Sygn. akt II Ca 905/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 17 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Wojciech Vogt (spr.)

Sędziowie:

SSO Barbara Mokras

SSR del. Tomasz Błoński

Protokolant:

st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2018 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. E.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 12 października 2017r. sygn. akt I C 1520/17

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSR del. Tomasz Błoński SSO Wojciech Vogt SSO Barbara Mokras

UZASADNIENIE

Powódka K. E. wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwoty 40.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia w związku ze śmiercią dziadka S. S. na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 14.06.2011 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24.05.2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany Towarzystwo (...) w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 12 października 2017 r. zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powódki K. E. kwotę 15.000,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24.05.2016r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem z dnia 14.06.2011r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie punktu 1, co do całości zasądzonej kwoty , w zakresie punktów 3-4 – orzeczenia o kosztach procesu. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania – art. 233 k.p.c. i 328 k.p.c. oraz obrazę przepisów prawa materialnego - art. 446 § 4 k.c. poprzez nieuwzględnienie faktycznych relacji pomiędzy powódką o jej dziadkiem i zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie rażąco zawyżonej.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę orzeczenia i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Skarżący podnosi w swojej apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut ten nie jest uzasadniony.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów.

Cechą istotną swobodnej oceny dowodów jest ich bezstronna ocena (por. np. K. Piasecki, w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1 – 505 , pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2006, t. I, s. 1026). Takiej właśnie – tj. bezstronnej oceny – dokonał Sąd I instancji.

Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (por. W. Siedlecki, Realizacja zasady swobodnej oceny dowodów w polskim procesie cywilnym, NP. 1966, nr 4, s. 20). Sąd Rejonowy wszechstronnie rozważył zebrany w tej sprawie materiał.

Swoje twierdzenia Sąd I instancji przekonująco i należycie uzasadnił.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że relacje powódki z dziadkiem były bardzo dobre. Powódka była dla niego bardzo ważną osobą, interesował się jej losem, dbał o jej bezpieczeństwo. Przeżywał fakt sprawiania przez powódkę problemów wychowawczych. Powódka była związana z dziadkiem. Po uzyskaniu pełnoletności powódka pomagała dziadkowi w jego codziennym życiu. S. S. chorował, miał stopę cukrzycową. Powódka jeździła z dziadkiem do lekarzy i szpitala (...) go do lekarza w P., gdzie się leczył. Powódka bardzo przeżyła śmierć dziadka, był to dla niej ogromny szok. Dziadek był dla powódki wyjątkową osobą, bardzo go kochała i była z nim związana. Dziadek otaczał powódkę opieką nawet wtedy, gdy powódka była już dorosłą osobą. Zawsze mogła liczyć na jego pomoc. Śmierć dziadka dużo zmieniła w jej życiu, była dla powódki krzywdą, tym bardziej że nastąpiła w tak tragicznych okolicznościach. Powódka jako osoba pienna/sza w rodzinie dowiedziała się o okolicznościach wypadku, była tym roztrzęsiona, nie było z nią kontaktu. Koleżanka powódki pojechała z nią do szpitala, razem oczekiwały na zakończenie operacji. Powódka w szpitalu dowiedziała się, że po operacji S. S. zmarł. Była w szoku. Płakała. Gdy przyjechała jej babcia to powiedziała: „dziadziulek nie żyje”.

Sąd wskazał konkretne dowody, w oparciu o które ustalił powyższe okoliczności i ocena tych dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa. Z zeznań świadka B. S. (k-63 akt) wynika jednoznacznie, że relacja powódki z dziadkiem polegała na głębokiej więzi emocjonalnej. Świadek U. R., kurator sądowy - osoba zupełnie niezainteresowana wynikiem postępowania - zeznała że relacje powódki z dziadkiem były bardzo dobre, że K. była ważną osoba dla dziadka, interesował się jej losem, dbał o jej bezpieczeństwo. Natomiast świadek A. M. – kurator społeczny - zeznał, że K. E. najbardziej związana była ze swoim dziadkiem. Dziadek również najbardziej ja kochał i nigdy nie zgłaszał żadnych skarg na K. O. te potwierdziła również świadek U. S. i i świadek D. W..

Skarżący natomiast wywodzi brak więzi emocjonalnej powódki z dziadkiem w oparciu o to, że powódka stwarzała problemy wychowawcze, sprzedawała środki odurzające, przebywanie przez dwa lata w Holandii z dala od S. S.. Z okoliczności tych natomiast nie wynika, że między powódka a jej dziadkiem nie istniała głęboka więź emocjonalna potwierdzona przez wskazane przez Sąd dowody. Wbrew twierdzeniom pozwanego, osoba stwarzająca poważne problemy wychowawcze, handlująca środkami odurzającymi, przebywająca w (...) młodzieżowym ośrodku wychowawczym, przebywająca prze jakiś czas z matką uzależnioną od alkoholu i środków odurzających jest w stanie nawiązać głęboką więź emocjonalna ze swoim dziadkiem i głęboko przeżyć jego gwałtowna śmierć. Odmawianie powódce możliwości nawiązania wskazanej wyżej więzi emocjonalnej w oparciu o jej niewłaściwe zachowania w innych sferach życia – mimo konkretnych dowodów istnienia takiej więzi – jest wysoce niestosowne i moralnie naganne.

Sąd Rejonowy również nie naruszył prawa materialnego - art. 446 § 4 k.c. - gdyż zasądzona kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia do poniesionej przez powódkę krzywdy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c, orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

Tomasz Błoński Wojciech Vogt Barbara Mokras