Sygn. akt VI Gz 32/19

POSTANOWIENIE

Dnia 25 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Zbigniew Krepski (spr.)

Sędziowie: SO Małgorzata Bartczak-Sobierajska, SO Joanna Rusińska

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2019 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku C. G.

o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej

na skutek zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Rejonowego w T. z dnia 15 listopada 2018 r., sygn. akt V GU 280/18

postanawia

oddalić zażalenie

Małgorzata Bartczak-Sobierajska Zbigniew Krepski Joanna Rusińska

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 15 listopada 2018 r., sygn. akt V GU 280/18, Sąd Rejonowy w T. po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku C. G. o ogłoszenie upadłości osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej oddalił wniosek (k.143).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia Sąd ten stwierdził, iż dłużnik jest niewypłacalny w świetle art. 10 i art. 11 ust. 1 prawa upadłościowego, gdyż nie ma zdolności do regulowania swoich zobowiązań pieniężnych.

Powyższy stan, zdaniem tego Sądu, trwa od 2015 r. i dotyczył co najmniej dwóch wierzycieli oraz powstał w czasie, w którym wnioskodawca był przedsiębiorcą. Problemy z płynnością finansową, a zatem utrata zdolności do zaspokajania wierzycieli wynikająca z opóźnionego wykonywania zobowiązań przez kontrahentów wnioskodawcy pojawiła się bowiem w tamtym czasie. Świadczą zaś o tym nie tylko zeznania wnioskodawcy ale także załączony przez niego niewykonany tytuł wykonawczy z 2015 r. jak też informacja o stanie egzekucji drugiego tytułu, datowanego na 2016 r. Co więcej, zobowiązania wnioskodawcy wyszczególnione we wniosku mają związek prowadzona przez niego działalnością gospodarczą. Wnioskodawca miał zatem obowiązek wystąpić z wnioskiem już w 2015 r. jako przedsiębiorca. W świetle zaś art. 491 4 ust. 2 pkt 3 prawa upadłościowego uchybienie obowiązkowi złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości po wystąpieniu ku temu przesłanek w ciągu dziesięciu poprzednich lat, wyklucza ogłoszenie upadłości konsumenckiej.

Wniosek podlegał zatem oddaleniu.

Do rozważenia pozostała jedynie kwestia czy zasady słuszności i względy humanitaryzmu nie nakazywały, na zasadzie wyjątku, przeprowadzenia postępowania upadłościowego. Wedle Sądu Rejonowego wykładnia przepisu art. 491 4 ust. 2 in fine prawa upadłościowego musi być jednak ostrożna. Trzeba przecież mieć na uwadze, że dobrodziejstwo upadłości konsumenckiej polega na oddłużeniu wnioskodawcy (art. 2 ust. 2 prawa upadłościowego); odbywa się zaś ono na koszt wierzycieli, którzy tracą swoje słuszne prawa względem dłużnika i to w postępowaniu prowadzonym bez ich udziału. W rezultacie tylko nadzwyczajne i rzeczywiście nietypowe okoliczności pozwalają na odstąpienie od zasady oddalenia wniosku w przypadku byłego przedsiębiorcy, który zaniedbał wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 prawa upadłościowego. Bez większego ryzyka można przy tym stwierdzić, że mają one znaczenie o ile były przyczyną niewypłacalności i ewentualnie uchybienia obowiązku zgłoszenia w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości na zasadach ogólnych. Zdaniem Sądu Rejonowego wnioskodawca był zaś bierny i nie podał nawet, jakie okoliczności miały uzasadniać odstąpienie od reguły z art. art. 491 4 ust. 2 pkt 3 prawa upadłościowego. Nie wynikają zaś one ani z dokumentów załączonych do wniosku, ani okoliczności przedstawionych na posiedzeniu. Przeciwnie, jest jasne, że wnioskodawca jest młody, zdrowy, nie ma nikogo na utrzymaniu i ma nieoficjalne zatrudnienie, chociaż zarejestrował się jako bezrobotny. W rezultacie żadne względy nie przemawiały za odmiennym rozstrzygnięciem (k.145-146).

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł wnioskodawca zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie art. 491 4 ust. 2 pkt 3 prawa upadłościowego poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji bezpodstawne zastosowanie w przedmiotowej spawie poprzez uznanie przez Sąd Rejonowy, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do sięgnięcia do względów słuszności czy względów humanitarnych. Wskazując na powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uwzględnienie wniosku i ogłoszenie upadłości wnioskodawcy oraz o nieobciążanie wnioskodawcy kosztami postępowania. W uzasadnieniu zażalenia skarżący podkreślił, iż Sąd Rejonowy w ogóle nie zbadał czy w istocie występują okoliczności uzasadniające wzięcie pod uwagę względów słuszności czy względów humanitarnych. Podkreślił, że sytuacja w jakiej znalazł się odbiła się na jego zdrowiu psychicznym oraz, że obecnie jest na utrzymaniu rodziców co nie jest dla niego komfortowe (k.148-149).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż podniesiony w jego petitum zarzut naruszenia prawa materialnego jest nieuzasadniony.

Wprawdzie skarżący nie zarzucił błędu w ustaleniach faktycznych to Sąd Okręgowy jako sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za swoje wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy ustalenia Sądu pierwszej instancji oraz dokonaną ocenę prawną, opisane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

W konsekwencji w ocenie Sądu Okręgowego nie ma podstaw podnoszony w zażaleniu zarzut błędnej wykładni i bezpodstawnego zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 491 4 ust.2 pkt 3 prawa upadłościowego.

Co więcej, skarżący popada w sprzeczność, gdyż zarzucając błędną wykładnię i bezpodstawne zastosowanie art. 491 4 ust. 2 pkt 3 prawa upadłościowego, który dotyczy nie zgłoszenia w terminie przez dłużnika wniosku o ogłoszenie upadłości, uzasadnia ten zarzut brakiem sięgnięcia przez Sąd do względów słuszności czy względów humanitarnych, o których mowa w art. 491 4 ust. 2 in fine prawa upadłościowego. Zgodnie z tym ostatnim przepisem sąd oddala wniosek o głoszenie upadłości w razie zaistnienia określonych w pkt 1-4 ustępu pierwszego tego artykułu przesłanek, chyba że przeprowadzenie postępowania jest uzasadnione względami słuszności lub względami humanitarnymi.

W ocenie Sądu Okręgowego nie ma racji żalący się dłużnik, że Sąd Rejonowy nie zbadał w ogóle czy w istocie występują okoliczności uzasadniające wzięcie pod uwagę względów słuszności czy humanitarnych. Zgodzić się trzeba z Sądem meriti, że dłużnik nawet nie sprecyzował jakie względy słuszności czy też humanitarne przemawiają za ogłoszeniem upadłości. Tymczasem Sąd Rejonowy wyraźnie podkreślił, że tylko nadzwyczajne i rzeczywiście nietypowe okoliczności pozwalają na odstąpienie od zasady oddalenia wniosku w przypadku byłego przedsiębiorcy, który zaniedbał wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 prawa upadłościowego. Wnioskodawca był zaś bierny i nie podał nawet, jakie okoliczności miały uzasadniać odstąpienie od reguły z art. art. 491 4 ust. 2 pkt 3 prawa upadłościowego. Nie wynikają zaś one ani z dokumentów załączonych do wniosku, ani okoliczności przedstawionych na posiedzeniu. Wprawdzie w zażaleniu dłużnik wskazał, że sytuacja w jakiej się znalazł odbiła się na jego zdrowiu psychicznym, jednakże okoliczności tej w żaden sposób nie wykazał.

Z tych wszystkich względów zażalenie dłużnika jako bezzasadne należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. i art. 35 prawa upadłościowego.

Małgorzata Bartczak-Sobierajska Zbigniew Krepski Joanna Rusińska

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)