Sygnatura akt II Ca 2721/17
Dnia 12 kwietnia 2018 r.
Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
|
Przewodniczący: |
SSO Izabella Stawicka |
|
Sędziowie: |
SO Magdalena Meroń-Pomarańska SO Anna Nowak (sprawozdawca) |
Protokolant: starszy sekretarz sądowy Joanna Stec
po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2018 r. w Krakowie
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej we W.
przeciwko M. K.
o zapłatę
na skutek apelacji strony powodowej
od wyroku Sądu Rejonowego w Wieliczce
z dnia 24 października 2017 r., sygnatura akt I C 962/16
1. oddala apelację;
2. przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieliczce na rzecz D. D. - kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego kwotę 553,50 zł (pięćset pięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia w postępowaniu odwoławczym;
3. nakazuje ściągnąć od strony powodowej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieliczce kwotę 553,50 zł (pięćset pięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych wydatków.
SSO Magdalena Meroń-Pomarańska SSO Izabella Stawicka SSO Anna Nowak
Sygn. akt II Ca 2721/17
wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 roku.
Apelacja zarzucała naruszenie prawa materialnego, a to art. 6 k.c., 471 k.c. i 481 k.p.c oraz art.359 k.p.c., Sąd Okręgowy nie prowadził postepowania dowodowego, nie zmienił ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji, a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń, a zatem stosowanie do art. 387§ 2 1 . uzasadnienie wyroku może zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie jest zasadna.
W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że z prezentaty Sądu wynika, że pozew został nadany w urzędzie pocztowym w dniu 31 grudnia 2015 roku, a nie jak się twierdzi w apelacji we wrześniu 2015 roku. W tym zakresie to twierdzenie skarżącego nie jest niczym uzasadnione i nie wskazano na żadne dowody, które miałby je potwierdzać.
Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Wymagalność roszczenia utożsamiana jest z kolei z chwilą, z której upływem wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia. Wskutek zaprzestania uiszczania przez pozwanego kolejnych rat zadłużenia, po stronie powodowej powstało prawo naliczania odsetek za opóźnienie (od daty wymagalności raty), a zarazem prawo do wystąpienia z powództwem o zasądzenie kwot tych rat, co do których termin płatności upłynął i które w związku z tym stały się wymagalne. Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono stanowisko, że w myśl art. 118 k.c. termin przedawnienia roszczeń banku do kredytobiorcy zarówno o zwrot udzielonego kredytu jak również roszczeń o zwrot poszczególnych jego rat wynosi 3 lata (vide: np. Prawo umów w obrocie gospodarczym pod red. Stanisława Włodyki, Kraków 1995, s. 256, podobnie w orzeczeniu SN z dnia 17.12.2008 r. w sprawie I CSK 243/08 (OSNC 2010/1/16).). Przyjęcie poglądu wyrażonego w apelacji jest wadliwe z dwóch powodów. Po pierwsze wynikałoby z niego, że są dwa różne terminy wymagalności – inny dla możliwości naliczania odsetek i wystąpienia do Sądu z powództwem o zapłatę, a inny dla możliwości liczenia terminu przedawnienia, co z oczywistych względów jest nie do przyjęcia. Po drugie taka wykładnia stawiałaby bank w uprzywilejowanej pozycji wobec drugiej strony umowy. Bank może naliczać odsetki za opóźnienie i dochodzić zapłaty wymagalnych rat, a zarazem dłużnikowi nie biegłby termin przedawnienia. W przypadku umów długoterminowych ( np. kredytu na 20 lat) oznaczałoby to w praktyce, że bank mógłby dochodzić zapłaty poszczególnych rat nawet po upływie lat 20 - tu od terminu ich płatności - co jest sprzeczne zasadą, że termin przedawnienia roszczeń przysługujących podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą (w tym bankom) jest znacznie krótszy niż termin przedawnienia roszczeń przysługujących podmiotom nieprofesjonalnym i wynosi 3 lata ( art. 118 §1 k.c.). Dopóki nie nastąpiło wypowiedzenie umowy kredytu, to pozwany miał prawo spłacać kredyt w ratach, a termin wymagalności każdej raty następował następnego dnia po terminie płatności raty ustalonym w umowie kredytu. Po dokonaniu wypowiedzenia raty przypadające do zapłaty później stały się wymagalne z dniem upływu terminu wypowiedzenia.
Zgodnie z art. 123 §1 pkt.1. k.c. wniesienie pozwu powoduje przerwę biegu przedawnienia. Pozew wniesiono 31 grudnia 2015r. a więc wszystkie raty kredytu jak i odsetki wymagalne przed dniem 30 grudnia 2012r. są przedawnione.
Z tych tez przyczyn wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy.
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację.
O wynagrodzeniu kuratora orzeczono na podstawie §1 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z §3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej oraz §2 punkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
O ściągnięciu nieuiszczonych wydatków orzeczono na podstawie art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
SSO Magdalena Meroń – Pomarańska SSO Izabella Stawicka SSO Anna Nowak