 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, Sądu rejonowego w Wodzisławiu Śląskim sygn. akt VI K 435/10 z dnia 30.08.2010r. za przestępstwo z art. 191 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 1058/11 z dnia 13.09.2012r. za przestępstwo z art. 190 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 118/11 z dnia 24.09.2012r. za przestępstwo z art. 288 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim sygn. akt VI K 674/12 z dnia 05.03.2013r. ( wyrok łączny), Sądu rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 1223/12 z dnia 20.05.2013r. za przestępstwo z art. 234 kk objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 204/13 z dnia 16.09.2013r., którą odbył w okresie od 03.07.2014r. do 22.09.2015r., z zaliczeniem okresu od 28.05.2013r. do 03.09.2013r. tj. o czyn z art.189 § 1 kk przy zast. art. 64 § 1 kk,

-

w dniu 17.06.2016r. pozbawił wolności K. P. poprzez zamknięcie jej w piwnicy budynku mieszkalnego przy ul. (...) w R., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat, po odbyciu łącznie co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności na podstawie wyroków Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 70/08 z dnia 20.01.2009r. za przestępstwo z art. 190 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 510/09 z dnia 26.01.2010r. za przestępstwo z art. 189 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, Sądu rejonowego w Wodzisławiu Śląskim sygn. akt VI K 435/10 z dnia 30.08.2010r. za przestępstwo z art. 191 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 1058/11 z dnia 13.09.2012r. za przestępstwo z art. 190 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 118/11 z dnia 24.09.2012r. za przestępstwo z art. 288 § 1 kk, Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim sygn. akt VI K 674/12 z dnia 05.03.2013r. ( wyrok łączny), Sądu rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 1223/12 z dnia 20.05.2013r. za przestępstwo z art. 234 kk objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Raciborzu sygn. akt II K 204/13 z dnia 16.09.2013r., którą odbył w okresie od 03.07.2014r. do 22.09.2015r., z zaliczeniem okresu od 28.05.2013r. do 03.09.2013r. tj. o czyn z art.189 § 1 kk przy zast. art. 64 § 1 kk,

przy czym Sąd przyjął, że popełnił je w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich, tj. działając w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 189 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk przy zast. art. 91 §1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 17.06.2016r. w piwnicy budynku mieszkalnego przy ul. (...) w R., uderzył pięścią P. P. w prawą rękę powodując u niego obrażenia ciała w postaci złamania paliczka dystalnego, rany pod płytką paznokciową, awulsyjnego zerwania postronka długiego palca IV ręki prawej naruszając czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 – miu dni, tj. o czyn z art.157 § 1 kk.

Na podstawie art. 91 §2 kk Sąd połączył orzeczone kary pozbawienia wolności wymierzając oskarżonemu karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na zasadzie art. 627 kpk w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 kpk oraz § 11 ust. 2 pkt 3 i ust. 7 w zw. § 17 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych K. P. i P. P. kwoty po 1.344 zł na rzecz każdego z oskarżycieli z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika procesowego.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze i § 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3, § 20 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. M. kwotę 826,56 zł w tym podatek VAT z tytułu pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Na podstawie art. 624 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wnieśli oskarżony oraz jego obrońca.

Oskarżony w swojej osobistej apelacji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie iż dopuścił się zarzucanych mu czynów mimo iż nie przyznał się on do ich popełnienia i w oparciu o ten zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego, na zasadzie art. 425 §1 i 2 kpk oraz art. 444 kpk zaskarżył wyrok w całości i na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk zarzucił:

1.  mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, a to:

a)  art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego;

b)  art. 5 §2 kpk poprzez rozstrzygnięcie wszystkich występujących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

c)  art. 170 §1 pkt 5 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego z dnia 11 lipca 2017r. o przesłuchanie w charakterze świadka B. S. na okoliczność przebiegu zdarzenia z dnia 17 czerwca 2016r. oraz dla ustalenia, czy i jakie informacje o tym zdarzeniu przekazywał jej mąż oraz oskarżony.

2.  mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający w szczególności na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do uniewinnienia oskarżonego od zarzutu ich popełnienia.

Nadto, odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 438 pkt 1 kpk obrońca zarzucił naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 189 §1 kk poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie.

Z ostrożności procesowej – na wypadek nie uwzględnienia powyższych zarzutów, zaskarżonemu wyrokowi na podstawie art. 438 pkt 3 i 4 kpk obrońca zarzucił mającą wpływ na jego treść błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że pozbawienie wolności P. P. i K. P. stanowiło dwa odrębne przestępstwa, podczas gdy było to jedno zachowanie, które w przypadku skazania winno zostać uznane za jeden czyn zabroniony, a nadto rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych oraz kary łącznej.

Wskazując na powyższe zarzuty obrońca wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. M. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

ewentualnie

3.  uznanie czynów z punktów III i IV części wstępnej wyroku za jedno przestępstwo oraz o wymierzenie oskarżonemu niższych kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz niższej kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Obrońca oskarżonego wniósł również o dopuszczenie dowodu z pisma (...) z dnia 24 listopada 2017r. dla ustalenia, że uchwałą w sprawie wszczęcia egzekucji z nieruchomości lokalowej nr 16 położonej w R. przy ul. (...) nie została podjęta – pismo w załączeniu.

Ponadto obrońca wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów nieopłaconej ani w całości, ani w części pomocy prawnej świadczonej z urzędu na rzecz oskarżonego M. M. (1) w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje w zakresie w jakim kwestionowały ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku pozbawione były słuszności.

Polemizując z ustaleniami faktycznymi autorzy apelacji usiłowali wykazać, że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego zaprzeczającego aby dopuścił się przypisanych mu czynów i ustalenia oparł na zeznaniach pokrzywdzonych oraz świadka S., które zdaniem skarżącego budzą wątpliwości co do ich wiarygodności. Skarżący kwestionowali nadto ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd I instancji podnosząc, że zgromadzone w sprawie dowody oceniono przekraczając granicę swobodnej oceny dowodów.

Przed odniesieniem się do tego ostatniego stwierdzenia należy przede wszystkim podkreślić, że wynikające z art. 7 kpk prawo swobodnej oceny dowodów jest jedną z najistotniejszych prerogatyw sądu, a zarzut obrazy tego przepisu może być skuteczny tylko wtedy gdy zostanie wykazane, że sąd orzekający oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ocenie dowodów wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia byłby słuszny tylko wtedy gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie mają potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem Sąd ten wskazał dowody na których oparł ustalenia co do przebiegu zajścia i zachowania się w jego trakcie oskarżonego, a jednocześnie wskazał przesłanki którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Sąd I instancji – mając do wyboru przeciwstawne relacje dotyczące przebiegu zdarzenia – poczynił ustalenia opierając się na zeznaniach pewnej grupy świadków, w tym pokrzywdzonych, uznając je za wiarygodne, zaś wyjaśnieniom oskarżonego tego waloru odmówił.

Z faktu, że Sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów – do czego zresztą był zobowiązany nie wynika samo przez się, że poczynione ustalenia faktyczne są błędne jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk.

W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, zaś swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Odnośnie wyjaśnień oskarżonego, na które w apelacji powołuje się obrońca, to wypada tylko zauważyć iż wyjaśnienia te zostały poddane przez Sąd I instancji wnikliwej analizie i konfrontując je z całokształtem ujawnionych okoliczności Sąd I instancji uznał je za niewiarygodne. Należy zwrócić uwagę, iż większość wyjaśnień oskarżonego to eksponowanie swoich rzeczywistych lub urojonych krzywd i prezentowanie się jako osoba pokrzywdzona całym zajściem. Słusznie zatem Sąd Rejonowy oceniał tylko tę część wyjaśnień oskarżonego, która bezpośrednio związana była z przebiegiem zajścia i ocenił je prawidłowo jako niewiarygodne. Taka ocena tego dowodu nie zawiera w sobie ani błędu, ani nie jest oceną dowolną skoro została poparta wszechstronną analizą całokształtu okoliczności sprawy.

Z kolei zeznania pokrzywdzonych i co do pewnego fragmentu zdarzenia również świadka P. S. są z sobą zbieżne i konsekwentne oraz tworzą logiczną całość.

Za błędny należy uznać zarzut naruszenia art. 5 §2 kpk. Należy stanowczo podkreślić, że sięgnięcie po regułę art. 5 kpk może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji, gdy po wyczerpaniu wszelkich możliwości dowodowych i sięgnięciu do reguły logiki i doświadczenia życiowego nadal będą istniały wątpliwości. Sam fakt iż oskarżony nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów, czy też odmiennie od pokrzywdzonych przedstawia przebieg zajścia nie uprawnia po sięganie po tę normę gdyż są to wyłącznie wątpliwości „w ujęciu potocznym”, a nie normatywnym. Takie wątpliwości rozwiązuje się w oparciu o analizę dowodów, reguły doświadczenia życiowego i logikę, nie zaś w oparciu o art. 5 §2 kpk.

Sąd odwoławczy nie podzielił także zarzutu naruszenia art. 170 §1 pkt 5 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka B. S.. Należy przypomnieć, iż świadek ten nie był ani bezpośrednim ani pośrednim obserwatorem zajścia i nie posiadał na ten temat żadnej wiedzy. Mógł on co prawda zetknąć się z relacją swojego męża, który obserwował część zajścia, ale była by to relacja pośrednia – zbędna w sytuacji gdy na tę okoliczność można było przesłuchać świadka P. S.. Słusznie zatem Sąd Rejonowy wniosek obrońcy oddalił jako zmierzający wyłącznie do przewlekłości postępowania.

Generalnie zarzuty i argumenty obu apelacji miały charakter czysto polemiczny, sprowadziły się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi. W żadnym zaś razie nie podważyły one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu przestępstw.

Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy.

W pełni natomiast Sąd odwoławczy zaakceptował pozostałe zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego. Ma rację bowiem skarżący, iż zarzuty ujęte w punkcie III i IV stanowią jeden czyn. Ewidentnie bowiem mamy do czynienia z jedną czynnością sprawczą, tj. zamknięciem drzwi do pomieszczeń piwnicznych i zablokowanie zamka poprzez pozostawienie tam klucza. W ten sposób pozbawionych zostało wolności dwoje osób, co nie zmienia postaci rzeczy, iż mamy do czynienia wyłącznie z jednym przestępstwem, a nie jak to błędnie przyjął prokurator, a za nim sąd meriti, że dwa. Dlatego też w tym zakresie wyrok wymagał stosownej korekty.

Także zarzut rażącej niewspółmierności kary zasługiwał na uwzględnienie. O ile jednak orzeczone kary jednostkowe nie noszą cech rażącej niewspółmierności poprzez swą surowość, gdyż uwzględniają fakt uprzedniej karalności oskarżonego i działania w warunkach powrotu do przestępstwa, to wątpliwości natury zasadniczej budzi orzeczona kara łączna, którą sąd meriti orzekł w oparciu o zasadę kumulacji. W tym miejscu godzi się przypomnieć, iż wymiar kary łącznej oprócz szeregu czynników pobocznych w głównej mierze kształtuje więź podmiotowo – przedmiotowa pomiędzy poszczególnymi czynami. Im relacje między tymi czynami są ściślejsze sąd winien odwoływać się do zasady absorpcji. Z kolei im związek ten jest luźniejszy karę łączną kształtować się winno w oparciu o zasadę kumulacji.

W przedmiotowej sprawie, co prawda mamy do czynienia z różnymi przestępstwami, ale na szkodę ograniczonej grupy osób i poza tym popełnionych nieomal w tym samym czasie. Analizując zatem ten związek należy dojść do przekonania, iż w żadnym przypadku nie uzasadniał on skrajności tj. stosowania pełnej absorpcji, czy też pełnej kumulacji.

W ocenie Sądu Okręgowego jedynie odwołanie się do zasady asperacji uwzględni charakter relacji pomiędzy tymi czynami oraz wymogi prewencji.

Z tych powodów sąd zmienił zaskarżony wyrok w zakresie kary łącznej określając jej wysokość na jeden rok i cztery miesiące.

W zespole powyższych okoliczności Sąd odwoławczy orzekł jak w części dyspozytywnej.

SSO Jacek Myśliwiec