Sygn. akt VI Gz 2/19

POSTANOWIENIE

Dnia 14 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Joanna Rusińska (spr.)

Sędziowie SO Małgorzata Bartczak – Sobierajska, SO Zbigniew Krepski

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2019r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. M.

o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej

na skutek zażalenia wnioskodawczyni na postanowienia Sądu Rejonowego w T. z dnia 21 listopada 2018r., sygn. akt V GU 256/18

postanawia

oddalić zażalenie

Zbigniew Krepski Joanna Rusińska Małgorzata Bartczak- Sobierajska

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w T.postanowieniem z dnia 21 listopada 2018 r. oddalił wniosek B. M. o ogłoszenie upadłości konsumenckiej uznając, że wnioskodawczyni zaciągając liczne kredyty na łączna kwotę ok. 1,5 mln zł, znacznie przekraczające jej możliwości majątkowe i zarobkowe, stała się niewypłacalna i powiększyła jeszcze niewypłacalności na skutek rażącego niedbalstwa. Według Sądu I instancji, nie tłumaczy wnioskodawczyni jej młody wiek, ani zaufanie do ojca, który prowadził jej interesy. Z tych względów, wystąpiła negatywna przesłanka dla uwzględnia wniosku z art. 491 4 ust.1 p.u. Ponadto Sąd zaznaczył, że w przypadku wnioskodawczymi spełniona został także negatywna przesłanka z art.491 4 ust.2 pkt 4 p.u. i w tym zakresie względy słuszności i humanitaryzmu, nie przemawiają na korzyść dłużniczki (art.491 4 ust.2 in fine p.u.).

W zażaleniu, wnioskodawczyni zarzucając Sądowi I instancji naruszenie art. 491 4 ust.1 p.u. poprzez jego niezasadne zastosowanie oraz art. 491 4 ust.2 pkt 4 p.u. poprzez nieuwzględnienie zasad słuszności i względów humanitaryzmu, wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Skarżąca wskazywała m.in., że prowadzi gospodarstwo rolne, a do jej niewypłacalności przyczyniły się również niekorzystne warunki pogodowe powodujące katastrofalne straty w gospodarstwie rolnym. Zniszczone uprawy i brak możliwości wywiązania się z zawartych umów spowodował dalsze konsekwencje w postaci naliczania kar umownych, a w dalszej kolejności właśnie niewypłacalność. Wnioskodawczyni podkreślała również, że jest bardzo młodą osobą, a decyzje finansowe podejmowała w zaufaniu i na prośbę ojca, który przez wiele lat prowadził z sukcesem gospodarstwo rolne, a nawet je powiększał. W wyniku trudności finansowych skarżąca nie jest w stanie poradzić sobie w codziennym życiu i musi korzystać z pomocy psychiatry. Dłużniczka jest na utrzymaniu męża i nie widzi żadnych możliwości podjęcia pracy zgodnie z posiadanym wykształceniem, bowiem w najbliższej okolicy nie ma zapotrzebowania na pracowników o jej kwalifikacjach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest bezzasadne.

W ocenie Sądu Okręgowego, dokonana przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie ocena dowodów była zgodna z zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy i rzetelny dokonał trafnej i wszechstronnej oceny, która to nie jest oceną dowolną, a poczynione przez ten Sąd ustalenia faktyczne znajdowały logiczne uzasadnienie w zgromadzonym materiale dowodowym. Na podstawie tych ustaleń Sąd I instancji wyprowadził również trafne wnioski i dokonał prawidłowej oceny prawnej. Sąd odwoławczy wskazuje, że wszystkie ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy w pełni podziela i przyjmuje za własne, co czyni zbędnym ich powtarzanie.

Okoliczności związane z zaciąganiem przez wnioskodawczynię kolejnych kredytów nie zostały przez skarżącą podważone, natomiast nie akceptuje ona stanowiska Sądu I instancji odnośnie do przypisania jej rażącego niedbalstwa przy powiększaniu zadłużenia, które doprowadziło do jej niewypłacalności.

Zarzut naruszenia art.491 4 ust.1 p.u. jest chybiony.

Wbrew stanowisku dłużniczki, młody wiek i brak doświadczenia nie usprawiedliwia osoby pełnoletniej mającej odpowiednie do prowadzonej działalności wykształcenie, przy zaciąganiu kredytów, których nie była w stanie spłacać. Także zaufanie do ojca, za którego namową zaciągała zobowiązania, nie może tłumaczyć zachowań, które trwają kilka lat i są krzywdzące dla wierzycieli. Naliczanie kary umownej wobec wnioskodawczyni dotyczyło kwoty 150 tys. zł, natomiast łączna kwota kredytów wynosi ok.1,5 zł. Dlatego także ta okoliczność nie wpływa na korzyść skarżącej. Przyjmując, że wnioskodawczymi tylko podpisywała umowy o kredyt, nie mając wpływu na wykorzystanie tak uzyskanych środków, jej zachowanie należy ocenić jako nieodpowiedzialne i stwarzające zagrożenie dla kontrahentów, których nie była w stanie spłacić.

Zdaniem Sądu odwoławczego, o braku dobrych intencji przy zaciąganiu zobowiązań przez wnioskodawczynię świadczy to, że dokonała czynności prawnej z pokrzywdzeniem wierzycieli, darując bratu nieruchomość, której była właścicielką (wyrok SO w T. z dnia 25.10.2017 r., I C 751/17). Wprawdzie jest to przesłana dla zastosowania art.491 4 ust.2 pkt 4 p.u., nie mniej jednak takie zachowanie, w kontekście wcześniejszych czynności, także daje podstawę do przyjęcia co najmniej rażącego niedbalstwa z art.491 4 ust.1 p.u.

Zarówno fikcyjna działalność rolnicza wnioskodawczymi, zarządza de facto przez jej ojca, jak i czynność z pokrzywdzeniem wierzycieli wskazuje na nieodpowiedzialne zachowanie skarżącej z czego jako osoba dorosła i wykształcona musiała sobie zdawać sprawę.

Uznanie, że spełnione zostały przesłanki z art. 491 4 ust.1 p.u. jest wystarczające dla oddalenia apelacji, gdyż klauzula zawarta w art.491 4 ust.2 in fine p.u., w tym przypadku nie ma zastosowania. To zwalnia Sąd odwoławczy od oceny zarzutu naruszenia art. art. 491 4 ust.2 pkt 4 p.u. Na marginesie należy zatem tylko zaznaczyć, że zaciągnięcie kredytów w kwocie 1,5 mln zł, przy spłacie jedynie 200 tys. zł i braku podejmowania jakichkolwiek starań o podjęcie pracy przez młodą i zdrową osobę, która obawia się niczym nie uzasadnionych ,,plotek i szykan’’, nie przemawia za zastosowaniem zasad słuszności i względów humanitaryzmu.

Z przytoczonych wyżej względów, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oraz art. 491 2 ust.1 p.u. i art. 35 p.u., orzeczono, jak w sentencji.

Zbigniew Krepski Joanna Rusińska Małgorzata Bartczak- Sobierajska

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)