UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Gdańsku – VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2018r. w sprawie VII U 3880/17 odrzucił odwołanie A. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 31 maja, odmawiającej obliczenia emerytury na podstawie art. 26 w związku z art. 55 i art. 55a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie Dz.U. z 2018r. poz. 1270 ze zmianami; dalej: ustawa emerytalna). Ubezpieczony wywodził, że spełnił wszystkie warunki do żądanego obliczenia wysokości emerytury w oparciu o przepis art. 55 i 55a ustawy emerytalnej.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że ubezpieczony A. J., ur. (...), od dnia 22 sierpnia 2007r. jest uprawniony do emerytury wcześniejszej, przy czym nadal pozostaje w zatrudnieniu i z tego tytułu opłaca składki na ubezpieczenia społeczne.

W dniu 17 sierpnia 2012r. ubezpieczony wniósł o przyznanie prawa do emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej. Decyzją z dnia 5 października 2012r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia (...), tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, przy czym wysokość emerytury obliczył zgodnie z art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W dniu 8 czerwca 2015r. ubezpieczony wniósł o przeliczenie świadczenia emerytalnego, zgodnie z art. 55a ustawy emerytalnej. Decyzją z 18 września 2015r. organ rentowy odmówił takiego ustalenia wysokości emerytury. Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z 3 marca 2016r., sygn. akt VIII U 1384/15, oddalił odwołanie ubezpieczonego od powyższej decyzji. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd ten wskazał m.in., że decyzją hipotetyczną pozwany organ przeliczył ubezpieczonemu emeryturę w oparciu o art. 55 i art. 55a ustawy emerytalnej, przy czym wysokość świadczenia liczona na dzień (...), tj. od ukończenia przez ubezpieczonego 65 lat wynosiła: na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej – 2.748,50 zł brutto oraz na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej – 2.730,20 zł brutto, zaś na dzień złożenia wniosku o przeliczenie emerytury na podstawie art. 55 ustawy emerytalnej, tj. 8 czerwca 2015r., wysokość emerytury wyniosła: na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej – 3.028,41 zł brutto oraz na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej – 2.971,86 zł brutto. W związku z powyższym wysokość emerytury na podstawie art. 53 ustawy (obliczenie emerytury wg „starych zasad”) na dzień 8 czerwca 2015r. jest dla ubezpieczonego korzystniejsza niż wyliczenie emerytury na podstawie art. 26 ustawy. Wyrokiem z 27 października 2016r., sygn. akt III AUa 893/16, Sąd Apelacyjny w Gdańsku oddalił apelację ubezpieczonego od opisanego wyroku.

Ponowny wniosek o przeliczenie świadczenia emerytalnego, zgodnie z art. 55 i art. 55a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczony złożył w dniu 11 maja 2017r. Wywodził, iż wysokość emerytury wyliczona na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej jest wyższa niż wyliczenie emerytury na podstawie art. 26 tej ustawy, jednakże gdyby pozwany nie pomniejszył podstawy świadczenia o sumę kwot pobranych przez niego emerytur, to wyższa byłaby emerytura wyliczona na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej. Zaskarżoną decyzją z dnia 31 maja 2015r. pozwany ponownie odmówił ubezpieczonemu ustalenia wysokości emerytury w oparciu o przepis art. 55 i 55a ww. ustawy.

Sąd I instancji wyjaśnił, że zgodnie z art. 199 § 1 pkt 2 kpc zachodzi podstawa do odrzucenia pozwu, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.

Kwestię uprzedniego rozpoznania sprawy o to samo świadczenie z ubezpieczeń społecznych między tymi samymi stronami omówił szeroko Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 29 marca 2012r. (I UK 299/11, OSNP 2013/9-10/118). Sąd Najwyższy wskazał, że w sytuacji, gdy wcześniej zapadł prawomocny wyrok sądu ubezpieczeń społecznych oddalający odwołanie ubezpieczonego od decyzji odmownej, w której organ rentowy odmówił ustalenia prawa do określonego świadczenia (lub jego przeliczenia), zaś wnioskodawca ponownie ubiega się o to samo świadczenie (lub o jego przeliczenie) w kolejnym postępowaniu odwoławczym (sądowym), to możliwe są następujące przypadki: 1) został złożony nowy wniosek o świadczenie, bez powołania się na nowe dowody lub okoliczności istniejące sprzed daty wydania decyzji oraz bez powołania się na nowe, późniejsze zdarzenia - wówczas zachodzi powaga rzeczy osądzonej w myśl art. 366 kpc; 2) w nowym wniosku ubezpieczony powołuje się na późniejsze zdarzenia, które miały miejsce po zamknięciu rozprawy w sprawie poprzedniej prawomocnie zakończonej - wówczas nie ma powagi rzeczy osądzonej, jakkolwiek ze względu na treść art. 365 § 1 kpc występuje związanie sądu orzekającego w aktualnym postępowaniu poprzednim wyrokiem; 3) w kolejnym wniosku ubezpieczony powołuje się na nowe okoliczności lub dowody istniejące przed datą wydania poprzedniej decyzji - wówczas zastosowanie ma art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej. W tym ostatnim przypadku należy w pierwszej kolejności zbadać przesłanki dopuszczalności złożenia takiego wniosku i w razie stwierdzenia ich braku organ rentowy powinien odmówić ponownego ustalenia prawa do świadczenia, także wówczas, gdy brak wpływu na świadczenie wynika ze związania wyrokiem sądu wydanego poprzednio co do tego świadczenia (art. 365 § 1 kpc). Jeśli organ rentowy wyda decyzję dotyczącą tej samej podstawy faktycznej i prawnej, która była objęta poprzednim wyrokiem (zwłaszcza przy braku przesłanek art. 114 ustawy emerytalnej), to w razie wniesienia odwołania od takiej decyzji zachodzi powaga rzeczy osądzonej. Natomiast, gdy organ rentowy wyda decyzję odmowną, ale w odniesieniu do innej podstawy faktycznej niż ta, która była objęta poprzednim wyrokiem, to nie występuje przypadek powagi rzeczy osądzonej. Innymi słowy, prawomocny wyrok oddalający odwołanie od decyzji organu rentowego odmawiającej przyznania prawa do emerytury (lub przeliczenia wysokości tej emerytury) ma powagę rzeczy osądzonej w sprawie z odwołania od decyzji wydanej wskutek złożenia wniosku na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, jeżeli jej podstawą są te same okoliczności faktyczne i prawne, co przyjęte w uprzednim prawomocnym wyroku sądu.

Idąc za tokiem rozumowania przedstawionym przez Sąd Najwyższy w cytowanym powyżej orzeczeniu oraz przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu do wyroku z 23 października 2014r. w sprawie III AUa 149/14 (Lex nr 1548403) należy wskazać na gruncie niniejszej sprawy, że wnioskiem z dnia 11 maja 2017r. ubezpieczony zwrócił się o ponowne przeliczenie emerytury, zgodnie z art. 55 i art. 55a ustawy emerytalnej. Organ rentowy zbadał przesłanki dopuszczalności złożenia ponownego wniosku o ustalenie prawa do świadczenia określone w art. 114 tej ustawy i wobec braku przesłanek wznowienia postępowania, odmówił ponownego przeliczenia emerytury. Ubezpieczony z odwołaniem oraz w toku postępowania sądowego nie przedłożył żadnych nowych dowodów oraz nie wykazał żadnych nowych okoliczności, które uzasadniałyby ponowne przeliczenie wysokości emerytury. Podkreślenia wymaga, iż spór o ustalenie wysokości emerytury w oparciu o przepisy art. 55 i art. 55a ustawy emerytalnej był przedmiotem postępowania w sprawie o sygn. akt VIII U 1384/15 Sądu Okręgowego w Gdańsku, przy czym wyrokiem z 27 października 2016r., sygn. akt III AUa 893/16, Sąd Apelacyjny w Gdańsku oddalił apelację ubezpieczonego A. J. od powyższego wyroku. Kolejny spór wszczęty przez ubezpieczonego w sprawie o ustalenie wysokości emerytury, tj. spór w niniejszej sprawie, tożsamo opiera się na żądaniu przez ubezpieczonego przeliczenia emerytury, zgodnie z art. 55 i art. 55a ustawy emerytalnej. Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie wyjaśniające, zobowiązując pozwanego do hipotetycznego wyliczenia wysokości emerytury, na podstawie art. 55 i art. 55a ustawy emerytalnej, na dzień złożenia przez ubezpieczonego wniosku o przeliczenie. Wysokość emerytury wyniosła: na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej – 3.136,30 zł brutto oraz na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej – 3.032,60 zł brutto. W związku z powyższym wysokość emerytury na podstawie art. 53 ustawy (obliczenie emerytury wg „starych zasad”) na dzień 11 maja 2017r. jest dla ubezpieczonego korzystniejsza niż wyliczenie emerytury na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej (k. 99-100), tak jak i w stanie fatycznym sprawy VIII U 1384/15. W kwestii zgłoszonego przez ubezpieczonego żądania niepomniejszania świadczenia wyliczonego na podstawie art. 26 o sumę kwot pobranych emerytur Sąd Apelacyjny wypowiedział się jednoznacznie w sprawie VIII U 1384/15.

Z uwagi na to, że pismo wszczynające postępowanie sądowe pełni rolę pozwu, w sytuacji, gdy o to samo roszczenie między tymi samymi stronami sprawa została już prawomocnie osądzona, sąd powinien odwołanie odrzucić na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 kpc (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1998r. II UKN 105/98 OSNAPiUS 1999/16 poz. 529, z dnia 25 września 1998r. II UKN 373/98 OSNAPiUS 1999/21 poz. 702, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 października 2006r. III AUa 842/2006 LexPolonica nr 1660448 OSA 2007/10 poz. 17 str. 67). W konsekwencji, na skutek wcześniejszego prawomocnego osądzenia sprawy przed tut. Sądem w sprawie o sygn. akt VIII U 1384/15, zdaniem Sądu Okręgowego zaistniała konieczność odrzucenia odwołania, na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 kpc, o czym orzeczono w sentencji postanowienia.

Ubezpieczony złożył zażalenie na opisane postanowienie, zarzucając mu: 1. naruszenie przepisów prawa procesowego i materialnego, polegające na naruszeniu przepisów art. 25 ust. l lit b ustawy emerytalnej przez jego zastosowanie w stanie faktycznym sprawy, w sytuacji gdzie przepis ten ma zastosowanie od l stycznia 2013r. i dotyczy osób, które wniosek o emeryturę społeczną po ukończeniu wieku 60/65 lat, złożyły po l stycznia 2013r. (podstawa prawna – ustawa nowelizująca z 2012r. (Dz. U. z 2012r. poz. 637 w zw. z art. 22); 2. naruszenie art. 55 wymienionej ustawy przez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy ubezpieczony spełnił wszystkie warunki do przeliczenia świadczenia na podstawie tego przepisu; 3. nowe okoliczności w sprawie – niezastosowanie do przeliczenia emerytury wskaźnika wys. podstawy z renty, który jest wyższy od poprzednio zastosowanego 122,30%, na 135,83%, gdzie bez potrącenia emerytur za okres 22 sierpnia 2007r. do 31 grudnia 2012r. emerytura wyliczona na podstawie art 26 byłaby wyższa o 706,89 zł brutto, co w skali roku wynosi 8.482,68 zł brutto (wartość przedmiotu zaskarżenia) od obliczonej z art. 53 ustawy emerytalnej. Jest to nowa okoliczność na podstawie której, została wniesiona sprawa o ponowne przeliczenie emerytury.

Wskazując na powyższe zarzuty, ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia, ponowne rozpatrzenie sprawy przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku i wydanie orzeczenia w powyższej sprawie, względnie przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego w Gdańsku, celem ponownego rozpatrzenia sprawy i wydania wyroku.

W uzasadnieniu zażalenia skarżący wywodził, że od pierwszej decyzji wydanej przez ZUS, dotyczącej wyliczenia emerytury społecznej (decyzja z dnia 5 października 2012r.), emerytura wyliczana jest błędnie. We wniosku, który skarżący złożył 17 sierpnia 2012r. na podstawie art. 125 ust. l i 3 ustawy emerytalnej, który jest żądaniem realizacji świadczenia, które nastąpi z mocy prawa po spełnieniu określonych warunków wymienionych w ustawie, ubezpieczony zaznaczył sposób wyliczenia emerytury, a mianowicie, że wnosi o obliczenie wysokości emerytury wg nowych zasad – dotyczy urodzonych przed l stycznia 1949r. czyli wyliczenia emerytury na podstawie art. 26 w zw. z art 55 ustawy emerytalnej, bez potrącania wcześniej pobranych emerytur – system kapitałowy. Skarżący twierdził, że zaznaczył, iż pobiera wcześniejszą emeryturę i jest nadal w stosunku pracy i odprowadza składki na ubezpieczenie społeczne. ZUS nie uwzględnił tej informacji i wyliczył emeryturę na podstawie art. 27 w zw. z art. 53 ustawy, co było dla ubezpieczonego mniej korzystne, a konsekwencje takiej decyzji ponosi on do dnia dzisiejszego. Organ rentowy powinien zastosować najkorzystniejszy wariant.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2013r. sygn. akt II UK 23/13, emerytura nie jest wyliczana raz na całe życie, jeśli zachodzą nowe okoliczności lub emerytura została wyliczona błędnie, należy ją wyliczyć od nowa. Niezłożenia odwołania od decyzji przez ubezpieczonego, nie ma żadnego znaczenia dla ponownego rozpatrzenia sprawy.

Sąd Najwyższy zauważył, że: „ustalenie i wyliczenie przez skarżący organ emerytury „w najkorzystniejszym wariancie” prawomocną decyzją emerytalną, której osoba uprawniona nie zaskarżyła do sądu ubezpieczeń społecznych, nie może prowadzić do definitywnej, dożywotniej „utraty" prawa do ponownego zweryfikowania należnego świadczenia emerytalnego w wysokości zgodnej z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa ubezpieczeń społecznych i zasadą przysługiwania najkorzystniejszego świadczenia, którym – co do zasady – jest emerytura ustalona i wyliczona w jej najwyższej wysokości:.

Następnie skarżący wskazał, że ZUS od 2014r., czyli złożenia pierwszego wniosku o przeliczenie emerytury, w swoich decyzjach nęka ubezpieczonego stwierdzeniami, że albo nie jest on w ubezpieczeniu społecznym, lub że wniosek o emeryturę został złożony nieprawidłowo, co zostało przez Sąd Okręgowy oddalone.

Odnosząc się do uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, ubezpieczony wywodził, że:

1. jego odwołanie od decyzji z dnia 31 maja 2015r. dotyczyło ponownego przeliczenia emerytury wg systemu kapitałowego wg wskaźnika wysokości podstawy 122,30%, lecz bez odliczania wcześniej pobranych emerytur za okres od 22 sierpnia 2007r. do 31 lipca 2012r.

2. obecnie wniesiona sprawa dotyczy przeliczenia emerytury wg wskaźnika wysokości podstawy z renty, czyli 135,83%, bez odliczania wcześniej pobranych emerytur za okres od 22 sierpnia 2007r. do 31 grudnia 2012r., co byłoby z korzyścią dla skarżącego. Podstawą prawną do złożenia nowego wniosku było pouczenie w formularzu ZUS Kp-1, pkt 15, oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 marca 2017r., sygn. akt III AUa 997/16. Ta okoliczność wnosi do sprawy nową podstawę i przedmiot rozpoznania nowo wniesionego wniosku, który wyraźnie wskazuje na różnicę rozpatrywanej przez sąd sprawy. Sąd Okręgowy powołuje się na sprawę zakończoną prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego, który rozpatrywał sprawę z 31 maja 2015r. o innym stosunku prawnym, a mianowicie przeliczenia emerytury na podstawie wskaźnika wys. podstawy 122,30% oraz odliczenia emerytury za okres od 22 sierpnia 2007r. do 31 lipca 2012r. Od tej sprawy została wniesiona do Rzecznika Praw Obywatelskich Skarga Nadzwyczajna.

3. złożony wniosek wnosił o wyliczenie emerytury wg nowych zasad, czyli emerytury kapitałowej. Emerytura została wyliczona błędnie, niezgodnie z wnioskiem.

4. zarówno Sąd Okręgowy jak i Sąd Apelacyjny nie ustosunkowały się do odwołań ubezpieczonego, domagających się przeliczenia emerytury bez odliczania wcześniej pobranych emerytur, pomimo zaznaczenia tego żądania w apelacji. Skarżący twierdził, że żądanie oparł na wydanych w podobnej sprawie wyrokach. Sądy pominęły ten fakt i nie wydały w tej sprawie orzeczenia. Jak pozwany mógł decyzją z dnia 31 maja 2015r. odmówić ponownego wyliczenia emerytury na wniosek złożony 11 maja 2017r.

5. w rozpatrywanej sprawie wprawdzie ubezpieczony ubiega się o to samo świadczenie –przeliczenie ponowne emerytury – ale na podstawie innego wskaźnika wysokości podstawy oraz o nierozstrzygnięte do tej pory stanowisko Sądów w sprawie potrącania wcześniej pobranych emerytur za okres od 22 sierpnia 2007r. do 31 grudnia 2012r. (poprzednio do 31 lipca 2012r.), co było niezgodne z ówcześnie obowiązującym prawem, a co jest bardzo istotne dla wniesionej sprawy. Skarżący zaznaczył, że dopóki nie będzie odpowiedzi na to żądanie, uważa, iż sprawa nie jest zakończona.

Zdaniem ubezpieczonego emeryturę należy przeliczyć dwuczęściowo. W niniejszej sprawie został złożony nowy wniosek z powołaniem się na nowe dowody (przywołany wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie oraz nowy wskaźnik wysokości podstawy), a sprawa potrącania wcześniej pobranych emerytur została przez sądy pominięta i nie została osądzona. W powyższej sprawie nie zachodzi przypadek powagi rzeczy osądzonej, ponieważ ZUS wydał decyzję w odniesieniu do innej podstawy faktycznej – przeliczenia emerytury na podstawie innego wskaźnika wysokości podstawy i odliczył pobrane wcześniej emerytury za okres do 31 grudnia 2012r.

6. nowe dowody, które nie były rozpatrywane przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w sprawie III AUa 893/16, to wskaźnik wysokości podstawy oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 2017r. Te dowody nie były znane skarżącemu i nie były przez niego przywoływane we wcześniejszych postępowaniach.

Organ rentowy nie ustosunkował się do zażalenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie w sposób skutkujący uchyleniem zaskarżonego postanowienia.

Na wstępie wskazać należy, iż do uznania, że sprawa została prawomocnie osądzona, a więc, że istnieją podstawy do odrzucenia nowego pozwu (art. 199 § 1 i art. 366 k.p.c.), nie wystarcza samo stwierdzenie, że w obydwu sprawach chodzi o to samo roszczenie i że identyczne są strony obydwu procesów; mimo bowiem identyczności stron i dochodzonego roszczenia stan rzeczy osądzonej nie występuje, jeżeli uległy zmianie okoliczności, których istnienie było przyczyną oddalenia pierwszego powództwa, a więc jeżeli roszczenie stało się w świetle nowego stanu faktycznego uzasadnione (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 1980 r., IV CR 85/80, OSNC 1980/11/214).

Zgodnie z art. 366 kpc, prawomocny wyrok sądu ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami.

W odniesieniu do stosunków ubezpieczenia społecznego powaga rzeczy osądzonej ma walor szczególny, który ogranicza w istocie jej praktyczne znaczenie. Rozstrzygnięcia sądowe w sprawach z tego zakresu ustalają treść łączącego strony stosunku prawnego w chwili wyrokowania. Nowe zdarzenia zachodzące po uprawomocnieniu się orzeczenia mogą spowodować przekształcenie treści praw i obowiązków stron stosunku ubezpieczenia społecznego, gdyż nie jest wykluczone spełnienie się lub upadek przesłanek materialnoprawnych prawa do świadczeń (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2008 r., II UK 342/07, LEX nr 499545).

Sąd I instancji prawidłowo przywołał – za Sądem Najwyższym – sytuacje, w których stan powagi rzeczy osądzonej skutkuje koniecznością odrzucenia odwołania, nie ma zatem potrzeby powtórnego ich opisywania. Wbrew jednak wywodom Sądu Okręgowego, decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie została wydana w innych okolicznościach faktycznych niż decyzja, która była przedmiotem kontroli sądowej w sprawie VIII U 1384/15.

Otóż po pierwsze słusznie podkreśla skarżący, że swój kolejny wniosek o obliczenie emerytury na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej w związku z art. 55 i 55a tej ustawy oparł na wcześniej niezgłaszanym żądaniu obliczenia kapitału początkowego z wykorzystaniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty, który był u skarżącego wyższy niż wskaźnik dotąd przyjmowany, obliczony na podstawie art. 15 w zw. z art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej. Pozostawiając na tym etapie postępowania bez oceny to, czy wniosek o zastosowanie takiego właśnie sposobu obliczenia kapitału początkowego jest merytorycznie uzasadniony (por. art. 174 ust. 4 ustawy emerytalnej), trzeba mieć na uwadze, że jeśli tak, to miałoby to istotny wpływ na wysokość emerytury, gdyż zwaloryzowany kapitał początkowy, w myśl art. 25 ust. 1 ustawy emerytalnej, stanowi jeden ze składników podstawy obliczenia emerytury w oparciu o art. 26 tej ustawy.

Po drugie Sąd Okręgowy nie dostrzegł tego, że dla ustalenia, czy zachodzi podstawa zastosowania art. 55 w związku z art. 55a ustawy emerytalnej, porównanie wysokości emerytury obliczonej na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej i obliczonej na podstawie art. 26 tej ustawy, musi nastąpić na inną datę niż miało to miejsce w sprawie VIII U 1384/15, tj. na dzień 1 maja 2017r. (por. pismo organu rentowego z dnia 10 stycznia 2018r., k. 52). Skoro zaś ubezpieczony bezspornie jest nadal zatrudniony i od jego wynagrodzeń uiszczane są dalsze składki na ubezpieczenia społeczne, już tylko z tego będzie wynikać zmiana wysokości podstawy obliczenia emerytury, a to stanowi o zmianie podstawy faktycznej odwołania będącego przedmiotem niniejszej sprawy.

Z powyższego wynika, że nie zachodziły wszystkie opisywane przez Sąd Okręgowy przesłanki odrzucenia odwołania, nie było bowiem tożsamości podstawy faktycznej w sprawie niniejszej i w sprawie VIII U 1384/15. Konieczne było zatem uchylenie zaskarżonego postanowienia na podstawie art. 386 § 1 kpc w związku z art. 397 § 2 kpc, co aktualizuje potrzebę dokonania przez Sąd Okręgowy merytorycznej oceny zasadności odwołania z uwzględnieniem argumentacji przywoływanej przez strony.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego pozostawiono Sądowi Okręgowemu, stosownie do art. 108 § 2 kpc.

SSA Małgorzata Gerszewska SSA Lucyna Ramlo SSO del. Tomasz Koronowski

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE