Sygnatura akt IV Ka 642/18 L., dnia 20 grudnia 2018 r.
Sygnatura akt oskarżyciela: PR 1 Ds 604.2017
Sąd Okręgowy w Legnicy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Paweł Pratkowiecki (spraw.)
Sędziowie SSO Lech Mużyło
SSO Marek Poddębniak
Protokolant: st. sekr. Bożena Ignaszewska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z.Marcina Polańskiego
po rozpoznaniu dnia 20 grudnia 2018 r.
sprawy M. R. / (...)/
syna A. i E. z domu W.
urodzonego (...) w B.
skazanego za przestępstwa z art. 278§1 kk i inne
na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Rejonowego w Z.
od wyroku Sądu Rejonowego w Złotoryi
z dnia 26 września 2018 r. sygn. akt II K 296/18
I. zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
II. zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
Sygn. akt IV Ka 642/18
Sąd Rejonowy w Złotoryi, orzekając w sprawie o sygn. akt II K 296/18 wydał w dniu 26 września 2018 r. wyrok łączny wobec skazanego M. R..
Powyższy wyrok zaskarżył w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść skazanego Prokurator Rejonowy w Z.i stawiając zarzut obrazy prawa materialnego, wniósł o zmianę tego wyroku poprzez wskazanie, że podstawą prawną orzeczenia kary łącznej jest art. 91 § 2 k.k.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że przedmiotem zaskarżonego wyroku łącznego były dwie kary łączne, orzeczone kolejno w sprawach Sądu Rejonowego w Złotoryi o sygn. akt II K 9/18 oraz II K 875/17. W tej sytuacji, zgodnie z treścią art. 86 § 4 k.k., te właśnie dwie kary łączne stanowiły podstawę do orzeczenia kary łącznej w wyroku łącznym. Przywołany przepis wprowadził bowiem regułę, w myśl której poprzednio orzeczona kara łączna nie ulega rozwiązaniu, lecz stanowi podstawę wymiaru nowej kary łącznej w oparciu o zasady z art. 86 § 1-3 k.k., co znajduje potwierdzenie także w treści art. 85 § 2 k.k. i co prawidłowo dostrzegł Sąd Rejonowy.
Powyższe oznacza, że z uwagi na treść art. 86 § 4 k.k., w opisanym układzie procesowym, przy orzekaniu kary łącznej wyrokiem łącznym nie ma znaczenia, z jakich komponentów składają się poszczególne już orzeczone jednostkowe kary łączne, w tym, czy kształtowały się one z zastosowaniem art. 91 § 2 k.k., na który powołuje się apelujący. W realiach niniejszej sprawy reguła z art. 91 § 2 k.k., owszem miała zastosowanie, ale tylko w procesie orzekania kary łącznej wyrokiem o sygn. II K 9/18, i dlatego w tamtej sprawie przepis art. 91 § 2 k.k. należało przywołać w podstawie prawnej orzeczenia kary łącznej. Natomiast przy orzekaniu kary łącznej zaskarżonym wyrokiem łącznym okoliczność ta zeszła na plan dalszy, a to w obliczu dyspozycji art. 86 § 4 k.k., który w takiej sytuacji samodzielnie reguluje kwestię sposobu orzekania kary łącznej wyrokiem łącznym, bez konieczności odwoływania się do art. 91 § 2 k.k.
Rzecz przedstawiałaby się inaczej, gdyby przedmiotem wyroku łącznego była już orzeczona kara łączna oraz kara jednostkowa orzeczona za ciąg przestępstw na podstawie art. 91 § 1 k.k. W takiej sytuacji, dla oddania pełnego zestawu przepisów regulujących sposób kształtowania kary łącznej w wyroku łącznym, w podstawie prawnej orzeczenia należałoby przywołać zarówno art. 86 § 4 k.k., który przesądza o tym, że już orzeczona kara łączna nie podlega rozwiązaniu, jak i art. 91 § 2 k.k., który wskazuje z kolei, jak kształtować karę łączną wówczas, gdy w jej skład wchodzi kara jednostkowa orzeczona za ciąg przestępstw na podstawie art. 91 § 1 k.k. W niniejszej sprawie taki układ procesowy jednak nie występował.
Z wszystkich tych przyczyn apelację uznano za bezzasadną i zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, a o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.