Sygn. akt I 1 C 1922/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZAOCZNY

Dnia 19 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: SSR Anna Stolarska

Protokolant: sekr. sąd. Tomasz Łukowicz

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2018 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko D. R.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II obciąża powoda kosztami postępowania uznając je za uiszczone.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować i zakreślić w rep. C

2.  odpis doręczyć pełnom. powoda

oraz pozwanemu z pouczeniem o sprzeciwie

3.  przedłożyć z wpływem lub za 30 dni

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank SA z siedzibą w W. wniósł w dniu 28 marca 2018 r. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko D. R. o zapłatę kwoty 1 680,85 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, wskazując, że w dniu 22 kwietnia 2013 r. pozwany zawarł z powodem umowę pożyczki numer (...) oraz nienależycie wykonywał zobowiązanie, w tym nie regulował terminowo wpłat, wskutek czego powód wezwał pozwanego do zapłaty całego wymagalnego zadłużenia pismem z dnia 6 grudnia 2017 r. Powód wskazał, że na żądaną kwotę składają się następujące należności: kwota 998,97 zł z tytułu niespłaconego kapitału, kwota 42,85 zł z tytułu odsetek umownych, kwota 523,73 zł z tytułu odsetek umownych za opóźnienie i kwota 115,30 zł z tytułu opłat umownych.

(pozew – k. 3-4v)

Postanowieniem z dnia 17 maja 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy o sygn. akt VI Nc-e 553026/18 do Sądu Rejonowego w Gdyni.

(postanowienie z dnia 17.05.2018 r. – k. 5)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 kwietnia 2013 r. D. R. (pożyczkobiorca) zawarł z (...) Bank SA z siedzibą w W. umowę pożyczki pieniężnej nr (...), na podstawie której powód udzielił pożyczkobiorcy pożyczkę w kwocie 969,00 zł, a pożyczkobiorca zobowiązał się do zwrotu kwoty 998,97 zł w 12 miesięcznych ratach.

(niesporne, nadto umowa - k. 41v)

W związku z nienależytym wykonywaniem umowy i brakiem spłaty zaciągniętego zobowiązania, w dniu 14 października 2013 r. zobowiązanie stało się w całości wymagalne.

(niesporne)

W dniu 6 grudnia 2017 r. powód wezwał pozwanego do spłaty całego wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy pożyczki z dnia 22 kwietnia 2013 r., na które składały się następujące należności: kwota kapitału w wysokości 998,97 zł, kwota odsetek umownych w wysokości 42,85 zł, kwota odsetek umownych za opóźnienie w wysokości 523,73 zł oraz opłaty umowne w wysokości 115,30 zł.

(niesporne, nadto wezwanie do zapłaty z dn. 6.12.2017 r.– k. 31)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w toku postępowania, których prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnoszą do sprawy żadnych nowych istotnych okoliczności.

Wobec faktu, iż pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, nie złożył odpowiedzi na pozew, ani w inny sposób nie zajął stanowiska w sprawie, zaszły warunki do wydania wyroku zaocznego – zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. Według treści § 2 wskazanego przepisu sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości. W niniejszej sprawie nie budziły one wątpliwości Sądu.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 1 680,85 zł z odsetkami i kosztami procesu, powołując się na umowę pożyczki zawartą w dniu 22 kwietnia 2013 r. między pozwanym a (...) Bank SA z siedzibą w W.. Podstawę prawną roszczenia powoda stanowią więc przepisy art. 720 k.c.

W ocenie Sądu powyższe żądanie powoda uległo przedawnieniu.

Zgodnie z art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, natomiast w myśl § 2 1 tego przepisu po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. To ostatnie unormowanie zostało wprowadzone do Kodeksu cywilnego ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz.1104) z dniem 9 lipca 2018 r. i stosuje się je do roszczeń, co do których nie podniesiono zarzutu przedawnienia przed tą datą (art. 5 ust. 4 ustawy nowelizującej), a tym samym na jego podstawie przedawnienie jest uwzględniane przez Sąd z urzędu.

Zgodnie z dyspozycją art. 118 k.c. (w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie w/w ustawy nowelizującej – zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 tej ustawy) jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Wobec powyższego Sąd uznał, że do roszczenia powoda z tytułu umowy pożyczki, jako do roszczenia związanego z prowadzaniem przez powoda działalności gospodarczej, ma zastosowanie trzyletni termin przedawnienia, o którym mowa w art. 118 k.c.

Wskazać następnie należy, że zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. N. wynikające z umowy pożyczki stanowiącej podstawę żądania pozwu stały się w całości wymagalne w dniu 14 października 2013 r. Taka data wskazana została bowiem przez powoda w pozwie. Zgodnie zaś z art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Pozwany nie wskazał innej daty wymagalności, ani nie zaprzeczył twierdzeniom powoda. Uznać więc należało, że w dniu 14 października 2013 r. cała należność przysługująca wobec pozwanego była już wymagalna. Przedawnienie roszczenia wynikającego z ww. umowy pożyczki nastąpiło więc z upływem trzech lat, tj. w dniu 14 października 2016 r. Jak wynika natomiast z akt sprawy powód wytoczył powództwo w dniu 28 marca 2018 r. - po upływie biegu trzyletniego okresu przedawnienia.

W tym stanie rzeczy uznać należało, że roszczenie powoda zarówno co do należności głównej wynikającej z umowy pożyczki nr (...) z dnia 22 kwietnia 2013 r., jak i co do odsetek, uległo przedawnieniu. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, jak i poglądami doktryny, roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego (m.in. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r. w sprawie III CZP 42/04, opubl. Lex nr 141130).

Podsumowując powyższe Sąd w pkt. I wyroku, na podstawie art. 117 § 1 i 2 1 k.c. oraz art. 118 k.c., oddalił powództwo.

O kosztach procesu w pkt. II wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108. k.p.c. obciążył tymi kosztami powoda jako stronę przegrywającą postępowanie, uznając je za uiszczone w całości.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce „uzas”,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnom. powoda,

3.  akta z wpływem lub za 30 dni.