Sygnatura akt II C 142/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant sekr. sąd. M. P.

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2018 roku w Łodzi na rozprawie

sprawy w powództwa A. Z.

przeciwko D. Z.

o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego

1.  nakazuje D. Z. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...);

2.  orzeka, iż D. Z. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

3.  zasądza od D. Z. na rzecz A. Z. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 142/18

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 27 lutego 2018 r. powódka A. Z. wniosła o nakazanie D. Z. opróżnienia lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w Ł. i orzeczenie, że pozwanemu nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Wniosła także o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, według norm prawem przypisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż strony postępowania uprzednio były małżeństwem. Powódka jest właścicielką przedmiotowego lokalu mieszkalnego, który zakupiła przed zawarciem związku małżeńskiego z pozwanym. Małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód. Od tej chwili pozwany zajmuje przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Podniesiono, iż pomimo wezwania pozwanego do opuszczenia lokalu, D. Z. nadal zamieszkuje w lokalu powódki.

(pozew k. 3-6)

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz.U. z 2018 poz.1234) zarządzeniem z dnia 12 marca 2018 roku Sąd zawiadomił Gminę M. Ł. o toczącym się procesie pouczając o możliwości wstąpienia do udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego po stronie powódki.

Gmina M. Ł. nie zgłosiła skuteczne swojego udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego po stronie powódki.

(zarządzenie k. 22, (...) k. 34)

W dniu 14 czerwca 2018 roku swój udział w sprawie zgłosił pełnomocnik powódki z osobie adwokata.

(protokół rozprawy k. 72, pełnomocnictwo k. 36)

W toku rozprawy z dnia 14 czerwca 2018 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Oświadczył, że nie ma dokąd się wyprowadzić. Przyznał także, iż nie przysługuje mu tytuł prawny do zajmowanego lokalu objętego pozwem. Pełnomocnik powódki wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych

(protokół rozprawy k. 73)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 października 2005 roku A. Z. (wówczas K.) będąc panną nabyła stanowiący odrębną własność lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku usytuowanym przy ulicy (...) w Ł., wraz z prawami związanymi, dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą numer (...).

(bezsporne, wydruk księgi wieczystej k. 7-12, kserokopia wypisu aktu notarialnego k. 13-14v)

A. Z. i D. Z. zawarli związek małżeński w dniu 7 lutego 2009 roku. Małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 27 marca 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XII C 737/16 zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 stycznia 2018 roku w sprawie o sygn. akt I ACa 709/17.

(odpisy wyroków k. 15-16v)

Po rozwodzie z A. Z., pozwany nadal zamieszkiwał w lokalu mieszkalnym numer (...) w budynku przy ulicy (...) w Ł.. D. Z. zajmuje obecnie ten lokal samodzielnie.

(bezsporne, zeznania A. Z. k. 73, zeznania D. Z. k. 73)

W piśmie z dnia 25 maja 2017 roku, doręczonym w dniu 1 czerwca 2017 roku, A. Z. wezwała D. Z. do dobrowolnego opuszczenia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku usytuowanym przy ulicy (...) w Ł., w terminie do 30 czerwca 2017 roku.

(wezwanie k. 17-18, dowód doręczenia k. 19, k. 20, k. 21)

Pozwany nie korzystał i nie korzysta ze świadczeń emerytalno-rentowych. Nie jest zarejestrowany jako bezrobotny. Nie korzysta z pomocy społecznej.

(pismo ZUS k. 26, pismo PUP k. 28, pismo MOPS k. 30)

Pozwany D. Z. osiąga miesięczny dochód w kwocie 3200 zł. Co miesiąc uiszcza alimenty na rzecz małoletnich dzieci w łącznej kwocie 1100 zł, spłaca również kredyt w kwocie po 250 zł miesięcznie. Powód jest zatrudniony poza Ł., na dojazdy do pracy wydaje miesięcznie około 500 zł. Pozwany nie posiada oszczędności ani wartościowych składników majątku. Rodzice pozwanego sami zajmują trzypokojowy lokal mieszkalny o powierzchni 45 m 2. Ojciec pozwanego leczy się z uzależnienia. Pozwany nie podejmował prób wynajęcia mieszkania na wolnym rynku.

( zeznania A. Z. k. 73, zeznania D. Z. k. 73)

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów, wśród nich zeznań powódki i pozwanego, a także na podstawie załączonych dokumentów, których ważność nie była kwestionowana przez strony w toku procesu. Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Ustaleń stanu faktycznego na podstawie kserokopii dokumentów dokonano na podstawie przepisu art. 308 k.p.c.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Podstawę prawną powództwa stanowi art. 222 § 1 KC. Zgodnie z powołanym przepisem właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Powódka jest właścicielką nieruchomości lokalowej, której dotyczy pozew. Nieruchomość stanowi jej majątek odrębny, ponieważ nabyła go będąc panną, przed zawarciem związku małżeńskiego z pozwanym.

Na skutek ustania małżeństwa przez rozwód pozwany utracił tytuł prawny do zamieszkiwania w lokalu stanowiącym majątek odrębny powódki. W. bowiem wynikające z art. 28 1 KRO prawo pozwanego do korzystania z mieszkania powódki w celu zaspokojenia potrzeb rodziny.

Swój tytuł do zamieszkiwania na nieruchomości, której dotyczy powództwo, pozwany czerpał ze stosunku prawnorodzinnego łączącego go z powódką. Tytuł ten istniał dopóki trwało małżeństwo stron, gdyż zgodnie z art. 23 k.r.io. małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie i są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli.

Powódka realizowała powyższy obowiązek przyjmując pozwanego do swojego mieszkania i zezwalając na zamieszkiwanie w nim. Obowiązek ten wygasł jednak z chwilą rozwiązania małżeństwa stron przez rozwód.

Strony nie zawierały umowy użyczenia. W czasie trwania małżeństwa, umowa taka – w świetle powyższego – byłaby bezprzedmiotowa. Również jednak po ustaniu małżeństwa umowa taka nie istniała. Pozwany przyznał, że nie przysługuje mu tytuł prawny do zajmowania lokalu.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku nakazując pozwanemu opróżnienie zajmowanego przez niego lokalu.

Małżonek, którego prawo do korzystania z mieszkania wynika z art. 28 1 KRO, jest lokatorem w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego (jedn. tekst: Dz.U. z 2018 r. poz. 1234). (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 marca 2006 roku, w sprawie o sygn. akt V CSK 185/05, opubl. OSNC 2006, Nr 12, poz. 208)

Powołana ustawa z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów (…) nakłada na sąd obowiązek rozważenia z urzędu przesłanek uprawnienia osoby, która była lokatorem, do otrzymania lokalu socjalnego, oraz stosownego do wyniku tego badania orzeczenia w wyroku eksmisyjnym. Struktura regulacji zawartej w art. 14 tej ustawy wskazuje na to, że sąd w pierwszej kolejności powinien brać pod uwagę indywidualną sytuację danej osoby, a więc "dotychczasowy sposób korzystania z lokalu i szczególną sytuację materialną oraz rodzinną osób zobowiązanych do jego opróżnienia" (art. 14 ust. 3), z tym że nie może nie orzec o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego w stosunku do wymienionych w art. 14 ust. 4 kategorii osób. Takiego obowiązku sąd nie ma jedynie w pewnych, wyjątkowych okolicznościach, np. uprawniony ma zamieszkać w innym lokalu, gdy powodem eksmisji jest znęcanie się nad rodziną (art. 17 OchrLokU) lub gdy zachodzi rażące wykraczanie przez pozwanego o eksmisję przeciwko porządkowi domowemu albo rażąco naganne postępowanie uniemożliwiające wspólne zamieszkiwanie (argument z art. 13 OchrLokU). (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2008 roku, w sprawie o sygn. akt II CSK 484/07, opubl. w programie komputerowym Legalis)

Przepis art. 14 u.o.p.l. nakłada na Sąd obowiązek rozważenia z urzędu przesłanek uprawnienia osoby, która była lokatorem, do otrzymania lokalu socjalnego. Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, 3) obłożnie chorych, 4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5) osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Biorąc więc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez pozwanego z mieszkania należącego do powódki oraz jego sytuację materialną oraz rodzinną Sąd orzekł, iż pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

Pozwany nie należy do żadnej ze wskazanych w art. 14 ust. 4 ustawy kategorii osób a ponadto po opuszczeniu mieszkania należącego do powódki może zamieszkać u swoich rodziców, którzy dysponują trzypokojowym mieszkaniem . Pozwany nadto nie jest w trudnej sytuacji materialnej, otrzymuje stały dochód, stać go na utrzymanie samochodu. Sytuacja materialna pozwanego umożliwia mu zatem, po dokonaniu niezbędnych stałych wydatków, także poniesienie kosztów związanych z ewentualnym najmem lokalu na wolnym rynku, choćby o niskim standardzie.

Uwzględniając powyższe Sąd na podstawie art. 14 u.o.p.l. orzekł jak w pkt 2 sentencji wyroku.

Sąd uwzględnił powództwo o eksmisję, a zatem pozwany przegrał niniejszy proces w całości. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, pozwany winien zwrócić powódce poniesione przez nią koszty procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). Na koszty procesu poniesione przez powódkę w łącznej kwocie 457 zł złożyła się opłata sądowa od pozwu w wysokości 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powódki w wysokości 240 zł (ustalone na podstawie § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie – Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.