UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2018 roku powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa we W., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła pozew przeciwko K. Ł. o zapłatę kwoty 1.185,12 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Domagała się również zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniosła, że wierzytelność nabyła na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 24 marca 2014 roku od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., która – na podstawie umowy – świadczyła na rzecz pozwanej usługi telekomunikacyjne. Pozwana nie wywiązała się z obowiązków wynikających z tej umowy, wobec czego umowa została rozwiązana.

Na dochodzoną pozwem kwotę składają się:

- kwota 774,89 zł tytułem należności głównej,

- kwota 410,23 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następnego po dniu płatności do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu.

Sąd ustalił, co następuje:

K. Ł. w dniu 8 sierpnia 2012 roku zawarła z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci (...). Na jej podstawie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zobowiązana była do świadczenia na rzecz K. Ł. usług telekomunikacyjnych, zaś K. Ł. m.in. do uiszczania należności stosownie do postanowień umowy.

(dowód: umowa z 8.08.2012. k. 15-16)

K. Ł. nie wywiązała się z obowiązku dokonywania obowiązkowych zasileń Kwotą Minimalną, na skutek czego umowa uległa rozwiązaniu z dniem 22 października 2012 roku.

(dowód: powiadomienie k. 18)

W dniu 22 października 2012 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła notę obciążeniową nr (...) (...) na kwotę 774,89 zł płatną do dnia 6 listopada 2012 roku, zobowiązującą K. Ł. do zapłaty kary umownej za naruszenie § 6 ust. 11 regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych.

(dowód: nota obciążeniowa z 22.10.2012r. k. 17)

W dniu 24 marca 2014 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarła z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką komandytową we W. umowę o przelew wierzytelności m.in. wobec dłużniczki K. Ł..

(okoliczność bezsporna)

Pismem z dnia 27 maja 2014 roku E. D. (...)w W. zawiadomiła K. Ł., iż wierzytelność wobec niej z tytułu usług telekomunikacyjnych w wysokości 931,37 zł wraz ze wszelkimi związanymi z nią prawami, w tym odsetkami ustawowymi, została przelana na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę komandytową we W., która na podstawie umowy o subpartycypację przekazał prawo do świadczeń na rzecz E. D. (...)w W..

(dowód: zawiadomienie z 27.05.2014r. k. 11 )

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów znajdujących się a aktach sprawy. Autentyczność dokumentów przedłożonych w sprawie nie była przez strony kwestionowana. Zatem na ich podstawie Sąd ustalił opisany powyżej stan faktyczny.

Pozwana K. Ł. nie stawiła się na rozprawie, jak też nie złożyła żadnych wyjaśnień na piśmie.

W przypadku nie podjęcia obrony przez pozwanego, stosownie do art. 339 § 2 kpc, w którym określono podstawę faktyczną wyroku zaocznego, Sąd – jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości – zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego, albowiem negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( por. m.in. uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 r., sygn. akt III CRN 30/72, LEX nr 7094).

Bezsprzeczna w sprawie niniejszej była okoliczność, iż pozwaną łączył z (...) Spółką z ograniczona odpowiedzialnością w W. stosunek obligacyjny w postaci umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 8 sierpnia 2012 roku. W związku z zawartą umową (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. obciążyła pozwaną karą umowną za naruszenie obowiązku regularnego zasilania konta kwota minimalną. Bezspornym jest, że pozwana nie wykonała obowiązku, wobec czego (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. rozwiązała umowę ze skutkiem natychmiastowym i wezwała ją do zapłaty powstałego zadłużenia. Jednak pozwana nie wywiązała się z powyższego zobowiązania. Wierzytelność objęta pozwem stała się wymagalna w dniu 6 listopada 2012 roku. Powódka wskazała, że na wymagalne roszczenie składa się należność główna w wysokości 774,89 złotych i odsetki ustawowe – 410,23 złote wraz z dalszymi odsetkami, które obciążają pozwaną od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Kwota roszczenia, jak już zostało podniesione wyżej, została udowodniona przede wszystkim dowodem z noty obciążeniowej.

Powódka oparła swoje roszczenie na podstawie zawartej w dniu 24 marca 2014 roku umowy cesji wierzytelności, dzięki czemu stała się wierzycielem pozwanej co do należności pieniężnych wynikających z wyżej wskazanej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W następstwie wystąpienia powyższych okoliczności powódka dochodziła pozwem ostatecznie kwoty wynikającej z noty księgowej z dnia 22 października 2012 roku.

Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest umową nazwaną uregulowaną w ustawie z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (tekst jednolity: Dz. U. z 2017r., poz. 1907 ze zm.). We wskazanej ustawie ustawodawca określił, że świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych (art. 56 ust. 1 ustawy), a zatem określił stosunek prawny zachodzący pomiędzy dostawcą usług telekomunikacyjnych a usługobiorcą. Przywołana ustawa nie reguluje jednak wszystkich kwestii związanych z przedmiotową umową. Zawiera przepisy dotyczące treści, formy, stron oraz sposobów zawierania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Obecnie zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie przeważa zapatrywanie, które podziela również Sąd orzekający w niniejszej sprawie, że do umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych w zakresie nieunormowanym ustawą Prawo telekomunikacyjne znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące zobowiązań zawarte w Kodeksie cywilnym (por. J. Krasuski Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, LexisNexis 2005, LEX nr 53073; G. Bieniek, H. Ciepła, S. Dmowski, J. Gudowski, K. Kołakowski, M. Sychowicz, T. Wiśniewski, Cz. Żuławska [w:] G. Bieniek (red) Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I-II, wyd. X, LexisNexis, 2011, LEX nr 10022). W konsekwencji do treści nieunormowanych w ustawie Prawo telekomunikacyjne – w tym także w kwestii terminów przedawnienia – znajdą zastosowanie przepisy ogólne dotyczące zobowiązań zawarte w Kodeksie cywilnym. Należy zatem uznać, że w niniejszej sprawie do roszczeń wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w kwestii terminów przedawnienia zastosowanie znajdzie art. 118 kc. Powyższe stanowisko zostało wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009r. (III CZP 20/09, LEX nr 493968), w której stwierdzono, że termin przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych określa art. 118 kc. Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy przywołać należy również art. 509 § 1 kc, zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W przedmiotowej sprawie Sąd orzekał po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018r., poz. 1104), która skróciła m.in. terminy przedawnienia oraz wprowadziła automatyczne badanie przedawnienia przez sąd w sprawach wytoczonych przeciwko konsumentom. Zgodnie z art. 5 ust. 4 przytoczonej ustawy roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Jedynie w wyjątkowych przypadkach sąd może, po rozważeniu interesów stron, nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności (art. 117¹ § 1 kc). Zatem Sąd zobowiązany jest badać z własnej inicjatywy czy roszczenie nie jest przedawnione, a jeśli będzie, oddalić powództwo. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie roszczenie powoda jako przedawnione nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 117 § 1 kc przedawnieniu ulegają roszczenia majątkowe, a taki charakter ma niewątpliwie roszczenie wynikające z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Zgodnie zaś z art. 117 § 2¹ kc po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Bieg przedawnienia rozpoczyna się zaś od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 kc). Roszczenie staje się zaś wymagalne po upływie terminu do jego spełnienia.

W okolicznościach sprawy za początek biegu przedawnienia uznać należy termin zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Sąd za datę wymagalności uznał dzień 7 listopada 2012 roku jako następny po dniu wyznaczonym do zapłaty.

Zgodnie z art. 118 § 1 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat sześć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata (art. 118 § 1 kc w brzmieniu sprzed noweli dokonanej ustawą z dnia 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2018r., poz. 1104). Jednakże według nowej treści wskazanego przepisu koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Opłata za usługi telekomunikacyjne wynikająca z zawartej umowy to świadczenie okresowe, albowiem jest to świadczenie pieniężne powtarzające się w określonych odstępach czasu, niestanowiące jednak z góry ustalonej całości. Każde z nich jest samodzielne w tym sensie, że ma własny termin wymagalności i odpowiednio do tego wyznaczony początek biegu przedawnienia. Co więcej, dochodzone roszczenie jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, albowiem pierwotny wierzyciel (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. występowała w przedmiotowym stosunku zobowiązaniowym jako dostawca usług będący przedsiębiorcą telekomunikacyjnym zdefiniowanym w art. 2 pkt 27 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Należy ponadto zaznaczyć, że kwalifikacja roszczenia decydująca o terminie przedawnienia nie ulega zmianie w przypadku zmiany podmiotowej po stronie wierzyciela (por. M. Pyziak-Szafnicka Komentarz do art. 118 Kodeksu cywilnego [w:] P. Księżak (red.), M. Pyziak-Szafnicka (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, LEX, 2014, LEX nr 170781). W związku z powyższym należało przyjąć, że roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie przedawnia się w myśl art. 118 kc z upływem trzyletniego terminy przedawnienia. Co więcej, roszczenie o odsetki z tytułu opóźnienia jako roszczenie okresowe przedawnia się w terminie trzyletnim zgodnie z art. 118 kc nie później jednak niż z upływem terminu, w którym przedawnia się roszczenie o zapłatę kwoty głównej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2006r., IV CSK 134/05, LEX nr 607274).

Oznacza to, że termin przedawnienia powyższego roszczenia upłynął w dniu 31 grudnia 2015 roku, co wynika z aktualnego brzmienia art. 118 kc w zw. z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy – Kodeks Cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018r., poz. 1104). Tymczasem pozew w rozpoznawanej sprawie, jako czynność mogąca przerwać bieg terminu przedawnienia, po myśli art. 123 § 1 pkt 1 kc, został wniesiony dopiero w dniu 2 lipca 2018 roku, czyli już po upływie terminu przedawnienia w/w roszczenia. Jednocześnie powód nie przedstawił Sądowi żadnych dowodów na okoliczność wystąpienia przed dniem złożenia niniejszego pozwu jakiegokolwiek zdarzenia skutkującego przerwaniem biegu przedawnienia.

W tym stanie rzeczy powództwo jako przedawnione należało oddalić.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, w punkcie II niniejszego wyroku, zapadło na podstawie przepisu art. 98 kpc stanowiącego, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi, na jego żądanie, koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Orzeczenie w zakresie punku IV uzasadnianego rozstrzygnięcia znajduje swoje oparcie w treści art. 333 § 1 pkt 3 kpc.

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZARZĄDZENIE

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE