UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie z powództwa Gminy M. Z. przeciwko P. P. (1) i P. P. (2) o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanych na rzecz powoda kwotę 3.806,73 zł z:

a.  ustawowymi odsetkami od kwoty 3.399,35 zł od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

b.  ustawowymi odsetkami od kwoty 407,38 zł od dnia 12 maja 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

w ten sposób, że zapłata powyższej kwoty przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia drugiego;

2.  zasądza od pozwanych na rzecz powoda kwotę 1.391 zł złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  ustala wysokość wynagrodzenia kuratora pozwanych adw. Z. B. na kwotę 1.476, w tym 23% podatku od towarów i usług, którą to kwotę nakazuje wypłacić w następujący sposób:

a.  kwotę 600 zł z zaliczki uiszczonej przez powoda w dniu 27 kwietnia 2015 roku, zaksięgowanej pod poz. (...)/ (...);

b.  kwotę 876 zł tymczasowo z funduszy Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Zgierzu;

4.  nakazuje pobrać solidarnie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 876 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli pozwani zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1.  przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczeni tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonych dowodów w sposób sprzeczny z doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy,

2.  przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a.  art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów poprzez jej zastosowanie oraz przez błędną wykładnie,

b.  art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie.

W konkluzji skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego kuratora. Nadto wnieśli o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów sądowych w tym kosztów zastępstwa adwokackiego kuratora za postępowanie apelacyjne.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Na wstępie stwierdzić należy, że w ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego. Wobec tego, Sąd Okręgowy podzielił poczynione ustalenia Sądu I instancji i przyjmuje je za własne, nie było zatem w niniejszej sprawie konieczności ich ponownego przytaczania.

Odnosząc się do zawartego w apelacji zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. należy wskazać, że w myśl powołanego przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r. sygn. II CKN 817/00, Lex nr 56906). Apelacja tak wymaganych zarzutów nie przedstawia i nie wykazuje, aby ocena dowodów oraz oparte na niej wnioski były dotknięte powyższymi uchybieniami.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należy, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zebrany materiał dowodowy i nie naruszył w żaden sposób zasady swobodnej oceny dowodów. Przede wszystkim Sąd I instancji właściwie ocenił kwestię pozostawionych w przedmiotowym lokalu rzeczy, wskazując, że były to przedmioty należące do pozwanych oraz kwestię zabezpieczenia lokalu przez zarządcę nieruchomości. Zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, że mimo wymiany zamków w drzwiach do spornego lokalu i pozostawieniu kluczy w dyspozycji zarządcy nie można mówić o odebraniu pozwanym możliwości dostania się do mieszkania, mogli oni bowiem – zgodnie z wywieszonym komunikatem zarządcy, zgłosić się do administracji gdzie klucze mogłyby im zostać wydane.

Dlatego też zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. uznać należało za bezzasadny.

Nietrafne okazały się także zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Stosownie do art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie Gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r., nr 31, poz. 266 ze zm.), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Jak stanowi art. 18 ust. 2, z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Użyte w treści art. 18 ust. 1 cytowanej ustawy o ochronie praw lokatorów pojęcie „zajmowanie” nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane. W celu określenia jego znaczenia niezbędne jest zatem odwołanie się do potocznego rozumienia tego terminu. Według słownika języka polskiego PWN zajmowanie to zapełnienie sobą lub czymś jakiejś przestrzeni lub powierzchni (sjp.pwn.pl). Wskazać w tym miejscu należy, że ustawa o ochronie praw lokatorów poza pojęciem „zajmowania” użytym w art. 18 ust. 1 przedmiotowej ustawy, posługuje się również, np. w art. 14 ust. 4 tejże ustawy, pojęciem „zamieszkiwania”. Nie są to bynajmniej pojęcia tożsame. Zgodnie bowiem z art. 25 k.c. miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. O zamieszkiwaniu można zatem mówić jedynie w odniesieniu do osób fizycznych. Natomiast zajmowanie, zgodnie z przytoczoną definicją, odnosi się zarówno do osób jak i rzeczy. Tym samym użyte w art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów pojęcie „zajmowanie” lokalu ma znacznie szerszy zakres od pojęcie „zamieszkiwania” w lokalu. Istotą korzystania z lokalu mieszkalnego jest zamieszkiwanie w tym lokalu. Jednakże nie jest to jedyny i wyłączny sposób korzystania z lokalu mieszkalnego. Z danego lokalu można bowiem korzystać także i w celu przechowania należących do danej osoby rzeczy. Wskazać również można, że w treści art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów prawodawca posłużył się pojęciem „zajmowanie” w nawiązaniu do dnia opróżnienia lokalu. Opróżnienie lokalu dotyczy zaś nie tylko osób, ale także i należących do nich rzeczy. Innymi słowy pojęcie opróżnienia lokalu jest pojęciem szerszym od pojęcia jego opuszczenia, ponieważ samo w sobie odnosi się zarówno do rzeczy jak i osób znajdujących się w lokalu (por. wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi, sygn. akt III Ca 867/16, portal orzeczeń SO w Łodzi).

Analiza przedmiotowej sprawy wskazuje, że pozwani mimo braku faktycznego stałego zamieszkiwania w spornym lokalu, to ciągle go zajmowali i z niego korzystali, chociażby na skutek tego, iż przechowywali tam swoje rzeczy. Tym samym nie sposób zgodzić się z argumentacją pozwanych przedstawioną w treści apelacji, zwłaszcza, że skarżący w żaden sposób nie wykazali na żadnym etapie postępowania, iż nie mieli dostępu do lokalu oraz, że znajdujące się na terenie mieszkania rzeczy i sprzęt nie należał do nich.

Z powyższych względów, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.