Sygn. akt II W 1118/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 19.04 oraz 14.06.2018 r. sprawy przeciwko:

K. Ł. (1), synowi T. i W. z domu W., urodz. (...) w S.

obwinionemu o to, że:

w dniu 05 grudnia 2017 roku o godzinie 13:00 w S. na ul. (...) gm. S. pow. (...), woj. (...), prowadząc na drodze publiczne samochód m-ki R. o nr rej. (...), korzystał z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w dłoni,

tj. o wykroczenie z art. 97 kw

I.  obwinionego K. Ł. (1) uznaje za winnego zarzucanego mu wykroczenia, z tym ustaleniem, że czyn miał miejsce około godz. 13:00 i za to na podstawie art. 97 k.w. i art. 24 §1 i §3 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 180 (stu osiemdziesięciu) złotych;

II.  na podstawie art. 119 §1 k.p.w. w zw. z art. 21 pkt 2 i art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (stu) złotych oraz opłatą w kwocie 30 (trzydziestu) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd uznał następujące fakty za udowodnione:

Obwiniony K. Ł. (1) w dniu 5 grudnia 2017 roku około godz. 13:00 jechał samochodem R. nr rej. (...) ulicą (...) w S.. Wymieniony w czasie jazdy korzystał z telefonu komórkowego, trzymając aparat przy uchu.

W tym czasie z parkingu przy ul. (...) włączał się do ruchu samochód A. (...) kierowany przez M. G. (1).

Gdy obwiniony zbliżył się do miejsca, w którym A. wyjeżdżało z parkingu doszło do kolizji obu pojazdów.

dowody : zeznania świadka A. S. k.23v-24, częściowo wyjaśnienia obwinianego K. Ł. (1) k.23v, częciowo zeznania świadka M. G. (1) k.24, notatka k.3-3v, wykaz połączeń telefonicznych k.29-31.

Obwiniony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Uważa, że to pomówienie osoby, która niby widziała, że trzyma telefon komórkowy w ręku. On nie trzymał telefonu, nie dzwonił i nie pisał wówczas sms-ów ani ich nie odbierał. Na ul. (...) doszło do kolizji z wyjeżdżającym samochodem, a ona miała być świadkiem tej kolizji. Stanowczo wykluczył, aby używał wówczas telefonu (wyjaśnienia k.23v)

Sąd zważył, co następuje :

Wyjaśnieniom obwinionego, poza częścią w której podał, że feralnego dnia kierował autem oraz że doszło do kolizji, co jest okolicznością bezsporną, wynikającą także z zeznań świadków A. S. i M. G. (2), Sąd nie dał wiary uznając je za wykrętne i kłamliwe, stanowiące jedynie wyraz przyjętej linii obrony.

Przeczą im zeznania świadka A. S., która przed kolizją stała na chodniku nieopodal miejsca zdarzenia, patrząc czy wyjeżdżający z parkingu samochód nie uszkodzi jej auta, które przed chwilą zaparkowała. Świadek zeznała, że obserwowała wyjazd, gdyż miała kilkumiesięczne auto, a poprzednie miała tak porysowane na parkingach, że była bardzo wrażliwa z tego powodu. Obserwując wyjeżdżające auto zobaczyła, jak ulicą (...) zbliża się jadący dość szybko samochód. Zwróciła na niego wówczas uwagę. Widziała jego kierowcę, był to mężczyzna. Zanim doszło do kolizji widziała jak obwiniony jadąc korzysta z telefonu komórkowego. Trzymał telefon przy uchu, ręka i telefon były przy uchu. Bardzo wymowne są jej słowa, w których opisała swoją pierwszą myśl po kolizji, a które przytoczyć należy in extenso : „no, tak, jedzie szybko, rozmawia się przez telefon, to wyjeżdżający nie ma szans na włączenie się do ruchu”. W tym miejscu należy wyraźnie wskazać, że uznanie relacji tej świadek za prawdziwą przesądzało o odpowiedzialności obwinionego za zarzucone mu wykroczenie. Sąd dał wiarę zeznaniom tej świadek, nie znajdując powodów, dla których miałaby ona celowo zeznawać na niekorzyść obwinionego, Jej zeznania były spójne, logiczne, opisała jedynie to co sama widziała, była ona osobą obcą zarówno dla obwinionego jak i M. G. (1), widziała ich po raz pierwszy po kolizji, nie była w żaden sposób zainteresowana wynikiem sprawy.

Potwierdzeniem zeznań tej świadek jest wykaz połączeń dot. telefonu należącego do obwinionego, z którego wynika, że w czasie zdarzenia obwiniony korzystał z telefonu komórkowego odbierając połączenia przychodzące o godz. 12:51 (rozmowa trwająca 51 sekund), ale co istotne także o godz. 13:01 (rozmowa trwająca 25 sekund).

Wprawdzie w sprawie trudno było ustalić dokładny czas zdarzenia, tym niemniej zeznania A. S., w których podała, że do zdarzenia doszło popołudniu, już po godz. 12-tej, oraz zeznania świadka M. G. (1), w których podał, że kolizja miała miejsce około 13-tej, w zestawieniu z czasem, w którym po zgłoszeniu kolizji dyżurny KPP S. skierował na miejsce patrol Policji – 13:08 (k.3-3v), wskazują, w ich logicznym powiązaniu, że miało ono miejsce około godziny 13-tej, a więc w czasie kiedy obwiniony korzystał z telefonu komórkowego prowadząc rozmowy.

Wsparciem z kolei wyjaśnień obwinionego miały być zeznania świadka M. D. (k.24-24v), który podał, że przed kolizją obwiniony kierując samochodem nie korzystał z telefonu komórkowego, nie dzwonił przez telefon, nie pisał sms-ów. Sąd nie dał wiary zeznaniom tego świadka. Po pierwsze, świadek jest długoletnim kolegą obwinionego i w ocenie Sądu złożył takie zeznania w poczuciu solidarności z nim, chcąc udzielić mu wsparcia w uniknięciu odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Po drugie, zeznania tego świadka stoją w oczywistej opozycji do wiarygodnych zeznań A. S. potwierdzonych dokumentem w postaci wykazu połączeń.

W konsekwencji Sąd uznał K. Ł. (1) za winnego tego, że w dniu 05 grudnia 2017 roku około godziny 13:00 w S. na ul. (...) prowadząc na drodze publicznej samochód m-ki R. o nr rej. (...), korzystał z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w dłoni.

Czyn obwinionego stanowił wykroczenie z art. 97 k.w.

Wymierzając obwinionemu karę Sąd kierował się stopniem społecznej szkodliwości czynu i wziął pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego (art. 33 §1 kw). Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił uprzednią karalność obwinionego za wykroczenie drogowe (k.28), nie doszukując się przy tym żadnych szczególnych okoliczności łagodzących.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz sytuację materialną obwinionego (utrzymuje się z prac dorywczych, z których uzyskuje dochód w wysokości ok 1.200 zł miesięcznie, żona obwinionego pracuje, dwoje dzieci na utrzymaniu, brak wysokich zobowiązań finansowych) Sąd na podstawie art. 97 k.w. i art. 24 §1 i §3 k.w. wymierzył K. Ł. karę grzywny w kwocie 180 złotych.

O kosztach postępowania orzeczono jak w punkcie II wyroku, obciążając nimi obwinionego w całości.