Sygn. akt: II K 147/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Sikora

Protokolant: Edyta Wagner

w obecności Pawła Andreckiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej Częstochowa Północ w Częstochowie po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 września, 10 listopada, 10 grudnia 2015 roku oraz 12 stycznia, 15 marca, 30 czerwca, 13 października, 20 grudnia 2016 oraz 3 i 24 stycznia 2017 roku sprawy:

P. M. (1) syna M. i E. z domu O. urodzonego (...) w K. oskarżonego o to że :

I. w dniu 18 listopada 2013 roku w C. w placówce (...) jako właściciel podmiotu gospodarczego (...) działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim złożeniu wniosku o kredyt inwestycyjny i kredyt VAT o nr (...) oraz posłużeniu się uprzednio podrobionymi dokumentami w postaci PIT 36, PIT B na swoje dane osobowe oraz PIT 36 i PIT B na dane P. H. (1) oraz I. M. (1) przez wprowadzenie w błąd pracownika banku co do wysokości osiąganych dochodów własnych oraz wysokości osiąganych dochodów przez poręczycieli spłaty kredytu usiłował doprowadzić w/w bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 7.859.700,00 zł, lecz zamierzonego czynu nie osiągnął z uwagi na skuteczną weryfikację przeprowadzoną przez pracownika (...)

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk i art. 297 § 1 kk i art. 270 §1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk

P. H. (1) syna L. i E. z domu M. urodzonego (...) w C. oskarżonego o to, że:

II. w listopadzie 2013 r., po uprzednim przekazaniu P. M. (1) dokumentów w postaci zeznania o wysokości osiągniętego dochodu PIT 36 oraz informacji o wysokości dochodu (strat ) z pozarolniczej działalności gospodarczej - PIT B udzielił mu pomocy działając w zamiarze aby wymieniony miał możliwość podjęcia czynności zmierzających do popełnienia przestępstwa polegającego na tym, że w dniu 18 listopada 2013 roku w C. w placówce (...) P. M. (1) jako właściciel podmiotu gospodarczego (...) działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim złożeniu wniosku o kredyt inwestycyjny i kredyt VAT o nr (...) oraz posłużeniu się uprzednio podrobionymi dokumentami w postaci PIT 36, PIT B na swoje dane osobowe oraz PIT 36 i PIT B na dane P. H. (1) oraz I. M. (1) przez wprowadzenie w błąd pracownika banku co do wysokości osiąganych dochodów własnych oraz wysokości osiąganych dochodów przez poręczycieli spłaty kredytu usiłował doprowadzić w/w bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 7.859.700,00 zł, lecz zamierzonego czynu nie osiągnął z uwagi na skuteczną weryfikację przeprowadzoną przez pracownika (...) tj. o czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286§1 kk i art. 294§1 kk i art. 297§1 kk i art. 270 §1 kk przy zast. art. 11§2 kk;

I. M. (2) z domu K. córki R. i A. z domu F. urodzonej (...) w Z. oskarżonej o to, że:

III . że w listopadzie 2013 r., po uprzednim przekazaniu P. M. (1) dokumentów w postaci zeznania o wysokości osiągniętego dochodu PIT 36 oraz informacji o wysokości dochodu (strat ) z pozarolniczej działalności gospodarczej - PIT B udzielił mu pomocy działając w zamiarze aby wymieniony miał możliwość podjęcia czynności zmierzających do popełnienia przestępstwa polegającego na tym, że w dniu 18 listopada 2013 roku w C. w placówce (...) P. M. (1) jako właściciel podmiotu gospodarczego (...) działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej po uprzednim złożeniu wniosku o kredyt inwestycyjny i kredyt VAT o nr (...) oraz posłużeniu się uprzednio podrobionymi dokumentami w postaci PIT 36, PIT B na swoje dane osobowe oraz PIT 36 i PIT B na dane P. H. (1) oraz I. M. (1) przez wprowadzenie w błąd pracownika banku co do wysokości osiąganych dochodów własnych oraz wysokości osiąganych dochodów przez poręczycieli spłaty kredytu usiłował doprowadzić w/w bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 7.859.700,00 zł, lecz zamierzonego czynu nie osiągnął z uwagi na skuteczną weryfikację przeprowadzoną przez pracownika (...) tj. o czyn z art. 18§ 3 kk w zw. z art. 286§1 kk i art. 294§1 kk i art. 297§1 kk i art. 270 § 1 kk przy zast. art. 11§2 kk

orzeka:

1.  oskarżonego P. M. (1) uznaje winnym tego, że w okresie od 2 lipca 2013 roku do grudnia 2013 roku w C. działając wspólnie i w porozumieniu z I. M. (1) i P. H. (1) z w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z góry powziętym zamiarem uzyskania kredytu w oddziale (...) S.A. złożył wniosek o kredyt inwestycyjny i związany z finansowaniem wydatków VAT o nr (...) oraz przedłożył kopie zeznań podatkowych PIT 36, PIT B za lata 2011 i 2012 zapewniając bank, że kserokopie te są kopiami zeznań podatkowych jakie złożył w Urzędzie Skarbowym w Z. oraz kopie deklaracji PIT 36 i PIT B za 2012 rok P. H. (1) oraz I. M. (1) czym wprowadził w błąd (...) S.A. co swojej sytuacji majątkowej w tym wysokości osiąganych dochodów oraz wysokości osiąganych dochodów przez zaproponowanych poręczycieli kredytu, usiłując doprowadzić w/w bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie łącznej 7 859 700 złotych, lecz zamierzonego czynu nie osiągnął z uwagi na odmowę udzielenia kredytu przez ten bank, który to czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk w związku z art. 297 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk i art. 12 kk w brzmieniu tych przepisów z dnia 30 czerwca 2015 roku i za to na podstawie art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 3 kk w brzmieniu tych przepisów z dnia 30 czerwca 2015 roku wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności a nadto na podstawie art. 33 § 2 kk w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 roku obok kary pozbawienia wolności wymierza karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 (sto) złotych;

2.  oskarżonego P. H. (1) uznaje winnym tego, że w okresie od 10 października 2013 roku do grudnia 2013 roku działając wspólnie i w porozumieniu z P. M. (1) i I. M. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, usiłował doprowadzić (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie łącznej 7 859 700 złotych w ten sposób, że wyraził wolę bycia poręczycielem kredytów inwestycyjnego i związanego z finansowaniem wydatków VAT o nr (...) oraz przedłożył w (...) S.A. kserokopie zeznań podatkowych PIT 36 i informacji o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej - PIT B za 2012 rok w istotny sposób różniące się od oryginałów dokumentów złożonych w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w C. jednocześnie oświadczając, że kopie te są zgodne z treścią oryginałów tych dokumentów złożonych w wyżej wymienionym urzędzie, wprowadzając tym samym bank w błąd co do swojej sytuacji majątkowej i wiarygodności finansowej lecz zamierzonego czynu nie osiągnął z uwagi odmowę udzielenia kredytu, który to czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk w związku z art. 297 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk i art. 12 kk w brzmieniu tych przepisów z dnia 30 czerwca 2015 roku i za to na podstawie art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 3 kk w brzmieniu tych przepisów z dnia 30 czerwca 2015 roku wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) pozbawienia wolności a nadto na podstawie art. 33 § 2 kk w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 roku obok kary pozbawienia wolności wymierza karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 (sto) złotych;

3.  oskarżoną I. M. (1) uznaje winną tego, że w okresie od 2 lipca 2013 roku do grudnia 2013 roku działając wspólnie i w porozumieniu z P. M. (1) i P. H. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowała doprowadzić (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie łącznej 7 859 700 złotych w ten sposób, że wyraziła wolę bycia poręczycielem kredytów inwestycyjnego i na pokrycie wydatków VAT oraz przedłożyła w (...) S.A. kserokopie zeznań podatkowych PIT 36 i informacji o wysokości dochodu (strat ) z pozarolniczej działalności gospodarczej - PIT B za 2012 rok w istotny sposób różniące się od oryginałów tych dokumentów złożonych w Urzędzie Skarbowym w Z. jednocześnie oświadczając, że kopie te są zgodne z treścią oryginałów tych dokumentów złożonych w wyżej wymienionym urzędzie wprowadzając tym samym bank w błąd co do swojej sytuacji majątkowej i wiarygodności finansowej jako poręczyciela kredytu, lecz zamierzonego czynu nie osiągnął z uwagi odmowę udzielenia kredytu, który to czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk w związku z art. 297 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk w brzmieniu tych przepisów z dnia 30 czerwca 2015 roku i za to na podstawie art. 294 § 1 kk w związku z art. 11 § 3 kk w brzmieniu tych przepisów z dnia 30 czerwca 2015 roku wymierza jej karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności a nadto na podstawie art. 33 § 2 kk obok kary pozbawienia wolności wymierza karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100 (sto) złotych;

4. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu tych przepisów na dzień 30 czerwca 2015 roku warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonych P. M. (1), P. H. (1) i I. M. (1) na okres lat 3 (trzech) lat tytułem próby;

5. na podstawie art. 627 kpk i art. 633 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty i wydatków poniesionych w sprawie od oskarżonych:

- P. M. (1) kwotę 4399,33 zł. (cztery tysiące trzysta dziewięćdziesiąt dziewięć złotych trzydzieści trzy grosze),

- P. H. (1) kwotę 5515,69 zł (pięć tysięcy pięćset piętnaście złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy),

- I. M. (1) kwotę 6253,69 zł (sześć tysięcy dwieście pięćdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt dziewięć groszy).

Sygn. akt II K 147/14

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Omówienie ustaleń faktycznych.

P. M. (1) jest właścicielem nieruchomości gruntowej zabudowanej obiektami (...) – docelowo Hotelu (...)***, położonej w P.. Oskarżony planował rozbudowę, nadbudowę i przebudowę istniejących budynków. W prowadzeniu hotelu mieli P. M. (1) pomagać I. M. (1) oraz P. H. (1), którzy posiadali doświadczenie przy prowadzeniu tego typu działalności.

P. M. (1), I. M. (1) oraz P. H. (1) dla potrzeb modernizacji Hotelu (...) postanowili zaciągnąć kredyt. W tym celu P. M. (1) i I. M. (1) rozpoczęli starania o uzyskanie kredytu i w dniu 2 lipca 2013 roku udali się do placówki (...) przy ul. (...) w C., gdzie złożyli pierwszy wniosek numer (...). Wraz z wnioskiem zostały złożone kopie zeznań podatkowych P. M. (1) – PIT 36 oraz PIT B za lata 2011 i 2012, na których w obecności U. W. (1) oskarżony złożył oświadczenie „dokument zgodny z przedłożonym w US” wraz z podpisem w przypadku PIT-ów za 2011 rok oraz podpisy na potwierdzenie autentyczności przedłożonych dokumentów na pozostałych PIT-ach. Wniosek ten był procedowany przez bank nie do końca formalnie. Została wówczas zastosowana tak zwana ścieżka doradcza. W związku z tym, iż kredyt miał opiewać na wysoką kwotę, bank celem dokonania prawidłowej analizy ryzyka, zwracał się do wnioskodawcy o dostarczenie różnych dokumentów. Powyższy wniosek został uzupełniony w dniu 9 września 2013 roku. W dniu tym odbyła się inspekcja firmy P. M. (1), którą wykonała U. W. (1), przedstawiciel (...) oddział w C.. Z uwagi na dalsze pytania i wątpliwości w dniu 10 października 2013 roku odbyła się wideokonferencja, w której uczestniczyli P. M. (1), I. M. (1), P. H. (1) oraz U. W. (1), a także M. K. (1) i M. M. (1), które pracowały w Centrali (...) w Ł.. Podczas niej P. M. (1) mówił niewiele, natomiast I. M. (1) i P. H. (1) deklarowali, iż zamierzają zajmować się prowadzeniem hotelu, dlatego oprócz zabezpieczenia poprzez ustanowienie hipoteki na nieruchomościach należących do P. M. (1), zaproponowali dodatkowe zabezpieczenie kredytu w postaci poręczenia osobistego. Ostatecznie z ustaleń poczynionych na konferencji wynikało, iż wniosek będzie procedowany nadal, pod warunkiem dostarczenia dokumentów w postaci analiz majątkowych dotyczących nieruchomości, które miały stanowić zabezpieczenie kredytu oraz kopii deklaracji PIT o osiąganych dochodach złożonych do Urzędów Skarbowych poręczycieli.

(Dowód: PIT-y t. I k. 21-35; załącznik: operat szacunkowy z 27.05.2013 r., biznes plan, informacja o firmie i prowadzonej działalności z dnia 18.11.2013 roku; częściowo wyjaśnienia I. M. (1) t. II k. 243-246, t. IV k. 543v; zeznania K. B. t. I k. 138-139, U. W. (1) t. III k. 453-454v, M. K. t. IV k. 480-481, M. M. (1) t. IV k. 481-482)

W dniu 18 listopada 2013 roku oskarżeni P. M. (1) i I. M. (1) złożyli w placówce (...) przy ul. (...) w C. ostateczny wniosek numer (...) o udzielenie kredytu w łącznej kwocie 7 859 700,- złotych, w tym o kredyt inwestycyjny w kwocie 6 390 000,00 złotych netto na rozbudowę i modernizację Hotelu (...) w miejscowości P. oraz o udzielenie kredytu na finansowanie nakładów związanych z VAT w wysokości 1 469 700,00 złotych. Wniosek ten stanowił uzupełnienie do wniosku numer (...) oraz ustaleń dokonanych podczas wideokonferencji. Ponadto P. H. (1) i I. M. (1) złożyli w banku kopie zeznań podatkowych PIT 36 i PIT B za 2012 rok, na których w obecności U. W. (1) złożyli własnoręczne podpisy i oświadczenie „dokument zgodny z przedłożonym w US”.

(Dowód: wniosek i PIT-y t. I k. 5-51; zeznania świadka U. W. (1) t. III k. 453-454v; płyta CD wniosek kredytowy t. IV k. 499; załącznik - informacja o firmie i prowadzonej działalności, dokumentacja zgromadzona w załączniku) )

Wniosek wraz z przedłożonymi dokumentami został następnie przekazany do Departamentu Ryzyka Detalicznego (...) do zaopiniowania, a następnie z uwagi na wysoką kwotę kredytu do Wydziału Prewencji i Wyłudzeń w celu podjęcia decyzji kredytowej przez bank. Z uwagi na dalsze wątpliwości ze strony banku, w grudniu 2013 roku U. W. (1) zwróciła się do I. M. (1), która od początku zajmowała się w imieniu P. M. (1) załatwianiem formalności, o dostarczenie przez nią i P. H. (1) zaświadczeń z Urzędu Skarbowego, które by potwierdziły to, co zostało zawarte w PIT-ach rozliczeniowych złożonych przez nich w banku. Oskarżona miała powyższe dokumenty dostarczyć w ciągu kilku dni, jednakże nie uczyniła tego. U. W. (1) ponownie w grudniu 2013 roku kontaktując się z I. M. (1) celem przypomnienia o dostarczeniu wyżej wymienionych dokumentów, została przez oskarżoną poinformowana, że bank wymaga za dużo dokumentów, w związku z tym rezygnują z ubiegania się o kredyt, bo to za dużo formalności, a w innych bankach jest ich mniej. Informację o niedostarczeniu dokumentów przez oskarżonych U. W. (1) przekazała do departamentu. M. Z., z Wydziału Prewencji i Wyłudzeń, analizując wniosek kredytowy, zidentyfikował go jako próbę wyłudzenia kredytu i w konsekwencji wniosek kredytowy został przez niego negatywnie zaopiniowany i z taką informacją wrócił do departamentu. W dniu 7 stycznia 2014 roku Bank odmówił udzielenia wnioskowanego Kredytu inwestycyjnego i Kredytu VAT z uwagi na zbyt wysokie ryzyko Banku. Informację o odmowie przyznania kredytu U. W. (1) przekazała telefonicznie oskarżonej, jako odpowiedzialnej po stronie wnioskodawcy za kontakt z bankiem.

(Dowód: zeznania K. B. t. I k. 138-139, U. W. (1) t. III k. 453-454v, M. K. t. IV k. 480-481, M. M. (1) t. IV k. 481-482, Ł. O. t. IV k. 517, M. Z. t. IV k. 517-517v; płyta CD wniosek kredytowy t. IV k. 499; załącznik – decyzja kredytowa)

Już po odmowie udzielenia kredytu w dniu 8 stycznia 2014 roku M. Z. zwrócił się do odpowiednich Urzędów Skarbowych o informację, czy przedłożone przez wnioskodawcę dokumenty dotyczące dochodów osiągniętych przez P. M. (1) i P. H. (1) są autentyczne z tymi, które zostały złożone w Urzędzie Skarbowym.

W wyniku zapytania Bank uzyskał informację, iż kwoty widniejące na dokumentach PIT-36 za 2011 i 2012 rok złożonych w banku, a dotyczące dochodu P. M. (1), są niezgodne z kwotami złożonymi przez podatnika w Urzędzie Skarbowym. Z informacji przesłanych przez Urząd Skarbowy wynikało, iż P. M. (1) w zeznaniach złożonych do urzędu za 2011 rok podał, iż osiągnął dochód w wysokości 96 669,79 złotych, a za 2012 rok dochód w wysokości 3 155,08 złotych, a na kopiach złożonych do banku widnieją odpowiednio kwoty 417 476,21 złotych i 790 586,07 złotych. P. H. (1) i I. M. (1) na złożonych do Urzędów Skarbowych deklaracjach podatkowych za 2012 rok podali, iż osiągnęli dochód odpowiednio 27 864,46 złotych i 22 820,90 złotych, natomiast na kopiach zeznań złożonych do banku widnieją odpowiednio kwoty 206 320,58 złotych i 390 226,15 złotych.

(Dowód: PIT-y t. I k. 21-51; pisma banku i US t. I k. 62-65; pisma US t. I k. 104-123, 130-136, 148-161, 162-173, 182-192; zeznania K. B. t. I k. 138-139, I. O. t. I k. 144-146, E. H. t. I k. 175).

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa bank wystosował do organów ścigania w lutym 2014 roku a wiec po odmowie udzielenia kredytu i po uzyskaniu informacji z Urzędów Skarbowych.

Informacje dotyczące oskarżonych.

P. M. (1) ma prawie 31 lat. Jest żonaty, nie posiada dzieci. Z żoną ma rozdzielność majątkową Ukończył szkołę średnią, zdobywając zawód technika budownictwa. Prowadzi własną działalność gospodarczą (...) P. M. (1), z której miesięcznie osiąga dochód w wysokości 30 000,- złotych brutto. Nie ma majątku. Nie był karany. Jest zięciem I. M. (1). W 2014 roku osiągnął dochód w wysokości 259 945,30 złotych. Obecnie toczy się przeciwko niemu postępowanie karne przed Sądem Okręgowym w Częstochowie w sprawie sygnatura akt II K 78/16, gdzie ma postawiony zarzut oszustwa na szkodę banku (...), którego miał się dopuścić w okresie od 27 stycznia 2012 roku do 30 stycznia 2015 roku.

(Dowód: dane osobowe oskarżonego t. II k. 221-222, t. III k. 277; dane o karalności t. II k. 228; wyjaśnienia I. M. (1) t. II k. 245, P. M. (1) t. IV k. 544-544v; pismo US t. III k. 424-427; odpis aktu oskarżenia t. IV k. 529-532)

P. H. (1) ma skończone 43 lata. Jest rozwiedziony. Z zakończonego związku posiada syna w wieku 15 lat, na którego jest zobowiązany płacić alimenty. Z wykształcenia jest magistrem geografii. Pracuje na stanowisku dyrektora w Przedsiębiorstwie (...) i z tego tytułu otrzymuje miesięcznie 5 000,- złotych brutto. Ponadto prowadzi własną działalność gospodarczą o charakterze usługowym – firmę (...). Leczy się neurologicznie z powodu schorzeń kręgosłupa. Nie ma majątku. Dotychczas nie był karany. Z opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że nie jest upośledzony umysłowo i nie wykazuje zaburzeń psychotycznych, a w odniesieniu do zarzucanych mu czynów warunki art. 31 § 1 i 2 kk nie zachodzą. W 2014 roku osiągnął dochód w wysokości 228 834,92 złotych. Oskarżony jest konkubentem I. M. (1).

(Dowód: dane osobowe oskarżonego t. II k. 205-206, t. III k. 278, 338; dane o karalności t. II k. 226; opinia sądowo-psychiatryczna t. II k. 230-231; pismo US t. III k. 418-420; wyjaśnienia P. M. (1) t. IV k. 544v)

I. M. (1) ma 47 lat. Jest rozwiedziona. Posiada dwoje dzieci w wieku 11 i 29 lat. Ma na utrzymaniu jedno dziecko. Posiada wykształcenie wyższe. Z zawodu jest księgową. Pracuje w zawodzie osiągając miesięcznie 5 000,- złotych brutto. Jest właścicielką domu jednorodzinnego w trakcie budowy o wartości 200 000,- - 300 000,- złotych. Nie była wcześniej karana. Jest teściową P. M. (1), a konkubiną P. H. (1). Leczy się psychiatrycznie z powodu zaburzeń nastroju. Jak wynika z opinii sądowo-psychiatrycznej, biegli nie stwierdzili upośledzenia umysłowego u oskarżonej. W odniesieniu do zarzucanych jej czynów warunki art. 31 § 1 i 2 kk nie zachodzą. W 2014 roku osiągnęła dochód w wysokości 95 183,54 złotych.

(Dowód: dane osobowe oskarżonego t. II k. 243-244, t. III k. 279, 416v; dane o karalności t. II k. 227; wyjaśnienia I. M. (1) t. II k. 245, P. M. (1) t. IV k. 544v; opinia sądowo-psychiatryczna t. II k. 252-254; pismo US t. III k. 421-423).

Omówienie wyjaśnień oskarżonych i ich ocena.

Oskarżony P. M. (1) w postępowaniu przygotowawczym podczas przesłuchania w dniu 23 września 2014 roku (t. II k. 221-223) oraz w postępowaniu sądowym będąc słuchanym w dniu 17 września 2015 roku (t. III k. 416v) nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

W składanych wyjaśnieniach w dniu 13 października 2016 roku (t. IV k. 544-544v) P. M. (1) potwierdził wyjaśnienia składane w tym samym dniu przez współoskarżonych. Wyjaśniał, iż nie wie, jak to się stało, iż do banku trafiły kopie PIT-ów, które różnią się od oryginałów złożonych w Urzędzie Skarbowym. Firmował wniosek, gdyż miał zamiar prowadził działalność zgodną z biznes planem. Miało to być przedsięwzięcie rodzinne prowadzone razem z I. M. (1), jego teściową i P. H. (1), partnerem I. M. (1). Kredyt, o który wystąpił miał zamiar spłacać, gdyż planowane zamierzenie miało być rentowne i funkcjonować przez wiele lat. Ponadto potwierdził, iż w 2011 roku zaciągnął kredyt w banku (...) w kwocie 500 000,- złotych z przeznaczeniem na finansowanie działalności gospodarczej, a wartość tego kredytu uległa następnie zwiększeniu. Kredyt ten spłacał do momentu powstania problemów z płatnościami od kontrahentów. Potwierdził, iż w związku z tym kredytem, jest prowadzone przeciwko niemu postępowanie karne.

W toku postępowania przygotowawczego w dniu 17 września 2014 roku (t. II k. 205-207) oskarżony P. H. (1) nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

Podczas przesłuchania przed Sądem w dniu 10 listopada 2015 roku (t. III k. 452v) prezentował takie samo stanowisko. Wyjaśnił, iż nie posiada żadnej wiedzy w jaki sposób i przez kogo dokumentacja związana z kredytem została złożona. Podał, iż nie uczestniczył w jej przygotowaniu.

Uzupełniając swoje wyjaśnienia w dniu 13 października 2016 roku (t. IV k. 544-544v) potwierdził wyjaśnienia I. M. (1) złożone w tym samym dniu. Dodał, iż wszystkie informacje, jak biznes hotelowy, a także firmowanie tego przedsięwzięcia otrzymali od T. P.. Osobiście dokumentów nie weryfikował, bo się na tym nie znał, tylko przekazał T. P.. Podpisał dokumenty, które trafiały do banku, bo miał zaufanie do T. P.. Dokumenty te podpisywał w banku przy biurku, był to duży plik i nie weryfikował go. Ponadto podał, iż kopie zeznań, jakie były złożone w banku dostarczył T. P.. Nie pamięta, czy były one wypełnione ręcznie, czy komputerowo. Nie pamięta, czy kopie zeznań, które zanosił T. P., zawierały jego podpis. Potwierdził, iż hotel mieli prowadzić wszyscy wspólnie i istotna dla nich była w tym przedsięwzięciu rola T. P..

Oskarżona I. M. (1) w postępowaniu przygotowawczym podczas przesłuchania w dniu 23 października 2014 roku (t. II k. 243-246) przyznała się do dokonania zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż samodzielnie przygotowała wszystkie dokumenty potrzebne do uzyskania kredytu, w tym deklaracje majątkowe P. H. (1) oraz P. M. (1). Podała, iż współoskarżeni o tym nie wiedzieli. Do banku pojechali we trójkę z dokumentami przez nią przygotowanymi, ale późniejsze pertraktacje z bankiem prowadziła już sama. Pierwszy wniosek został złożony w lipcu 2013 roku, po czym był uzupełniany. Ostateczna wersja wniosku została złożona w listopadzie 2013 roku, po czym był on procedowany przez miesiąc. W grudniu 2013 roku powiedziała P. M. (1) i P. H. (1), iż sfałszowała dokumenty dotyczące uzyskanych dochodów, a wtedy kazali oni jej wycofać złożony wniosek oraz dokumenty. Zadzwoniła do banku i oznajmiła, iż rezygnują z kredytu. Informację o rezygnacji przesłała również mailem oraz listem poleconym.

Słuchana po raz pierwszy przez Sąd w dniu 17 września 2015 roku (t. III k. 417) nie przyznała do dokonania zarzucanego jej czynu, odmówiła składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania, jednocześnie podtrzymując wcześniej składane wyjaśnienia.

W dniu 13 października 2016 roku (t. IV k. 543v-544v) oskarżona złożyła wyjaśnienia uzupełniające, w których podała, iż w 2011 roku jej przyjaciel T. P., którego znała od czasów szkoły podstawowej, zaoferował jej do sprzedaży nieruchomość położoną w P., której dotyczył wniosek kredytowy. Pracowała wówczas z P. H. (1) w hotelu i znała się na prowadzeniu tego typu działalności. Powiedziała wówczas przyjacielowi, iż nie ma takich pieniędzy, aby zainwestować w tą nieruchomość. T. P. powiedział, że pomoże jej w tej inwestycji oraz w uzyskaniu środków finansowych w banku, był on bowiem wieloletnim dyrektorem w banku (...). Zgodziła się na zakup pensjonatu pod warunkiem, iż T. P. pomoże jej w tej inwestycji. Doszli do porozumienia, iż T. P. zostanie zatrudniony w jej firmie, co ostatecznie nastąpiło w 2012 roku, po czym zaczął on przygotowywać dokumentację techniczną, to jest projekt, pozwolenie na budowę i dokumenty dotyczące wystąpienia o kredyt. Oskarżona mówiła mu, iż jej firma nie ma takich środków, aby uzyskać kredyt, ale on mówił, iż cała inwestycja jest na podstawie biznes planu, który on przygotował. W 2013 roku jej firma działała już 2 lata na rynku i mogła starać się o kredyt. Ubieganie się o kredyt rozpoczęli w 2013 roku, prowadząc nieoficjalne rozmowy z trzema bankami. Ostatecznie z oficjalnym wnioskiem wystąpili do (...). Rozmowy z (...) i składanie dokumentów rozpoczęli od lipca 2013 roku. Dokumenty do banku wysyłał T. P., ale w rozmowach uczestniczył tylko jeden raz. Ponieważ procedowanie wniosku trwało od lipca 2013 roku, w grudniu zadzwoniła do banku informując, że rezygnują z ubiegania się o kredyt, gdyż to za długo trwa. Po godzinie zadzwoniono do niej z banku z informacją, by nie rezygnowali z kredytu, bo bank długo nad tym wnioskiem pracował i nawet zaproponowano jej obniżenie oprocentowania. Informację o rezygnacji wysłała także pocztą i mailem. O roli T. P. w staraniach o kredyt nie mówiła wcześniej, ponieważ nie chciała mu robić dodatkowych problemów, miał on bowiem spore problemy z alkoholem. T. P. zmarł 2 czerwca 2015 roku. Wyjaśniała, iż to T. P. skompletował wszystkie dokumenty złożone do banku i ona, ani współoskarżeni, w żaden sposób nie weryfikowali tych dokumentów, gdyż kredyt według T. P. miał być spłacany z zysków, jakie osiągnie firma. Prowadzenie hotelu mieli prowadzić w czwórkę, razem z T. P.. W postępowaniu przygotowawczym wzięła wszystko na siebie, bo nie chciała komplikować życia T. P..

Sąd tylko częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych, a mianowicie co do tych elementów ich wyjaśnień, które znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków U. W. (1), M. K. (1), M. M. (1), Ł. O. (2), M. Z. oraz K. B. (2).

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonych stanowią realizację przyjętej linii obrony polegającej na próbie ukazania podjętych działań, jako dobrowolnego odstąpienia od czynu zabronionego, a w konsekwencji uniknięcia odpowiedzialności karnej. Podkreślić należy, że iż wiarygodny świadek U. W. (1) zeznała, iż o kredyt starali się tylko i wyłącznie oskarżeni. Dlatego też wyjaśnienia oskarżonych o rzekomym udziale w sprawie i ewentualnej odpowiedzialności za przedłożenie poświadczających nieprawdę dokumentów przez nieżyjącą już osobę nie są prawdziwe. Podkreślenia wymaga, że według wyjaśnień oskarżonej T. P. zmarł w czerwcu 2015 roku. Dlatego też jest zupełnie niewiarygodne, że żaden z oskarżonych w toku postępowania trwającego od lutego 2014 roku nigdy nie wspomniał o rzekomej jego roli w ubieganiu się o kredyt a sama oskarżona na etapie postepowania przygotowawczego wręcz wyjaśniła, ze to ona przedłożyła w banku dokumenty poświadczające nieprawdę.

Podobnie jeśli chodzi o kwestię rezygnacji oskarżonych z ubiegania się od kredyt ich wyjaśnienia a w szczególności wyjaśnienia oskarżonej M. są w części sprzeczne z zeznaniami świadków W., Z. i innych pracowników banku. Tylko świadek W. potwierdziła, że kiedy monitowała oskarżoną M. o dostarczenie poświadczonych przez urzędu skarbowe pitów w zainicjowanej przez świadka rozmowie telefonicznej oskarżona M. stwierdziła, że wobec żądania przez bank zbyt wielu dokumentów rezygnują oni z ubiegania się o kredyt. Podkreślenia wymaga, że tego rodzaju stwierdzenie padło o rozmowie telefonicznej a formalnie oskarżona nie była osobą ubiegającą się o kredyt. Rezygnacja w formie pisemnej do banku nigdy nie wpłynęła. Również poza wyjaśnieniem oskarżonej M., która wyjaśniła, że prawdopodobnie takie pismo o rezygnacji zostało wysłane zarówno pocztą tradycyjna jak i elektroniczną nic nie wskazuje na wysłaniu takiego pisma jakakolwiek pocztą do banku.

Ocena pozostałych dowodów.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków U. W. (1), M. K. (1), M. M. (1), Ł. O. (2), M. Z., K. B. (2), I. O. (2) i E. H.. Zeznania tych świadków znajdują potwierdzenie w dokumentacji bankowej dotyczącej ubiegania się o kredyt jak również dokumentacji złożonej przez oskarżonych w Urzędach Skarbowym.

Sąd dał wiarę dowodom w postaci wniosku kredytowego oraz dołączonych do niego załączników oraz PIT-om otrzymanym od właściwych Urzędów Skarbowych. Sąd dał również wiarę opiniom sądowo-psychiatrycznym, bowiem zostały one sporządzone przez biegłych, posiadających właściwe kwalifikacje. Podkreślenia wymaga, że żaden ze świadków nie ma żadnego interesu w tym aby pomawiać oskarżonych.

Omówienie kwalifikacji prawnej.

Czyn przypisany oskarżonym wyczerpuje znamiona usiłowania oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości w celu uzyskania od banku kredytu przy wykorzystaniu dokumentów poświadczających nieprawdę opisanego w art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk w związku z art. 297 § 1 kk w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 roku.

Sąd zmienił opis czynu przyjmując, iż działania oskarżonych I. M. (1) i P. H. (1) było współsprawstwem w dokonaniu czynu zabronionego, a nie tylko formą sprawstwa, jakim jest pomocnictwo.

Zdaniem Sądu działanie wszystkich oskarżonych należy traktować jako działanie wspólne i w porozumieniu. W ocenie Sądu oskarżeni działali razem, wspólnie realizując znamiona usiłowania oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości przedkładając w tym celu dokumenty poświadczające nieprawdę. Świadczą o tym zeznania świadków U. W. (1), M. K. i M. M. (1), które miały bezpośredni kontakt z oskarżonymi w trakcie procedowania wniosku o kredyt, jak również ostatnie wyjaśnienia samych oskarżonych. Wynika z nich jasno, iż oskarżeni od samego początku wspólnie podjęli decyzję o zaciągnięciu kredytu. P. M. (1) oraz P. H. (1) i I. M. (1) czynnie uczestniczyli w staraniach o jego uzyskanie biorąc udział w wideokonferencji. Oskarżony P. M. (1) w przedłożonym biznesplanie pełnił rolę figuranta. Ponadto z zeznań U. W. (1) jednoznacznie wynika, iż oskarżona I. M. (1) od samego początku aktywnie brała udział w staraniach o uzyskanie kredytu przez P. M. (1) i to ona była osobą, która najaktywniej kontaktowała się z bankiem. Wreszcie I. M. (1) i P. H. (1) jako osoby poręczające kredyt przedłożyli w banku i potwierdzające nieprawdę dokumenty dotyczące ich dochodów.

Ostatecznie oskarżeni nie kwestionowali tego, że przedłożone w postępowaniu kredytowym Pity potwierdzały nieprawdę w istotny sposób zawyżając ich dochody i prezentowana przez nich linia obrony wskazywała na dobrowolne odstąpienie od popełnienia przestępstwa.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie można mówić ani o klauzuli bezkarności przewidzianej w art. 297 § 3 kk ani o czynnym żalu opisanym w art. 15 § 1 kk..

Jeśli chodzi o klauzulę bezkarności przewidziana w art. 297 § 3 kk to przepis ten stanowi „ Nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zapobiegł wykorzystaniu wsparcia finansowego lub instrumentu płatniczego, określonych w § 1, zrezygnował z dotacji lub zamówienia publicznego albo zaspokoił roszczenia pokrzywdzonego”.

Już sama wykładnia językowa tego przepisu prowadzi do wniosku, że chodzi o sytuację taką gdy sprawca ma realna możliwość skorzystania ze wsparcia finansowego o jakim mowa w § 1 art. 297 i w sposób dobrowolny od zapobiega jego wykorzystaniu albo wsparcie takie wykorzystał i w całości zaspokoił roszczenia pokrzywdzonego.

W doktrynie wskazuje się na takie działanie lub zaniechanie sprawcy, które doprowadzi do niezrealizowania uzyskanego w sposób opisany w art. 297 § 1 kredytu. Może ono przyjmować postać niepodjęcia przyznanego sprawcy kredytu lub zwrotu pobranego kredytu przed wykorzystaniem. Należy podkreślić, że warunek niekaralności jest spełniony już wówczas, gdy sprawca zapobiegnie wykorzystaniu przyznanej instytucji

W realiach niniejszej sprawy ewentualne rozważania o dobrowolnym odstąpieniu od wykorzystania kredytu byłyby aktualne tylko wówczas gdyby bank kredyt przyznał. Ponieważ jednak bank odmówił przyznania kredytu nie można mówić o klauzuli bezkarności przewidzianej w art. 297 § 3 kk..

Odnosząc się do instytucji czynnego żalu przewidzianego w art. 15 § 1 kk skutkującego również bezkarnością sprawcy stwierdzić należy, że również nie ma ona w niniejszej sprawie zastosowania.

Przepis art. 15 § 1 kk stanowi: „ Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.”

Chodzi sytuację gdy sprawca dobrowolnie odstąpi od dokonania przestępstwa wiedząc, że do jego dokonania może dojść.

W ocenie Sądu stwierdzenie przez oskarżoną M. w telefonicznej rozmowie z przedstawicielem banku, że z powodu żądania dodatkowych dokumentów przez bank oskarżeni z ubiegania się o kredyt rezygnują nie ma charaktery dobrowolnego odstąpienia od popełnienia przestępstwa. Zauważyć bowiem należy, że do rozmowy tej doszło już na etapie przekazania wniosku o kredyt wraz z dokumentami do komórki banku zajmującej się bezpośrednim opiniowaniem wniosku. Na prośbę analityka opiniującego wniosek U. W. (1) której rola w tym momencie ograniczała się do kontaktu z klientem skontaktowała się z oskarżoną prosząc o dostarczenie pitów poświadczonych za zgodność z oryginałami złożonymi w Urzędach Skarbowych. Oskarżona M. obiecała dostarczyć je w ciągu kilku dni. Mimo ich niedostarczenia przy ponownym kontakcie z U. W. (1) stwierdziła, że bank domaga się zbyt dużo dokumentów i rezygnują z ubiegania się o kredyt. Pomijając kwestię, że I. M. (1) nie była osobą ubiegającą się o kredyt zauważyć należy, że jej stwierdzenie wynikało nie z tego, że oskarżeni dobrowolnie zrezygnowali z kredytu mimo przypuszczenia, że zostanie on im udzielony na podstawie przedłożonych wcześnie dokumentów ale zrezygnowali z przedłożenia kolejnych dokumentów właśnie dlatego, że przypuszczali iż bank im tego kredytu nie udzieli. Oskarżeni od kilku miesięcy aktywnie zabiegali o udzielenie im kredytu. Pomimo złożenia poświadczających nieprawdę pitów o dochodach P. M. (1) oskarżeni M. i H. proponowali dalsze zabezpieczenie w tym poręczenia osobiste i dla przedstawienia siebie jako wiarygodnych poręczycieli przedłożyli poświadczające nieprawdę własne pity o osiąganych dochodach. W tej sytuacji i na tym końcowym etapie procedowania wniosku, zażądanie przez bank kolejnych dokumentów należy traktować jako pojawienie się nieprzewidzianej wcześniej przez oskarżonych przeszkody. Warto zacytować fragment uzasadnienia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 30 września 2015 roku (II AKa 225/15 LEX nr 1927494 gdzie stwierdzono „ Ważne jest jedynie, aby decyzja sprawcy o odstąpieniu od usiłowania nastąpiła w sytuacji, gdy w jego ocenie dokonanie zamierzonego przestępstwa było możliwe. Nie będzie więc dobrowolne odstąpienie jeżeli zostanie spowodowane niemożnością zrealizowania przestępstwa, w szczególności wystąpieniem nieprzewidzianej przeszkody.”

Zdaniem Sądu ustne wycofanie się ze starań o kredyt, wynikało jedynie z braku możliwości spełnienia żądań stawianych przez bank.

Sąd zmienił kwalifikację prawną, jak i czasookres zarzucanego oskarżonym czynu. W przypadku P. M. (1) i I. M. (1) należało przyjąć, iż zarzucanego czynu dopuścili się od 2 lipca 2013 roku do grudnia 2013 roku. Jak bowiem wynika z dowodów zebranych w niniejszej sprawie, oskarżeni rozpoczęli działania zmierzające do uzyskania kredytu właśnie w dniu 2 lipca 2013 roku, a zakończyli w grudniu 2013 roku. W stosunku do P. H. (1) należało przyjąć, iż powyższego czynu zabronionego dopuścił się w okresie od 10 października 2013 roku do grudnia 2013 roku, na co wskazują zebrane w sprawie dowody.

Zachowania oskarżonych miały miejsce kilkukrotnie, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, stanowią więc one czyn ciągły w rozumieniu art. 12 kk.

Sąd nie podzielił zasadności kwalifikacji prawnej przyjętej w zarzucie co do każdego z oskarżonych i wyeliminował z kwalifikacji prawnej popełnienie powyższego czynu w związku z art. 270 § 1 kk.. Zgodnie z orzecznictwem art. 297 § 1 kk w zakresie przedłożenia w wymienionych w nim przypadkach podrobionego dokumentu, stanowi lex specialis wobec art. 270 § 1 kk (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 19.03.2015 r., sygn. II AKa 57/15, wyrok SA w Katowicach z dnia 06.12.2012 r., sygn. II AKa 426/12).

Omówienie wymiaru kary.

Wymierzając oskarżonym kary Sąd miał na uwadze stopień szkodliwości społecznej popełnionego przez nich czynu, jak również stopień winy poszczególnych oskarżonych, biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć.

Sąd wymierzył oskarżonemu P. M. (1) karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając tę karę Sąd wziął pod uwagę fakt, że oskarżony nie był dotychczas karany, a czynu dopuścił się jako stosunkowo młoda osoba.

Sąd wymierzył oskarżonemu P. H. (1) karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając tę karę Sąd wziął pod uwagę fakt, że oskarżony był dotychczas niekarany.

Sąd wymierzył oskarżonej I. M. (1) karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając tę karę Sąd wziął pod uwagę fakt, że oskarżona była dotychczas niekarana.

Wymierzając karę Sąd miał na uwadze, że do powstania żadnej szkody nie doszło a przestępstwo zakończyło się na etapie usiłowania.

Wszyscy oskarżeni nie byli dotychczas karani.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 roku Sąd wykonanie orzeczonej wobec P. M. (1), P. H. (1) i I. M. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby w wysokości 3 (trzech) lat.

W ocenie sądu, wskazane rozwiązanie prawne obowiązujące poprzednio jest dla ww. korzystniejsze z uwagi na możliwość warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonych kar pozbawienia wolności.

Kara ta zdaniem Sądu jest adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej tego czynu i w ocenie Sądu spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze względem każdego oskarżonego.

Zawieszając warunkowo wykonanie orzeczonej kary, Sąd miał na uwadze postawę dotychczas niekaranych oskarżonych po popełnieniu powyższego przestępstwa, bowiem po jego usiłowaniu przestrzegali porządku prawnego i nie dopuścili się kolejnych czynów zabronionych. Ponadto nadal pracują zawodową, a oskarżona ma na utrzymaniu małoletnie dziecko. Obecna postawa oskarżonych pozwala przyjąć, iż warunkowe zawieszenie orzeczonej kary pozbawienia wolności, będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec nich celów kary, a w szczególności zapobiegnie powrotowi do przestępstwa.

Ponadto na podstawie art. 33 § 2 kk w brzmieniu z dnia 30 czerwca 2015 roku obok kary pozbawienia wolności Sąd wymierzył wszystkim oskarżonym karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 100,- złotych. Wymierzając karę grzywny Sąd miał na uwadze, iż wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, kara grzywny będzie jedyną realnie odczuwalną dla oskarżonych dolegliwością, a ponadto, iż usiłowali oni popełnić przestępstwo oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości. Określając wysokość stawki dziennej wzięto pod uwagę sytuację rodzinną i finansową poszczególnych oskarżonych oraz ich możliwości zarobkowe.

Podsumowując rozważania o wymiarze kary, stwierdzić należy, że zdaniem Sądu orzeczone wobec oskarżonych kary czynią również zadość kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa utwierdzając je w przekonaniu, że również usiłowanie popełnienia przestępstwa, spotyka się z szybką i sprawiedliwą reakcją organów Państwa.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie przepisów wskazanych w punkcie 5 części dyspozytywnej wyroku.