WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Marek Boniecki (spr.)
Sędziowie:	SSA Paweł Czepiel SSA Józef Wąsik
Protokolant:	st. sekr. sądowy Paulina Klaja

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2018 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa T. L.

przeciwko E. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w K.

z dnia 10 października 2017 r. sygn. akt IX GC 652/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 4.050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Paweł Czepiel SSA Marek Boniecki SSA Józef Wąsik

Sygn. akt I AGa 199/18

Uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie

z dnia 28 września 2018 r.

Wyrokiem z dnia 10 października 2017 r. Sąd Okręgowy w K. uchylił w całości wydany przez siebie w postępowaniu nakazowym w dniu 16 maja 2016 r., sygn. akt IX GNc 629/16 nakaz zapłaty i oddalił powództwo T. L. przeciwko E. M. o zapłatę kwoty 101.959,40 zł i orzekł o kosztach procesu, obciążając nimi powoda.

Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny szczegółowo zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, z którego to uzasadnienia wynika, że na nadzwyczajnym zgromadzeniu wspólników (...) sp. z o.o. w dniu 6 czerwca 2011 r., pozwana została powołana na prezesa zarządu spółki. Powód wraz ze wspólnikiem prowadzili przedsiębiorstwo budowlane (...) sp. z o.o., które wybudowało budynek do prowadzenia działalności przedszkolnej spółki (...). W 2011 r. pomiędzy ww. wspólnikami (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. doszło do konfliktu na tle dalszego sposobu prowadzenia działalności. Powód zawarł ze spółką (...) reprezentowaną przez pozwaną jako prezesa zarządu umowy pożyczek: 16 sierpnia 2011 r. kwoty 25.000 zł z terminem zwrotu do 16 sierpnia 2012 r., 14 września 2011 r. w kwoty 10.000 zł z terminem zwrotu do 15 września 2012 r., 10 listopada 2011 r. kwoty 10.000 zł, z terminem zwrotu do 15 września 2012 r., 28 listopada 2011 r. kwoty 10.000 zł z terminem zwrotu do 15 września 2012 r., 1 grudnia
2011r. kwoty 10.000 zł z terminem zwrotu do 15 września 2012 r. oraz 26 stycznia 2012 r. kwoty 5.000 zł z terminem zwrotu 15 września 2012 r. Pożyczki zostały wypłacone zgodnie z umowami. W dniu 30 kwietnia 2012 r. pozwana na zwyczajnym zgromadzeniu wspólników poinformowała o złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości oraz złożyła rezygnację z pełnienia funkcji prezesa zarządu z dniem 1 czerwca 2012 r. Na nadzwyczajnym zgromadzeniu wspólników (...) sp. z o.o. w W., zwołanym na 30 maja 2012 r. wspólnicy nie przedstawili kandydatów do zarządu spółki, wobec czego zarząd nie został powołany. M. S. - będąca pracownikiem (...) sp. z o.o. założyła spółkę (...) sp. z o.o., która z dniem 17 kwietnia 2012 r. podpisała umowę na najem lokalu, w którym prowadziła przedszkole (...) sp. z o.o. Pozwana jako prezes zarządu spółki, będącej organem prowadzącym przedszkole, wyraziła zgodę na przejęcie przedszkola przez spółkę założoną przez M. S.. Przewodniczący w Sądzie Rejonowym dla K. (...)w K., w sprawie sygn. akt VIII GU 140/12/S, zarządzeniem z 27 czerwca 2012 r. zwrócił wniosek o ogłoszenie upadłości z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych. Sąd Rejonowy dla K. (...)wK.w sprawie sygn. akt VIII GU 315/13/S, postanowieniem z dnia 21 maja 2014 r. oddalił wniosek wierzyciela – J. L. o ogłoszenie upadłości dłużnika (...) sp. z o.o. w W. z uwagi na to, że majątek dłużnika nie był wystarczający do pokrycia kosztów postępowania upadłościowego. Sąd Rejonowy dla K. (...)w K. dnia 24 lutego 2015 r. w sprawie o sygn. akt V GNc 613/15/S wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zasądzając na rzecz powoda od (...) sp. z o.o. w W. kwotę 70.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania. Nakaz uprawomocnił się. W dniu 19 maja 2015 r. powód złożył do komornika wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Pomimo podjętych czynności w postępowaniu egzekucyjnym, egzekucja okazała się bezskuteczna, wobec czego Komornik Sądowy postanowieniem z dnia 14 marca 2016 r. umorzył postępowanie. Pismem z 1 marca 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty należności w kwocie 101.959,40 zł w terminie do 7 marca 2016 r.

W ustalonym przez siebie stanie faktycznym, po dokonaniu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Okręgowy uznał powództwo za bezzasadne w świetle art. 299 k.s.h. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2016 r. W ocenie Sądu powód wykazał przesłankę bezskuteczności egzekucji oraz to, że pozwana była członkiem zarządu spółki w datach powstawania zobowiązań. Jednak zdaniem Sądu pierwszej instancji nie można zawsze bezwzględnie i automatycznie przyjmować, że członek zarządu odpowiada również za te zobowiązania, które stały się wymagalne po tym momencie, gdy przestał już być członkiem zarządu, gdyż zobowiązanie mogą mieć charakter długoterminowy, a w momencie zakończenia kadencji członka zarządu może być sytuacja, że w żaden sposób nie ma nawet ryzyka niewypłacalności. Sąd zauważył, że spółka (...) na moment zakończenia sprawowania funkcji przez pozwaną nie spełniała przesłanki do ogłoszenia upadłości, o jakiej mowa w art. 11 ust. 1 p.u.n., zgodnie z którą - według brzmienia wówczas obowiązującego - dłużnika uważało się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonywał on swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, gdyż nie posiadała ona przeterminowanych zobowiązań, a więc nie zachodziła sytuacja, w której spółka nie płaciła swych wymagalnych zobowiązań. Dla oceny zachowania pozwanej nie bez znaczenia było zdaniem Sądu to, że jako zarząd funkcjonowała ona w sytuacji konfliktu między dwoma wspólnikami, właśnie co do kierunku funkcjonowania Spółki i jej dalszego modelu biznesowego oraz że faktycznie nie prowadziła samodzielnej polityki finansowej, a jedynie realizowała wolę wspólników, w tym pozwanego. Wg Sądu Okręgowego wierzyciel nie poniósł szkody na skutek niezgłoszenia w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości, albowiem do 31 grudnia 2015 r. obowiązywał art. 14 §3 k.s.h. Nawet przeprowadzenie postępowania upadłościowego nie doprowadziłoby do sytuacji, że powód zostałby zaspokojony jako wierzyciel, gdyż jego wierzytelności zostałyby potraktowane jako wkłady na kapitał zakładowy.

Sąd pierwszej instancji zwrócił także uwagę na to, że czym innym jest odpowiedzialność członka zarządu w stosunku do wierzycieli spółki, o jakiej mowa w art. 299 §1 k.s.h., a czym innym odpowiedzialność członka zarządu w stosunku do spółki i jej wspólników na podst. art. 293 k.s.h. Powód jednak nie podniósł w tym zakresie twierdzeń zmierzających do wykazania zasadności dochodzonego roszczenia.

Wyrok powyższy zaskarżył w całości apelacją powód, wnosząc o jego zmianę poprzez utrzymanie nakazu zapłaty w mocy w całości ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Apelujący zarzucił: 1) naruszenie art. 233 §1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów zgromadzonych w nin. sprawie, skutkującą błędnymi ustaleniami faktycznymi polegającymi na bezzasadnym przyjęciu, że nie istniało ryzyko niewypłacalności (...) sp. z o.o. (a dalej, że nie zachodziły przesłanki do ogłoszenia upadłości spółki), co skutkowało przyjęciem przez sąd I instancji, że nie istniały podstawy do odpowiedzialności pozwanej; 2) dopuszczenie się błędów w ustaleniach faktycznych polegających na bezpodstawnym przyjęciu, że: a) nie istniało ryzyko niewypłacalności (...) sp. z o.o. (a dalej, że nie zachodziły przesłanki do ogłoszenia upadłości spółki), co skutkowało przyjęciem przez sąd I instancji, że nie istniały podstawy do odpowiedzialności pozwanej; b) nawet przeprowadzenie postępowania upadłościowego (...) sp. z o.o. nie doprowadziłoby do sytuacji, że powód zostałby zaspokojony; 3) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: a) art. 299 § 1 i 2 k.s.h. (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 15 maja 2015r. - Prawo restrukturyzacyjne) poprzez jego błędne zastosowanie w postaci przyjęcia, że pozwana nie ponosi odpowiedzialności za niewymagalne zobowiązania, które powstały w czasie piastowania przez nią kadencji w (...) sp. z o.o. w W., podczas gdy w nin. sprawie należało uznać, iż pozwana ponosi odpowiedzialność również za zobowiązania, które jeszcze nie były wymagalne w czasie sprawowania przez pozwaną funkcji prezesa zarządu (...) sp. z o. o.; b) art. 299 §2 k.s.h. (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 15 maja 2015r. - Prawo restrukturyzacyjne) w zw. z art. 14 §3 k.s.h. (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 15 maja 2015r. - Prawo restrukturyzacyjne) poprzez ich błędne zastosowanie w nin. sprawie w postaci bezpodstawnego przyjęcia, że w nin. sprawie zaszła okoliczność egzoneracyjna, o której mowa w art. 299 §2 in fine, to jest okoliczność, iż pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego, wierzyciel nie poniósł szkody, którą to okoliczność Sąd I instancji ustalił, błędnie stosując ww. nin. sprawie art. 14 §3 k.s.h (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 15 maja 2015r. - Prawo restrukturyzacyjne); c) art. 11 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 15 maja 2015r. - Prawo restrukturyzacyjne) poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji błędne uznanie, że spółka (...) sp. z o.o. nie była niewypłacalna na moment zakończenia sprawowania funkcji prezesa zarządu przez pozwaną.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd Okręgowy prawidłowo, z poszanowaniem reguł wyrażonych w przepisie art. 233 §1 k.p.c. ustalił stan faktyczny sprawy, co sprawiło, że Sąd Apelacyjny przyjął go za własny.

Jakkolwiek skarżący podniósł zarzuty obrazy ww. przepisu oraz błędnych ustaleń faktycznych, to de facto dotyczyły one wyłącznie wniosków wyciągniętych przez Sąd Okręgowy z ustalonego uprzednio stanu faktycznego, co podlegało rozpoznaniu poprzez pryzmat przepisów prawa materialnego. Sąd pierwszej instancji nie ustalał bowiem, że nie istniało ryzyko niewypłacalności spółki (...) ani że postępowanie upadłościowe nie doprowadziłoby do zaspokojenia wierzyciela ani wreszcie że nie istniało ryzyko niewypłacalności spółki.

Sąd Apelacyjny ustalił dodatkowo, że: na dzień 31 grudnia 2011 r. (...) sp. z o.o. w W. nie posiadała żadnego majątku trwałego, jej aktywa obrotowe miały wartość 34.891,19 zł. (dowód: (...)W dniu 30 kwietnia 2012 r. odbyło się zwyczajne zgromadzenie wspólników (...) sp. z o.o. w W., na którym powód jako wspólnik reprezentowany był przez pełnomocnika, pozwana zarządu złożyła rezygnację z funkcji z dniem 1 czerwca 2012 r. oraz poinformowała o złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości. Na zgromadzeniu przedstawione zostało sprawozdanie zarządu z działalności spółki w 2011 r., z którego wynikało, że strata brutto wyniosła 130.263, 64 zł (dowód: protokół (...) sprawozdanie – (...)) Przed rozpoczęciem działalności przedszkolnej (...) sp. z o.o. kupiła od (...) sp. z o.o. wyposażenie przedszkola za cenę ok. 20.000 zł. (dowód: zeznania świadka M. S. –(...)) Na początku kwietnia 2012 r. powód zorganizował spotkanie z pracownikami przedszkola, na którym zadeklarował udzielanie dalszych pożyczek. (dowód: (...))

Dowody, na podstawie których poczyniono powyższe ustalenia, nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wartości dowodowej z urzędu w przedstawionym zakresie.

Przechodząc do oceny zarzutów o charakterze materialnoprawnym, stwierdzić należy, że nie doprowadziły one do oczekiwanego przez apelującego skutku.

Rację przyznać należy powodowi co do tego, że z punktu widzenia odpowiedzialności przewidzianej przepisem art. 299 §1 k.s.h. istotne jest, czy w okresie pełnienia funkcji przez danego członka zarządu określona wierzytelność istniała, a nie, czy była wymagalna. Pogląd taki uznać należy za ugruntowany w orzecznictwie i brak jest wystarczających argumentów uzasadniających podważenie jego słuszności. W rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji nie tyle jednak zakwestionował przywoływane zapatrywanie judykatury, ile uznał, że w określonych okolicznościach faktycznych danemu członkowi zarządu nie będzie można przypisać winy w tym zakresie, co z kolei jest istotne w kontekście art. 299 §2 k.s.h. Powoływany przepis pozwala członkowi zarządu na uchylenie się od odpowiedzialności za długi spółki, o ile złoży wniosek o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie. Ustawodawca nie definiuje pojęcia „właściwego czasu” i nie jest ono rozumiane jednolicie w doktrynie i orzecznictwie. Ścierają się tu dwa poglądy. Wg pierwszego, pojęcie właściwego czasu należy wiązać z normami zawartymi w ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (t. jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2344 ze zm., dalej: prawo upadłościowe). Wg drugiego, właściwym czasem jest moment, w którym wprawdzie wszystkich wierzycieli nie da się już zaspokoić, ale istnieje jeszcze majątek spółki pozwalający na przynajmniej częściowe zaspokojenie wierzycieli w postępowaniu upadłościowym (ujęcie funkcjonalne). Dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej obecnie sprawy rozróżnienie powyższe nie ma kluczowego znaczenia, a określenie „czasu właściwego” potrzebne jest wyłącznie jako punkt wyjścia do rozważań, czy pozwana ponosi winę za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie. Zgodnie z art. 21 ust. 1 prawa upadłościowego, w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 r. dłużnik obowiązany był do zgłoszenia wniosku w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym nastąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości. Stosownie z kolei do art. 11 prawa upadłościowego (także wg Satu sprzed 1 stycznia 2016 r.) dłużnika uznawało się za niewypłacalnego: a) jeżeli nie wykonywał swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (ust. 1) lub b) jeżeli był osobą prawną lub tzw. „osobą ustawową”, a jego zobowiązania przekroczyły wartość jego majątku. Sąd Okręgowy zauważył, że w okresie sprawowania przez pozwaną funkcji prezesa zarządu (...) sp. z o.o., spółka ta regulowała swoje zobowiązania. Nie dostrzeżono jednak, że jednocześnie zachodziła sytuacja, o której mowa w art. 11 ust. 2 prawa upadłościowego. Jak wynika z bilansu z pierwszego pełnego roku obrotowego spółki ((...)) nie miała ona nigdy majątku trwałego, a jedynie obrotowy w wysokości niecałych 35.000 zł przy jednoczesnych zobowiązaniach przekraczających 160.000 zł. Zapisy sprawozdania zarządu z działalności spółki w roku 2011 wskazują z kolei, że spółka utrzymywała się głównie z zaciągniętych od wspólników pożyczek (k. 71). Brak jest w materiale dowodowym sprawy podstaw do przyjęcia, że sytuacja ta nie uległa zmianie do czerwca 2012 r. Zasadniczo zatem od początku działalności (...) sp. z o.o. istniał stan uzasadniający zgłoszenie wniosku o jej upadłość określony w art. 11 ust. 2 prawa upadłościowego. Co istotne, stan ten znany był obu wspólnikom, w tym powodowi, na co jednoznacznie wskazują zeznania świadków M. F. i W. L. (...)) w powiązaniu z protokołem zgromadzenia wspólników z 30 kwietnia 2012 r. (...).). Także z zeznań samego powoda wynika, na początku kwietnia 2012 r. wiedział, że działalność spółki ma charakter deficytowy, o czym świadczy jego wola dalszego finansowania spółki celem regulowania wynagrodzeń pracowniczych. Niewątpliwie rozwiązanie umowy najmu lokalu oraz umów z rodzicami dzieci uczęszczających do przedszkola pogorszyło sytuację majątkową spółki, ale nie były to okoliczności powodujące niewypłacalność, która istniała już wcześniej. Inaczej w kontekście winy, o której mowa w art. 299 §2 k.s.h., ocenić należy sytuację, w której wierzyciel „zewnętrzny” spółki nie zna jej kondycji majątkowej w dacie powstawania zobowiązania, inaczej natomiast, gdy wierzycielem jest wspólnik zorientowany w tej kondycji i mający na nią realny wpływ.

Gdyby nawet przyjąć, że pozwana ponosi winę za niezgłoszenie wniosku o upadłość we właściwym czasie, zgodzić należałoby się z Sądem Okręgowym co do tego, że na skutek braku złożenia takiego wniosku powód nie poniósł szkody. Prawidłowo bowiem Sąd pierwszej instancji zinterpretował i zastosował art. 14 §3 k.s.h., obowiązujący do 1 stycznia 2016 r. Oczywiście przepis ten miałby zastosowanie w przypadku ogłoszenia upadłości. Niezrozumiałe jest czynienie przez apelującego zarzutu z braku upadłości, w sytuacji gdy sam zarzucał, że wniosek w tym przedmiocie nie został zgłoszony we właściwym czasie. Odpowiedzialność z art. 299 §1 k.s.h. ma charakter odszkodowawczy. Członek zarządu obowiązany jest wyrównać szkodę, jaką wierzyciel poniósł w związku z niemożnością uzyskania zaspokojenia od spółki. Jeżeli jednak członek zarządu podejmuje odpowiednie działania polegające na prawidłowym zgłoszeniu wniosku o upadłość lub nie czyni tego nie z własnej winy, nie ponosi odpowiedzialności, choć wierzyciel w dalszym ciągu jest poszkodowany. Analogicznie jest w przypadku, gdy członek zarządu wprawdzie nie realizuje spoczywających na nim na podstawie prawa upadłościowego obowiązków, ale zaniechanie to nie powoduje zmiany sytuacji wierzyciela, tzn. niezależnie od zgłoszenia wniosku o upadłość pozostawałby on niezaspokojony w takim samym stopniu.

Nie sposób zgodzić się z argumentacją, że art. 14 §3 k.s.h. nie może mieć zastosowania w rozpoznawanej sprawie, albowiem w każdym wypadku wyłączałby możliwość zaspokojenia się wspólnika na podst. art. 299 §1 k.s.h. Pogląd ten nie uwzględnia sytuacji, w której po zaspokojeniu wierzycieli pozostałby majątek spółki. W czasie obowiązywania art. 14 §3 k.s.h. majątek taki podlegałby zwrotowi na rzecz spółki na podst. art. 364 ust. 1 w zw. z art. 368 ust. 3 prawa upadłościowego.

Jak wynika z uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego dlaK.w K.z dnia 21 maja 2014 r. (...)VIII GU 315/13/S), oddalającego wniosek o ogłoszenie upadłości (...) sp. z o.o., dłużnik nie posiadał żadnego majątku, środki w kasie i na rachunku bankowym na dzień 30 czerwca 2013 r. wynosiły niecałe 7400 zł. Wyposażenie przedszkola, jak zeznała M. S. zostało sprzedane za kwotę około 20.000 zł w dniu 1 maja 2012 r. (k. 270). Z przedłożonej do wniosku o ogłoszenie upadłości wynika z kolei, że oprócz wierzytelności wspólników na dzień 1 czerwca 2012 r. spółka (...) miała zobowiązania na sumę ponad 35.000 zł (...)VIII GU 315/13/S). Sąd upadłościowy ocenił jednocześnie, że koszty postępowania upadłościowego wyniosłyby minimalnie 25.000 zł. Proste działania arytmetyczne, nie wymagające wiadomości specjalnych, prowadzą do jednoznacznego wniosku, że powód jako wspólnik w toku postępowania upadłościowego nie zostałby zaspokojony w żadnej części. Oczywiście Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że wniosek o ogłoszenie upadłości został skutecznie złożony dopiero 26 lipca 2013 r. Niemniej, jak wskazano wyżej, wierzytelności istniały już przed 1 czerwca 2012 r., wyposażenie zbyte zostało 1 maja 2012 r., a zaprzestanie prowadzenia działalności spółki przed 1 czerwca 2012 r. uzasadnia przyjęcie, że stan środków pieniężnych nie zmienił się w istotny sposób. W tych okolicznościach uzasadnione jest przyjęcie, że także wcześniejsze złożenie wniosku o upadłość nie doprowadziłoby do zaspokojenia powoda nawet częściowo.

Zauważyć wypada, że skarżący istotne znaczenie przypisuje faktowi „przekazania” prowadzonej działalności przedszkolnej na rzecz innego podmiotu. Działanie takie miało doprowadzić do zaprzestania działalności przedsiębiorstwa przez spółkę (...), a w konsekwencji pozbawić powoda oczekiwanych dochodów i zaspokojenia pożyczek. Okoliczność ta jednak dla rozstrzygnięcia sporu opartego na przepisie art. 299 §1 k.s.h. nie ma znaczenia. Jak wyjaśniono wyżej, stan niewypłacalności istniał już przed przekazaniem przedszkola, a nadto działanie takie mogłoby być rozpatrywane wyłącznie poprzez pryzmat odpowiedzialności członka zarządu względem spółki lub wspólnika określonej w art. 293 §1 k.s.h. oraz art. 295 §1 k.s.h. Rozpoznanie żądania powoda pod tym kątem było jednak niemożliwe z uwagi na zakreśloną w pozwie podstawę faktyczną żądania.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Za podstawę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego, które po stronie pozwanej ograniczyły się do wynagrodzenia adwokata przyjęto art. 98 §1 k.p.c. w zw. z art. 391 §1 k.p.c. oraz §2 pkt 6 w zw. z §10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

SSA Józef Wąsik SSA Marek Boniecki SSA Paweł Czepiel