Decyzją z dnia 10 stycznia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., po rozpatrzeniu wniosku M. L. z dnia 6 listopada 2017 r. wobec orzeczenia przez Komisje Lekarską ZUS okresowej częściowej niezdolności do pracy – ustalił od 1 grudnia 2017 r., tj. od miesiąca, w którym wstrzymano wypłatę świadczenia, rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, wskazując, że renta przysługuje do 31 grudnia 2022 r. /decyzja – k. 91 – 92 akt ZUS/
W dniu 27 lutego 2018 r. M. L. odwołał się od powyższej decyzji zarzucając naruszenie przez organ rentowy prawa materialnego tj. art.12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez błędną jego wykładnię polegającą na wydaniu decyzji w oparciu o przyjęcie na podstawie błędnego orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 4 stycznia 2018 r., że odwołujący jest osobą jedynie częściowo, a nie całkowicie niezdolną do pracy, pomimo, ze stan zdrowia wnioskodawcy wskazuje, ze utracił on zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 grudnia 2017 r. do 31 grudnia 2022 r. oraz o zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. /odwołanie – k. 3 – 7/
Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 19 marca 2018 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. /odpowiedź na odwołanie – k. 35/
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
M. L. urodził się (...) /okoliczności bezsporne/
Posiada wykształcenie średnie ogólne. Ukończył Liceum Ogólnokształcące. Zawód wyuczony to technik elektronik. Pracował jako monter konstrukcji. Obecnie nie pracuje. /okoliczności bezsporne/
Wnioskodawca legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. /okoliczności bezsporne/
Ubezpieczony w okresie od 1 marca 2011 r. do 30 listopada 2017 r. pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy. /okoliczności bezsporne/
Ubezpieczony posiada wymagane okresy składkowe i nieskładkowe. /okoliczności bezsporne/
W dniu 6 listopada 2017 r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. /wniosek – k. 83 akt ZUS)
Lekarz orzecznik rozpoznał u ubezpieczonego przebytą pourazową amputację lewej kończyny dolnej na wysokości uda – zaprotezowana z zachowaną samodzielną funkcją poruszania się, upośledzenie niewielkiego stopnia lewej kończyny górnej po przebytym złamaniu kości ramiennej i kości przedramienia leczone operacyjnie i powikłane uszkodzeniem nerwu pośrodkowego. Lekarz Orzecznik ZUS uznał wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy do 31 grudnia 2022 r. Wskazał, ze nie się ustalić daty powstania częściowej niezdolności do pracy. /orzeczenie Lekarza Orzecznika – k. 86 akt ZUS, k. 79 – 80 dokumentacji medycznej/
Ubezpieczony w dniu 5 grudnia 2017 r. złożył sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. /sprzeciw – k. 81- 82 dokumentacji medycznej/
Komisja lekarska rozpoznała u ubezpieczonego przebytą pourazową amputację lewej kończyny dolnej na wysokości uda – zachowana funkcja samodzielnego chodu, ograniczenie sprawności lewej kończyny górnej po przebytym złamaniu kości ramiennej i kk przedramienia lewego leczone operacyjnie powikłane uszkodzeniem nerwów łokciowego i pośrodkowego. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 4 stycznia 2018 r. uznała wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy do 31 grudnia 2022 r. Wskazała, że nie da się ustalić daty powstania częściowej niezdolności do pracy. Częściowa niezdolność do pracy pozostaje w związku ze stanem narządu ruchu. Komisja nie uznała wnioskodawcy za osobę całkowicie niezdolną do pracy. /orzeczenie Komisji Lekarskiej – k. 90 akt ZUS, opinia lekarska – k. 85 – 86 dokumentacji medycznej/
W dniu 28 czerwca 2010 r. wnioskodawca w wypadku komunikacyjnym (motocyklowym) doznał urazowej amputacji uda lewego oraz złamania wieloodłamowego kości ramiennej oraz łokciowej lewej. Był leczony operacyjnie i rehabilitowany. /okoliczności bezsporne/
U wnioskodawcy występuje stan po amputacji lewej kończyny dolnej na wysokości uda, ograniczenie sprawności lewej kończyny górnej po przebytym złamaniu kości ramiennej i kości przedramienia lewego powikłane uszkodzeniem nerwów pośrodkowego I łokciowego lewego, zespół bólowy kręgosłupa odcinka lędźwiowo-krzyżowego w wyniku przeciążenia tego odcinka. Ubezpieczony porusza się na protezie kończyny dolnej lewej. Stan neurologiczny wnioskodawcy po urazie nerwów obwodowych lewej kończyny górnej aktualnie jest utrwalony i na pewno uległ poprawie w okresie 8 lat od wypadku. Z neurologicznego punktu widzenia ubezpieczony jest częściowo niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej od 1 grudnia 2017 r. do 31 grudnia 2022 r. Może wykonywać pracę w warunkach zakładu pracy chronionej, do której dopuści go lekarz medycyny pracy. /opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu neurologii J. B. – k. 40 – 43, pisemna opinia uzupełniająca – k. 73/
U wnioskodawcy w sądowym badaniu ortopedycznym rozpoznano: stan po przebytym w dniu 28 czerwca 2010 r. urazie z następowymi: amputacją urazową uda lewego w ½ długości, wieloodłamowym złamaniu kości ramiennej lewej, złamaniu kości łokciowej lewej – leczonymi operacyjnie, stan po przebytym w dniu 28 czerwca 2010 r. urazowym, masywnym uszkodzeniu nerwu pośrodkowego lewego i częściowym nerwów promieniowego i łokciowego lewych, przebyte 8 września 2011 r. leczenie operacyjne stawu rzekomego kości łokciowej lewej, przebytą w dniu 24 lutego 2014 r. operacyjną neurolizę zewnętrzna i wewnętrzną nerwu pośrodkowego lewego z rekonstrukcją gałązek mięśniowych przeszczepami kablowymi z nerwu skórnego przedramienia lewego, przebytą w dniu 13 lipca 2017 r. operacyjną mioplastykę i dermoplastykę kikuta uda lewego, zespół bólowy, przeciążeniowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. Stan zdrowia i sprawności odwołującego się uległ poprawie w stosunku do orzeczenia z dnia 14 grudnia 2015 r. W chwili obecnej (po operacji w dniu 13 lipca 2017 r.) wnioskodawca porusza się samodzielnie na protezie udowej, która umożliwiła lepszą mobilność. Ruchomość stawów kręgosłupa jest dobrze zachowana. Zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego jest następstwem przeciążania wskutek zmiany sposobu chodu. Lewa kończyna górna, szczególnie ręka jest niesprawna i spełnia funkcję pomocniczą. Jednak wnioskodawca na przestrzeni lat przystosowany jest do niepełnosprawności i do praworęczności. Stwierdzone zmiany nie naruszają czynności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania całkowitej niezdolności do pracy. Z ortopedycznego punktu widzenia wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy zarobkowej w okresie od 1 grudnia 2017 r. do 31 grudnia 2022 r. Wnioskodawca ukończył liceum o profilu elektronicznym, ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności do 2022 r. i może podjąć pracę w w/w kierunku lub inną na stanowisku przystosowanym do niepełnosprawności w Zakładzie Pracy (...). Wnioskodawca ma 30 lat, jest przystosowany do kalectwa i może starać się o podnoszenie kwalifikacji lub/i przekwalifikowanie. Na otwartym rynku pracy nie powinien podejmować prac wymagających dźwigania, długotrwałego stania, chodzenia oraz oburęczności. /opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty z zakresu ortopedii dr n. med. E. B. – k. 45 – 49, pisemna opinia uzupełniająca – k. 82 – 83/
Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych ortopedę i neurologa.
W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały bowiem sporządzone przez lekarzy o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawcy. Biegli rozpoznali u ubezpieczonego stan po amputacji lewej kończyny dolnej na wysokości uda, ograniczenie sprawności lewej kończyny górnej po przebytym złamaniu kości ramiennej i kości przedramienia lewego powikłane uszkodzeniem nerwów pośrodkowego i łokciowego lewego, przebytą w dniu 24 lutego 2014 r. operacyjną neurolizę zewnętrzną i wewnętrzną nerwu pośrodkowego lewego z rekonstrukcją gałązek mięśniowych przeszczepami kablowymi z nerwu skórnego przedramienia lewego, przebytą w dniu 13 lipca 2017 r. operacyjną mioplastykę i dermoplastykę kikuta uda lewego, zespół bólowy, kręgosłupa odcinka lędźwiowo-krzyżowego w wyniku przeciążenia tego odcinka.
Biegli uznali, że z powodu naruszenia sprawności organizmu wnioskodawca jest częściowo okresowo niezdolny do pracy od 1 grudnia 2017 r. do 31 grudnia 2022 r.
W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinie biegłych, gdyż są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.
W ocenie Sądu opinie te w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawcy, są jasne, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z ich treści. Ponadto wszelkie niejasności jakie mogłyby powstać w ocenie Sądu zostały wyjaśnione przez biegłych w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych w opiniach uzupełniających.
Sąd oddalił wniosek pełnomocnika ubezpieczonego o przesłuchanie odwołującego na okoliczność jego stanu zdrowia na dzień wydania orzeczenia przez Komisje Lekarską ZUS, gdyż wnioskodawca może przedstawić jedynie własną subiektywną ocenę stanu zdrowia – nie oznacza, że ocena ta może stanowić dowód w sprawie. Bezwzględnie w sprawach wymagających wiedzy specjalnej, a za taką niewątpliwie uznać należy ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego, niezbędna jest ocena biegłego specjalisty.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.
Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. z 2018 r., poz. 1270) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:
1. jest niezdolny do pracy;
2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;
3. niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.
W myśl art.57 ust. 2 cytowanej ustawy warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.
W myśl art.12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.
Warunki wskazane w art.57 cytowanej ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek całkowitej niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych Sąd ustalił, iż występujące u wnioskodawcy schorzenia powodują, że jest on częściowo niezdolny do pracy.
U skarżącego stwierdzono stan po amputacji lewej kończyny dolnej na wysokości uda, ograniczenie sprawności lewej kończyny górnej po przebytym złamaniu kości ramiennej i kości przedramienia lewego powikłane uszkodzeniem nerwów pośrodkowego i łokciowego lewego, przebytą w dniu 24 lutego 2014 r. operacyjną neurolizę zewnętrzna i wewnętrzną nerwu pośrodkowego lewego z rekonstrukcją gałązek mięśniowych przeszczepami kablowymi z nerwu skórnego przedramienia lewego, przebytą w dniu 13 lipca 2017 r. operacyjną mioplastykę i dermoplastykę kikuta uda lewego, zespół bólowy, kręgosłupa odcinka lędźwiowo-krzyżowego w wyniku przeciążenia tego odcinka.
Pełnomocnik wnioskodawcy wnosił zastrzeżenia do opinii biegłych neurologa i ortopedy.
Biegli wydali opinie uzupełniające i Sąd Okręgowy podzielił te opinie biegłych specjalistów, uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków. Wskazać należy, że biegli sądowi w sposób niebudzący wątpliwości wyjaśnili wszelkie okoliczności dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego. Biegli w opiniach uzupełniających udzielili odpowiedzi na wszystkie pytania skarżącego. Wnioski z powyższych opinii sprowadzały się do stwierdzenia, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy zarobkowej.
Wnioskodawca legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.
W tym miejscu wskazać należy, że na stanowisko Sądu co do poprawności i wiarygodności opinii biegłych treść orzeczenia o niepełnosprawności nie może mieć wpływu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawcy, nie zaś na jego wpływ na zdolność do pracy zarobkowej.
Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sad Najwyższy odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy.
Opinia biegłego może być oceniona przez sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winna dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać swoje poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.
Reasumując - w ocenie Sądu Okręgowego, dopuszczone w postępowaniu rozpoznawczym dowody w postaci opinii biegłych – pozwalają na niebudzące wątpliwości ustalenie, iż stan zdrowia ubezpieczonego, nie pozwalał na przyjęcie całkowitej niezdolności do pracy. Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawca mimo stwierdzonych u niego schorzeń jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 grudnia 2017 r. do 31 grudnia 2022 r.
Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako niezasadne.
K.K.-W.