UZASADNIENIE

Pozwem złożonym 24 października 2017 r. w postępowaniu upominawczym przedsiębiorstwo (...) spółka akcyjna w S. wniosła o zasądzenie od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwoty 104.642,74 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot: 26.160,69 zł od 1 października 2015 r.; 26.160,69 zł od 1 listopada 2015 r.; 26.160,69 zł od 1 grudnia 2015 r.; 26.160,69 zł od 1 stycznia 2016 r., a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 31 grudnia 2013 r. zawarła z pozwaną umowę sprzedaży energii elektrycznej na 2014 r. Od 25 lipca 2014 r. pozwana utraciła możliwość prowadzenia działalności na rynku bilansującym, zaś powódka odstąpiła od umowy i w konsekwencji była zmuszona do nabywania energii elektrycznej po cenie wyższej w ramach sprzedaży rezerwowej do 12 września 2014 r. Wskutek porozumienia między stronami z 17 listopada 2014 r., pozwana uznała dług w wysokości 342.116,30 zł, tytułem odszkodowania na rzecz powódki. Wobec wzajemnych potrąceń – zgodnie z ustaleniami – do zapłaty na rzecz powódki pozostała kwota 179.642,74 zł wraz z odsetkami kapitałowymi, wynikającymi z rozłożenia płatności na raty. Powyższa kwota miała być zapłacona w ratach miesięcznych począwszy od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. Pozwana nie wywiązywała się z zobowiązania, wobec czego powódka wystąpiła z pozwem odnośnie rat od stycznia 2015 r. do lipca 2015 r. do Sądu Rejonowego w Koszalinie, który wyrokiem z 13 lipca 2017 r. zasądził na rzecz powódki kwotę 75.000 zł z odsetkami w sprawie o sygn. akt V GC 432/15. Pozwana nie zaskarżyła przedmiotowego wyroku. Niniejszym pozwem powódka dochodzi pozostałej, niezapłaconej należności objętej zawartym porozumieniem, w postaci wymagalnych rat odszkodowania.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 31 października 2017 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie uwzględnił powództwo.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kosztów procesu. Podniosła zarzut nieważności porozumienia z 17 listopada 2014 r., wskazując, że wyrażenie zgody na porozumienie opierało się na błędnym przekonaniu, że powódka dysponuje otrzymanymi od sprzedawcy rezerwowego fakturami, które przedłoży w najszybszym możliwym terminie. W ocenie pozwanej zachowanie powódki nosiło znamiona podstępu, wobec czego pozwana, pismem z 12 czerwca 2015 r. uchyliła się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli, co niweczy stosunek zobowiązaniowy między stronami.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 grudnia 2013 r. Przedsiębiorstwo (...) spółka akcyjna w S. zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę sprzedaży energii elektrycznej na 2014 r. W dniu 25 lipca 2014 r. spółka (...) utraciła możliwość działania na rynku bilansującym energii elektrycznej. W okresie od 25 lipca 2014 r. do 12 września 2014 r. spółka (...) nabywała energię elektryczną od sprzedawców rezerwowych.

Niesporne

Od 8 września 2014 r. pełnomocnik spółki (...) oraz pełnomocnik spółki (...), za pośrednictwem poczty elektronicznej prowadzili negocjacje odnośnie treści porozumienia w zakresie kwoty odszkodowania należnego powódce w związku z koniecznością zakupu energii od sprzedawców rezerwowych. W imieniu spółki (...) ustaloną przez pełnomocników treść porozumienia zaakceptował członek zarządu tej spółki (...).

W dniu 17 listopada 2014 r. spółka (...) i spółka (...) zawarły porozumienie, w którym uzgodniły w § 1 ust. 1, że szkoda będąca różnicą wysokości ceny z umowy z 31 grudnia 2013 r. i ceny wynikającej z umowy zawartej ze sprzedawcą rezerwowym wyniosła, do ostatniego dnia sprzedaży energii przez sprzedawcę rezerwowego, 342.116,30 zł.

W § 1 ust. 3 strony ustaliły, że z tytułu dostaw energii elektrycznej wykonanych do spółki (...) przez spółkę (...) do 24 lipca 2014 r., tej ostatniej przysługuje wobec spółki (...) wierzytelność wynikająca z wystawionych faktur, na łączną wartość 162.473,56 zł.

Strony zgodnie oświadczyły, że powyższe kwoty w całości wyczerpują wzajemne roszczenia.

W § 2 ust. 1 porozumienia, strony uzgodniły, że szkoda, jaką poniosła spółka (...) zostanie naprawiona przez spółkę (...) w następujący sposób:

1)  Po otrzymaniu przez spółkę (...) faktur wystawionych przez sprzedawców rezerwowych za energię dostarczoną w okresie od 25 lipca 2014 r. do 12 września 2014 r., wezwie ona spółkę (...) do zapłaty odszkodowania, w kwocie ustalonej w § 1 porozumienia, w terminie 7 dni, a następnie złoży oświadczenie o potrąceniu tej wierzytelności z wierzytelnością spółki (...), określoną w § 1 ust. 3 porozumienia.

2)  Pozostałą część odszkodowania, tj. kwotę 179.642,74 zł spółka (...) zobowiązuje się zapłacić na rzecz spółki (...) w miesięcznych ratach, płatnych najpóźniej ostatniego dnia danego miesiąca w wysokości: od 1 stycznia 2015 r. raty w wysokości nie mniejszej niż 5.000 zł każda; od 1 kwietnia 2015 r. raty w wysokości nie mniejszej niż 10.000 zł każda; od 1 lipca 2015 r. w wysokości nie mniejszej niż 15.000 zł każda.

3)  Z uwagi na ratalną płatność, pozostała niezapłacona część odszkodowania będzie oprocentowania w wysokości WIBOR 1 miesięczny plus 2 p.p., liczone od dnia wymagalności określonego w § 2 ust. 1 pkt 1 porozumienia do dnia spłaty, tj. uznania środków na rachunku spółki (...). Odsetki będą naliczane w okresach miesięcznych według stawki WIBOR 1 miesięczny z ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego powiększonej o 2 p.p.

4)  Spółka (...) będzie wpłacać na rzecz spółki (...) raty w takiej wysokości aby najpóźniej w dniu 31 grudnia 2015 r. cała należność z tytułu odszkodowania wraz z odsetkami została zapłacona.

W § 2 ust. 2 ustalono, że w celu zabezpieczenia roszczeń odszkodowawczych spółki (...) wobec spółki (...), ta ostatnia sceduje na spółkę (...) wierzytelność do kwoty 342.116 zł, przysługującą G. od firmy (...) z tytułu odszkodowania za wyrządzoną szkodę.

Dowód:

- porozumienie z 17 października 2014 r. – k. 6-9;

- korespondencja mailowa – k. 63-91 akt sprawy V GC 432/15;

- wiadomości mailowe z 17 listopada 2014 r. – k. 92 akt sprawy V GC 432/15.

W rozmowach odnośnie porozumienia uczestniczył dyrektor ds. sprzedaży spółki (...). Ustalenia dotyczyły dwóch porozumień, pomiędzy spółką (...) oraz spółką (...) w T.. W dniu 1 września 2014 r. zawarto porozumienie pomiędzy spółką (...) w T.. Na treści tego porozumieniu zostało oparte porozumienie między stronami niniejszego postępowania. Przy zawieraniu porozumienia z 1 września 2014 r. uczestniczył H. F. pracownik Krajowej Spółki (...).

Dowód:

- zeznania świadka P. K. – k. 176-178;

- zeznania H. F. – k. 154-156.

W dniu 21 listopada 2014 r. sprzedawca rezerwowy wystawił na rzecz spółki (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 556.751,84 zł netto oraz fakturę VAT nr (...) na kwotę 170.914,17 zł netto, za energię sprzedaną w okresie od 25 sierpnia 2014 r. do 12 września 2014 r.

Dowód:

- faktura VAT z 21 listopada 2014 r. nr (...) – k. 14-15;

- faktura VAT z 21 listopada 2014 r. nr (...) – k. 16-17;

W dniu 20 listopada 2014 r. spółka (...) wezwała spółkę (...) do zapłaty kwoty 342.116,30 zł tytułem odszkodowania stanowiącego różnicę pomiędzy ceną energii wynikającą z umowy zawartej ze sprzedawcą rezerwowym, a ceną wynikającą z umowy z spółką (...) z 31 grudnia 2013 r., w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania do zapłaty.

W dniu 16 grudnia 2014 r. spółka (...) złożyła oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej jej wobec spółki (...) w kwocie 342.116,30 zł z wierzytelnością spółki (...) wynikającą z dostaw energii elektrycznej wykonanych do 24 lipca 2014 r. na mocy umowy sprzedaży energii elektrycznej z 31 grudnia 2013 r. w łącznej kwocie 162.473,56 zł. Oświadczenie zostało doręczone spółce (...) 18 grudnia 2014 r.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z 20 listopada 2014 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 12-13;

- oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z 16 grudnia 2014 r., wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 10-11 i k. 88;

Pozwem z 15 maja 2015 r. spółka (...) wystąpiła do Sądu Rejonowego w Koszalinie z powództwem przeciwko spółce (...) o zapłatę kwoty 25.000 zł z tytułu niezapłaconych przez nią rat do oraz odsetek umownych, wynikających z porozumienia z 17 października 2014 r. Pismem procesowym z 3 marca 2016 r. pełnomocnik spółki (...) rozszerzył powództwo o kwotę 50.000 zł z uwagi na fakt, że kolejne raty stały się wymagalne, zaś spółka (...) nie dokonała spłaty.

Wyrokiem z 13 lipca 2017 r., w sprawie o sygn. akt V GC 432/15 Sąd Rejonowy w Koszalinie zasądził od pozwanej spółki (...) na rzecz powódki spółki (...) kwotę 75.000 zł z odsetkami umownymi w wysokości 4.08% w skali roku liczonymi od kwoty 179.642,74 zł od 12 grudnia 2014 r.; ustawowymi od 1 lutego 2015 r.; ustawowymi od 1 marca 2015 r.; ustawowymi od kwoty 5.000 zł od 1 kwietnia 2015 r., ustawowymi od kwoty10.000 od 1 maja 2015 r., ustawowymi od kwoty 10.000 zł od 1 czerwca 2014 r., ustawowymi od kwoty 10.000 zł od 1 lipca 2015 r., ustawowymi od kwoty 15.000 zł od 1 sierpnia 2015 r., ustawowymi od kwoty 15.000 zł od 1 września 2015 r., a także orzekł o kosztach procesu.

Dowód:

- pozew z 15 maja 2015 r. wraz z załącznikami – k. 18-41;

- pismo procesowe z 3 marca 2016 r. – k. 42-44;

- wyrok SR w Koszalinie z 13 lipca 2017 r. – k. 45-46;

W dniu 15 czerwca 2015 r. reprezentant spółki (...), W. K. skierował do spółki (...) pismo zatytułowane „oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem podstępu”, w którym oświadczył, że spółka uchyla się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego 17 listopada 2014 r., w którym uznała ona dług wobec spółki (...) w wysokości 342.116,30 zł, a także zobowiązała się do jego rozliczenia na zasadach w tym oświadczeniu wskazanych. W. K. wskazał, że w chwili podpisywania porozumienia pozostawał w mylnym przekonaniu, wynikającym z zapewnień (...) co do wysokości faktur będących podstawą naliczenia na rzecz (...) odszkodowania za różnicę ceny sprzedaży energii elektrycznej przez sprzedawcę rezerwowego. Fakt podpisania umowy wynikał z zapewnień, że wszystkie roszczenia (...) znajdują swoje potwierdzenie w otrzymanych od sprzedawcy rezerwowego fakturach, które (...) zobowiązał się do przedstawienia G. na potwierdzenie zasadności i wysokości swojego roszczenia, przy czym faktur nie przedstawiono spółce mimo zapewnień.

Dowód:

- pismo spółki (...) z 12 czerwca 2015 r., wraz z dowodem nadania – k. 77-79;

W dniu 21 sierpnia 2017 r. i 28 września 2017 r. spółka (...) wezwała spółkę (...) do zapłaty rat za okres od 1 października 2015 r., od 1 listopada 2015 r., od 1 grudnia 2015 r. i od 1 stycznia 2016 r. w kwocie 26.160,69 zł każda, wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi na dzień sporządzenia pisma, w terminie odpowiednio 7 dni i 5 dni od dnia doręczenia.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z 21 sierpnia 2017 r. z potwierdzeniem nadania – k. 48-49;

- wezwanie do zapłaty z 28 września 2017 r. z potwierdzeniem odbioru – k. 50-51;

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Fakty w sprawie zostały przez sąd ustalone przede wszystkim na podstawie dokumentów złożonych do akt, a także - w zakresie korespondencji mailowej między stronami dotyczącej ustaleń treści porozumienia z 17 listopada 2014 r. - zawartych w aktach postępowania Sądu Rejonowego w Koszalinie pod sygnaturą akt V GC 432/15. Sąd przeprowadził także dowód z zeznań świadków H. F. i P. K., których zeznania w ograniczonym zakresie okazały się przydatne dla rozstrzygnięcia. Podkreślić trzeba, że świadek H. F. nie uczestniczył w rozmowach dotyczących porozumienia między stronami, a wcześniejszego, zawieranego przez pozwaną z Krajową Spółką (...). Świadek P. K. nie pamiętał zaś istotnych szczegółów. Sąd na podstawie art. 242 k.p.c. pominął dowód z zeznań świadka Ł. M., albowiem ten, mimo dwukrotnego wezwania na rozprawę, nie stawił się. Oddalono także wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka W. K. uznając go za spóźniony w świetle art. 207 § 6 k.p.c. Sąd wezwał W. K. na rozprawę w dniu 3 sierpnia 2018 r. w celu przesłuchania jako członka zarządu pozwanej spółki. W tym dniu W. K. nie stawił się, a jednocześnie pełnomocnik pozwanej złożył wniosek o jego przesłuchanie w charakterze świadka, wyjaśniając, że około 2 miesiące wcześniej nastąpiła zmiana w składzie zarządu. O zmianie tej nie poinformowano jednak Sądu przed rozprawą; nie zgłoszono również wcześniej, tj. bezpośrednio po zmianie zarządu, wniosku o przesłuchanie W. K. w charakterze świadka. W związku z cofnięciem przez pozwaną wniosku o przesłuchanie reprezentanta pozwanej na podstawie art. 302 § 1 k.p.c. pominięto w całości dowód z przesłuchania stron.

Podstawę prawną roszczenia stanowiły przepisy art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. 354 § 1 k.c. Pierwszy z powołanych przepisów stanowi, że strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zgodnie zaś z art. 354 § 1 k.c. § 1. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że w dniu 25 lipca 2014 r. spółka pozwana utraciła możliwość działania na rynku bilansującym energii elektrycznej, wskutek czego do 12 września 2014 r. powódka zmuszona była nabywać energię elektryczną od sprzedawców rezerwowych. Bezsporne pozostawało także, iż strony – w celu pokrycia szkody powódki – zawarły 17 listopada 2014 r. porozumienie, w którym szkodę wynikającą z różnicy ceny od sprzedawcy rezerwowego i ceny z umowy z dnia 31.12.2013 r. określono na kwotę 342.116,30 zł. Z tej kwoty, wskutek wzajemnych potrąceń – zgodnie z zawartym porozumieniem – oraz wskutek realizacji treści wyroku Sadu Rejonowego w Koszalinie w sprawie o sygnaturze akt V GC 432/15, do zapłaty przez pozwaną pozostała dochodzona pozwem kwota 104.642,74 zł.

W związku z prawomocnym rozstrzygnięciem dotyczącym wcześniej wymagalnych rat przewidzianych w porozumieniu z dnia 17 listopada 2014 r. w pierwszej kolejności rozważyć należało zakres związania sądu orzekającego w niniejszej sprawie wyrokiem Sądu Rejonowego w Koszalinie co do zasady odpowiedzialności pozwanego. Zgodnie bowiem z art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

W orzecznictwie zauważyć można rozbieżność poglądów na temat prawomocności materialnej, w szczególności mocy wiążącej prawomocnego wyroku wydanego w sprawie o zapłatę części roszczenia. Poglądy te zostały usystematyzowane w uchwale Sądu Najwyższego z dnia z 12 lipca 2018 r., sygn. akt III CZP 3/18, w której przyjęto, że w procesie o świadczenie okresowe, przysługujące powodowi na podstawie określonego stosunku prawnego za kolejny okres wymagalności, nie jest dopuszczalne ponowne badanie i ocenianie przez sąd zdarzeń prawnych, odnoszących się do zasady odpowiedzialności pozwanego, w takim zakresie, w jakim były one przedmiotem rozstrzygnięcia w prawomocnym wyroku wydanym w procesie między tymi samymi stronami o świadczenie należne za wcześniejsze okresy wymagalności.

Z uzasadnienia powołanego orzeczenia wynika, że dotyczy ono świadczenia okresowego, które rożni się od jednorodzajowego, spełnianego sukcesywnie lub ratalnie tym, że wpłacane okresowo kwoty nie są zaliczane na poczet jednego świadczenia. Każde świadczenie okresowe jest zatem wymagalne w innym terminie i w innym terminie ulega przedawnieniu, a zatem stanowi odrębny dług. Rozpatrując przedstawione zagadnienie prawne w kontekście negatywnego aspektu prawomocności materialnej, wyrażonego w przepisie art. 366 k.p.c. Sąd Najwyższy uznał, że ocena wypowiedzeń stosunku najmu, a także ocena określonego zdarzenia prawnego dotyczącego legitymacji procesowej czynnej miała w procesach o zapłatę świadczeń czynszowych za poprzednie okresy znaczenie prejudycjalne, co oznacza, że w procesie o świadczenie okresowe za następny okres, przez wzgląd na powagę rzeczy osądzonej, nie mogą być one ponownie badane. W efekcie prawomocny wyrok zasądzający świadczenie okresowe ma ten skutek, że rozstrzyga definitywnie wszystkie kwestie prawne, które przy rozpoznawaniu sprawy wchodziły w zakres podstawy rozstrzygnięcia sporu.

Zdaniem Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę zaprezentowany w powyższej uchwale pogląd odnieść należy tym bardziej do spraw, w których powód dochodzi jedynie części z określonej całości roszczenia jednorodnego.

W konsekwencji podzielić należało pogląd, niejednokrotnie już wcześniej prezentowany w orzecznictwie, iż w procesie o dalszą – ponad prawomocnie uwzględnioną – część świadczenia z tego samego stosunku prawnego, sąd nie może w niezmienionych okolicznościach odmiennie orzec o zasadzie odpowiedzialności pozwanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2014 r., V CSK 203/13, uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1994 r. w sprawie III CZP 29/94).

Podkreślić trzeba, że prawomocny wyrok, którego uzasadnienie nie zostało sporządzone, ma powagę rzeczy osądzonej w tym samym stopniu, co wyrok z uzasadnieniem. Jeśli dla rozstrzygnięcia nowej sprawy zachodzi potrzeba ustalenia, czy i o ile od chwili zamknięcia rozprawy w pierwszym procesie stan faktyczny uległ zmianie, sąd orzekający w nowej sprawie musi sam odtworzyć rozumowanie sądu, które doprowadziło do rozstrzygnięcia istoty sprawy (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 18 czerwca 1955 r., III CR 199/54).

Dla dokonania tych ustaleń istotne znaczenie ma fakt, iż w sprawie V GC 432/15 pozwana podnosiła tożsamej treści zarzuty, w szczególnie również powoływała się na oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli dotyczącego zawarcia porozumienia z porozumienia z 17 listopada 2014 r. z uwagi na złożenie go pod wpływem podstępu. Logiczny zatem jest wniosek, że w zakres podstawy rozstrzygnięcia w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Rejonowy w Koszalinie wchodziła także kwestia skuteczności tego oświadczenia. Uwzględnienie powództwa w tym wyroku oznacza, iż sąd negatywnie ocenił zarzut odnoszący się do uchylenia się przez pozwaną od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu (podstępu) w porozumieniu z dnia 17 listopada 2014 r. Rozstrzygnięcie tej kwestii w prawomocnym wyroku oznacza zaś, że nie może ona być odmiennie oceniona w niniejszym postępowaniu.

Niezależnie od tego postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie nie potwierdziło, by doszło do skutecznego uchylenia się przez pozwaną od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli, a w szczególności, że oświadczenie to złożone zostało pod wpływem wywołanego podstępem błędu.

Ani bowiem z treści porozumienia, ani też z innych przedłożonych dokumentów nie wynikało, że strona powodowa zobowiązała się do dostarczenia faktur rozliczających zakup energii od dostawcy rezerwowego, a tym bardziej, że w chwili zawierania porozumienia nieznany był okres dostarczania energii przez sprzedawcę rezerwowego, do którego odnosić się miała szkoda poniesiona przez powódkę. Przeczą temu zarówno sama treść porozumienia, jak i analiza korespondencji elektronicznej pomiędzy pełnomocnikami stron przed jego zawarciem. W żadnym z tych dokumentów nie ma wzmianki co do konieczności późniejszej weryfikacji należności pozwanej z tytułu odszkodowania. Podkreślenia zaś wymaga, że przy prowadzeniu negocjacji obie strony reprezentowane były przez zawodowych pełnomocników, a zatem oczekiwać należało że takie stanowisko, gdyby rzeczywiście było wyrażane, znajdzie odzwierciedlenie w pisemnych ustaleniach.

Również zeznania przesłuchanych w sprawie świadków nie prowadzą do wniosków odmiennych. Świadek H. F. nie uczestniczył przy zawieraniu porozumienia z 17 listopada 2014 r., a jedynie przy zawieraniu porozumienia z 1 września 2014 r. – pomiędzy pozwaną, a Krajową Spółką (...). Wiarygodne zatem były przy tym jego zeznania, że porozumienie zawarte zostało przed zakończeniem dostawy energii przez sprzedawcę rezerwowego . W rozpoznawanej zaś obecnie sprawie porozumienie zawarto 17 listopada 2014 r., zaś pobieranie energii od dostawcy rezerwowego następowało do 12 września 2014 r., a zatem w chwili jego podpisania znany był okres, którego dotyczyć miało odszkodowanie. Co najwyżej nie było jeszcze faktur za cały ten okres, jednakże z porozumienia nie wynikał obowiązek dostarczenia faktur, a jedynie przewidziano tryb postępowania, który miał być wdrożony po otrzymaniu przez powoda faktur wystawionych przez sprzedawcę rezerwowego

Zauważyć przy tym trzeba, że choć świadek H. F. zeznał, że miało nastąpić ostateczne rozliczenie, jednakże wyjaśnił przy tym, że liczono się z tym, że kwota strat może być wyższa, nie przewidywano zaś ewentualnego zwrotu kwoty. Również świadek P. K. co prawda zeznał, że przewidywano rozliczenie na podstawie faktur, nie potrafił jednak sprecyzować, na czym miałoby polegać późniejsze rozliczenie, co w kontekście pozostałego materiału dowodowego przeczy jakoby do takiej weryfikacji miałoby w ogóle dojść.

Odnośnie wysokości szkody zauważyć trzeba, że w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniesiono jedynie zarzut wprowadzenia w błąd co do wysokości poniesionej szkody. Twierdzenia i zarzuty odnoszące się do wysokości szkody, w tym m.in. przyczynienia się do szkody przez powoda, jak również dowody zgłoszone na ich poparcie, podniesione zostały dopiero na późniejszym etapie postępowania (na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2018 r.) i z tych względów Sąd ich nie uwzględnił, zgodnie z art. 207 § 6 k.p.c.

Niezależnie od tego stwierdzić trzeba, że już z samych faktur złożonych przez powódkę wynika jednoznacznie, że straty związane z dostarczaniem energii przez sprzedawcę rezerwowego były w rzeczywistości wyższe od kwoty wskazanej w porozumieniu. Do tej kwestii pozwana w żaden sposób się nie odniosła, prezentując (już po wniesieniu sprzeciwu) stanowisko, że szkoda ta powinna być wykazana za pomocą innych jeszcze dokumentów, niż faktury. Te z kolei twierdzenia pozostawały w sprzeczności z twierdzeniami zawartymi w samym sprzeciwie, jak i np. zeznaniami świadka K., co do tego, że to właśnie faktury miały być podstawą ewentualnej weryfikacji.

Spóźnione były także twierdzenia, podniesione tuż przed zamknięciem rozprawy w dniu 31 października 2018 r., odnośnie wyczerpania szkody poprzez zasądzenie odszkodowania na rzecz powódki wyrokiem Sądu Rejonowego w Koszalinie.

Z tych względów roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie. Jedynie co do odsetek żądanych w pozwie brak było podstaw do uwzględnienia powództwa w takim zakresie, jaki wskazała powódka, która przyjęła podział pozostałej do zapłaty kwoty na cztery równe raty. Postanowienia zawarte w porozumieniu odnośnie terminów płatności poszczególnych rat (w zakresie dochodzonym w niniejszym postępowaniu) określały ich wysokość jako „nie mniejszą niż 15.000 każda” . W takiej sytuacji nie było podstaw do przypisywania pozwanej obowiązku zapłaty w wymienionych datach raty w wyższej wysokości. Z treści porozumienia wynika, że powódka skutecznie mogła żądać trzech rat po 15.000 zł oraz ostatniej w kwocie 59.642,74 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą dochodzoną pozwem, a 3 ratami w kwotach po 15.000 zł.

Oznacza to, że przy uwzględnieniu dat płatności poszczególnych rat na rzecz powódki zasądzić należało odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 k.p.c.) od kwoty 15.000 zł od 1 października 2015 r., od kwoty 15.000 zł od 1 listopada 2015 r., od kwoty 15.000 zł od 1 grudnia 2015 r. i od kwoty 59.642,74 zł od 1 stycznia 2016 r. Z tych przyczyn w pozostałej części – w zakresie odsetek – powództwo należało oddalić.

Powódka wygrała sprawę odnośnie należności głównej, wobec czego na jej rzecz należało zasądzić koszty procesu, stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu określoną w art. 98 § 1 k.p.c. Na koszty procesu złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 5.400 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265) oraz opłata od pozwu w kwocie 5.233 zł, a także opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Zarządzenia:

1. (...)

2. (...)

3. (...)