UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 października 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił S. D. (1) prawa do emerytury po osiągnięciu 60 roku życia, z uwagi na nieudowodnienie przez niego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Organ rentowy przyjął za udowodnione przez ubezpieczonego na dzień 1 stycznia 1999 r. 10 lat, 9 miesięcy i 15 dni pracy w warunkach szczególnych.

S. D. (1)zaskarżył powyższą decyzję, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że w warunkach szczególnych pracował również w okresie zatrudnienia w (...)w O. (później: (...) sp. z o.o.) od 11 kwietnia 1989 r., bowiem wykonywał tam pracę traktorzysty.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji. Wskazał, że odmówił uwzględnienia w stażu pracy ubezpieczonego okresu zatrudnienia w (...)w O. od 11 kwietnia 1989 r. z uwagi na brak dokumentacji potwierdzającej pracę w warunkach szczególnych w tym okresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. D. (1) urodził się w dniu (...). Jego łączny staż ubezpieczeniowy (udowodnione okresy składkowe, nieskładkowe i uzupeniajace) na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosił 27 lat, 10 miesięcy i 6 dni.

Ubezpieczony jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, jednakże złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa.

Wniosek o emeryturę złożył w organie emerytalnym w dniu 7 października 2013 roku.

Okoliczności niesporne, a nadto dowody:

- wniosek o emeryturę – k. 1-8 plik I akt rentowych;

- karta przebiegu zatrudnienia - k. 41 plik I akt rentowych;

- oświadczenie z 12.12.2013 r. – k. 25 akt sprawy.

Organ rentowy uznał za udowodnione przez ubezpieczonego - na podstawie przedłożonych świadectw pracy w warunkach szczególnych - 10 lat, 9 miesięcy i 15 dni stażu pracy w warunkach szczególnych (okresy zatrudnienia na stanowisku traktorzysty/kierowcy ciągnika w (...)w Ż.- (...)od 15 maja 1978 r. do 7 sierpnia 1978 r., (...)w P.– (...)w Ł.od 7 sierpnia 1978 r. do 6 października 1987 r. oraz (...)w Ż.- (...)od 9 listopada 1987 r. do 31 marca 1989 r.).

Niesporne, a nadto dowody:

- świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych - k. 20, 22, 23, 24 plik I akt rentowych;

- karta przebiegu zatrudnienia - k. 41 plik I akt rentowych.

W okresie od 1 stycznia 1971 r. do 13 maja 1978 r. S. D. (1)był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) – Zakładzie (...)na stanowisku pracownika produkcji rolnej – traktorzysty. W początkowym okresie zatrudnienia ubezpieczony pracował jako pracownik fizyczny, następnie po uzyskaniu uprawnień do kierowania ciągnikiem powierzono mu obowiązki traktorzysty, w którym to charakterze pracował od tego momentu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Prawo jazdy kategorii T ubezpieczony posiada od 15 lipca 1974 r. W dniu 24 stycznia 1976 r. dodatkowo ukończył kurs obsługi rolniczego ciągnika gąsienicowego (...).

Dowody:

- legitymacja ubezpieczeniowa – k. 18 plik KPU;

- świadectwo pracy – k. 20 plik KPU;

- zaświadczenie Rp-7 – k. 22 plik KPU;

- dokumentacja w aktach osobowych – koperta k. 19 akt sprawy: kwestionariusz osobowy, życiorys z 10.04.1989 r., odpis prawa jazy, odpis zaświadczenia nr (...);

- zeznania ubezpieczonego złożone na rozprawie w dniu 29.01.2014 r. w wersji elektronicznej.

W okresie od 11 kwietnia 1989 r. do 11 października 1996 r. S. D.był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...)w P.– (...)w O.(z dniem 1 czerwca 1993 r. Kombinat ten został przejęty przez Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o.). Ubezpieczony został tam zatrudniony na stanowisku pracownika produkcji - traktorzysty. Do jego podstawowych obowiązków w początkowym okresie zatrudnienia należały prace kierowcy ciągnika kołowego; dodatkowo w okresie nasilonych prac polowych powierzano mu obowiązki operatora ciągnika gąsienicowego (...). Następnie, co najmniej od 1 sierpnia 1990 r., ubezpieczony pracował wyłącznie jako kierowca ciągnika kołowego. Ubezpieczony wykonywał w tym czasie zarówno prace rolne, w tym polowe, jak i transportowe.

W okresie od dnia 1 kwietnia 1993 r. do 9 kwietnia 1993 r. powierzono ubezpieczonemu obowiązki pomocnika palacza w kotłowni c.o.

Dowody:

- dokumentacja osobowa w pliku I akt rentowych k. 43-48v, w szczególności umowa o pracę z 11.04.1989r. – k. 42, angaż z 15.08.1990 r. (traktorzysta) - k. 45v, angaż z 19.04.1993r. – k. 46v, angaż z 6.07.1993r. – k. 46v, karta obiegowa zwolnienia – k. 48v;

- legitymacja ubezpieczeniowa – k. 18 plik KPU;

- świadectwo pracy z 11.10.1996 r. – k. 33 plik KPU;

- karta zasiłkowa – k. 35 plik KPU;

- dokumentacja w aktach osobowych – koperta k. 19 akt sprawy, w szczególności: umowa o pracę z 11.04.1989 r., angaże, w tym z 15.08.1990r., z 19.04.1993r., z 6.07.1993r., karta obiegowa zwolnienia, świadectwo pracy z 11.10.1996r., pismo dot. ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, podanie o pracę z 10.04.1989 r., oświadczenie z 11.04.1989 r.;

- zeznania ubezpieczonego złożone na rozprawie w dniu 29.01.2014 r. w wersji elektronicznej;

- zeznania świadka W. K. złożone na rozprawie w dniu 29.01.2014 r. w wersji elektronicznej;

- zeznania świadka A. B. złożone na rozprawie w dniu 29.01.2014 r. w wersji elektronicznej.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się uzasadnione.

Zgodnie z przepisem art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. (t. jedn. Dz. U. z 2009 Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.; dalej jako: ustawa emerytalna) - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184.

W myśl przepisu art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn).

W ust. 2 wskazano, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wykaz prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zamieszczony został w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Przepis § 4 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi przy tym, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl przepisu § 2 powołanego aktu prawnego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do emerytury są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o którym mowa stwierdza przy tym zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 cytowanego rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

W załączniku do powyższego rozporządzenia, w Wykazie A w dziale VIII, zatytułowanym „W transporcie i łączności”, w podtytule „Transport”, pod pozycją 3 wskazano, że pracami w szczególnych warunkach są „prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych”.

W sprawie poza sporem pozostawał fakt, że ubezpieczony ukończył 60 lat w dniu (...)roku, złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa oraz iż na dzień 31 grudnia 1998r. przebył okresy składkowe i nieskładkowe o łącznej długości przekraczającej 25 lat. Organ rentowy uznał przy tym za udowodnione przez ubezpieczonego - na podstawie przedłożonych świadectw pracy w warunkach szczególnych - 10 lat, 9 miesięcy i 15 dni stażu pracy w warunkach szczególnych (okres zatrudnienia na stanowisku traktorzysty/kierowcy ciągnika w (...)w Ż.- (...)od 15 maja 1978 r. do 7 sierpnia 1978 r., (...)w P.– (...)w Ł.od 7 sierpnia 1978 r. do 6 października 1987 r. oraz (...)w Ż.-(...)od 9 listopada 1987 r. do 31 marca 1989r.). Przedmiotem sporu pozostawało natomiast, czy również w okresie zatrudnienia w (...)w P.– (...)w O.od 11 kwietnia 1989 r. do 11 października 1996 r. S. D.pracował w szczególnych warunkach.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w pierwszej kolejności zwrócił uwagę, że ubezpieczony nie przedstawił za sporny okres świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Okoliczność ta nie przesądzała jednak o konieczności oddalenia jego odwołania. Wprawdzie bowiem faktem jest, że zgodnie z przepisem § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy, to jednak w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane przepisami wskazanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por.: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowym. Wydanie lub niewydanie przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie rodzi bowiem żadnych skutków materialnoprawnych. Zaświadczenie to jest bowiem jedynie dokumentem prywatnym (art. 245 k.p.c.), wydawanym dla celów dowodowych, a okoliczności w tym dokumencie potwierdzone przez pracodawcę podlegają weryfikacji zarówno w postępowaniu sądowym, jak i w postępowaniu przed organem rentowym. Podobnie określenie stanowiska pracy i jej charakteru wskazane w wystawionym przez pracodawcę świadectwie pracy nie wiąże Sądu, który na podstawie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ocenia, czy ubezpieczony pracował – stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – w warunkach szczególnych. Samodzielnie Sąd ustala również, jak zakwalifikować pracę danej osoby w odniesieniu do wykazu prac określonych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.). Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma więc istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, a tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W ramach postępowania dowodowego w niniejszej sprawie Sąd przeprowadził dowód z dokumentów zawartych w aktach emerytalnych ubezpieczonego, jak również z akt osobowych ubezpieczonego ściągniętych przez Sąd do akt sprawy głównej. Autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Zostały one sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji, oraz w sposób rzetelny, stąd też Sąd ocenił je jako wiarygodne. Prymat wiarygodności został przyznany także zeznaniom świadków oraz korespondującym z nimi zeznaniom ubezpieczonego. Oceniając zeznania świadków Sąd miał na względzie, że przesłuchane osoby są osobami obcymi dla ubezpieczonego i nie mają żadnego interesu w tym by nieprawdziwie zeznawać na korzyść S. D., narażając się jednocześnie na odpowiedzialność karną. Świadkowie byli pracownikami (...)w P.– (...)w O.w tym samym okresie co ubezpieczony, zatrudnionymi na stanowiskach traktorzystów, mieli zatem bezpośrednią wiedzę odnośnie powierzonych ubezpieczonemu obowiązków. Zeznania przesłuchanych w sprawie osób były przy tym spójne, konsekwentne i zbieżne ze sobą wzajemnie, nie budząc jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia, że w okresie zatrudnienia w (...)w P.– (...)w O.w okresie co najmniej od dnia 11 kwietnia 1989 r. do 31 marca 1993 r. oraz od 10 kwietnia 1993 r. do 11 października 1996r. ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Z zeznań ubezpieczonego oraz świadków wynikało bowiem jednoznacznie, że wprawdzie S. D.został zatrudniony w (...)w P.–(...)w O.na stanowisku pracownika produkcji, jednakże przez cały okres jego zatrudnienia (z wyłączeniem okresu kiedy okresowo powierzono mu obowiązki pomocnika palacza w kotłowni, tj. od 1 do 9 kwietnia 1993 r.) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował on jako kierowca ciągnika (przede wszystkim kołowego, zaś w okresach nasilonych prac polowych, także gąsienicowego - (...)).

Sąd zwrócił przy tym uwagę, że wyjaśnienia przesłuchanych w sprawie osób znalazły również potwierdzenie w treści dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych ubezpieczonego. W umowie o pracę z 11.04.1989r., wskazano bowiem, że zatrudniono ubezpieczonego jako pracownika produkcji, w tym w okresie nasilonych prac traktorzysty ciągnika gąsienicowego (...); w angażu z 15 sierpnia 1990 r., dotyczącym zmiany stawki wynagrodzenia od dnia 1.08.1990r. wskazano jako zajmowane przez ubezpieczonego stanowisko – stanowisko traktorzysty, podobnie jak w angażu z 8 lipca 1993 r. oraz w karcie obiegowej zwolnienia.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu w analizowanym postępowaniu uznać należało, że w warunkach szczególnych ubezpieczony pracował również w okresie od 11 kwietnia 1989 r. do 31 marca 1993 r. oraz od 10 kwietnia 1993 r. do 11 października 1996 r., pracując wówczas stale i w pełnym wymiarze czasu jako traktorzysta – kierowca ciągników kołowych i gąsienicowych.

Dokonując wyliczenia okresu zatrudnienia ubezpieczonego w warunkach szczególnych na potrzeby ustalenia uprawnień emerytalnych Sąd wziął nadto pod uwagę, iż z okresu zatrudnienia ubezpieczonego w (...)w O.należało wyłączyć te okresy, przypadające po dniu 14 listopada 1991 r., w czasie których S. D.pobierał zasiłki chorobowe. Stosownie bowiem do treści przepisu art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej, przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzenie lub świadczenie z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. W wyroku z 28 sierpnia 2008 roku, II PK 2/08, Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż okres niewykonywania pracy w rozumieniu przywołanego przepisu art. 32 ust. 1 a pkt 1 to nie tylko okres niezdolności do pracy, za który pracownik otrzymał wynagrodzenie o którym mowa w art. 92 k.p. lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, ale także każdy inny okres w trakcie którego pracownik pozostawał w stosunku pracy i otrzymywał wynagrodzenie, jednakże nie świadczył faktycznie pracy. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela zaprezentowany wyżej pogląd. Trzeba bowiem pamiętać, iż motywem przyświecającym ustawodawcy przy tworzeniu prawa do tzw. wcześniejszej emerytury było to, że praca świadczona w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przyczynia się do znacznie szybszego obniżenia wydolności organizmu. Z tych względów za zasadne przyjęto, iż osoba wykonująca pracę tego typu winna nabyć prawo w wieku obniżonym w stosunku do pozostałych ubezpieczonych. Wymóg okresu pracy w szczególnych warunkach powinien więc odnosić się do okresów rzeczywistego wykonywania takiej pracy, z wyłączeniem pozostałych formalnych okresów pozostawania w stosunku pracy. Pracownik nie wykonując bowiem pracy w szczególnych warunkach nie jest narażony na szybszą utratę zdrowia. Warto podkreślić, iż omawiana regulacja odnosi się do okresów niewykonywania pracy za które pracownik otrzymał wynagrodzenie (np. będąc niezdolnym do pracy), niezależnie od tego, czy okres za który wypłacono wynagrodzenie zaliczany jest do okresu składkowego, czy nieskładkowego. Rozróżnienie to ma znaczenie dla oceny posiadania przez pracownika „wymaganego okresu zatrudnienia”, o którym mowa w § 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku, nie jest natomiast istotne do okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 tego rozporządzenia (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 5 maja 2009 r., I UK 4/09).

Mając na uwadze powyższe wyłączeniu ze stażu pracy w warunkach szczególnych w (...)w O.podlegały okresy pobierania zasiłków chorobowych po dniu 14.11.1991 r. wskazane w karcie zasiłkowej (plik KPU), co jednak i tak pozwalało na przyjęcie, że ubezpieczony posiada 15 letni staż pracy w warunkach szczególnych.

Na zakończenie trzeba bowiem zwrócić uwagę, że możliwym byłoby również zaliczenie do stażu ubezpieczeniowego S. D.– stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od dnia od 15 lipca 1974 r. do dnia 13 maja 1978 r. w (...)– Zakładzie (...). Z przeprowadzonych w sprawie dowodów z dokumentów wynika bowiem jasno, że w okresie od 1 stycznia 1971 r. do 13 maja 1978 r. ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...)– Zakładzie (...)na stanowisku początkowo pracownika produkcji rolnej, a następnie – od czasu uzyskania uprawnień do kierowania ciągnikiem, tj. od 15 lipca 1974r. - traktorzysty. Nie uszło uwadze Sądu, że na okoliczność zatrudnienia we wskazanym okresie zeznawał wyłącznie ubezpieczony; okoliczność ta nie stanowiła jednak przeszkody do dokonania ustaleń faktycznych co do wykonywania przezeń w tym czasie pracy w warunkach szczególnych. Sąd zwrócił bowiem uwagę, że ubezpieczony jako osoba zainteresowana korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem mógł wprawdzie próbować zatajać okoliczności mogące wpłynąć niekorzystnie na ustalenia w zakresie wykonywania przez niego prac w warunkach szczególnych, jednakże brak jest jakichkolwiek przesłanek, które nakazywałyby uznać, że faktycznie tak czynił. Przeciwnie, zdaniem Sądu, S. D.zeznawał uczciwie i zgodnie z prawdą, nie pomijając żadnych okoliczności i zdając pełną relację ze wszystkich powierzanych mu w spornych okresach obowiązków, w tym wskazując na okoliczności które mogły ewentualnie wpłynąć na niekorzystne dla niego rozstrzygnięcie – np. potwierdził, że w okresie zatrudnienia w (...)w O.powierzono mu raz obowiązki pomocnika palacza c.o. Stąd Sąd uznał za wiarygodne jego twierdzenia w zakresie jego obowiązków wykonywanych w okresie zatrudnienia w (...)– Zakładzie (...), zwłaszcza że znalazły one potwierdzenie w dowodach z dokumentów.

Uwzględnienie okresu zatrudnienia na stanowisku kierowcy ciągnika w (...)od dnia 11 kwietnia 1989 r. do 31 marca 1993 r. oraz od 10 kwietnia 1993 r. do 11 października 1996 r. z wyłączeniem okresów korzystania z zasiłków chorobowych po dniu 14.11.1991 r.), oraz w (...)– Zakładzie (...)od dnia od 15 lipca 1974 r. do dnia 13 maja 1978 r. wraz z okresami uznanymi przez organ rentowy spowodowało, iż S. D. (1)legitymował się 15-letnim stażem pracy uprawniającym go nabycia emerytury.

W myśl przepisu art. 129 ust 1 ustawy emerytalnej - świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2. Ubezpieczony 60 rok życia osiągnął w dniu (...)r., natomiast wniosek o emeryturę złożył w dniu 7 października 2013 r.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w ten sposób, że przyznał S. D. (1) prawo do emerytury od 1 października 2013 r. tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył on wniosek o emeryturę.

Przewodniczący:	SSO Monika Miller-Młyńska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Katarzyna Herman

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE