UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 października 2018 r.

Powód B. S. domagał się zasądzenia od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6.000,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 15 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, zasądzenia kwoty 898,52 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, zasądzenia kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swych żądań podniósł, że wskutek wypadku z dnia 12 września 2015 r., którego sprawcą była osoba ubezpieczona od OC u strony pozwanej, doznał poważnych obrażeń ciała. Ponieważ w toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel sprawcy szkody wypłacił mu tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę 800,00 zł i nie uwzględnił w całości roszczeń dotyczących kosztów przejazdów do placówek medycznych, po jego stronie ciąży jeszcze powinność uiszczenia na jego rzecz kwoty dochodzonej pozwem (k. 2-7).

W dniu 15 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy w Krośnie wydał w postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty pod sygn. I Nc 1841/16, w treści którego nakazał pozwanemu, aby zapłacił powodowi kwotę główną dochodzoną pozwem i koszty postępowania (k. 51).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zarzuciła przy tym, że zadośćuczynienie i odszkodowanie dotychczas wypłacone poszkodowanemu w toku postępowania likwidacyjnego w pełni rekompensują poniesiony przez niego uszczerbek tak o charakterze majątkowym, jak
i niemajątkowym (k. 55-59).

Pozwany do sprzeciwu dołączył odpis KRS według stanu na dzień 27 sierpnia 2015 r., z którego wynika, że nazwa pozwanego według wpisu w dziale I Rubryka 1 brzmi (...) Spółka Akcyjna (k. 68-73).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny i zważył, co następuje:

W dniu 12 września 2015 r. kierujący pojazdem marki R. (...) pan E. P. na łuku drogi stracił panowanie nad pojazdem, w wyniku czego wpadł w poślizg i wjechał do przydrożnego rowu. Samochód poszkodowanego powoda B. S. znajdował się w tym rowie w wyniku zaistniałego wcześniej zdarzenia drogowego. Powód w tym czasie dokonywał oględzin swojego auta i został uderzony przez samochód sprawcy szkody E. P., który był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) – Oddział (...) .U. S.A. Bezpośrednio po wypadku – w związku z obrażeniami ciała – powód został zabrany do SP ZOZ w R., a w związku z intensywnym bólem nogi i głowy trafił na Oddział (...) Ogólnej, gdzie przebywał od dnia 12 września 2015 r. do 14 września 2015 r. Po wykonaniu szeregu badań diagnostycznych – RTG kolana lewego, TK głowy i kręgosłupa szyjnego i badań laboratoryjnych ustalono rozpoznanie: wstrząśnienie, stłuczenie kolana. Badania nie wykazały zmian pourazowych. Podczas pobytu w szpitalu odbyła się konsultacja neurologiczna i ortopedyczna. Następnie po opuszczeniu szpitala powód kontynuował leczenie w Poradni Chirurgicznej, Ortopedycznej oraz Rehabilitacyjnej. Lekarz chirurg rozpoznał stłuczenie głowy, wstrząśnienie mózgu oraz stłuczenie ze skręceniem stawu kolanowego lewego. Leczony był zachowawczo w stabilizatorze kolana. Leczenie chirurgiczne zakończył w dniu 14 stycznia 2016 r. Leczenie rehabilitacyjne prowadził pod nadzorem (...), odbył dwie wizyty lekarskie w dniu 29 września 2015 r. oraz 19 stycznia 2016 r. Odbył zabiegi rehabilitacyjne w 2015 r. i 2016 r. Leczył się też w (...) od
9 października 2015 r., leczenie zakończył 12 lutego 2016 r. W dniu 23 kwietnia 2016 r. ponownie zgłosił się do (...) z powodu nasilenia dolegliwości bólowych podudzia lewego. Leczony był zachowawczo za pomocą fizykoterapii.
W dniu 1 lipca 2016 r. leczenie zakończono. Obecnie zgłasza dolegliwości bólowe kolana lewego, np. przy naciskaniu sprzęgła w samochodzie i w przypadku zmiany pogody.

W dniu zakończenia leczenia w (...), tj.
12 lutego 2016 r. powód podawał, że dolegliwości bólowe kolana i podudzia lewego znacznie się zmniejszyły, co świadczy o tym, że nadal odczuwał pewne dolegliwości bólowe kolana i podudzia wynikające z urazu, a informował jedynie o ich zmniejszeniu, a nie całkowitym ustąpieniu. Ból podudzia lewego wynikał z urazu okolicy kolana i występował od początku leczenia. Istnieje ścisły związek przyczynowo - skutkowy między przebytym urazem
a stwierdzanymi zmianami patologicznymi w obrębie narządu ruchu (opinia biegłego ortopedy 146-152). 23 kwietnia 2016 r. powód ponownie zgłosił się do (...) z powodu nasilenia dolegliwości bólowych podudzia lewego, jednak nie było to oddzielne schorzenie, tylko skutek urazu kolana. Leczenie powoda do lipca 2016 r. spełnia kryterium długotrwałego, ponad sześciomiesięcznego okresu utrzymywania się dysfunkcji pourazowej. Uraz jakiego doznał powód nie powoduje zmian widocznych na zdjęciach RTG. Przyznany przez biegłego z zakresu ortopedii – traumatologii 5% stopień długotrwałego uszczerbku na zdrowiu odzwierciedla stopień nasilenia zmian patologicznych kolana lewego (uzupełniająca opinia biegłego k. 186-188).

Powód trzykrotnie po wypadku konsultowany był przez neurologa, który rozpoznał uraz głowy i wstrząśnienie mózgu. Ostatnia wizyta w Poradni Neurologicznej odbyła się 14 stycznia 2016 r. Przez około pół roku powód odczuwał dolegliwości bólowe głowy. Ze względu na przebyty uraz głowy przez okres trzech miesięcy wymagał rekonwalescencji. Biegły neurolog ustalił 3% stopień długotrwałego uszczerbku na zdrowiu (opinia biegłego k. 163). Badaniem neurologicznym po ponad dwuletnim okresie powypadkowym nie wykazano zmian w centralnym i obwodowym układzie nerwowym (uzupełniająca opinia biegłego k. 199).

Bezpośrednio po zdarzeniu powód miał lęki, zawroty głowy, zamartwiał się zaistniałą sytuacją oraz sytuacją rodziny, tym bardziej, że doszczętnie został zniszczony samochód. Nie mógł normalnie pracować, jeść. Był świadomy tego, co mogło go spotkać w wyniku uderzenia przez samochód. Obawiał się o los rodziny. Do chwili obecnej uskarża się na bóle głowy i kolana. Po powrocie do domu ze szpitala potrzebował pomocy drugiej osoby, np. przy kąpaniu. Zabiegi rehabilitacyjne odbywał w M.. Na zabiegi oraz do lekarzy, tj. do R., J. i K. woziła go żona. Z uwagi na dolegliwości bólowe zmuszony był do zmiany swego dotychczasowego trybu życia. Do dnia zaistnienia wypadku był człowiekiem otwartym, nie miał żadnych lęków, czy zaburzeń.

Na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany zlecił przeprowadzenie opinii lekarskich dotyczących stanu zdrowia powoda. Lekarz orzecznik W. M., specjalista neurochirurg, na podstawie przeprowadzonego badania ustalił, że stłuczenia głowy, stłuczenie kolana lewego nie pozostawiły u powoda trwałych następstw na zdrowiu (k. 61-63). Lekarz orzecznik A. K., specjalista radiologii i diagnostyki obrazowej, w swojej opinii stwierdziła występowanie zmian zwyrodnieniowych (k. 64). Lekarz orzecznik P. S., specjalista ortopeda, ustalił na podstawie dokumentacji medycznej i naocznych badań lekarskich, że leczenie doprowadziło do pełnego wyleczenia poszkodowanego po urazie (k. 65).

Pismem z 10 marca 2016 r., doręczonym stronie pozwanej jako ubezpieczycielowi sprawcy wypadku 14 marca 2016 r. (k. 43), wezwano stronę pozwaną do zapłaty kwoty 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku wypadku z 12 września 2015 r. oraz kwoty 323,31 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwoty 340,00 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów poszkodowanego do placówek medycznych (k. 13-16). W efekcie pismem z 14 kwietnia 2016 r. pozwany zdecydował zapłacić poszkodowanemu kwotę 800,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 238,07 zł tytułem kosztów leczenia oraz 188,02 zł tytułem kosztów dojazdów do placówek medycznych.

/ Dowody: akta szkody na płycie CD – k. 74; notatka urzędowa – k. 11; zeznania świadka E. S. – k. 103v.-104; opinia biegłego z zakresu ortopedii
i traumatologii – k. 146-152, opinia uzupełniająca – k. 186-188; opinia biegłego z zakresu neurologii – k. 163, opinia uzupełniająca – k. 199; dokumentacja medyczna – k. 20-35; oświadczenie w zakresie dni oraz ilości przejechanych kilometrów samochodem do Szpitala w R., Szpitala w K., do miejsca przeprowadzania zabiegów rehabilitacyjnych w M., do J. na komisję lekarską – k. 36-40; zgłoszenie szkody – k. 13-16; pismo – k. 16; opinia – k. 61-66; zeznania powoda – k. 225; informacyjne słuchanie powoda – k. 103/.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, Sąd uznał za w pełni wiarygodne opinie wydane przez biegłych sądowych: neurologa i ortopedę – traumatologa. Są one wyczerpujące, stanowcze, zaś ich autorami są osoby posiadające stosowne kwalifikacje. Uwypuklenia wymaga ponadto okoliczność, że strona powodowa i pozwana nie domagały się dopuszczenia dowodów z opinii kolejnych biegłych wymienionych specjalności. Faktem jest, że strona pozwana składała zarzuty do opinii biegłego neurologa i biegłego ortopedy – traumatologa, do których wskazani biegli odnieśli się wyczerpująco. Strona pozwana prowadziła też na piśmie polemikę z twierdzeniami zawartymi w opinii biegłego neurologa jednak nie wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, który mógłby poprzeć twierdzenia strony pozwanej. Ogólnie rzecz ujmując, stwierdzić można, że do przedmiotowej sprawy nic nie wniosła polemika strony pozwanej z opiniami biegłych, w szczególności z opinią biegłego neurologa. Sąd nie dał wiary twierdzeniom zawartym w opiniach wydanych na etapie postępowania likwidacyjnego, bowiem pozostają w sprzeczności z ustalonym materiałem dowodowym w trakcie niniejszego postępowania.

M.-prawna podstawa odpowiedzialności strony pozwanej zawarta jest w treści art. 822 k.c. oraz w przepisach art. 9, art. 13 ust. 2 i art. 19 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (dz. U. Nr 124, poz. 1155 ze zm.).

Z uwagi na fakt, że na skutek ruchu pojazdu kierowanego przez E. P. ubezpieczonego od OC u pozwanego, czemu pozwany nie zaprzeczył, a wręcz, co do zasady uznał swoją odpowiedzialność za szkodę, a u powoda występują urazy skutkujące długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu ocenionym przez biegłego ortopedę na 5%, a przez biegłego neurologa na 3%, Sąd uznał, że z tytułu krzywd jakich doznał powód należy się mu zadośćuczynienie w wysokości nie mniejszej niż 6.800,00 zł (art. 444 i art. 445 k.c.). Zdaniem Sądu, wymieniona kwota adekwatna jest do rozmiaru krzywd poniesionych przez poszkodowanego, a w szczególności jest odpowiednia ze względu na czas trwania cierpień fizycznych poszkodowanego. Na podkreślenie zasługuje fakt, że następstwa zdarzenia mają nadal istotny negatywny wpływ na funkcjonowanie powoda. W szczególności nadal uskarża się on na bóle głowy i na bóle kolana. Ustalając wysokość świadczenia Sąd miał ponadto na uwadze wskazania Sądu Najwyższego, który w licznych orzeczeniach stwierdził, że wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwaną wartość (wyrok SN z 26.02.1962 r., IV CR 90/61, OSNCP z 1963 r., poz. 105, wyrok z 24.04.1965 r., I Pr 203/65, OSPiKA 1966, poz. 91 oraz wyrok z 13.12.2007 r., I CSK 384/07, Lex nr 351187).

Skoro zatem przed wszczęciem niniejszego procesu strona pozwana wypłaciła na rzecz powoda zadośćuczynienie w kwocie 800,00 zł do zasądzenia pozostała jeszcze kwota 6.000,00 zł.

Zdaniem Sądu, powód zasadnie domaga się zwrotu kosztów dojazdów do lekarzy i na rehabilitację, które to koszty zostały potwierdzone zeznaniami świadka i samego powoda, zaś przedłożona lista dojazdów i ilość kilometrów nie budzą wątpliwości. Niezależnie od tego dochodzone kwoty mogły zostać przyznane na podstawie art. 322 k.p.c., gdyż wydatki były celowe, a ich wysokość nie jest wygórowana. Wszystkie okoliczności sprawy wskazują na to , że żądana kwota jest zasadna.

Odsetki od zasądzonych roszczeń zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu. Wbrew twierdzeniom pozwanego, zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia i kosztów leczenia ma charakter zobowiązania bezterminowego. Zakład ubezpieczeń ma obowiązek spełnić świadczenie w terminie 30-u dni od zgłoszenia szkody. Dlatego też odnośnie odsetek dotyczących zasądzonej kwoty tytułem zadośćuczynienia, Sąd uwzględnił żądanie pozwu. Sąd nie uwzględnił żądania pozwu objętego punktem II, by zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu. Sąd zasądził odsetki od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu (zwrotne potwierdzenie odbioru przez pozwanego k. 53).

O kosztach postępowania (pkt III, VI wyroku) orzeczono na podstawie art.
98 § 1 k.p.c. Brakującą część wynagrodzenia biegłego (pkt V wyroku) należało ściągnąć od strony pozwanej na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010, nr 90 poz. 594).

Sędzia:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Gałuszka
Protokolant:	Monika Wróbel

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE