WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Anna Lisowska
Protokolant:	sekr. sąd. Judyta Masłowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2019 r. w Piszu

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej ulica (...) w R.

przeciwko L. S.

o zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanej L. S. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej ulica (...) w R. kwotę 17 073,31 zł (siedemnaście tysięcy siedemdziesiąt trzy złote 31/100), w tym kwotę 321,27 zł tytułem odsetek z tym, że zasądzoną należność rozkłada na 11 (jedenaście) rat miesięcznych, dziesięć rat w kwocie po 1 500 zł i jedenasta rata w kwocie 2 073,31 zł, płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca po którym nastąpi uprawomocnienie orzeczenia, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

II.  Zasądza od pozwanej L. S. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej ulicy (...) w R. kwotę 4 455 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 14/19

UZASADNIENIE

Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ulicy (...) w R. wytoczyła powództwo przeciwko L. S. o zapłatę kwoty 16 752,04 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwana od 27 czerwca 2006 roku jako właściciel lokalu mieszkalnego nr (...) jest członkiem wspólnoty mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w R.. Od szeregu lat pozwana nie reguluje na rzecz wspólnoty opłat eksploatacyjnych związanych z wymienionym wyżej lokalem, a jej obecna zaległość z tego tytułu, po odjęciu kwot będących przedmiotem sprawy I Nc 316/12 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Piszu, wynosi 16 752,04 złotych. Pozwana nie odebrała wezwania do zapłaty wysłanego na jej adres zamieszkania.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 7 listopada 2018 roku, wydanym w niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanej zapłacić na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania. (k. 76)

Pozwana L. S. w przepisanym terminie wniosła sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty. W uzasadnieniu nie kwestionowała zasadności przedmiotowego roszczenia, ani jego wysokości. Wniosła natomiast o rozłożenie zasądzonej należności na raty w wysokości 1 500 złotych miesięcznie. Wskazała, że jest rencistką. Otrzymuje rentę w kwocie 650 złotych miesięcznie. Prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z mężem T. S., któremu na podstawie ustawy dezubekizacyjnej obniżono emeryturę do kwoty 1 760 złotych miesięcznie, i który ze względu na wiek (65 lat) miał trudności ze znalezieniem zatrudnienia. Od 31 stycznia 2019 roku podjął pracę na podstawie umowy o pracę i zarabia około 5 000 złotych netto miesięcznie.

Sąd ustalił, co następuje:

L. S. od 27 czerwca 2006 roku jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ulicy (...) w R..

Od tego czasu L. S. posiada zaległości w zapłacie na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w R. opłat eksploatacyjnych.

Prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym 3 lipca 2012 roku w sprawie I Nc 316/12 Sąd Rejonowy w Piszu nakazał L. S. zapłacić na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w R. kwotę 12 719,26 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 5 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 159 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Za okres od czerwca 2012 roku do maja 2018 roku L. S. zalega z zapłatą na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ulicy (...) w R. kwoty 16 752,04 złotych z tytułu opłat eksploatacyjnych za wskazany wyżej lokal mieszkalny.

(okoliczności bezsporne, dowód: analiza konta k. 36-41; rozliczenia salda k. 42-67; nakaz zapłaty k. 68)

L. S. jest rencistką. Otrzymuje rentę w kwocie 464 złotych netto miesięcznie. Gospodarstwo domowe prowadzi wspólnie z mężem T. S., który otrzymuje emeryturę w kwocie 1 716,81 złotych netto miesięcznie i który od 31 stycznia 2019 roku zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę na okres próbny w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w M. za wynagrodzeniem w wysokości 2 250 złotych brutto.

(dowód: decyzja o waloryzacji renty k. 101; decyzja o ponownym ustaleniu wysokości emerytury k. 102-102v; umowa o pracę k. 104)

Sąd zważył, co następuje:

Właściciele lokali posiadają nie tylko liczne prawa ale także i obowiązki, szczególnie gdy dotyczy to wspólnoty mieszkaniowej.

Zgodnie z zapisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tj. Dz.U. z 2015r., poz. 1892), każdy z właścicieli lokali położonych w obrębie jednej nieruchomości ma odpowiedni udział w części wspólnej budynku. To z kolei rodzi obowiązki, jak na przykład dbanie o należyte utrzymanie porządku na klatce czy w piwnicy budynku.

Zgodnie z treścią art. 12 wymienionej wyżej ustawy, właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach.

Podstawowym obowiązkiem każdego właściciela lokalu jest oczywiście ponoszenie opłat eksploatacyjnych, a także utrzymywanie lokalu w należytym stanie, przestrzeganie porządku domowego, uczestniczenie w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystanie z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałanie z nimi w ochronie wspólnego dobra (art. 13 cytowanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 14 cyt. ustawy, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację,

2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,

3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,

4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości,

5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Na pokrycie powyższych kosztów właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. Należności z tytułu kosztów zarządu mogą być dochodzone w postępowaniu sądowym, bez względu na ich wysokość (art. 15 cyt. ustawy).

Pozwana nie kwestionowała zasadności przedmiotowego roszczenia powódki, ani jego wysokości. Bezspornie ustalone zostało, że za okres od czerwca 2012 roku do maja 2018 roku pozwana zalega z zapłatą na rzecz powódki kwoty 16 752,04 złotych z tytułu opłat eksploatacyjnych za stanowiący jej własność lokal mieszkalny nr (...).

W związku ze stanowiskiem pozwanej, Sąd nie miał wątpliwości aby uznać zasadność roszczenia pozwu. Wysokość zobowiązania pozwanej została należycie przez powódkę udokumentowana i nie była kwestionowana przez pozwaną.

Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie powołanych wyżej przepisów ustawy o własności lokali, zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 16 752,04 złotych oraz kwotę 321,27 złotych stanowiącą skapitalizowane odsetki ustawowe naliczone zgodnie z żądaniem pozwu od dnia wniesienia pozwu, to jest od 11 października 2018 roku do dnia orzekania w niniejszej sprawie to jest do 27 lutego 2019 roku – łącznie kwotę 17 073,31 złotych.

Zasądzoną należność Sąd na podstawie art. 320 k.p.c. rozłożył na 11 miesięcznych rat w wysokości po 1 500 złotych, zaś ostatnia rata w wysokości 2 073,31 złotych, płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca który nastąpi po dniu uprawomocnienia się wyroku, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

Zgodnie z treścią przepisu art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.

Wskazać należy, że powołany wyżej przepis wprowadza szczególną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, dając sądowi możliwość wydania orzeczenia zasądzającego roszczenie powoda z uwzględnieniem interesów pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku.

Przepis art. 320 k.p.c. i sposób ustalenia spłaty w ratach stanowi odstępstwo od ogólnych reguł wymagalności roszczenia. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma ten skutek, iż wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. Rozkładając z mocy art. 320 k.p.c. zasądzone świadczenie na raty, sąd nie może natomiast odmówić wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie (vide uchwała Sądu Najwyższego z 22 września 1970r., III PZP 11/70, Lex nr 1158).

Uprawnienie z art. 320 k.p.c. przysługuje sądowi w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne, spowodowane nieurodzajem czy klęską żywiołową, mogą być jednak także spowodowane działaniem samego dłużnika. Skorzystanie z przysługującego sądowi uprawnienia ma na celu także uchronienie pozwanego od postępowania egzekucyjnego, tak aby umożliwić mu wykonanie wyroku w sposób dobrowolny.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zachodzą okoliczności uzasadniające zastosowanie dobrodziejstwa z art. 320 k.p.c. Jak wskazano wyżej, pozwana wyraża wolę spłaty przedmiotowego zadłużenia, jednakże nie posiada środków na dokonanie jednorazowej spłaty długu. Nie bez znaczenia jest trudna sytuacja majątkowa pozwanej, która jeszcze w styczniu bieżącego roku otrzymywała wraz z mężem dochód w łącznej wysokości 2 180,81 złotych netto miesięcznie, spłacała zobowiązanie kredytowe i ponosiła czynsz za mieszkanie. Zważywszy na powyższe stwierdzić należy, że jednorazowa spłata zasądzonego świadczenia byłaby dla pozwanej bardzo utrudniona i narażałaby ją na niepowetowane szkody.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 3 600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa i kwota 838 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej.