UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 grudnia 2016 r. Gminna Spółdzielnia (...)
z siedzibą w W. wystąpiła o zasądzenie od S. W. (1) kwoty 16.868 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztów procesu.
W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w dniu 4 marca 2003 r. zawarła z pozwanym umowę nazwaną „powierniczym przelewem wierzytelności w celu jej ściągnięcia”, mocą której pozwany zobowiązał się do podjęcia czynności zmierzających do egzekucji wierzytelności przysługującej powódce od (...) sp. z o.o. w L. stwierdzonej prawomocnym nakazem zapłaty Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 11 czerwca 2002 r. Egzekucja prowadzona przeciwko spółce okazała się bezskuteczna, wobec czego konieczne stało się skierowane egzekucji do prezesa zarządu spółki – A. S. (1). W dniu 30 grudnia 2010 r. Sąd Okręgowy w Lublinie zasądził od A. S. (1) na rzecz S. W. (1) kwotę 70.238,18 zł. W toku egzekucji wyegzekwowano od dłużniczki 41.286,96 zł, jednakże pozwany przelał na rachunek spółdzielni jedynie 20.000 zł. Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie I C 1347/13 zasądził na rzecz powódki 11.664 zł. Następnie pozwany wszczął kolejną egzekucję przeciwko A. S. (1). Komornik sądowy egzekwujący należność względem pozwanego zajął wierzytelność przysługującą formalnie pozwanemu względem A. S. (1).
W toku egzekucji uzyskano z tego tytułu 15.868 zł. (pozew – k. 2-7)

W odpowiedzi na pozew S. W. (1) wniósł o oddalenie powództwa
i zasądzenie kosztów procesu. Wskazał, iż tytuł wykonawczy przeciwko A. S. (1) został wydany na jego rzecz niezgodnie z przepisami, jednakże jest on jego jedynym dysponentem. Zaproponował powódce zawarcie ugody. Wskazał, iż bezzasadne jest żądanie zapłaty ponad kwotę wynikającą z ugody zawartej przez powódkę z A. S. (1). (odpowiedź na pozew – k. 39-44)

Pismem procesowym z dnia 3 lipca 2017 r. powódka rozszerzyła powództwo, domagając się zapłaty kwoty 36.800 zł z ustawowymi odsetkami: od kwoty 16.868 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz od kwoty 19.992 zł od dnia doręczenia odpisu pisma do dnia zapłaty. (pismo procesowe – k. 70-74)

W odpowiedzi na pismo procesowe z dnia 3 lipca 2017 r. pozwany wniósł o oddalenie rozszerzonego powództwa w całości. (pismo procesowe- k. 87-92)

Na dalszym etapie postępowania strony podtrzymały swe dotychczasowe stanowiska w sprawie. Na terminie rozprawy w dniu 5 czerwca 2018 roku sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego poza już przeprowadzonymi. (protokół rozprawy- k. 120-122 v)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 11 czerwca 2002 r. w sprawie IX GNc 571/02 Sąd Okręgowy w Lublinie zasądził od (...) sp. z o.o. na rzecz Gminnej Spółdzielni (...)
w W. kwotę 70.465,96 zł. (bezsporne, nadto kopia nakazu – k. 45)

W dniu 4 marca 2003 r. Gminna Spółdzielnia (...) z siedzibą
w W. zawarła ze S. W. (1) umowę zatytułowaną „powierniczy przelew wierzytelności w celu jej ściągnięcia”, której przedmiotem była wierzytelność spółdzielni wynikająca z nakazu zapłaty w sprawie IX GNc 571/02 z dnia 11 czerwca 2002 r. przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w L.. W § 5 umowy, wskazano, iż strony wyraźną wolą wyłączają skutek rozporządzający przelewu niniejszej umowy. Wierzyciel przestaje być jedynie wierzycielem zobowiązania w stosunku do dłużnika, a uprawnienia do żądania spełnienia świadczenia przechodzą na powiernika, w tym wszelkie związane
z wierzytelnością prawa kształtujące akcesoryjne i roszczenia o zaległe odsetki. Wierzyciel zachowuje wszelkie przysługujące mu pozostałe uprawnienia. W § 6 wskazano, iż w ramach niniejszej umowy za spełnione świadczenie przez powiernika względem wierzyciela, wierzyciel jest ekwiwalentnie i proporcjonalnie do wielkości spełnionego świadczenia zobowiązany do dokonania zapłaty pieniężnej w wysokości 8 % świadczenia spełnionego przez dłużnika w terminie 3-dniowym od dnia ziszczenia świadczenia. (poświadczona
za zgodność kopia umowy – k. 6-7 załączonych akt I C 1736/14 )

Umowa została zawarta korespondencyjnie. Powódka odesłała pozwanemu podpisany egzemplarz umowy przysłany uprzednio przez pozwanego. (przesłuchanie z-cy prezesa zarządu spółdzielni T. T. – protokół elektroniczny k. 108 00:22:15 w zw.
z k. 108 00:22:15-01:02:56 wyjaśnień informacyjnych, k. 123 00:52:22-01:13:46, przesłuchanie prezesa zarządu spółdzielni J. Z. – k. 123 00:25:05-00:52:22)

W późniejszym terminie strony podpisały kolejną umowę zatytułowaną „powierniczy przelew wierzytelności w celu jej ściągnięcia”, datowaną 4 marca 2003 r. na której przedmiotem była wierzytelność spółdzielni przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w L.. W treści umowy ustalono drukiem maszynowym prowizję w wysokości 6-9 %, która następnie została zmieniona w ten sposób, że odręcznie przekreślono cyfrę 6 i dopisano cyfrę 1 przed 9. W momencie podpisania umowy przez powódkę, prowizja ustalona była w wysokości 6-9 %. Powódka tego nie kwestionowała, gdyż wcześniejsza prowizja 8 % mieściła się w tych granicach. Treść umowy została zredagowana przez pozwanego. Ustalenia czynione były telefonicznie. Strony umówiły się na prowizję w wysokości 8 %. Pozwany tłumaczył konieczność podpisania nowej umowy nieprawidłowościami w nagłówku pierwszej umowy. (umowa – k. 50-51 załączonych akt I C 1347/13, przesłuchanie z-cy prezesa zarządu spółdzielni T. T. – protokół elektroniczny k. 108 00:22:15 w zw. z k. 108 00:22:15-01:02:56 wyjaśnień informacyjnych, k. 123 00:52:22-01:13:46, przesłuchanie prezesa zarządu spółdzielni J. Z. – k. 123 00:25:05-00:52:22)

Postanowieniem z dnia 31 marca 2003 r. Sąd Okręgowy w Lublinie w sprawie IX GCo 38/03 nadał klauzulę wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 11 czerwca 2002 r.
w sprawie IX GNc 571/02 z powództwa Gminnej Spółdzielni (...)
w W. przeciwko (...) sp. z o.o. na rzecz S. W. (1). W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż na S. W. (1) przeszło uprawnienie wierzyciela. (bezsporne, nadto kopia postanowienia – k. 45v)

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2009 r. w sprawie II K 139/03 Sąd Rejonowy
w S. uznał A. S. (2) winną zarzucanego jej czynu polegającego na tym, iż w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadziła w błąd
i doprowadziła Gminną Spółdzielnię (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. (bezsporne, nadto kopia wyroku – k. 12-12v załączonych akt
I C 1347/13)

Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2010 r. Sąd Okręgowy w Lubinie w sprawie I C 933/03 zasądził od A. S. (1) na rzecz pozwanego kwotę 70.238,18 złotych wraz z odsetkami i kosztami procesu. (bezsporne, nadto odpis wyroku z uzasadnieniem- k. 80-86v)

W maju 2011 r. przedstawiciele A. S. (1) poinformowali powódkę
o wydanym tytule wykonawczym na rzecz pozwanego oraz o toczącej się przeciwko A. S. (1) egzekucji i zaproponowali zawarcie ugody. Pozwany zerwał kontakt z powódką po wydania wyroku karnego. (przesłuchanie z-cy prezesa zarządu spółdzielni T. T. – protokół elektroniczny k. 108 (...):15 w zw. z k. 108 00:22:15-01:02:56 wyjaśnień informacyjnych, k. 123 00:52:22-01:13:46, przesłuchanie prezesa zarządu spółdzielni J. Z. – k. 123 00:25:05-00:52:22)

W dniu 14 czerwca 2011 r. Gminna Spółdzielnia (...) zawarła
z A. S. (1) ugodę, na mocy której dłużniczka zobowiązała się uregulować
na rzecz spółdzielni część zobowiązania w kwocie 116.000 zł a w zamian powódka zobowiązała się zwolnić dłużniczkę z pozostałej części zobowiązania. W pkt 8 ugody wskazano, iż w przypadku jej kwestionowania przez S. W. (1) wierzycielka zobowiązała się do przejęcia zgłoszonych wobec dłużniczki roszczeń na siebie i wstąpienia do postępowania w miejsce A. S. (1) albo w charakterze interwenienta. Dłużniczka nie wywiązała się z przedmiotowej ugody. (nadto kopia ugody – k. 64-64v, przesłuchanie z-cy prezesa zarządu spółdzielni T. T. – protokół elektroniczny k. 108 (...):15 w zw. z k. 108 00:22:15-01:02:56 wyjaśnień informacyjnych, k. 123 00:52:22-01:13:46, przesłuchanie prezesa zarządu spółdzielni J. Z. – k. 123 00:25:05-00:52:22)

Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie I C 1347/13 Sąd Rejonowy w Zgierzu zasądził od S. W. (1) na rzecz Gminnej Spółdzielni (...)
z siedzibą w W. kwotę 11.664 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty i kwotę 3.001 zł zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy wskazał, iż przedmiotowa kwota stanowi należność wyegzekwowaną
od A. S. (1) w toku egzekucji, po potrąceniu należnej pozwanemu prowizji wynoszącej 8 %. Wyrokiem z dnia 11 marca 2015 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił apelację pozwanego. (bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia wyroku – k. 17, 18)

W dniu 14 lipca 2014 r. S. W. (1) złożył wniosek o wszczęcie przeciwko A. S. (1) postępowania egzekucyjnego na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie w sprawie I C 933/03. Postanowieniem z dnia 13 stycznia 2016 r.
w sprawie Km 999/14 komornik zakończył postępowanie egzekucyjne. Na rzecz pozwanego wyegzekwowano 40.000 zł. (wniosek – k. 1, postanowienie – k. 51 załączonych akt Km 999/14)

W dniu 1 czerwca 2015 r. powódka złożyła wniosek o wszczęcie przeciwko S. W. (1) postępowania egzekucyjnego na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie I C 1347/13. W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego pod sygn. Km 170/15 komornik dokonał zajęcia wierzytelności przysługującej od A. S. (1) w sprawie egzekucyjnej Km 999/14 prowadzonej przez Komornika Sądowego w C. R. Ł. na wniosek S. W. (2) na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie w sprawie
I C 933/03. Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2016 r. komornik zakończył postępowanie egzekucyjne w związku z wyegzekwowaniem. (bezsporne, nadto wniosek egz. – k. 1-4 załączonych akt Km 170/15).

Pismem z dnia 15 czerwca 2016 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 15.868 zł i kwoty wyegzekwowanej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym
w C. w sprawie Km 999/14. Pismo, wobec jego niepodjęcia, zostało zwrócone
do nadawcy. (bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia wezwania – k. 19, zpo –
k. 20)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych dowodów, które uznał
za wiarygodne. Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego i świadka A. W. – brata pozwanego co do okoliczności spisania umowy przewidującej wyższą prowizję
dla pozwanego. Zeznania pozwanego i świadka były nieprzekonywujące. Pozwany, wyjaśniając powody podwyższenia prowizji, zeznał, że „jeden pan w Sądzie Rejonowym
w S. mu powiedział, żeby zostawił tę sprawę”, że „źle to pachniało”. Świadek A. W. zeznał, że był świadkiem podpisywania umowy, gdyż pozwany bał się jechać sam do Sądu z uwagi na „jakąś grupę przestępczą”. W niniejszej sprawie
nie występowała jednakże jakakolwiek kwestia grupy przestępczej. A. S. (1) została natomiast uznana winną popełnienia przestępstwa oszustwa. Pozwany i świadek zeznali, iż powódka przygotowała projekt umowy, jednakże we wcześniejszej części zeznań pozwany wskazał, iż samodzielnie stworzył projekt umowy powierniczej. Zastanawiające jest również, iż nie powołał swojego brata na świadka w sprawie I C 1347/13, w której również sporna była kwestia wysokości pozwanemu prowizji. Gdyby w istocie członkowie zarządu powodowej spółdzielni przewieźli ze sobą umowę do Sądu w Sokołowie Podlaskim, gdyż pozwany chciał zrezygnować z dalszego prowadzenia sprawy przeciwko A. S. (1), i chcieli zachęcić go do dalszego jej prowadzenia, pozostawiliby w ocenie sądu w miejscu przeznaczonym na dopisanie kwoty prowizji wolne miejsce, aby wpisać tam kwotę wynegocjowaną, nie zaś powielaliby w zasadzie postanowienia pierwszej umowy. Nawet gdyby przyjąć, że takiego miejsca nie pozostawili, to przekreśliliby wpisane wcześniej cyfry, nadpisali nową- 19, i omówili przekreślenie, co jest powszechnie przyjmowaną praktyką. Tymczasem cyfra 1 została po prostu dopisana przed cyfrą 1, i to –jak przyznał pozwany- jego ręką. Przemawia to za wiarygodnością zeznań członków zarządu powodowej spółki co do okoliczności zawarcia drugiej z umów. Za niewiarygodnością zeznań pozwanego i świadka A. W. przemawiają także inne umowy cesji, przedstawione przez pozwanego, zawarte w podobnym okresie, a przedłożone przez niego wraz z odpowiedzią na pozew- tj. umowa z W. C. (k. 47-48) oraz z W. N. (k. 56-57). W żadnej z tych umów prowizja nie jest ustalona w takiej wysokości jak w drugiej z umów zawartych z powodem. Wynosi ona odpowiednio- 8 i 7 %. Na marginesie jedynie zauważyć należy, że pozwany nie przelał na rzecz powoda nawet kwot odpowiadających tej wyższej, 19%- owej prowizji.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. S. (1). Zawarcie przez powoda z nią umowy było okolicznością bezsporną, kwestia realizacji tejże ugody- sąd ustalił na podstawie przesłuchania strony powodowej. W ocenie sądu, gdyby A. S. (1) wywiązała się z warunków tej ugody, nie pozostałaby bezczynna po wszczęciu przez pozwanego względem niej w 2014 roku w sprawie Km 999/14 postępowania egzekucyjnego.

Sąd oddalił także wnioski dowodowe pozwanego zawarte w pkt 6 odpowiedzi na pozew, uznając, iż okoliczności na jakie miałaby być przeprowadzony tenże dowód są nieistotne dla rozstrzygnięcia.

Oddaleniu podlegał także wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ekonomii celem wartości usługi windykacji wierzytelności przysługującej wobec spółki (...) po bezskutecznej egzekucji, na dzień 4 marca 2003 roku. Po pierwsze, wartość usługi wyceniają strony zawierające umowę. Po drugie, pozwany sam dostarczył dowodów na okoliczność na jaki procent prowizji umawiał się z wierzycielami w roku 2003.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne.

W pierwszej kolejności rozważyć należy skuteczność przejścia na pozwanego wierzytelności przysługującej powodowi względem A. S. (1) na podstawie umowy przelewu z dnia 4 marca 2003 r.

W myśl art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie natomiast z § 2 cytowanego przepisu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Konstrukcja przelewu powierniczego przeniesienia wierzytelności w celu jej ściągnięcia polega na tym, że wierzyciel na podstawie stosunku wewnętrznego (z reguły umowy zlecenia) z inną osobą, zamiast udzielenia jej pełnomocnictwa, przelewa wierzytelność na zleceniobiorcę (cesjonariusza), który zobowiązuje się ściągnąć wierzytelność od dłużnika i wydać wierzycielowi uzyskane świadczenie. W następstwie takiej umowy zleceniobiorca staje się nabywcą wierzytelności, która z prawnego punktu widzenia wchodzi do jego majątku. W stosunku wewnętrznym zleceniobiorca (cesjonariusz), jako powiernik, powinien stosować się do wskazówek zleceniodawcy (cedenta). Działa wprawdzie w imieniu własnym, ale z gospodarczego punktu widzenia, na rachunek zleceniodawcy. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 marca 2015 r. V ACa 640/14; Legalis nr 1203352, Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2017 r. LEX nr 2415568)

Pozwany stałby się zatem wierzycielem (...) sp .z.o.o. i mógłby dochodzić we własnym imieniu wszelkich przysługujących powodowi roszczeń, w tym roszczenia z art. 299 k.s.h. wobec A. S. (1), gdyby strony w umowie z dnia 4 marca 2003 r. wprost nie wyłączyły skutku rozporządzającego umowy.

W myśl art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W umowie z dnia 4 marca 2003 roku strony postanowiły, iż umowa ta nie przenosi na pozwanego wierzytelności szczegółowo w niej opisanej. Tym samym uznać ją należy za umowę zlecenia windykacji wierzytelności przysługującej powodowi wobec (...) sp. z. o. o., na warunkach szczegółowo w niej opisanych. Brak jednak zlecenia windykacji wierzytelności przysługującej powodowi względem A. S. (1) na podstawie art.299 k.s.h.

Tym samym w ocenie sądu pozwany windykację tę prowadził bez podstawy prawnej, co uzasadnia jego odpowiedzialność na zasadzie art. 752 i 753 k.c.

W myśl art. 752 k.c. kto bez zlecenia prowadzi cudzą sprawę, powinien działać z korzyścią osoby, której sprawę prowadzi, i zgodnie z jej prawdopodobną wolą, a przy prowadzeniu sprawy obowiązany jest zachowywać należytą staranność.

Zgodnie z art. 753 § 1. k.c. prowadzący cudzą sprawę bez zlecenia powinien w miarę możności zawiadomić o tym osobę, której sprawę prowadzi, i stosownie do okoliczności albo oczekiwać jej zleceń, albo prowadzić sprawę dopóty, dopóki osoba ta nie będzie mogła sama się nią zająć. W myśl natomiast § 2 cytowanego przepisu z czynności swych prowadzący cudzą sprawę powinien złożyć rachunek oraz wydać wszystko, co przy prowadzeniu sprawy uzyskał dla osoby, której sprawę prowadzi. Jeżeli działał zgodnie ze swoimi obowiązkami, może żądać zwrotu uzasadnionych wydatków i nakładów wraz z ustawowymi odsetkami oraz zwolnienia od zobowiązań, które zaciągnął przy prowadzeniu sprawy.

Niewątpliwie o prowadzeniu sprawy przeciwko A. S. (1) powódka wiedziała, tym samym pozwany mógł w dalszym ciągu podejmować względem niej działania zmierzającego do wyegzekwowania świadczenia wynikającego z nakazu zapłaty w sprawie IX GNc 571/02 z dnia 11 czerwca 2002 r. przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w L.. Mógłby także domagać się zwrotu uzasadnionych wydatków i nakładów wraz z ustawowymi odsetkami oraz zwolnienia od zobowiązań, które zaciągnął przy prowadzeniu sprawy. Pozwany jednak w toku niniejszego postępowanie nie wykazał, aby takowe wydatki lub nakłady poniósł. Winien zatem zwrócić powodowi wszystko, co przy prowadzeniu sprawy uzyskał dla powoda. Tym samym powód mógłby domagać się od niego zwrotu wszystkiego, co pozwany od A. S. (1) uzyskał, tym bardziej 92 % uzyskanych sum.

Na marginesie jedynie zauważyć należy, iż gdyby nawet przyjąć, że umowa wiążąca strony skutecznie przeniosła na pozwanego wierzytelność przysługującą powodowi względem (...) sp. z.o.o, na co wskazywać może ust. 2 § 5 tejże umowy, stojący w jawnej sprzeczności z ust. 1 tegoż paragrafu, to trzeba zauważyć, iż pozwanemu na podstawie tejże umowy przysługiwało za jego czynności jedynie wynagrodzenie w wysokości 8 % spełnionego świadczenia, które wierzyciel zobowiązany był zapłacić w terminie 3 dni od dokonania zapłaty.

Pozwany z warunków tych się nie wywiązał, co uzasadnia jego odpowiedzialność na zasadzie art. 471 k.c. Przede wszystkim, pomimo wyegzekwowania przez niego od A. S. (1) w sprawie KM 999/14 prowadzonej przez Komornika Sądowego w C. R. Ł. kwoty 40.000 złotych, nie przekazał on na rzecz powoda dobrowolnie kwoty 36.800 złotych, tj. uzyskanej sumy pomniejszonej o należną mu prowizję. Bez znaczenia jest przy tym, iż część tych środków, trafiło na konto powoda w trakcie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Zgierzu J. P. w sprawie KM 170/15, albowiem były to de facto środki spółdzielni. Mówiąc kolokwialnie, spółdzielnia zapłaciła sama sobie.

Bez znaczenia jest przy tym fakt dysponowania przez pozwanego wyrokiem wydanym przez Sąd Okręgowy w Lublinie w sprawie I C 933/03 na jego rzecz. Uzyskanie przez powoda tytułu wykonawczego na swoją rzecz nie pozbawia bowiem mocy umowy zawartej przez strony, tj. pozwany jest nadal na jej podstawie zobowiązany kwoty wydać powodowi, a ten zobowiązany jest do zapłaty na jego rzecz 8 % prowizji od uzyskanej sumy. Pozwany zaś z tego obowiązku konsekwentnie się nie wywiązuje. Skoro zatem w postępowaniu egzekucyjnym przekazano pozwanemu 40.000 zł, zaś należna prowizja wynosi 8 %, na rzecz powódki należało zasądzić 36.800 zł. Nie ma także znaczenia, iż powódka podpisała ugodę ograniczającą wysokość zobowiązania dłużniczki, szczególnie, że dłużniczka nie wywiązała się z warunków przedmiotowej ugody. Okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują zresztą w żadnej mierze na to, aby powód egzekwował jakiekolwiek kwoty ponad sumę wskazaną w tej ugodzie.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zasądzając odsetki od dnia wniesienia pozwu od kwoty żądanej w pozwie, zaś od rozszerzonej części powództwa od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma z rozszerzeniem powództwa (k. 101v).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c., zasądzając na rzecz powoda 4.800 zł wynagrodzenia pełnomocnika.

Na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Sąd nakazał pobranie od pozwanego kwoty 1.841 zł nieuiszczonej opłaty sądowej.

Sąd nie znalazł podstaw do nieobciążania pozwanego kosztami procesu na zasadzie art.102 k.p.c..

Pozwany w toku postępowania toczącego w się w sprawie KM 999/14 wyegzekwował kwotę 40.000 złotych, z czego mniej więcej połowa trafiła do powoda. Resztę środków ma do swej dyspozycji. Pomimo uprawomocnienia się wyroku w sprawie I C 1347/13 tut. Sądu nie tylko nie wywiązał się dobrowolnie z wynikającego z niego obowiązku zapłaty, ale wszczął egzekucję na podstawie wyroku, co do którego sam przyznaje, że wydany został błędnie, ponownie nie rozliczając się dobrowolnie z powodem. Tym samym nie ma podstaw do nie obciążania go kosztami procesu, zwłaszcza, że jego rzeczywista sytuacja finansowa nie została sądowi ujawniona.

W tym stanie faktycznym należało orzec jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE