Sygn. akt I C 1950/17
Dnia 29 października 2018 r.
Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym
Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz
Protokolant st. sekr. sąd. Bożena Czajkowska
Po rozpoznaniu w dniu 22 października 2018r. w Toruniu.
sprawy z
B. M. (1)
przeciwko:
Towarzystwu (...) S.A. w W.
o:
zapłatę
orzeka:
I. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powódki B. M. (1) kwotę 18.500 zł (osiemnaście tysięcy pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 21 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty;
II. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.542 zł (cztery tysiące pięćset czterdzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt I C 1950/16
Powódka B. M. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. kwoty 18.500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.
W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w dniu 25 sierpnia 2016 r. na terenie salonu podłóg (...) w T. poślizgnęła się na mokrej powierzchni i upadała. Na skutek zdarzenia doznała wieloodłamowego złamania nasad dalszych obu kości przedramienia lewego z przemieszczeniem oraz złamania wyrostka rylcowatego kości łokciowej lewej. Dodała, iż koniecznym było przeprowadzenie zabiegu operacyjnego. Powódka wskazała, iż przebywała na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, korzystała z rehabilitacji. Absencja w pracy spowodowała problemy w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Podkreśliła, iż nadal odczuwa skutki zdarzenia, ma ograniczoną ruchomość w obrębie lewego nadgarstka i odczuwa okresowe dolegliwości bólowe. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyjął odpowiedzialność za zdarzenia i wypłacił jej kwotę 11.500 zł tytułem zadośćuczynienia.
W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu.
W uzasadnieniu podał, iż ustalone i wypłacone zadośćuczynienie jest prawidłowe i odpowiednie do wielkości szkody poniesionej prze powódkę. Podkreślił, iż powódka nie przedstawiła żadnych dowodów uzasadniających podwyższenie kwoty zadośćuczynienia Nadto żądana kwota jest w jego ocenie rażąco wygórowana.
Sąd ustalił, co następuje:
W dniu 25 sierpnia 2016 r. B. M. (1) przewróciła się na mokrej podłodze w salonie podłóg (...) w T..
Dowód: zeznania powódki B. M. (1) z 22.10.18 r. 00:02:18-00:19:12
Z uwagi na odczuwany ból i obrzęk w okolicy nadgarstka B. M. (1) zgłosiła się do Wojewódzkiego Szpitala (...) w T., gdzie rozpoznano wielołamowe złamanie nasad dalszych obu kości przedramienia lewego z przemieszczeniem.
Dowód: karta informacyjna k.9- 10v
W dniu 26 sierpnia 2016 r. B. M. (1) poddała się zabiegowi operacyjnemu repozycji odłamów kości promieniowej, stabilizacja płytą M.. Została wypisana ze Szpitala w dniu 27 sierpnia 2016r. z zaleceniami: noszenia kończyny górnej lewej na temblaku, przyjmowania leków przeciwbólowych i przeciw obrzękowych, kontroli w (...).
Dowód: karta informacyjna k. 9 - 10v
B. M. (1) znajdowała się pod opieką (...).
Dowód: historia zdrowia i choroby k.11-15
W dniu 20 marca 2017 r. przebywała na Oddziale Ortopedii, gdzie usunięto jej płyty z odcinka dalszej kości promieniowej. Została wypisana z zaleceniem noszenia kończyny górnej lewej na temblaku, przyjmowania leków i kontroli w (...).
Dowód: karta informacyjna k. 16
Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 6 marca 2017 r. przyznano B. M. (2) świadczenie rehabilitacyjne na okres 3 miesięcy w związku z wypadkiem przy pracy.
Dowód: orzeczenie k. 21
W wyniku zdarzenia B. M. (2) doznała złamania nasad dalszych kości przedramienia lewego wieloodłamowe z przemieszczeniem, operowane, wygojone z ograniczeniem ruchów rotacyjnych przedramienia i nieznacznym ograniczeniem ruchomości nadgarstka z dobrą funkcją ręki. W wyniku zdarzenia powódka doznała 8% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Obecność blizny pooperacyjnej zawiera się w stopniu uszczerbku na zdrowiu.
Dowód: opinia biegłego k. 67-75
Po urazie powódka wymagała zastosowania unieruchomienia a następnie zabiegu operacyjnego. Wymaga ograniczenia aktywności – wykonywania podstawowych czynności lewą kończyną górną: krojenia, prowadzenia pojazdu, jazdy na rowerze przez okres 6 miesięcy po urazie. Wymagała stosowania długotrwałej rehabilitacji przed zabiegiem usunięcia materiału zespalającego jak i po. Wymagała 182 dni ochrony od pracy i 3 miesięcznego zasiłku rehabilitacyjnego.
Dowód: opinia biegłego k. 67-75
Obecnie B. M. (1) ma ograniczenie główne odwracania przedramienia co skutkuje utrudnieniami w wykonywaniu prac oburęcznych w zawodzie (rzeźbienia) i chwytania przedmiotów lewą ręką w odwróceniu dłoni ku górze. Może jeździć na rowerze.
Dowód: opinia biegłego k. 67-75
B. M. (1) wymagała pomocy osoby trzeciej w czynnościach dnia codziennego przez okres 6 tygodni po wypisaniu ze szpitala w dniu 27 sierpnia 2016 r. w zakresie: mycia i toalety 0,5 godziny dziennie, ubierania się 0,5 godziny dziennie, utrzymania porządku 1,5 godziny tygodniowo, przygotowywania posiłków 3 godzin tygodniowo, załatwianiu spraw poza domem 1,5 godziny tygodniowo. Przez okres 2 tygodni po 20 marca 2017 r. wymagała pomocy w zakresie: mycia i toalety 0,5 godziny dziennie, ubierania się 0,5 godziny dziennie. Obecnie nie wymaga pomocy osób trzecich.
Dowód: opinia biegłego k. 67-75
B. M. (2) stale odczuwać będzie skutki urazu. Nasilenie dolegliwości bólowych po urazie wynosiło 5 pkt w skali od 0-10 pkt. Po zabiegu dolegliwości stopniowo ustępowały. Dolegliwości ustąpiły po 3miesiącach od urazu. Po kolejnym zabiegu d w dniu 20.03.2017 r. doszło do krótkotrwałego unasienienia dolegliwości przez okres 2 tygodni.
Dowód: opinia biegłego k. 67-75
B. M. (2) prowadzi agencję reklamową. Przed zdarzeniem tworzyła rzeźby, uprawiała kickboxing. Na skutek zdarzenia nie mogła nadzorować projektów zawodowych, jeździć samochodem i na rowerze. Obecnie nie jest już w stanie wykonywać prac rzeźbiarskich.
Dowód: zeznania powódki B. M. (1) z 22.10.18 r. 00:02:18-00:19:12
B. M. (2) zgłosiła szkodę do Towarzystwa (...) S.A. Decyzją z dnia 7 lipca 2017 r. ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność za zdarzenie i wypłacił jej kwotę 11.500 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 540 zł tytułem kosztów leczenia.
Dowód: decyzja k 18
Sąd zważył, co następuje:
Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, faktów przyznanych przez stronę pozwaną, dokumentów, których autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadna ze stron, opinii biegłego oraz przesłuchania powódki
Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami tworzyły dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w dużej mierze na opinii biegłego z dziedziny ortopedii M. S..
Sąd nie jest związany opinią biegłych i ocenia je na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Ocenę opinii biegłych odróżniają jednak szczególne kryteria. Stanowią je: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonej w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest bowiem przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na podstawie kryteriów prawdy i fałszu. Nie chodzi tu bowiem o kwestię wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości zawartego w opinii i jej uzasadnieniu rozumowania. Sąd ocenia dowód z opinii biegłego nie tylko przez pryzmat jej wniosków końcowych, ale również w oparciu o dokumentację, na podstawie której została wydana.
W przedmiotowej sprawie Sąd uznał za przekonywującą opinię biegłego, ponieważ była ona logiczna i spójna oraz udzielała w wystarczającym stopniu odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Nadto opinia wydana została wydana po zbadaniu powódki i zapoznaniu się przez biegłego z historią choroby powódki. Nie można także pominąć tego, że sporządzona została przez osobę posiadającą niepodważalną wiedzę dotyczącą dziedziny objętej zakresem przedmiotowym opinii. Biegły posiadał zatem wystarczającą wiedzę i doświadczenie, by móc w prawidłowy sposób odpowiedzieć na pytania zawarte w tezie dowodowej.
Żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń do opinii biegłego.
W ocenie Sądu nie było więc jakichkolwiek podstaw by opinię uznać za nierzetelną czy niefachową. Dlatego opinię tę Sąd podzielił.
Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną /zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97/.
Za zgodne z rzeczywistym stanem Sąd uznał twierdzenia powódki. Opisany przez powódkę przebieg i skutki zdarzenia znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materialne dowodowym.
W związku z tym, iż pozwana nie kwestionowała swej odpowiedzialności odszkodowawczej, na powódce spoczywał obowiązek wykazania, iż ból oraz cierpienia fizyczne i psychiczne, jakich doznała wskutek wypadku, uzasadniają wypłatę dalszej kwoty 18.500 zł.
Rzeczą pozwanego było z kolei wykazanie zaistnienia faktów niweczących lub tamujących roszczenie powoda.
W niniejszej sprawie bezsporne było, iż pozwany przyznał powódce kwotę11.500 zł tytułem zadośćuczynienia. Pozwany nie kwestionował też, iż powódka doznała opisanych wyżej dolegliwości. Kwestią sporną między stronami była natomiast wysokość należnego powódce zadośćuczynienia.
Przechodząc do rozważań prawnych nad ustalonym wyżej stanem faktycznym należy na wstępie zaznaczyć, że jego analiza odbywać się musi z punktu widzenia treści przepisów art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c.
Stosownie do treści przepisu art. 445 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
Wobec opinii biegłych nie może ulegać wątpliwości, że żądanie powoda zasądzenia zadośćuczynienia jest uzasadnione. Zasadniczym problemem jest jednak jego wysokość. Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej.
Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko, wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne), trwałości skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich itp. (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (Wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.).
Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.
Z okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności z opinii biegłego , wynika, że w konsekwencji zdarzenia powódka doznała 8 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Po zdarzeniu powódka była hospitalizowana i dwukrotnie poddana zabiegowi operacyjnemu. Proces leczenia był długotrwały. Powódka odczuwała przez długi czas dolegliwości bólowe. Wymagała 182 dni ochronny od pracy i 3 miesięcznego zasiłku rehabilitacyjnego. Do chwili obecnej odczuwa skutki zdarzenia, ma ograniczenia odwracania przedramienia co skutkuje utrudnieniami w wykonywaniu prac oburęcznych.
Zdarzenie miało wpływ na życie codzienne i zawodowe powódki. Po zdarzeniu, zabiegach operacyjnych powódka wymagała pomocy osób trzecich w czynnościach dnia codziennego. Ograniczeniu uległa jej aktywność fizyczna. Przez okres 6 miesięcy po urazie nie mogła wykonywać podstawowych czynności lewą kończyną górną w tym kojenia, prowadzenia pojazdu, jazdy na rowerze. Zdarzenie przyczyniło się również do spadku aktywności powódki w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Nie była w stanie nadzorować projektów i swoich pracowników.
Nie można również zapominać o tym, iż przed zdarzeniem powódka wykonywała prace rzeźbiarskie. Z uwagi na trwające nadal ograniczenie ruchomości nadgarstkami nie może już tych prac wykonywać.
W takim stanie rzeczy tj. biorąc pod uwagę trwały uszczerbek na zdrowiu, rozmiar doznanych obrażeń i ich skutki, kwotą zadośćuczynienia adekwatną do rozmiaru poniesionej przez powódkę krzywdy, będzie kwota 30.000 zł. Kwota ta powinna w wystarczający sposób złagodzić krzywdę poniesioną przez powódkę. Z uwagi na to, iż pozwany wypłacił powódce kwotę 11.500 zł , Sąd w pkt I wyroku zasądzał na jej rzecz kwotę 18.500 zł tytułem zadośćuczynienia
O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu
O kosztach Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c. z którego wynika zasada odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z jej treścią strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W przedmiotowej sprawie na koszty procesu złożyły się: opłata od pozwu 925 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł (§2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804). Uiszczona przez powódkę zaliczka na poczet dowodu z opinii biegłego nie została wykorzystana i zostanie powódce zwrócona.