UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 28 czerwca 2016 r. wniesionym do Sądu Okręgowego w Gdańsku powód A. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółka z o.o. w G. kwoty 117 171,00 zł (słownie: sto siedemnaście tysięcy sto siedemdziesiąt jeden złotych 00/100), przy tym:

od kwoty 6 000,00 zł zryczałtowanego wynagrodzenia za pracę za miesiąc listopad 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 6 000,00 zł zryczałtowanego wynagrodzenia za pracę za miesiąc grudzień 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 6 056,00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu za noclegi za miesiąc styczeń 2014 wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lutego 2014 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;;

od kwoty 9 580,00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu za noclegi za miesiąc luty 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 marca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 7 483.00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu za noclegi za miesiąc marzec 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 kwietnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 6 751,00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu i za noclegi za miesiąc kwiecień 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 maja 2014 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 5 809,00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu za noclegi za miesiąc maj 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; od kwoty 2 259,00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu za noclegi za miesiąc czerwiec 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia2014 r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 8 786.00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu za noclegi za miesiąc lipiec 2014r. wraz

z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz

odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 7 297,00zł niewypłaconych diet i ryczałtu za noclegi za miesiąc sierpień 2014 r.

wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 września 2014 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. oraz

odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 7 022,00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu źa noclegi za miesiąc wrzesień 2014 r.

wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. \

oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 7 663,00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu za noclegi za miesiąc październik 2014

r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 listopada 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz

odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 3 573,00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu za noclegi za miesiąc listopad 2014 r.

wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. oraz

odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

-: od kwoty 5 692,00 zł niewypłaconych diet i ryczałtu za noclegi za miesiąc grudzień 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;
-: 2 800,00 zł zryczałtowanego ;wynagrodzenia za pracę w porze nocnej w miesiącach od listopada 2013 r. do grudnia 2014 r. włącznie (200,00 zł za każdy miesiąc) wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty - 2 800,00 zl zryczałtowanego wynagrodzenia za pracę w niedziele, święta oraz dni wolne od pracę wynikające z rozkładu w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w miesiącach od listopada 2013 r. do grudnia 2014 r, włącznie (200,00 zł za każdy miesiąc) wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty - 19 600,00 zł zryczałtowanej kwoty za dojazdy do pracy w miesiącach od listopada 2013 r. do grudnia 2014 r. (1 400,00 zł za każdy miesiąc) wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

- 2.000,00 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu podał, iż w okresie od dnia 01.11.2013 r., do dnia 31.12.2014 r., wykonywał pracę na stanowisku kierowcy. Praca była wykonywana w Szwecji oraz Norwegii. Powód nie wykonywał pracy na ternie Polski. Baza transportowa była w Szwecji, a siedziba spółki w G..

Otrzymywane przez Powoda wynagrodzenie za pracę odpowiadało ustaleniom wynikającym z umowy o pracę tj. powód otrzymywał wynagrodzenie w wysokości wskazanej w umowie o pracę, jednakże całość wynagrodzenia ustalonego między stronami nie zawierała wszystkich przewidzianych przepisami prawa pracy składników, w szczególności diet związanych z podróżami służbowymi, należnego ryczałtu za nocleg, dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych i dodatku za pracę w godzinach nocnych i w święta oraz rozliczenia urlopu wypoczynkowego.

Mając na uwadze powyższe, powód, chcąc poznać dokładnie ilość nieuwzględnionych przez Pozwaną składników wynagrodzenia, dokonał własnych obliczeń i tak na ich podstawie, zdaniem powoda wynika m.in., że,:

z uwagi na brak dokumentów dot. wynagrodzenia za miesiąc listopad 2013 r. Powód przyjął, że należna mu kwota zryczałtowanego wynagrodzenia za miesiąc listopad 2013 r. wynosi 6 000,00 zł (Powód jednocześnie zastrzega, że kwota ta może ulec zmianie po wydaniu opinii przez biegłego);

z uwagi na brak dokumentów dot. wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2013 r. powód przyjął, że należna mu kwota zryczałtowanego wynagrodzenia za miesiąc grudzień 2013 r. r. wynosi 6 000,00 zł (Powód jednocześnie zastrzega, że kwota ta może ulec zmianie po wydaniu opinii przez biegłego);

jeśli chodzi o diety to dla przykładu pracodawca dla rozliczenia miesiąca stycznia 2014 roku wskazał datę rozpoczęcia pracy i rozliczenia delegacji - od 9 stycznia 2014 roku. Pracodawca uznał dla wyliczenia miesięcznego wynagrodzenia za miesiąc styczeń 2014 roku tylko 11 diet (11 dni pracy) oraz 14 ryczałtów za nocleg (8 noclegów). Prawidłowo pracodawca powinien uznać 27 diet za pracę poza terytorium RP - czyli brakuje 16 diet oraz 27 ryczałtów za nocleg, zatem brakuje 13 ryczałtów za nocleg. Pracodawca wypłacił na rzecz pracownika kwotę 9 226,22 złotych (vide przelewy). Tymczasem w karcie rozliczenia miesiąca stycznia 2014 roku pracodawca błędnie wskazał, że do wypłaty należy się kwota 7 766,74 zł, a także wskazał niezgodnie z prawdą, że była wypłacona zaliczka w wymiarze 852,80 złotych. Takiej kwoty pracownik nie otrzymał. Wedle wyliczeń powoda pracownik powinien otrzymać kwotę 15 228,00 złotych, ale bez kwoty ryczałtu za dojazdy do pracy. Zatem do zapłaty pozostaje kwota 6 056,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od 11 lutego 2014 roku do dnia zapłaty;

W uzasadnieniu pozwu powód przedstawił własne wyliczenia diet poczynając od stycznia 2014 r. do końca zatrudnienia.

Podniósł nadto, iż jest mu należne zryczałtowane wynagrodzenie za pracę w porze nocnej w miesiącach od listopada 2013 r. do grudnia 2014 r. włącznie w wysokości 2 800,00 zł (po 200,00 zł za każdy miesiąc) oraz zryczałtowane wynagrodzenie za pracę w niedzielę, święta oraz dni wolne od pracy wynikające z rozkładu w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w miesiącach od listopada 2013 r. do grudnia 2014 r. włącznie również w wysokości 2 800,00 zł (przy założeniu- po 200,00 zł za każdy miesiąc);

Ponadto z uwagi na fakt wykonywania pracy poza miejscem swojego zamieszkania i konieczność dojazdu pomiędzy miejscowością K. a G., powód przyjął, że należny mu jest zwrot zryczałtowanej kwoty za dojazdy do pracy miesiącach od listopada 2013 r. do grudnia 2014 r. w wysokości 19 600,00 zł (po 1 400,00 zł za każdym miesiąc). Dodał, iż nie otrzymał on w okresie zatrudnienia urlopu wypoczynkowego. W związku z powyższa okolicznością należy mu się ekwiwalent za niewykorzystany urlop w wymiarze 26 dni za rok 2014 oraz 4 dni za rok 2013 - łącznie za 30 dni niewykorzystanego urlopu.

Pozwana (...) Spółka z.oo. z siedzibą w G. w odpowiedzi na pozew z dnia 9 września 2016 r. pełnomocnik pozwanego w pierwszej kolejności wskazał na zachodzącą w niniejszej sprawie podstawę do fakultatywnego zawieszenia postępowania przez Sąd z urzędu, na podstawie art. 177 §1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego, który wchodzi w życic z dniem 8 września 2016 r. i jest stosowany do postępowań wszczętych również przed dniem wejścia w życie powyżej wskazanego przepisu prawnego (uzasadnienie wniosku w dalszej treści niniejszego pisma);

W przypadku braku stwierdzenia przez Sąd podstaw do obligatoryjnego zawieszenia postępowania przez Sąd z urzędu na podstawie art. 177 §1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego, a w konsekwencji - w przypadku podjęcia przez Sąd czynności mających na celu merytoryczne rozpoznanie niniejszej sprawy, wniósł o oddalenie powództwa A. S. w całości jako bezzasadnego i orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu, tj.: zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§2 pkt 6 w zw. z §9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804).

Ustosunkowując się do żądania zapłaty za diety i ryczałty przedstawił własne wyliczenia za cały sporny okres i np. za miesiąc styczeń 2014 r. podał, iż rozliczenia wyjazdu służbowego A. S. o numerze (...) delegacji zagranicznej do Norwegii i Szwecji w styczniu 2014 r. , z którego wynikała wypłata należnych na rzecz pracownika diet (14,33 diet) za część pobytu pracownika w ramach delegacji zagranicznej w łącznej kwocie 6464,33 NOK oraz wypłaty należnych na rzecz pracownika reszty brakujących diet omyłkowo pod postacią jednostek ryczałtów za dojazd w kwocie 5457,10 NOK (stanowiących równowartość 12,1 diet), łącznie więc 27 diet czyli zgodnie z wyliczeniami powoda w pozwie. Ryczałt za nocleg został powodowi wypłacony w liczbie 14 (14 jednostek ryczałtu według stawki obowiązującej w Norwegii: 375 NOK, jako 1/4 limitu obowiązującego od dnia 1 marca 2013 r. w kwocie 1500 NOK); Podniósł, iż dokumenty potwierdzają nadto wypłatę diety za okres podróży służbowej na terenie kraju w wymiarze X godzin kwocie 11,50 zł, co razem — w przeliczeniu na PLN — daje kwotę 8612,67 zł. Kwota la pomniejszona została o udzieloną powodowi uprzednio zaliczkę w kwocie 1780 SEK, stanowiących równowartość 852,80 zł oraz drobne wydatki.

Pozwany przedstawił własne wyliczenia w oparciu o kartę kierowcy diet i ryczałtów noclegowych za okres od stycznia 2014 r. do grudnia 2014 r.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany w odniesieniu do obliczenia należnych diet podkreślił, iż rzeczywisty czas delegacji powoda obrazowały dokumenty działanie kierowcy (...), ukazujące czas jego pracy. Na tej podstawie sporządzane zostały delegacje. Jednakże, wskutek niedokładnej znajomości programu i jego niewłaściwego używania, w delegacjach omyłkowo czas trwania delegacji nie pokrywał z rzeczywistym czasem pracy podanym w dokumencie działania kierowcy (...). Chcąc, aby pracownik otrzymał wynagrodzenie i diety w rzeczywiście należnej mu wysokości, pracodawca brakującą ilość diet wyliczał w formie ryczałtów za dojazd ( wysokość ryczałtu za dojazd kwotowo jest bowiem równa wysokości pełnej diety). W ten sposób, pomimo iż na delegacji ilość dni nie zgadzała się z rzeczywistym czasem delegacji, pracodawca wypłacał pracownikowi kwotę dokładnie mu należną na podstawie rzeczywistego czasu pracy.

Pozwany zobrazował te swoje wyliczenia za każdy miesiąc i tak np. zgodnie z przedłożonym dokumentem dot. A. S. tj.: rozliczeniem wyjazdu służbowego o numerze (...), powód odbywał delegację zagraniczną w dniach 16-30 listopada 2013 r. na terytorium Norwegii i Szwecji. Tym samym, powód odbył delegację zagraniczną w wymiarze 14,33 diety właściwej dla Norwegii (kwota 451 NOK). Powodowi wypłacono cześć właściwie naliczonych diet w ramach delegacji zagranicznej {14,33 diety) w łącznej kwocie 6464,33 NOK. Jednocześnie na podstawie dokumentu F. obliczono, iż powodowi należne za ten okres było więcej diet. Wobec powyższego, celem wyrównania, powodowi wypłacono ryczałt za dojazd w wysokości łącznej 11,6 diety (5231,60 NOK), wyrównując w ten sposób kwotę, która należna mu była za cały czas przebywania za granicą. Ponadto, powód otrzymał 14 ryczałtów za nocleg, zaś w pozostałym zakresie powodowi zagwarantowano nocleg w bazie noclegowej, wynajętej w tym celu przez pozwanego pracodawcę.

W tej sytuacji pozwany zaznaczył, iż pełnomocnik powoda, wyliczając ilość diet należnych powodowi, a także wyliczając ilość diet, które powód otrzymał, oparł swoje wyliczenia na niewłaściwych danych. Pełnomocnik powoda, bowiem, nieprawidłowo odczytywał dane wynikające z delegacji i pomylił ilość diet wypłacanych za dni spędzane za granicą z ryczałtami ustalonymi w wysokości diet za przejazdy zagraniczne { korzystał z rubryki "Ryczałty za przejazdy zagraniczne zamiast rubryki „Diety zagraniczne"). Wobec powyższego, roszczenia powoda oparte zostały na błędnych wyliczeniach.

Co do żądania wypłaty zryczałtowanego wynagrodzenia za miesiąc listopad 2013 r. oraz grudzień 2013 r. to uznał je za całkowicie bezzasadne , gdyż za te miesiące powód otrzymał wynagrodzenie łącznie z dietami i ryczałem noclegowym .

Co do żądania zwrotu kosztów dojazdu do pracy to reguła była taka organizacja dojazdu do pracy by była ekonomiczna dla pracodawcy i tak ; kierowca albo pobierał zatankowany samochód i nim jechał do bazy w Szwecji, albo był zawożony samochodem służbowym albo korzystał z tego, że inny kierowca jechał do bazy.

Co do żądania dodatku za pracę nocną to powód nie wskazał dat kiedy pracował w nocy , to samo dotyczyło żądania dodatku za pracę w niedziele i święta.

Co do żądania ekwiwalentu za urlop pozwany podniósł, iż z dokumentacji pozwanego wynika, iż powód wykorzystał urlop w wymiarze 26 dni za 2014 r. , a nie wskazał ani własnych wyliczeń w tym zakresie ani żadnych dowodów.

Ostatecznie pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W dniu 3 marca 2017 r. pełnomocnik powoda cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 43 677,89 zł w zakresie żądania należności z tytułu ryczałtów za nocleg. Podtrzymał żądanie co do kwoty 73 496,11 zł, na którą składały się poniższe kwoty diet za okres od listopada 2013 r. ( 3631,81 zł) za grudzień 2014 r. (1776,94 zł ) oraz za okres od stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. w łącznej kwocie 32. 357,02 zł , kwotę 3000 zł zryczałtowanego wynagrodzenia za pracę w porze nocnej za cały sporny okres , kwotę 3300 zł zryczałtowanego wynagrodzenia za pracę w niedzielę i święta , kwotę 9705 zł za pracę w godzinach nadliczbowych , kwotę 16.800 zł zryczałtowanych kosztów dojazdu do pracy od listopada 2013 r. do grudnia 2014 r., kwotę 2044 zł tytułem niewypłaconych delegacji ujętych w dojazdach do pracy , kwotę 6.289,97 zł tytułem niewypłaconych zaliczek ujętych w delegacjach nr. (...), (...) , (...), (...) (...) .

Ostateczne sprecyzowanie powództwa nastąpiło w piśmie z dnia 6 kwietnia 2017 r. - k. 324 akt sprawy. Powód wniósł w nim , iż popiera zmodyfikowane żądanie z pisma z dnia 27 lutego 2017 r. wyjaśniając , iż w tymże piśmie poza żądaniami z pierwotnego pozwu wystąpił o kwotę 9705,00 zł tytułem wynagrodzenia za godziny nadliczbowe za okres od grudnia 2013 r. do grudnia 2014 r., a nadto o niewypłacone delegacje ujęte w dojazdach do pracy w kwotach 2044,39 zł i kwocie 6289,97 zł .

Wartość przedmiotu sporu określił na kwotę 75 196,38 zł.

W odpowiedzi na pisma pełnomocnika powoda dotyczące zmodyfikowania powództwa pełnomocnik pozwanego w piśmie z dnia 5 lipca 2017 r. podniósł, iż co do roszczenia o zapłatę kwoty 3631,81 zł tytułem niewypłaconych diet za miesiąc listopad 2013r. to w pozwie pierwotnie powód dochodził „zryczałtowanego wynagrodzenia” za listopad 2013 r. (strona 2 pozwu). W piśmie zaś z dnia 27 lutego 2017 r„ powód zmienił powództwo i zgłosił nowe roszczenie, jako podstawę faktyczną wskazując niewypłaconą dietę - w konsekwencji, dopiero pismem z dnia 27 lutego 2017 r., powód dochodził roszczenia objętego terminem wymagalności w dniu 11 grudnia 2013 r.; w konsekwencji, wobec upływu terminu przedawnienia tego roszczenia z dniem 11 grudnia 2016 r., zgłosił on zarzut przedawnienia wobec zgłoszenia przedmiotowego roszczenia dopiero w dniu 27 lutego 2017 roku.

Co do roszczenia o zapłatę kwoty 1776,94 zł tytułem niewypłaconych diet za miesiąc grudzień 2013 r., wskazuję, że w pozwie pierwotnie powód dochodził „zryczałtowanego wynagrodzenia za grudzień 2013 r. (strona 2 pozwu), natomiast w piśmie z dnia 27 lutego 2017 r., powód zmienił powództwo i zgłosił nowe roszczenie, jako podstawę faktyczną wskazując niewypłaconą dietę - w konsekwencji, dopiero pismem z dnia 27 lutego 2017 r., powód dochodził roszczenia objętego terminem wymagalności w dniu 11 stycznia 2014 r.; w konsekwencji, wobec upływu terminu przedawnienia tego roszczenia z dniem 11 stycznia 2017 r., podniósł on zarzut przedawnienia wobec zgłoszenia przedmiotowego roszczenia dopiero w dniu 27 lutego 2017 roku.

Co do cofniętego roszczenia, które dotyczyło ryczałtów za nocleg, podtrzymuję wniosek zawarty w piśmie procesowym z dnia 15 marca 2017 roku odnośnie zasądzenia od powoda na rzecz pozwanej obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3600 zł w związku z częściowym cofnięciem pozwu oraz zrzeczenia się części roszczenia w kwocie 43 677,89 zł (czterdzieści trzy tysiące sześćset siedemdziesiąt siedem złotych, 89/100).

Wysokość kwoty kosztów zastępstwa procesowego obliczona została w oparciu o stan prawny obowiązujący na dzień złożenia pozwu w niniejszej sprawie (tj. w czerwcu 2016 r.) w oparciu o §2 pkt 5 w zw. z §9 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu sprzed 27 października 2015 r.).

Co do nowego roszczenia, zawartego w piśmie procesowym powoda z dnia 27 lutego 2017 r., dotyczącego „zryczałtowanej kwoty za pracę w godzinach nadliczbowych (powyżej 8h pracy) w postaci 647 godzin x 15 zł/h w okresie od grudnia 2013 r. do grudnia 2014 r. pełnomocnik pozwanego podniósł także zarzut przedawnienia co do roszczeń wymagalnych w dniu: 10 stycznia 2014 r. za miesiąc grudzień 2013, 10 lutego 2014 r. za miesiąc styczeń 2014 r. Zaznaczył on , iż przedmiotowe nowe żądania nie zostały nawet ani jednym zdaniem uzasadnione co do stanu faktycznego i prawnego w treści pism złożonych przez stronę powodową (zarówno dotyczy to pisma z dnia 27 lutego 2017 r., jak i pisma z dnia 6 kwietnia 2017 r.). Dodał nadto, iż powód nigdy wcześniej nie zgłaszał pracodawcy pracy w godzinach nadliczbowych, podkreślenia wymaga brak jakiegokolwiek wysiłku pełnomocnika powoda w wykazaniu zasadności podniesionego roszczenia. Można odnieść wrażenie, iż powód stara się podnieść jak najwięcej zarzutów, licząc się z tym, iż są bezzasadne i w żaden sposób nie może wykazać jakiejkolwiek podstawy uzasadniającej ich zasądzenie: Powód przedłożył plik załączników do pisma z dnia 27 lutego 2017 r. w żaden sposób nie wskazując zasadności ich dołączenia, ani nawet nie podał on żadnej informacji, jaką okoliczność faktyczną przedłożone załączniki miałyby potwierdzać. Powyższe wymagałoby w ocenie pozwanego zaledwie minimum wysiłku po stronie pełnomocnika powoda. Pamiętać przy tym należy, iż należyte wykazanie zasadności roszczenia jest przecież obowiązkiem profesjonalnego pełnomocnika jakim jest radca prawny. W niniejszej sprawie działanie takie nie zostało w żaden sposób podjęte przez pełnomocnika powoda, pomimo wezwań do starannego wykazania chociażby podstawy dochodzonych roszczeń.

Postanowieniem z dnia 5 września 2017 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przekazał przedmiotową sprawę do Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. ze względów celowościowych.

Pismem z dnia 25 czerwca 2018 r. ( k. 527- 537 akt) pełnomocnik pozwanego zgłosił zarzut potrącenia wierzytelności przysługującej pozwanemu w kwocie 10.643,28 zł tytułem nienależnie wypłaconych powodowi przez stronę pozwaną ryczałtów za nocleg z kwotą 9137,68 zł wyliczona przez biegłą ds. księgowości tytułem diet i pozostałych należności wyliczonych przez biegłą.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż nie kwestionuje wyliczeń biegłego , ale po wyroku TK roszczenia kierowców dotyczące ryczałtu noclegowego nie mają prawnego uzasadnienia.

Ryczałt w ocenie pozwanego stał się więc świadczeniem nienależnym i stosownie do treści art. 410 kc powinien zostać zwrócony.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny :

A. S. jest kierowcą zawodowym . W okresie od 01.11.2013r. do 31.12.2014r. zatrudniony był w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. w wymiarze pełnego etatu na stanowisku kierowcy pojazdów ciężarowych w transporcie międzynarodowym i krajowym.

( dowód : świadectwo pracy z dnia 08.01.2015r. - k. 37 akt )

Nie spisywał on z pracodawcą żadnej umowy o pracę. Prezesem zarządu pozwanej spółki była B. K., wówczas żona kolegi powoda S. K.. Strony ustnie ustaliły wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 2000 zł plus diety. Żadnych innych składników wynagrodzenia umowa nie przewidywała. Pozwany wypłacał przez czas trwania umowy o pracę płacę zasadniczą , diety oraz ryczałt noclegowy. Siedziba firmy mieściła się w G., a powód mieszkał w K. . Powód miał pracować po 6 tygodni, a na 2 tygodnie zjeżdżać do kraju.

Powód w listopadzie 2013 r. odebrał w G. nowy samochód ciężarowy i promem udał się do Szwecji do G.. Prom bukowała i opłacała firma pozwanego. Umowa pomiędzy stronami nie przewidywała , że pozwany ponad ustalone wynagrodzenie będzie zwracał powodowi koszty podróży, gdyż dieta miała mu rekompensować wszelkie koszty. I powód się na powyższe zgodził.

( dowód : zeznania powoda - k. 470 w związku z k. 556 akt sprawy oraz zeznania pozwanej - k. 573 - 575 akt , jak również druki rozliczonych delegacji sporządzone przez pozwaną spółkę za okres XI 2013r. - XII 2014r.- k. 148- 188 akt sprawy )

Powód wykonywał swoją pracę wyłącznie na terenie Szwecji i Norwegii. Po Polsce nigdy autami pozwanego nie jeździł.

(bezsporne)

Dieta oraz ryczałt za nocleg ustalony zostały na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Kwota diety w za pracę w Norwegii wynosiła 451 NOK ( koron norweskich), a za pracę w Szwecji 459 SEK ( koron szwedzkich)

Kwoty należne z tytułu diet wypłacane były następująco :

- w dniach dojazdu z kraju do miejsca pracy na terenie Skandynawii - 1/2 diety krajowej i 1/3 diety zagranicznej

w dniach wyjazdu do kraju z miejsca pracy na terenie Skandynawii - 1/3 diety zagranicznej i 1/2 diety krajowej.

( dowód : opinia bieglej - k. 480 akt sprawy , karty „Czynności kierowcy” tzw. (...), za okres od 01.11.2013r. do 08.11.2014r. - k. 148 ) listy obecności w pracy powoda za okres od 09.11.2014r. do 31.12.2014r. wyciągi bankowe dokumentujące przelewy kwot na konto powoda zawarte w aktach sprawy druki rozliczonych delegacji sporządzone przez pozwaną spółkę za okres XI 2013r. - XII 2014r.- k. 148 - 188 akt sprawy )

Rzeczywisty czas delegacji powoda obrazowały dokumenty ,tzw. wydruki z tachografów cyfrowych działanie kierowcy- karty pracy kierowcy zwane (...), ukazujące czas jego pracy. Na tej podstawie sporządzane zostały delegacje. Wskutek niewłaściwego używania systemu komputerowego w rozliczaniu diet czas trwania delegacji nie pokrywał się z rzeczywistym czasem pracy podanym w dokumencie działania kierowcy (...). Chcąc, aby pracownik otrzymał wynagrodzenie i diety w należnej mu wysokości, pracodawca brakującą ilość diet wyliczał w formie tzw. ryczałtów za przejazd ( wysokość ryczałtu za dojazd kwotowo była równa wysokości pełnej diety). W ten sposób, pomimo iż na delegacji ilość dni nie zgadzała się z rzeczywistym czasem delegacji, pracodawca wypłacał pracownikowi kwotę wyższą na podstawie rzeczywistego czasu pracy. I tak np. zgodnie z przedłożonym dokumentem dot. A. S. tj.: rozliczeniem wyjazdu służbowego o numerze (...), powód odbywał delegację zagraniczną w dniach 16-30 listopada 2013 r. na terytorium Norwegii i Szwecji. Tym samym, powód odbył delegację zagraniczną w wymiarze 14,33 diety właściwej dla Norwegii {kwota 451 NOK). Powodowi wypłacono cześć właściwie naliczonych diet w ramach delegacji zagranicznej {14,33 diety) w łącznej kwocie 6464,33 NOK. Jednocześnie na podstawie dokumentu F. obliczono, iż powodowi należne za ten okres było więcej diet.

Wobec powyższego, celem wyrównania, powodowi wypłacono ryczałt za dojazd w wysokości łącznej 11,6 diety (5231,60 NOK), wyrównując w len sposób kwotę, która należna mu była za cały czas przebywania za granicą. Ponadto, powód otrzymał 14 ryczałtów za nocleg, zaś w pozostałym zakresie powodowi zagwarantowano nocleg w bazie noclegowej, wynajętej w tym celu przez pozwanego pracodawcę.

Kwota tzw. ryczałtu za dojazd naliczona przez pozwanego była kwotą uzupełniającą naliczenie diet Jednak nie pokrywała w całości diet należnych powodowi . Wynosiła ona w całym okresie zatrudnienia 28.418,82 zł. Różnica pomiędzy dietami należnymi a wypłaconymi przez pozwanego za cały sporny okres wynosi 9254,43 zł.

Dieta z tytuły podróży służbowej obejmowała też koszty dojazdu powoda z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy oraz koszty związane z drogą powrotną do Polski. Dlatego w rozliczeniach delegacji pracodawca wpisywał jako środek transportu bądź samolot bądź inny środek. Powód się zgodził na to, dlatego kiedy bilet lotniczy na pogrzeb brata zakupił mu pracodawca to następnie kwotę tę potrącił mu z pensji .

( dowód: rozliczenie wyjazdów służbowych - k. 62 - 74 akt sprawy oraz zeznania powoda - k. 470 w związku z 556 akt sprawy)

Poniższe tabele określają wysokość należności z tytułu diet:

Lp.

Okres pobytu wg karty x> czynności kierowcy

Rozliczenie diet

N.)akt

/1/o»4o

kierowcy)

Ilość dni

Waluta

Stawka

zł 'V1 or>r>o

Kwota wg

ULI-ol 1 lł 1 /

(kurs)

Kwota w

nr m (6x7)

Razem

nnl a O n i'ó

za okres fPT Nt

		a	d	s	6	1	8.	0
1.	30.10.13- dojazd 01.11.13- 30.11.13 (godz. rozpocz. 00.51)	52	30,33 1/2	NOK PLN	451,- 23,-	13678,83 (0,5033)	6884,56 11,50	6896,06
2.	01.12.13-31.12.13 (cz. nieozn.) 22.12.13 powrót	52 53	21,33 14	NOK PLN	451,- 23,-	9619,83 (0,4925)	4737,77 11,50	4749,27
3.	05.01.14 dojazd 06.01.14-31.01.14 (10.45)	53	26,33 14	NOK PLN	451,- 23,-	11874,83 (0,5009)	5948,10 11,50	5959,60
4.	01.02.14- 18.02.14 19.02.14- powrót (przerwa)	54	18,33 14	NOK PLN	451,- 23,-	8266,83 (0,5063)	4185.50 11.50	4197,00
5.	07.03.14-dojazd	55	22,33	NOK	451,-	10070,83	5094,83	(...),33

	08.03.14-31.03.14 (cz. nieoznaczony)		14	PLN	23,-	0,5059	11,50
6,	01,04,14*18,04.14	55	11,13	sm	439,*	8413,47	3905,53	3917,03
	(ez, nieoznaczony)	56		PLN	23 s=	(0,4642)	11,50
	18.04.14-po wrót
7.	03.05.14- dojazd	56	28,33	SEK	459,-	13003,47	5936,08	5947,58
	04.05.14-31.05.14		14	PLN	-	(0,4565)	11,50
8.	01.06.14-13.06.14	57	13,33	SEK	459,-	6118,47	2762,49	2773,99
	14.06.14- powrót		14	PLN	-	(0,4515)	11,50
9.	07.07.14-31.07.14	57	25,33	SEK	459,-	11626,47	5226,10	5237,60
	06.07.14- dojazd	58	14	PLN	-	(0,4495)	11,50
10.	01.08.14-31.08.14	58	31	SEK	459,-	14229,00	6529,69	6529,69
		59		PLN	-	(0,4589)
11.	01.09.14-30.09.14	59	30	SEK	459,-	13770,-	6261,22	6261,22
				PLN	-	(0,4547)
12.	01.10.14-31.10.14	59	31	SEK	459,-	14229,00	6482,73	6482,73
				PLN	-	(0,4556)
13.	01.11.14-07.11.14	61	7,33
	08.11.14- powrót	397
	23.11.14-30.11.14	292	8,33
	22.11.14- dojazd		15,66	SEK	459,00	7187,94	3455,24	3478,24
			1	PLN		(0,4807)	23,00
14.	01.12.14-19.12.14	398	19,33	NOK	451	8717,83	4156,66	4168,16
	20.12.14- powrót	293				(0,4768)
		62	Ył	PLN			11,50
15.	Razem (1-14)	X	X	X	X	zagranica	71566,50	71704,50
						kraj	138,00

Rozbieżności w dniach przyjętych do ustalenia diet kształtowały się następująco:

XI 2013r. Pozwany: 6464,33 NOK : 451 NOK/dz= 14,30125,93 dni/ diet 5231,60 NOK : 451 NOK/ dz - 11,60 J Powód zgodnie z kartą kierowcy cały miesiąc był w delegacji zagranicznej tj. 30 dni + dojazd 30.10.13 na terenie kraju (1A diety) i na terenie zagranicy (do 8-iu godz. 11$ diety) - razem 30,33 diet z tyt. deleg. zagraniczn.

XII 2013r. Pozwany: 6013,33 NOK : 451 NOK/dz = 13,33123,73 dni/ diet

4690,40 NOK : 451 NOK/ dz = 10,40 J Powód zgodnie z kartą kierowcy do 21.12.13r. był w

delegacji zagranicznej (21.12.13 czynności - czas nieoznaczony).

Powrót do kraju 22.12.13('A diety krajowej) + na terenie zagranicy (do 8-iu godz. x/3 diety) - razem 21,33 diet z tyt. deleg. zagraniczn.

3.12014r. Pozwany: 6464,33 NOK : 451 NOK/dz = 14,30 "j 26,43 dni/ diet

5457,10 NOK : 451 NOK/ dz = 12,10 J Powód zgodnie z kartą kierowcy w dniach 06.01.14-

31.01.14r. tj. 26 dni był w delegacji zagranicznej + dojazd 05.01.14 na terenie kraju (V4

diety) i na terenie zagranicy (do 8-iu godz. % diety) - razem 26,33 diet z tyt. deleg.

Zagraniczn

4. II2014 Pozwany: 6539,50 NOK: 451 NOK/dz = 14,50 121,20 dni/diet 3021,70

NOK : 451 NOK/ dz - 6,70 J Powód zgodnie z kartą kierowcy - świadczył pracę do 18.02.I4r. Powrót do kraju 19.02.14 QA diety) + na terenie zagranicy (do 8-iu godz. 113 diety) - razem 18,33 diet z tyt. deleg. zagraniczn

5. III 2014

Pozwany: 6464,33 NOK : 451 NOK/dz - 14,33 1 22,03 dni/ diet 3472,70NOK: 451 NOK/dz- 7,70 J Powód zgodnie z kartą kierowcy w okresie 08.03.14-31.03.14 - 22 dni w delegacji zagranicznej + dojazd

07.03.14 na terenie kraju CA diety) i na terenie zagranicy (do 8-iu godz.

V3 diety) - razem 22,33 diet z tyt. deleg. zagraniczn

6.IV 2014

Pozwany: 6579 SEK : 459 SEK /dz = 14,33 14,33 dni/ diet Powód od

08.03.14 do 18.04.14 był cały okres za granicą.

W m-cu IV" 18 dni pracy.

Powrót do kraju 18.04.14 QA diety) + na terenie zagranicy (do 8-iu godz.

V3 diety) - razem 18,33 diet z tyt. deleg. zagraniczn

Pozwany: 6579,00 SEK: 459 SEK/ dz =14,33 "(28,43 dni/diet 6471,90 SEK: 459 SEK/dz - 14,10 J Powód od 04.05.14-31.05.14 (28 dni) był nieprzerwanie w delegacji. W dniu 03.05.14 dojazd na terenie kraju (1A diety) i na terenie zagranicy (do 8-iu godz. V3 diety) - razem 28,33 diet z tyt. deleg. zagraniczn

Pozwany: 3901,50 SEK : 459 SEK/ dz = 8,50 315,70 dni/ diet 3304,80 SEK: 459 SEK/dz = 7,20 J Powód od 04.05.14-13.06.14 (nieprzerwanie przebywał zagranicą.

W m-cu VI - 13 dni pracy

Powrót w dniu 14.06.14 QA diety) + na terenie zagranicy (do 8-iu godz. V3 diety) - razem 13,33 diet z tyt. deleg. zagraniczn

Pozwany: 6655,50 SEK : 459 SEK/ dz - 14,50 m80 dni/ diet 4268,70 SEK : 459 SEK/ dz = 9,30 J Powód zgodnie z kartą kierowcy w okresie 07.07.14-31.07.14- 25 dni był w delegacji zagranicznej + dojazd w dniu 06.07.14 na terenie kraju (Vi diety) i na terenie zagranicy (do 8-iu godz. diety) - razem 25,33 diet z tyt. deleg. zagranicznych

Pozwany: 6655,50 SEK : 459 SEK/ dz - 14,50 127,80 dni/ diet 6104,70 SEK : 459 SEK/ dz = 13,30 i Powód zgodnie z kartą kierowcy cały miesiąc nieprzerwanie był zagranicą tj. 31 dni - do rozliczenia 31 diet z tyt. deleg. zagranicznych

Pozwany: 6655,50 SEK : 459 SEK/ dz = 14,50 129,90 dni/ diet 7068,60 SEK : 459 SEK/ dz - 15,40 J Powód zgodnie z kartą kierowcy cały miesiąc nieprzerwanie był zagranicą tj. 30 dni - do rozliczenia 30 diet z tyt. deleg. zagranicznych

12. X 2014

Pozwany: 7114,50 SEK : 459 SEK/ dz= 15,50 128,10 dni/diet 5783,40 SEK; 459 SEK/ dz = 12,60 J Powód zgodnie z kartą kierowcy cały miesiąc nieprzerwanie był zagranicą tj. 31 dni - do rozliczenia 31 diet z tyt. deleg. zagranicznych

13. XI 2014

Pozwany: 2931,50 NOK : 451 NOK7dz = 6,50 112,10 dni/diet 2525,60 NOK: 451 NOK/ dz = 5,60 J Powód świadczył pracę zagranicą w dniach 01.11.14-07.11.14 oraz 23.11.14-30.11.14 (razem 15 dni)

Powrót do kraju w dniu 08.11.14 (i4 diety kraj. + % diety zagrań.) dojazd do pracy w dniu 22.11.14 (14 dieta kraj + diety zagrań.)

Do rozliczenia -15,66 diet z tyt. delegacji zagranicznych.

14. XII 2014

Pozwany: 5637,50 NOK : 451 NOK/dz - 12,50 1 18,20 dni/diet 2570,70 NOK : 451 NOK/ dz = 5,70 J Powód przebywał w delegacji do 19.12.14 (17.30 stop)

Powrót do kraju w dn. 20.12.14 {Vi diety kraj. + 7$ diety zagr. - do 8-iu godz.). Razem 19,33 diet z tyt, deleg. zagrań.

Pozwana Spółka diety z tytułu delegacji naliczała i ujmowała e dwóch pozycjach , tj:

-: jako diety ( pkt 7.1 kolumna 8 opinni biegłej)

-jako ryczałtu za przejazd ( pkt. 7.1 kolumna 9 opinii biegłej)

Stawki NOK i SEK , jak również kursy walut zostały zastosowane prawidłowo .

Różnica niewypłaconych kwot pomiędzy należnością ustaloną przez biegłego ( pkt. 5.2) a kwotami faktycznie wypłaconymi na podstawie przelewów bankowych wynosi 9254,43 zł. Różnica niewypłaconych diet dotyczy:

-: braku naliczenie diet jako ryczałtu za przejazd za miesiąc IV 2014 r. - 2638,73 zł
-: braku udokumentowania kwot potrąconych z wypłat nazwanych „zaliczką” - 4889,97 zł. braku naliczania diet krajowych począwszy od miesiąca V 2015r. 80,50 zł

różnic z tytułu odmiennego przyjęcia dni do delegacji (pkt. 5.3)245,23 zł

niezgodności pomiędzy przelewem bankowym z dnia 10.01.2014r. a rozliczeniem należności

z tytułu delegacji za m-c XII 2013r. - 1.400,00 zł

Do akt sprawy nie przedstawiono żadnego dowodu świadczącego o wypłaconych przelewem lub z kasy kwot zaliczek (lub jakiegokolwiek dowodu, który kwalifikowałby rozliczanie kwot w formie zaliczek).

(dowód : opinia biegłej ds. księgowości - k. 479 - 501 akt sprawy)

Państwowa Inspekcja Pracy w ramach kontroli analizowała okres zatrudnienie powoda i nie stwierdziła przekroczeń dobowych czasu pracy. Stwierdziła natomiast nie udzielenie dni wolnych od pracy w niedzielę i święta oraz dni pracy przekraczające przeciętnie pięciodniowy tydzień pracy , jak również pracę w porze nocnej.

( dowód: protokół PIP - k. 45-51 akt sprawy)

Z rozliczenia czasu pracy powoda nie wynikają przekroczenia dobowe.

( dowód : karty pracy kierowcy tzw. (...) - k. 52 - 60 akt sprawy)

Rozliczenia czasu pracy wykazały, iż za okres od listopada 2013 r. do grudnia 2014 r. powodowi nie wypłacono żadnego dodatku za prace nocną , a jego wysokość wyniosła łącznie 327,26 zł.

Dodatkowe, a nie wypłacone przez pozwanego powodowi wynagrodzenie z tytułu pracy w niedzielę oraz dni wolne od pracy wyniosło 480,55 zł, a dodatek 100 % - 463,50 zł. Łącznie z tego tytułu - 944,05 zł.

Ekwiwalent za niewykorzystane 6 dni urlopu stanowi kwotę 576,12 zł .

Kwota należnych powodowi diet z tytułu delegacji dla A. S. wyniosła 71.704 ,50 zł

Kwota niewypłaconych diet w stosunku do kwot należnych wg. wariantu I ( zgodnie z żądaniem powoda , tj. uwzględnienia tylko naliczonych należności nazwanych „dietami „ bez świadczenia nazwanego „ ryczałtem za przejazd” ) wyniosła 37.673,25 zł.

Kwota niewypłaconych diet w stosunku do kwot należnych wg. wariantu II ( zgodnie z żądaniem pozwanego naliczenia diet i ryczałtu za przejazd ) wyniosła 9254,43 zł.

( dowód: opinia biegłej ds. księgowości - k. k. 479 - 501 akt sprawy)

A. N. po praż pierwszy wyjechał do pracy do Szwecji w listopadzie 2013 r. samochodem ciężarowym pozwanego i na jego koszt.

Powrócił do Polski w dniu 22 grudnia 2013 r. Do Szwecji wyjechał ponownie w dniu 5 stycznia 2014 r. , a do Polski wrócił 19 lutego 2014 r.

W dniu 7 marca 2014 r. powróci! do pracy do Szwecji. Następnie w dniu 18 kwietnia 2014 r. wrócił do kraju , a 3 maja 2014 r. wyjechał do pracy.

W dniu 14 czerwca 2014 r. powrócił do kraju , a 6 lipca 2014 r. wrócił do pracy do Szwecji.

W sierpniu , wrześniu i październiku nie wracał do Polski tylko był za granicą. Odwiedzała go wtedy żona. 8 listopada 2014 r. wrócił do Polski, a do pracy powrócił 22 listopada 2014 r. W dniu 20 grudnia 2014 r. wrócił do kraju . Łącznie w ciągu całego okresu zatrudnienia odbył on 6 podróży do Szwecji oraz 6 powrotów do Polski, z tym, że pierwsza podróż finansowana była przez pozwanego, gdyż odbywała się nowo zakupionym samochodem ciężarowym pozwanego.

( dowód : opinia biegłej - 481 akt sprawy)

Powód jechał do pracy do Szwecji albo samolotem albo promem z kolegami jednym autem i dzielili się kosztami podróży . Koszty ponosili sami. Powód pięć razy zakupił bilety lotnicze:

-: 4 maja 2014 r. ( Bilet W. - M., Szwecja)
-: 14 czerwiec 2014 r. ( bilet G.- W.)
-: 5 lipiec 2014 r. ( bilet: W. _ G.)
-: 8 listopad 2014 r. G. - W.
-: 22 listopada 2014 r. W. - G.

( dowód: zeznania powoda - k. 470 akt w zw. z art. 561 akt sprawy oraz dokumentów w postaci elektronicznych biletów złożonych na k. 422- 425 )

Koszt biletów lotniczych wyniósł łącznie 1384,74 zł.

( dowód : faktury : z 23 kwietnia 2014 r. na bilet lotniczy - 292 zł, z 24maja 2014 r. na bilet lotniczy - 309,78 zł z 23 czerwca 2014 r. na bilet lotniczy - 229,00 zł, z 23 października 2014 r. na bilet lotniczy - 553,96 zł - k. 521-525 akt)

W trakcie trwania stosunku pracy powód nigdy nie żądał od pracodawcy zwrotu kosztów dojazdu do pracy i powrotu do Polski. Nic kwestionował także wysokości i sposobu naliczania mu diet. Nie wiedział, iż jeden ze składników należności z tytułu podróży służbowej nazywa się „ryczałtem za przejazd” . Ryczałt za przejazd był uzupełnieniem diety , której rozbita była na dwa składniki : dieta i ryczałt za przejazd. Diety wypłacane były do 25 następnego miesiąca.

( dowód : zeznania pozwanego -575 akt sprawy )

Ryczałt noclegowy płacony był oddzielnie, a jego wysokość za cały okres zatrudnienia wyniosła kwotę 10.643,28 zł i taka została przez pozwanego zapłacona. Powód cofnął żądanie zasądzenie kwot z tytułu ryczałtu noclegowego ze zrzeczeniem się roszczenia.

(bezsporne)

U pozwanego nie obowiązywał żaden regulamin wynagradzania ani układ zbiorowy pracy.

A. S. w trakcie trwania zatrudnienia u pozwanego nie podpisał z nim umowy o pracę . W aktach osobowych znajduje się umowa o pracę z podpisem (...), ale powód jej nie podpisał twierdząc, że żadna umowa pisemna nie była mu potrzebna.

Powód powiadomił prokuraturę o sfałszowaniu jego podpisu na umowie o pracę. Postanowieniem z dnia 29 maja 2018 r. umorzone zostało postępowanie w tej sprawie wobec nie wykrycia sprawcy.

( dowód : postanowienie o umorzeniu dochodzenia - k. 550 akt sprawy)

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny materiału dowodowego :

W przedmiotowej sprawie powód żąda wynagrodzenia z tytułu podróży służbowych jakie odbywał w trakcie zatrudnienia u pozwanego w okresie od listopada 2013 r. do grudnia 2014 r. oraz wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatku za pracę nocną , ekwiwalentu za urlop. Sąd dał wiarę powodowi, iż nie było umowy o pracę w formie pisemnej, poza sporem bowiem jest, iż na umowie pisemnej zwartej w aktach osobowych nie ma podpisu powoda. Nie oznacza to jednak, iż umowa taka nie łączyła stron, skoro powód wykonywał pracę na rzecz pozwanego na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Z zeznań zarówno powoda jak i pozwanej wynika, iż umowa o pracę przewidywała wynagrodzenie zasadnicze i tzw. delegacje. Potwierdził to sam powód w pozwie oraz przesłuchany w charakterze strony. Podnosił on także , iż żadnych innych składników umowa nie przewidywała . Poza sporem jest, iż 11 podróży powoda do pracy i z pracy odbywały się na jego koszt, a on w trakcie trwania umowy nigdy nie żądał zwrotu kosztów, choć bez trudu w przypadku 5 przelotów mógł bez przeszkód je udokumentować, gdyż posiadał stosowne faktury zakupu biletów lotniczych.

Sąd dał wiarę w zakresie rozliczania kosztów podróży zeznaniom pozwanego , iż ustalona dieta w wysokości wynikającej z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej miała rekompensować powodowi także koszty dojazdy do pracy i powrotu z pracy do kraju. Kwota diety w za pracę w Norwegii wynosiła 451 NOK ( koron norweskich), a za pracę w Szwecji 459 SEK ( koron szwedzkich). Argumentację tę wzmacnia zdaniem Sądu sposób rozliczeń delegacji, z których wynika, iż wpisywany był w nich przez pracodawcę środek transportu : samolot, prom lub inny, a to w ocenie Sądu potwierdza stanowisko pozwanego, iż wolą stron umowy było przyjęcie , iż dieta ta uwzględniać miała zarówno dojazd do pracy jak i powrót z pracy . Koresponduje z powyższą tezą także sposób naliczania diet, na który zwróciła uwagę biegła tzn.,, iż w dniach dojazdu z kraju do miejsca pracy na terenie Skandynawii powód otrzymywał 1/2 diety krajowej i 1/3 diety zagranicznej, a w dniach wyjazdu do kraju z miejsca pracy na terenie Skandynawii - 1/3 diety zagranicznej i 1/2 diety krajowej. Jak twierdzi sam powód jako kierowca pracował wyłącznie na terenie Szwecji i Norwegii, więc gdyby pracodawca rozliczał diety tylko z jego pracy poza granicami kraju nie rozliczałby w ogóle diet krajowych, co czynił i to wynika wprost z opinii bieglej ds. księgowości.

Wszystko to potwierdza w ocenie Sądu Okręgowego , iż strony zgodnie ustaliły, iż powód poza wynagrodzeniem zasadniczym otrzymywać miał diety, które miały również rekompensować koszty podróży do Szwecji i ze Szwecji. Zresztą sam powód w toku całego

procesu podkreślał, iż umowa o pracę nie przewidywała osobnego poza dietą zwrotu kosztów podróży. Jak sam zeznał na k. 556 akt, cyt „ Ja nie domagałem się zwrotu kosztów przejazdu, bo taka była umowa , że mamy je sami ponosić”.

Poza dietą strony ustalił także , iż powód będzie otrzymywał ryczałt noclegowy , którego wysokość również wynikała z powyższego rozporządzenia . Potwierdziła to pozwana przesłuchana w charakterze strony, a bezspornym jest, że powód z tytułu ryczałtu noclegowego otrzymał od pozwanego kwotę 10.643,28 zł.

Zeznania powoda w zakresie ustaleń wysokości wynagrodzenia w ustnej umowie o pracę są niekonsekwentne , bo z jednej strony powód w pozwie oraz na pierwszej rozprawie przez Sądem Okręgowym podnosi, że ustalone zostało wynagrodzenie za pracę zasadnicze 2000 zł oraz tzw. delegacje, a na ostatniej rozprawie przesłuchany w charakterze strony twierdził, iż on chciał, aby jego wynagrodzenie wynosiło 10 000 zł i na powyższe zgodził się pozwany. Dodał, iż dla niego było bez znaczenia , co się będzie składać na wynagrodzenie byleby wynosiło ono 10 000 zł.

Sąd w tym zakresie dał więc wiarę zeznaniom pozwanego, iż na wynagrodzenie powoda miały składać się ; kwota 2000 zł tytułem wynagrodzenia zasadniczego , diety oraz ryczały noclegowy , których wysokość ustalona została w wysokościach z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Pozwany przedstawił Sądowi dokumentację pozwalającą na odzwierciedlenie pełnego czasu pracy powoda w' postaci dokumentów obowiązujących na terenie Skandynawii, tzw. F.. Na potrzeby niniejszej sprawy jeden z dokumentów został przetłumaczony na język polski, żeby nie było żadnych wątpliwości co do prawidłowego odczytania ewidencji czasu pracy powoda .

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie jest w pierwszej kolejności ocena składnika wynagrodzenia nazwanego przez pozwanego „ryczałtem za przejazd” . Sam powód twierdzi, iż składnik taki nie był ustalony przez strony, jak też zaznaczył, , że sam zgodził się na pokrywanie z diet kosztów podróży.

Zgodne w tym zakresie zeznania stron wykazały, iż wysokość diet miała być taka sama jak w przytoczonym wyżej rozporządzeniu. Cała należność powoda z tytułu diet za cały okres zatrudnienia została wyliczona przez biegłą na kwotę 71.704,50 zł.

Pozwany wypłacił powodowi kwotę 40.321,22 zł jako dietę oraz kwotę 28.418,82 zł jak tzw. ryczałt za przejazd. Łącznie kwotę 62,450,07 zł.

Analiza procesu ustalania wysokości diet przedstawiona przez pozwanego, który twierdził, iż ryczałt za przejazd był uzupełnieniem diety przekonuje Sąd Okręgowy. Nie są znane powody takiego rozliczenia ,ale okoliczność , czy to był błędnie naliczający diety system komputerowy czy też inne przyczyny jest w ocenie Sądu bezprzedmiotowa.

Sąd Okręgowy doszedł bowiem do wniosku, iż oba te składniki stanowiły łącznie należności z tytułu diet. Gdyby bowiem potraktować je odrębnie , to ryczałt za przejazd w żadnym razie nie odpowiadał rzeczywistym kosztom podróży , koszt jednego przejazdu musiałby wynieść ok. 2600 zł w jedną stronę ( 28.418,82 zł : 11 ), a poza tym nie byłyby naliczany przez

pozwanego w miesiącach , w których powód w ogóle ( z własnego wyboru) nie wracał do kraju pozostając cały czas za granicą . Tak było np w miesiącach : sierpniu, wrześniu i październiku 2014. Jeśli przyjrzymy się sposobowi naliczania diet to składnik w postaci ryczałtu za przejazd wypłacany był w każdym miesiącu , przy każdym rozliczeniu .

I tak, np: z rozliczenia wyjazdu służbowego o numerze (...) wynika, iż powód odbywał podróż zagraniczną w dniach od 4-18 sierpnia na terytorium Szwecji. Pozwany przyjął, iż powód odbył delegację zagraniczną w wymiarze 14,5 diety( kwota jednej diety 459 SEK ) . Powodowi wypłacono jednak nic tylko 14,5 diety w łącznej kwocie 6655,50 SEK , ale jednocześnie na podstawie dokumentu F. obliczono, iż łącznie należy mu się dodatkowo 13,3 diety ( 6104,70 SEK), którą nazwano ryczałtem za dojazd . I łącznie powód otrzymał 27,8 diet. Gdyby zatem składnik ten był związany wyłącznie z kosztami przejazdu powoda to nie byłby wypłacany w tych miesiącach kiedy powód nie wracał do kraju i z powrotem. Taki sposób rozliczenia diet miał miejsce w każdym miesiącu.

Z tych też względów Sad uznał za przekonywujący wariant II opinii bieglej, która uwząlędniła wspomniany ryczałt jako uzupełnienie diet. Z opinii tej wynika zatem przy tym drugim wariancie, iż powód otrzymał tytułem diet od pozwanego łącznic kwotę 62,450,07 zł. Żadna ze stron nie kwestionowała powyższej opinii w zakresie dokonanych obliczeń oraz wysokości diet należnych powodowi, których wysokość biegła ustaliła na kwotę 71.704,50 zł , czyli o 9254,43 zł mniej za cały sporny okres.

Pozostałe należności wynikające ze stosunku pracy obliczone przez biegłą nie były podważane przez żadną ze stron, a zatem Sąd w tym zakresie oparł się na wyliczeniach biegłej, które uznał za w pełni przekonywujące , gdyż oparte zostały na pełnej dokumentacji płacowej w postaci i kart pracy kierowcy, jak też przelewów oraz rozliczeń podroży służbowych. Pozwoliło to ustalić, iż z rozliczenia czasu pracy powoda nie wynikają przekroczenia dobowe. Rozliczenia zaś czasu pracy wykazały, iż za okres od listopada 2013 r. do grudnia 2014 r. powodowi nie wypłacono żadnego dodatku za prace nocną , a jego wysokość wyniosła łącznie 327,26 zł.

Dodatkowe, a nie wypłacone przez pozwanego powodowi wynagrodzenie z tytułu pracy w niedzielę oraz dni wolne od pracy wyniosło 480,55 zł, a dodatek 100 % - 463,50 zł. Łącznic z tego tytułu - 944,05 zł.

Ekwiwalent za niewykorzystane 6 dni urlopu stanowi kwotę 576,12 zł.

Wysokość tych należności nie była przez strony kwestionowana.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Powództwo okazało się uzasadnione, ale tylko w niewielkim zakresie.

Inicjując rozważania prawne wskazać należy na wstępie, iż podstawowym aktem ustalającym warunki wynagrodzenia pracownika jest umowa o pracę. W okolicznościach niniejszej sprawy, pracodawca zagwarantował powodowi w umowie o pracę sporne świadczenie z tytułu diet, zatem istota sporu sprowadzała się do oceny, czy świadczenie to faktycznie zostało mu wypłacone w należytej wysokości , czy też nie .

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 94 pracodawca jest obowiązany terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie (pkl 5), prowadzić dokumentację w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz akta osobowe pracowników (pkt 9a).

Obowiązek prawidłowego i terminowego wypłacania wynagrodzenia za pracę odnosi się także do wypłaty innych świadczeń przysługujących pracownikowi, w tym oczywiście diet i ryczałtów (w konsekwencji naruszenie tego obowiązku - także w zakresie innych należnych świadczeń - może stanowić wykroczenie przewidziane w art. 282 § 1 pkt 1).

Trybunał Konstytucyjny w sprawie o sygn. K 11/15 w dniu 24 listopada 2016 r. wydał wyrok, w którym stwierdził art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004r. o czasie pracy kierowców (j.t. Dz.U.2012.1155, ze zm.) w związku z art. 775 $2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (j.t. Dz.U.2016.1666, ze zm.) w związku z §16 ust. 1,2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. 167) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz że art. 21 a ustawy z 16 kwietnia 2004r. powołanej w punkcie 1 w związku z art. 775 $2. 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974r. powołanej w punkcie 1 w związku z § 9 ust. 1,2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U.236.1991, ze zm.) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji.

W uzasadnieniu wyroku Trybunał wskazał, iż koszty podróży służbowej pracowników ustawodawca uregulował dwutorowo: w stosunku do pracowników państwowej łub samorządowej sfery budżetowej tryb ustalania warunków oraz wysokość należności przekazano do szczegółowej regulacji ministrowi właściwemu do spraw pracy w drodze rozporządzenia (art.77 5$ 2 k.p.), zaś do pracowników spoza tego kręgu ustawodawca pozostawił tę kwestię stronom stosunku pracy, a więc pracodawcom i pracownikom (art.77 5 $ 3 k.p.) obligując ich do określenia warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowej w układach zbiorowych pracy, regulaminie wynagradzania bądź wprost w umowie o pracę. Mechanizm przewidziany w art.77 5$5 k.p. miał pełnić funkcję gwarancyjną, na wypadek gdyby układ zbiorowy pracy regulamin wynagradzania czy umowa o pracę pozostawiły te kwestie poza przedmiotem ustaleń. Trybunał wskazał, iż przepis art.21a ustawy o czasie pracy kierowców (zgodnie z treścią którego kierowcy w podróży służbowej, przysługują należności na pokrycie wydatków związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art.77 5 $ 3-5 k.p.) ma charakter przepisu odsyłającego. Zawarte odesłanie ma charakter zewnętrzny (odsyła do innego aktu normatywnego niż ten, w którym zawarty jest przepis) i dynamiczny (odsyła do każdorazowej wersji przepisów odniesienia). Tak ukształtowana konstrukcja normatywna jest niezgodna z art.2 Konstytucji RP.

Najważniejszy skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 roku jest taki, że przepis art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców w związku z art. 77 5 § 2. 3 i 5 kodeksu pracy, w związku z przepisami rozporządzeń o podróżach służbowych pracowników sfery budżetowej nie może być podstawą do zasądzenia kierowcy zawodowemu zwrotu kosztów noclegu w zagranicznych podróżach służbowych. W zakresie opisanym w wyroku Trybunału przepis ten został bowiem uznany za niezgodny z Konstytucją i jako taki nie może być stosowany przez sądy. Skutkiem orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego jest bowiem utrata mocy obowiązującej przepisu niezgodnego z Konstytucją.

Zatem, w tej sytuacji prawnej powstało pytanie - czy po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. brak jest regulacji ustalających prawo kierowcy w transporcie międzynarodowym w związku z podróżą służbową do wynagrodzenia, jak i jego wysokości, czy też ważąc na pozostałe, a obowiązujące regulacje prawne, istnieje ciąg podstaw prawnych uzasadniających dc facto obowiązek rekompensowania pracownikowi (kierowcy) kosztów związanych z podróżą służbą.

Te kwestie były przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w orzeczeniu z dnia 21 lutego 2017r. sygn. I PK 300/15 . W konkluzji cyt. orzeczenia Sąd Najwyższy stwierdził, iż po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r., K 11/15, nie stosuje się art.

21 a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t.i. Dz.U. z 2012 r. poz.

(...) ze zm.), ale stosuje się art. 77 $ 5 KP w przypadku, gdy pracodawca nie

uregulował zasad zwrotu należności z tytułu podroży służbowej w układzie zbiorowym pracy,

regulaminie wynagradzania lub umowie o pracę.

Sąd Najwyższy stwierdził, iż przede wszystkim obowiązująca ustawa o czasie pracy kierowców, mając charakter lex spccialis względem przepisów Kodeksu pracy, zawiera definicję podróży służbowej. Zaś naturalną formułą rekompensat takich podróży jest zwrot kosztów pracownikowi.

W tym aspekcie normą szczegółową był art. 21 a ustawy o czasie pracy kierowców, który został wyeliminowany z porządku prawnego mocą wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Jednak w ten sposób nie powstała luka w przepisach, gdyż podstawowe metody wykładni prawa pozwalają na rozstrzygnięcie spornego zagadnienia, choć jej wybór może być różny.

Z jednej strony, poprzez art. 2 ust. 7 ustawy o czasie pracy kierowców można, poszukiwać podstawy prawnej do ustanowienia zasad zwrotu należności z tytułu podróży służbowej w związku z art. 775 $ 1 KP. albo też poprzez odpowiednie stosowanie art. 4 ustawy o czasie pracy kierowców, zgodnie z którym w zakresie nieuregulowanym ustawą stosuje się przepisy Kodeksu pracy. Przepis art. 775 § 1 KP ma charakter powszechnie obowiązujący i dotyczy także kierowców w transporcie międzynarodowym jako pracowników.

Rozwiązanie, za którym opowiedział się Sąd Najwyższy w cyt. wyroku oparte zostało na wykładni art. 2 ust. 7 ustawy o czasie pracy kierowców. Przywołany przepis formułuje definicję podróży służbowej i nie stanowił przedmiotu kontroli konstytucyjnej, a więc nadal obowiązuje w systemie prawa. W przypadku kierowcy niemal cały czas jego pracy składa się z podróży służbowej. Nie ma wątpliwości, że podróż służbowa kierowcy oznacza wykonywanie każdego zadania polegającego na przewozie drogowym, na polecenie pracodawcy, w zakresie przewozu drogowego poza siedzibę pracodawcy.

Sąd Najwyższy w cyt. wyroku stwierdził, iż immanentną cechą podróży służbowych są wydatki po stronie pracownika, które ostatecznie powinien zrekompensować pracodawca.

Idea stosunku pracy opiera się na ryzyku ekonomicznym podmiotu zatrudniającego. Oznacza to, że jeśli decyzja pracodawcy (polecenie wyjazdu) powoduje powstanie dodatkowych kosztów po stronie pracownika, to obowiązkiem zatrudniającego jest ich zwrot. Dodanie do systemu prawa odrębnej definicji podróży służbowej modyfikuje jedynie kodeksowy zakres jej znaczenia. W żaden sposób nie tworzy wyjątku od zasady, że koszty podróży służbowej kierowcy nie będą zwracane. Wręcz przeciwnie wprowadzenie odrębnej definicji oznacza objęcie nim w sposób szerszy - niż dotychczas - określonej grupy wykonujących pracę podporządkowaną.

W tej sytuacji brak regulacji (zasad zwrotu tych kosztów) w ustawie o czasie pracy kierowców obliguje do ich rekompensaty za pomocą powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy.

Reasumując w zmienionej sytuacji, to jest po wydaniu przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 24 listopada 2016 roku w sprawie K 11/15 oraz w związku z treścią uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2017 roku, III PZP 2/17 strony mogły ustalić wysokość należności za podróż służbową powoda w wysokości niższej, niż dla pracowników sfery budżetowej, z zastrzeżeniem art. 77 5 $ 4 k.p.

Rzeczą Sądu w każdej takiej sprawię jest zatem zbadanie, czy strony ustaliły w umowie o pracę należności z tego tytułu i jeśli tak, to w jakiej wysokości.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy należy zaznaczyć, iż z lektury akt wynika ponad wszelką wątpliwość, iż strony umowy o prace ustaliły, iż powód poza wynagrodzeniem zasadniczym otrzymywał będzie diety oraz ryczałt noclegowy w wysokości określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej miała rekompensować powodowi także koszty dojazdy do pracy i powrotu z pracy do kraju. Kwota diety w za pracę w Norwegii wynosiła 451 NOK ( koron norweskich), a za pracę w Szwecji 459 SEK ( koron szwedzkich) za dzień. Innych składników strony nie ustaliły. Rzeczywisty czas pracy powoda odzwierciedla złożona przez pozwanego dokumentacja , w oparciu o którą biegła wydała opinie w przedmiotowej sprawie . W zasadzie żadna ze stron nie kwestionowała wyliczeń biegłej, a różnica w stanowiskach stron sprowadzała się do wyboru różnych wariantów. Wg wariantu 1 biegła uwzględniła wyłącznie tc kwoty, które pracodawca nazwał dietą i pominęła zupełnie składnik nazwany przez pracodawcę „ryczałtem za przejazd”. W wariancie drugim biegła dokonała obliczeń diet z uwzględnieniem obu składników.

Sąd wybrał wariant II , gdyż jak już to podkreśli! w części uzasadnienia odnoszącego się do oceny dowodów sam powód przyznał, iż nie było mowy przy ustaleniu składników wynagrodzenia o żadnym ryczałcie za przejazd , wręcz przeciwnie, powód miał świadomość , że koszty inne poza dietą nie będą mu zwracane i nigdy się ich nie domagał w trakcie trwania stosunku pracy , chociaż dysponował biletami lotniczymi. Analiza procesu ustalania wysokości diet przedstawiona przez pozwanego, który twierdził, iż ryczałt za przejazd był uzupełnieniem diety przekonuje Sąd Okręgowy. Jak już to powyżej zaznaczył, gdyby Jak tego chciał powód potraktować je odrębnie , to ryczałt za przejazd w żadnym razie nie odpowiadałby rzeczywistym kosztom podróży , koszt jednego przejazdu musiałby wynieść ok. 2600 zł w jedną stronę ( 28.418,82 zł : 11 ), a przede wszystkim nie byłyby naliczany przez pozwanego w miesiącach , w których powód w ogóle ( z własnego wyboru) nic wracał do kraju pozostając cały czas za granicą . Tak było np w miesiącach : sierpniu, wrześniu i październiku 2014., a przecież również w tych miesiącach ryczałt taki był mu wypłacany. Poza tym, w delegacjach wpisywany był środek transportu : samolot, prom lub inne, co także potwierdza stanowisko pozwanego, iż wolą stron umowy było , aby dicta obejmowała także koszt dojazdy do pracy. Umowa o pracę ma zatem w tym zakresie decydujące znaczenie i tylko na może stanowić podstawę żądania dochodzonych należności.

Pozwany wypłacił powodowi kwotę 40.321,22 zł jako dietę oraz kwotę 28.418,82 zł jak tzw. ryczałt za przejazd. Łącznie kwotę 62,450,07 zł.

Oznacza to, iż pozwany nie wypłacił powodowi należności z tytułu diet w kwocie 9254,43 zł. Kwotę tę z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia należało pomniejszyć o kwoty diet niewypłaconych , a należnych za XI i XII 2013 r. , czyli o kwoty - 998 zł ( XI) oraz 966,18 zł (XII)

Zatem kwota diet należnych to 7290,28 zł ( 9254,43 - 998- 966,18 = 7290,28 zł).

Z uwagi na fakt, iż diety wypłacane były' do 25 następnego miesiąca to Sąd zgodnie z wyliczeniami z opinii biegłej 489 akt za dany miesiąc zasądził odsetki od 26 dnia następnego miesiąca . Z uwagi na nadpłaty diet za miesiąc luty 2014 r. ( nadpłata 143,84 zł) i za maj 2014 r. ( nadpłata 10,15 zł) Sąd Okręgowy tak jak to uczyniła biegła, uznał za zasadne pomniejszenie diety za IV 2014 r. o kwotę nadpłaty za II 2014 r., ( 2638,73 -143,84=

2494,89 zł ) a za miesiąc VI 2014 r. o kwotę nadpłaty za V 2014 r. (1170,35 - 10,15 zł = 1160,20 zł )

Pozostałych wyliczeń żadna ze stron nie kwestionowała zatem łączna należność powoda z tytułu dodatku za pracę w niedzielę i dni wolne od pracy, dodatku za pracę nocną oraz za ekwiwalent za urlop wynosi 1847,43 zł z z odsetkami za opóźnienie od dnia 8 sierpnia 2016 r. tj. od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty , o czym Sąd orzekła jak w pkt 1 b wyroku.

Łącznie kwota zasądzona przez Sąd Okręgowy to 9.137,71 zł.

Sąd nic uwzględnił zarzutu potrącenia zgłoszonego przez stronę pozwaną w piśmie procesowym z dnia 25 czerwca 2018 r. Argumentacja pozwanego jest w tym zakresie niezrozumiała i nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach.

Artykuł 498 KC wyznacza przesłanki oraz skutki czynności prawnej potrącenia wierzytelności. W art. 498 § 1 KC wskazane zostały okoliczności, w których aktualizuje się kompetencja wierzyciela do wzajemnego umorzenia dwóch przeciwstawnych wierzytelności mocą jednostronnego oświadczenia woli. Przesłanką potrącenia jest, co do zasady, wzajemność wierzytelności. Należy przez to rozumieć stan, w którym dwa podmioty są względem siebie zarówno wierzycielem, jak i dłużnikiem.

Nie ma racji pozwany, iż po wyroku TK kierowcom w transporcie nie należą się ryczałty noclegowe skoro były wypłacane na podstawie niekonstytucyjnych przepisów.

Należy z całą mocą zaznaczyć, iż Trybunał Konstytucyjny orzekł, że niekonstytucyjna jest zasada postępowania, na podstawie której na pracodawcy spoczywał prawny obowiązek wypłaty diety i ryczałtu noclegowego w kwocie określonej na podstawie rozporządzenia MPiPS z 2013 r.

Reasumując, w chwili obecnej (po wyroku TK) pracodawca może według własnej oceny ustalić warunki zwrotu kosztów podróży służbowej i wypłacać kierowcom określone świadczenia pieniężne, jednak nie ma w tym zakresie bezwzględnego obowiązku. Do czasu wydania nowych przepisów zawartych w ustawie o czasie pracy kierowców odnośnie zasad naliczania zwrotu kosztów podróży służbowych przewoźnicy mają zatem całkowitą swobodę w umownym ustalaniu powyższych kwestii.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego oznacza, że aktualnie podstawa prawna nakazująca wypłatę kierowcom diet i ryczałtów noclegowych na zasadach określonych w Kodeksie pracy została uznana za niezgodną z Konstytucją.

Tym samym, pracodawca może w tym zakresie opierać się na swoich aktach wewnętrznych , które określą należności za podróże służbowe w postaci diet.

Błędne jest rozumowanie apelującego, iż po wyroku TK wypłacone diety czy ryczałty noclegowe należałoby traktować w nienależnego świadczenia o którym mowa w art. 410 kc. Wszak poza sporem jest, iż pracodawca z powodem zgodnie ustalili wysokość zarówno diet jak i ryczałtu noclegowego jak składnik wynagrodzenia wynikającego z umowy o pracę. I to na jej podstawie wypłacane były powyższe świadczenia. Trudno więc w tej sytuacji podzielić pogląd pozwanego, iż wypłacona z tego tytułu kwota 10.643,28 zł stanowi świadczenie nienależne.

Dlatego brak było podstaw prawnych , aby uwzględnić zgłoszony zarzut potrącenia.

Powództwo dalej idące podlega oddaleniu .

Sąd Okręgowy uznał, iż powód nie udowodnił, że poza dietą i ryczałtem noclegowym ustalił z pozwanym, iż będzie miał dodatkowo zwracane koszty podróży. Lektura akt wykazała, iż dieta ustalona przez strony obejmowała swym zakresem także zwrot kosztów dojazdu do pracy i na to powód wyraził zgodę. Wszak sam w toku całego procesu to podkreślał. Jak sam zeznał na k. 556 akt, cyt „ Ja nie domagałem się zwrotu kosztów przejazdu, bo taka była umowa , że mamy je sami ponosić”.

Dlatego żądanie kwoty 16 800 zł z tego tytułu jest zupełnie bezzasadne i jako takie podlega oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt 3 sentencji.

Z uwagi na cofnięcie żądania ryczałtów noclegowych ze zrzeczeniem się roszczenia Sąd w tym zakresie uznając tę czynność procesową za prawnie dopuszczalną , nie naruszającą ani zasad współżycia społecznego ani nie nie zmierzającą do obejścia prawa (art. 203 § 4 KPC), jak również nie naruszającą słusznego interesu pracownika (art. 469 KPC) na podstawie art. 355 kpe umorzył w tym zakresie postępowanie, o czym orzekła jak w pkt. 2 sentencji.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 102 kpe obciążając powoda tylko częścią zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Żądanie pierwotne ( bez cofnięcia pozwu ) wynosiło 117. 171 zł. Sąd zasądził na rzecz powoda 9137,43 zł, a to oznacza, iż powód wygrał w zaledwie 8 % wobec czego winien był ponieść w 92 % koszty strony pozwanej . Cofnięcie pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia traktowane jest tak samo jak przegranie sprawy .

W dacie wniesienia pozwu obowiązywało rozporządzenie MS z 22.10.2015 r. , który w § 8 określał, iż oplata minimalna wynikająca z § 2 rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ) wynosi 5400 zł . Należne w tej sytuacji dla pozwanego koszty miały stanowić kwotę 4698 zł. Z uwagi na trudną sytuację zdrowotną powoda , potrzebę leczenie onkologicznego Sąd zasądził od niego część kosztów w kwocie 2700 zł uznając, iż zasądzenie całej kwoty stanowiłoby w tej sytuacji zbyt dużym finansowym obciążeniem dla powoda, o czym orzekła jak w pkt. 4 i 5 wyroku.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 477.2 koc.

WYROK

UZASADNIENIE