UZASADNIENIE

Powód A. G. w pozwie z dnia 19 marca 2015 roku wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego A. S. (S.) kwoty 110 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 5 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 4 kwietnia 2013 roku udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 100 000 zł z rocznym terminem jej spłaty w kwocie 110 000 zł. Na zabezpieczenie wskazanej pożyczki pozwany wręczył powodowi weksel własny na kwotę 110 000 zł z terminem płatności do dnia 4 kwietnia 2014 roku. Pozwany nie spłacił pożyczki, wobec czego powód pismem z dnia 18 czerwca 2014 roku wezwał go do wykupienia weksla, czego pozwany nie uczynił. Powód następnie pismem z dnia 19 stycznia 2015 roku wezwał pozwanego do zapłaty długu. Wezwanie to również pozostało bezskuteczne.

Nakazem zapłaty z dnia 27 kwietnia 2015 roku w sprawie I Nc (...) Sąd Okręgowy w C.uwzględnił żądanie pozwu w całości (k. 13).

W zarzutach od nakazu zapłaty pozwany A. S. wniósł o uchylenie w całości nakazu zapłaty i oddalenie powództwa podnosząc całkowitą bezzasadność żądania powoda. Pozwany nie przytoczył żadnych okoliczności faktycznych mających uzasadniać niezasadność roszczenia dochodzonego przez powoda.

W piśmie z dnia 29 lipca 2016 roku pozwany zakwestionował w całości zasadność żądania pozwu, oświadczył, że nie przyznaje żadnych twierdzeń, zarzutów i wniosków powoda zawartych w pozwie. Ponadto podniósł zarzut wypełnienia weksla niezgodnie ze stosunkiem podstawowym i porozumieniem stron, braku udowodnienia okoliczności uzasadniających wypełnienie weksla, a co za tym idzie nie wykazania przez powoda zasadności roszczenia, które zabezpieczał weksel oraz przedwczesności roszczenia (k. 68).

Sąd ustalił, co następuje :

W dniu 4 kwietnia 2013 roku doszło do zawarcia pisemnej umowy pożyczki pomiędzy powodem A. G. a pozwanym A. S. (S.), której przedmiotem było udzielenie przez powoda pozwanemu pożyczki w kwocie 100 000 zł. Suma pieniężna stanowiąca przedmiot pożyczki miała być przekazana pożyczkobiorcy w trzech transzach opisanych w umowie. Zgodnie z umową zwrot pożyczki miał nastąpić w terminie jednego roku od daty zawarcia umowy. Ponadto, pozwany był zobowiązany do zapłaty kwoty 10 000 zł tytułem odsetek (kapitałowych) za wskazany okres od pożyczonej kwoty.

Powód wypłacił pozwanemu sumę pożyczki w trzech transzach:

-: kwotę 35 000 zł w dniu 4 kwietnia 2013 roku;
-: kwotę 35 000 zł w dniu 26 kwietnia 2013 roku;
-: kwotę 30 000 zł w dniu 3 czerwca 2013 roku.

Na okoliczność odbioru poszczególnych transz pożyczki zostały sporządzone przez pozwanego pokwitowania w formie oświadczeń.

Zabezpieczeniem spłaty pożyczki i należnych odsetek był weksel wystawiony przez pozwanego A. S. na rzecz powoda A. G. z sumą wekslową 110 000 zł i terminem płatności w dniu 4 kwietnia 2014 roku.

Pozwany nie zwrócił powodowi pożyczonej sumy pieniężnej wraz z umówionymi odsetkami kapitałowymi (łącznie 110 000 zł) w terminie płatności wskazanym na wekslu.

Pismem z dnia 18 czerwca 2014 roku, nadanym przesyłką poleconą, powód wezwał pozwanego do wykupienia weksla własnego na kwotę 110 000 zł. Następnie pismem z dnia 19 stycznia 2015 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 110 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 kwietnia 2014 roku – w terminie do dnia 26 stycznia 2015 roku, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

/ dowód : odpis umowy pożyczki z dnia 4 kwietnia 2013 roku (k. 85), odpisy oświadczeń (k. 86-88), weksel (w depozycie sądowym, odpis k. 10, 11), odpis pisma z dnia 18 czerwca 2014 roku wraz z potwierdzeniem nadania (k. 7), odpis pisma z dnia 19 stycznia 2015 roku wraz z potwierdzeniem nadania (k. 8, 9), zeznania powoda A. G. (nagranie, adnotacje k. 184-185), częściowo zeznania pozwanego A. S. (nagranie, adnotacje k. 186-187)/

W toku postępowania w niniejszej sprawie pozwany A. S. złożył przeciwko powodowi A. G. pozew „wzajemny”, który na podstawie art. 493 § 4 k.p.c. został wyłączony z niniejszej sprawy celem nadania mu oddzielnego biegu.

W pozwie tym pozwany domagał się od powoda kwoty 480 000 zł tytułem odszkodowania z uwagi na uniemożliwienie pozwanemu realizacji zamierzeń gospodarczych m.in. w branży gastronomicznej, poprzez niewydanie do dnia 31 grudnia 2013 roku przedmiotu kontraktu finansowego w kwocie 350 000 zł.

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2017 roku w sprawie I C (...) Sąd Okręgowy w C. oddalił powództwo A. S.. Wyrok na datę zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie był nieprawomocny.

/ dowód : kopia pozwu wzajemnego (k. 175-178), kopia wyroku Sądu Okręgowego w C. z dnia 29 listopada 2017 roku w sprawie I C (...) (k. 259)/

Sąd zważył, co następuje :

W pierwszej kolejności należy podnieść, iż stosownie do art. 493 § 1 k.p.c. w piśmie zawierającym zarzuty pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w zarzutach bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Pozwany A. S. zgłosił w zarzutach od nakazu zapłaty Sądu Okręgowego w C. z dnia 27 kwietnia 2015 roku tylko jeden zarzut bezzasadności powództwa bez jakiejkolwiek jego konkretyzacji. Następnie w piśmie z dnia 29 lipca 2016 roku pozwany podniósł zarzut wypełnienia weksla niezgodnie ze stosunkiem podstawowym i porozumieniem stron, zarzut braku udowodnienia okoliczności uzasadniających wypełnienie weksla, a co za tym idzie nie wykazania przez powoda zasadności roszczenia, które zabezpieczał weksel oraz przedwczesności roszczenia (k. 68).

Pozwany, ani w zarzutach od nakazu zapłaty, ani w piśmie konkretyzującym te zarzuty, nie podnosił zarzutu dotyczącego zwrotu sumy pożyczki powodowi, nie odnosił się w ogóle do przedmiotowej umowy pożyczki jako stosunku podstawowego, który stanowił źródło zobowiązania wekslowego. Weksel miał bowiem zabezpieczać spłatę pożyczki wraz z należnymi odsetkami, co wynika wprost z zawartej przez strony umowy pożyczki. Pozwany w szczególności nie podnosił zarzutów dotyczących spełnienia świadczenia, tj. spłaty pożyczonej sumy pieniężnej, a tym samym zapłaty sumy wekslowej.

Na marginesie należy jedynie zauważyć, iż w postępowaniu dotyczącym zobowiązania wekslowego, Sąd może uwzględnić tzw. stosunek podstawowy, a więc stosunek zobowiązaniowy, w związku z którym weksel został wystawiony, jeżeli sprawa toczy się między remitentem, tj. pierwszym wierzycielem a wystawcą (poręczycielem).

Może to uczynić jednak wówczas, gdy strona zainteresowana przeniesieniem sporu na taką płaszczyznę podejmie stosowne czynności. Sąd nie ma obowiązku w tym zakresie działać z urzędu. Ciężar udowodnienia ewentualnego nieprawidłowego uzupełnienia weksla spoczywa na pozwanym dłużniku. (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2000 roku z uzasadnieniem, V CKN 136/00, OSNC z 2001r., z. 6, poz. 89; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 13 lipca 2005 roku, I ACa 23/05, nie publ.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 września 2005 roku, I ACa 1286/05, OSA 2006/8/29; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 listopada 1999 roku, I ACa 775/99, OSA 2001/7-8/37).

Podniesiony w dalszym toku postępowania przez pozwanego A. S. zarzut spłaty pożyczki był znacznie spóźniony, gdyż mógł być podniesiony już w zarzutach od nakazu zapłaty, a poza tym nie zasługiwał na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że pozwany podpisał weksel jako wystawca i wydał go powodowi, bowiem weksel po podpisaniu pozostał u powoda i został złożony do niniejszej sprawy.

Odnosząc się do kwestii merytorycznych związanych z oceną ważności zobowiązania wekslowego, w pierwszej kolejności należy podnieść, że pozwany A. S. nie zgłaszał w tym zakresie żadnych zarzutów. Weksel spełnia wszystkie warunki, od których zależy ważność weksla.

Jednocześnie zeznania pozwanego stanowią potwierdzenie okoliczności wynikających z przedłożonych przez powoda dokumentów, tj. faktu zawarcia umowy pożyczki z dnia 4 kwietnia 2013 roku z powodem, przekazania mu przez powoda kwoty 100 000 zł tytułem pożyczki oraz faktu, że przedmiotowy weksel miał zabezpieczać spłatę tej pożyczki i odsetek. Nadmienić należy, że treść samej umowy oraz oświadczeń o otrzymaniu poszczególnych transz pożyczki zostały sporządzone przez pozwanego. Weksel również został wypełniony przez pozwanego.

Zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową i przedwczesności żądania nie zostały w żaden sposób sprecyzowane przez pozwanego poprzez przytoczenie konkretnych okoliczności faktycznych na ich uzasadnienie oraz nie zostały też udowodnione w niniejszej sprawie.

Pozwany natomiast dopiero w przy piśmie złożonym w dniu 14 marca 2017 roku powołał się na rzekomą spłatę pożyczki, która miała nastąpić w dniu 16 lipca 2013 roku i złożył jednocześnie kserokopię oświadczenia z dnia 16 lipca 2013 roku (k. 182). Powód A. G. z kolei stanowczo zaprzeczał w toku procesu i w swoich zeznaniach, aby otrzymał od pozwanego zwrot pożyczonej kwoty 100 000 zł oraz kwitował jej odbiór.

Oceniając powyższy dowód w postaci oświadczenia z dnia 16 lipca 2013 roku, spóźniony zresztą, Sąd uznał przedłożone oświadczenie za niewiarygodne, gdy chodzi o zgodność jego treści z rzeczywistością, ze względu na indywidualne cechy tego dokumentu jak i obiektywne okoliczności niniejszej sprawy.

Wymaga pokreślenia, że pozwany nie zgłosił w zarzutach od nakazu zapłaty (ani w piśmie precyzującym zarzuty od nakazu zapłaty) zarzutu spełnienia świadczenia z tytułu umowy pożyczki, tj. spłaty pożyczki, a tym samym wygaśnięcia zobowiązania wekslowego poprzez zapłatę sumy wekslowej. Gdyby pozwany faktycznie zwrócił powodowi sumę pożyczki w dniu 16 lipca 2013 roku, to wydaje się oczywistym, że w pierwszej kolejności powołałby się na ten fakt w zarzutach od nakazu zapłaty wniesionych w dniu 8 czerwca 2015 roku (k. 17).

Ponadto, należy zauważyć, że powód wezwał pozwanego do wykupienia weksla i zapłaty kwoty 110 000 zł pismami z dnia 18 czerwca 2014 roku i z dnia 19 stycznia 2015 roku, na które pozwany nie zareagował, co niewątpliwie nastąpiłoby, gdyby wcześniej zwrócił powodowi pożyczoną kwotę.

Pozwany w swoich zeznaniach stwierdził, że nie dokonał wpłaty zwracanych pieniędzy na konto powoda tylko wręczył mu je osobiście gotówką w dacie sporządzenia oświadczenia, gdyż powód miał wówczas zajęty rachunek bankowy przez Urząd Skarbowy. Należy jednak zauważyć, że z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 21 listopada 2016 roku w sprawie I SA/GI (...) wynika, że zastosowanie środka egzekucyjnego w postaci zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego powoda miało miejsce dopiero w dniu 1 grudnia 2014 roku, natomiast powód o zastosowaniu powyższego środka egzekucyjnego został powiadomiony w dniu 17 grudnia 2014 roku (k. 153).

Powód A. G. twierdził w toku procesu, że chociaż na spornym dokumencie - oświadczeniu znajduje się jego podpis, to faktycznie dokument ten nie zawiera jego oświadczenia wiedzy.

Przed przejściem do oceny twierdzeń powoda w tym zakresie, należy zauważyć, że nawet prawidłowo sporządzone pokwitowanie w rozumieniu art. 462 k.c. nie jest oświadczeniem woli, ale oświadczeniem mającym charakter potwierdzenia faktów, niebędących oświadczeniami woli, bowiem pokwitowanie nie kreuje skutków prawnych w znaczeniu wywierania wpływu na ukształtowanie stosunku zobowiązaniowego, lecz jedynie potwierdza zaistnienie faktu, którym jest spełnienie świadczenia. Pokwitowanie może być zatem zakwestionowane i stan stwierdzony w pokwitowaniu może podlegać ocenie w kategoriach prawdy i fałszu, co nie może odnosić się do oświadczeń woli, które takiej weryfikacji nie podlegają.

Pokwitowanie stwierdza jedynie fakt spełnienia świadczenia, należy więc zakwalifikować je jako oświadczenie wiedzy, a nie oświadczenie woli. Z punktu widzenia prawa procesowego, co do zasady, pokwitowanie jest dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c. i jako taki potwierdza jedynie, że osoba, która je podpisała złożyła tej treści oświadczenie. Nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy, strona może zatem dowodzić i twierdzić, że treść złożonego oświadczenia nie odpowiada prawdzie.

Pokwitowanie nie korzysta bowiem z domniemania prawdziwości danych zawartych w nim oświadczeń, wobec czego osoba mająca w tym interes prawny może twierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu. (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2014 roku, II CSK 460/13, LEX nr 1493916; Zdzisław Gawlik [w:] Komentarzu do art. 462 k.c., LEX 2015).

W toku procesu, na rozprawie w dniu 14 marca 2017 roku, Sąd zobowiązał pozwanego do przedłożenia do akt sprawy oryginału przedmiotowego oświadczenia z dnia 16 lipca 2013 roku (k. 182, 188). Pomimo, że pozwany w swoich zeznaniach podnosił, iż potrzebuje jedynie dwóch, trzech dni na doręczenie oryginału do Sądu, gdyż chce uzyskać jego odpis notarialnie poświadczony, do końca procesu pozwany, ani przez swojego pełnomocnika, ani też wzywany bezpośrednio przez Sąd, nie przedłożył powyższego oświadczenia do akt sprawy.

Niewątpliwie brak oryginału dokumentu zamknął możliwość ewentualnego przeprowadzenia badania tego dokumentu przez specjalistę i określenia np. czy tekst i podpis na wskazanym oświadczeniu zostały nakreślone w tym samym czasie. Przypomnieć należy, że prowadzenie postępowania w trybie nakazowym i z weksla, powodowało przerzucenie ciężaru dowodu na pozwanego w zakresie dotyczącym kwestii związanych ze stosunkiem podstawowym.

Okazany na rozprawie oryginał dokumentu budzi poważne wątpliwości co do zgodności jego treści ze stanem rzeczywistym. Z okazanego oryginału oświadczenia wynika bowiem, że jego tekst został sporządzony długopisem i został on nakreślony przez pozwanego, co jest bezsporne. Natomiast podpis powoda został nakreślony innym długopisem i znajduje się pod sformułowaniem „ z poważaniem”, które nie zostało napisane w oryginale, czyli własnoręcznie na oryginale dokumentu, ale stanowi kserokopię.

W świetle zatem okoliczności sprawy i dostępnych dowodów, w ocenie Sądu, oświadczenie z dnia 16 lipca 2013 roku nie jest wiarygodnym dowodem w zakresie zgodności z prawdą treści zawartego w dokumencie oświadczenia i nie stanowi wystarczającego dowodu spłaty pożyczki przez pozwanego.

Bardziej przekonywujące jest twierdzenie strony powodowej, że pozwany posłużył się czystą kartką, na której znajdował się tylko podpis powoda i sformułowanie „ z poważaniem”. Samą treść dokumentu napisał pozwany, ale nie odzwierciedlała ona rzeczywistego stanu rzeczy, tj. zwrotu pożyczonej kwoty powodowi.

Na marginesie należy wskazać, że użycie przez pożyczkodawcę kwitującego odbiór pożyczki sformułowania „ z poważaniem” na oświadczeniu pożyczkobiorcy o zwrocie pieniędzy, można byłoby ocenić jako zupełnie nieadekwatne do treści oświadczenia zawartego w takim dokumencie stanowiącym pokwitowanie odbioru sumy pieniężnej.

Powód A. G. wykazał, że istniały okoliczności, które mogły wywoływać obiektywną potrzebę pozostawiania czystych kartek papieru z podpisem powoda u pozwanego. Okolicznością bezsporną jest, że pozwany pomagał powodowi w sporządzaniu pism do różnego rodzaju organów i instytucji, np. do sądu, prokuratury, urzędu skarbowego.

Należy podkreślić, że powód A. G. w toku procesu wskazywał okoliczność pozostawiania pozwanemu czystych kartek in blanco tylko z podpisem powoda, jeszcze zanim pozwany powołał się w trakcie postępowania na oświadczenie z dnia 16 lipca 2013 roku (k. 144, 182). Powód podnosił te okoliczności również składając zeznania w charakterze strony. Pozwany A. S. przyznał natomiast w swoich zeznaniach, że kilka razy sporządzał pisma dla powoda.

Powód w toku procesu przedstawił ponadto przykładowe tego rodzaju wnioski o zbliżonej do oświadczenia szacie graficznej sporządzone pismem pozwanego lub na komputerze, a zakończone sformułowaniem „ z poważaniem” i podpisem powoda (k. 130, 166, 192, 193)

Zeznania świadka A. J. niewiele wniosły do sprawy, gdyż jak świadek twierdził, nie posiadał żadnych szczegółowych informacji na temat pożyczki udzielonej przez powoda pozwanemu. Ponadto, świadek nie był w stanie odpowiedzieć jednoznacznie na żadne pytanie, nie podał żadnych konkretnych informacji. Z zeznań świadka wynika jednak, co koreluje z zeznaniami powoda, że pozwany twierdził wobec świadka, iż nie oddał powodowi pożyczki, przy czym świadek nie był w stanie dokładnie umiejscowić tej rozmowy w czasie (nagranie, k. 184).

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 496 k.p.c. Sąd utrzymał w całości w mocy nakaz zapłaty z dnia 27 kwietnia 2015 roku w sprawie I Nc(...).

Zasądzona kwota 110 000 zł stanowi sumę wekslową i jednocześnie odpowiada wysokości sumie należności głównej stanowiącej pożyczkę (100 000 zł) oraz odsetek umownych kapitałowych w wysokości 10% za rok czasu, tj. 10 000 zł.

Odsetki umowne nie przekraczały wysokości odsetek maksymalnych za tamten okres czasu, tj. czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Nie przekraczały też wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, które wynosiły wówczas 13% w stosunku rocznym.

Ustawowe odsetki za opóźnienie zostały orzeczone od dnia następnego po upływie terminu płatności weksla, tj. od dnia 5 kwietnia 2014 roku.

Wobec zmiany wysokości odsetek za opóźnienie po wydaniu nakazu zapłaty, tj. od dnia 1 stycznia 2016 roku, Sąd określił w wyroku wysokość zmienionych odsetek.

O kosztach postępowania orzeczono w nakazie zapłaty na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Koszty zasądzone nakazem zapłaty na rzecz powoda A. G. obejmują: opłatę od pozwu w kwocie 1 375 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3 600 zł i opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Razem – 4 992 zł.

O kosztach zastępstwa procesowego i kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu orzeczono na podstawie art. §2 ust. 1 i 3, §6 pkt 6, § 13 ust. 2 pkt 2, §19, §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2002 roku, nr 163, poz. 1348 ze zm.; tekst jedn. Dz.U. z 2013 roku, poz. 461 ze zm.).

Stosownie do §19 powołanego rozporządzenia, koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują:

1) opłatę w wysokości nie wyższej niż 150% stawek minimalnych, o których mowa w rozdziałach 3-5 oraz

2) niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata.

W myśl §2 ust. 3 w/w rozporządzenia, sąd podwyższa zasądzaną opłatę o podatek od towarów i usług.

Z powyższych względów, Sąd zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Częstochowie na rzecz pełnomocnika pozwanego ustanowionego z urzędu kwotę 9 013 zł 80 gr tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, które obejmują:

-: opłatę wraz z podatkiem od towarów i usług w wysokości 4 428 zł (3 600 zł + 828 zł VAT);
-: opłatę (za postępowanie zażaleniowe) wraz z podatkiem od towarów i usług w wysokości 2 214 zł (1 800 zł + 414 zł VAT);
-: opłatę (za drugie postępowanie zażaleniowe) wraz z podatkiem od towarów i usług w wysokości 2 214 zł (1 800 zł + 414 zł VAT);
-: wydatki pełnomocnika w kwocie 157 zł 80 gr (k. 291).

Razem 9 013 zł 80 gr.

Stosownie do §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800), które weszło w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku, do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

Także zgodnie z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1801) do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE