UZASADNIENIE

M. L., M. T., A. T. domagali się od pozwanej (...) sp. z o.o. w G. kwot po 11.000 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia oraz sprostowania świadectwa pracy przez zmianę podstawy rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron lub za okresem wypowiedzenia, natomiast D. R. dochodził kwoty 8334 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia oraz sprostowania świadectwa pracy przez zmianę podstawy rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron lub za okresem wypowiedzenia, a P. J. kwoty 14517,98 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, sprostowania świadectwa pracy przez zmianę podstawy rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron lub za okresem wypowiedzenia i kosztów zastępstwa procesowego. Powodowie wskazali, iż podana przez pracodawcę przyczyna rozwiązania stosunku pracy nie uzasadnia rozwiązania z nimi umów o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Pozwana wniosła o oddalenie powództw w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego podnosząc, że podstawą rozwiązania umów o pracę było negowanie od dnia 10 stycznia 2012r.i w dniach następnych – w sposób powodujący zakłócenie porządku i spokoju w miejscu pracy – zasadności nowych norm akordowych (możliwych do wykonania) ustalonych przez pracodawcę, a tym samym narażenie pracodawcy na straty finansowe i potencjalną możliwość zerwania umowy kontraktowej przez kontrahenta.

Wyrokiem z 21 maja 2013r. Sąd Rejonowy w Gliwicach uwzględnił częściowo żądania powodów i zasądził na rzecz powoda M. L. kwotę 2840,46 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, na rzecz powoda M. T. kwotę 8024,20 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, na rzecz powoda D. R. kwotę 9190,80 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, na rzecz powoda A. T. kwotę 8635,29 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę oraz na rzecz powoda P. J. kwotę 5934,60 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę oraz 578,15 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, a w pozostałym zakresie powództwa oddalił.

Sąd ten ustalił, że powód M. L. był pracownikiem pozwanej od 2 sierpnia 2010 r. , przy czym od 1 stycznia 2012 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. M. T. został zatrudniony od 21 lutego 2011 r., a od 1 stycznia 2012 r. na podstawie umowy na czas określony. D. R. był pracownikiem pozwanej od 21 marca 2011 r. , a od 1 stycznia 2012 r. na podstawie umowy o pracę na czas określony. A. T. był pracownikiem pozwanej od 11 kwietnia.2011 r. Natomiast od 1 stycznia 2012 r. strony łączyła umowa o pracę na czas określony. P. J. podjął pracę u pozwanej od 04 marca 2011 r., a od 1 stycznia 2012 r. na podstawie umowy o pracę na czas określony. Poza umowami o pracę obowiązującymi w Polsce strony zawarły także umowy o pracę za granicą na okres od 1 stycznia 2012 r. do 31 marca 2012 r.

Powodowie świadczyli pracę w Niemczech obrabiając kształtki (...) z wynagrodzeniem 3,60 euro za 1 sztukę, przy czym jesienią 2011 r. zostali powiadomieni, że w przyszłości nastąpi zmiana obrabianego elementu na (...) L. oraz zmiana wynagrodzenia za obrabianą sztukę. Nie podano jednak szczegółów odnośnie wynagrodzenia za nowy element. W styczniu 2012r. powodowie stawili się do pracy w Niemczech, która to faktycznie polegała na obrabianiu kształtek (...) a także (...) L..

Sąd zauważył, że w chwili rozpoczęcia pracy powodowie nie znali warunków świadczenia pracy, w tym wynagrodzenia za nowo wprowadzoną do obróbki kształtkę (...) L.. Dopiero po kilku dniach pracy w Niemczech pozwana przedstawiła im do podpisania umowy o pracę za granicą na czas realizacji kontraktu w okresie od 1 stycznia 2012r. do 31 marca 2012r. Natomiast kilka dni po podpisaniu umów M. K. poinformował wszystkich pracowników, że wynagrodzenie za obróbkę jednej (...) L. będzie wynosić 2,15 euro oraz że powinni obrabiać około 3 - 4 sztuk na godzinę. Wszyscy pracownicy z obu zmian (16 osób) byli zaskoczeni tak niskim wynagrodzeniem i chcieli negocjować je z pracodawcą, ale nie udało nawiązać się z nim kontaktu. Aby zwrócić na siebie uwagę pracodawcy począwszy od 10 stycznia 2012r. wszyscy wykonywali 1 (...) L. na godzinę, co trwało do 13 stycznia 2012r. Praca odbywała się spokojnie i nikt nie zakłócał porządku pracy. W dniu 11 stycznia 2012r. wszyscy pracownicy, w tym powodowie zostali ukarani karą nagany.

Powodowie A. T., M. T. i M. L. w piątek po pracy wrócili do kraju i od 16 stycznia 2012 r. przebywali na zwolnieniu lekarskim. W dniu 17 stycznia 2012r. otrzymali pocztą oświadczenia pracodawcy datowane na piątek 13 stycznia 2012 r. o rozwiązaniu z nimi umowy o pracę bez wypowiedzenia. Natomiast powodowie D. R. i P. J. świadczyli pracę do 12 stycznia 2012r., kiedy to zostali wezwani na rozmową wyjaśniającą do siedziby pozwanej w G.. Powodowie nie stawili się o wyznaczonej godzinie w siedzibie spółki w G. i od tego dnia przebywali na zwolnieniu lekarskim. Tak jak pozostali powodowie otrzymali pocztą oświadczenia pracodawcy datowane na piątek 13 stycznia 2012 r. o rozwiązaniu z nimi umowy o pracę bez wypowiedzenia. Oświadczenia pozwanej o rozwiązaniu z powodami umów o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 k.p. zawierały identyczną treść wskazując na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na negowaniu od 10 stycznia 2012r. w sposób powodujący zakłócenie porządku i spokoju w miejscu pracy – zasadności nowych norm akordowych (możliwych do wykonania) ustalonych przez pracodawcę, a tym samym narażeniu pracodawcy na straty finansowe i potencjalną możliwość zerwania umowy kontraktowej przez kontrahenta.

Pracownicy uczestniczący w „strajku włoskim” którzy po 13 stycznia 2012r. zaprzestali wykonywania tylko 1 sztuki (...) L. na godzinę, a także nie wrócili do kraju i nie udali się na zwolnienia lekarskie, nie zostali zwolnieni.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał, że roszczenia powodów w zakresie dochodzonego odszkodowania co do zasady zasługują na uwzględnienie. Wskazał, że zgodnie z treścią art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Jednocześnie w myśl art. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca to rozwiązanie. Przyczyna rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika musi mieścić się w katalogu wymienionym w art. 52 § 1 k.p., a nadto być prawdziwa i konkretna. W sytuacji, gdy rozwiązanie umowy o pracę dokonane zostało z naruszeniem przepisów o ich rozwiązywaniu pracownikowi przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie zgodnie z art. 56 k.p. Tylko ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych uzasadnia rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p tzn., gdy pracownikowi można przypisać znaczny stopień winy w niedopełnieniu swoich obowiązków, jego działanie cechuje wina umyślna lub rażące niedbalstwo.

Sąd podkreślił, że postępowanie dowodowe nie wykazało, aby od 10 stycznia 2012 r. powodowie zakłócali porządek i spokój w miejscu pracy. Wskazała, że wszyscy pracownicy obu zmian, a nie tylko powodowie podjęli decyzję o wykonywaniu 1 (...) L. na godzinę i żaden z powodów nie wyróżniał się w „strajku”, a w zakładzie pracy nie było żadnych zakłóceń porządku czy awantur. Jednocześnie zauważył, że powodowie faktycznie byli wynagradzani od ilości wykonanych sztuk, a ani umowy o pracę powodów, ani umowy „na czas kontraktu” w Niemczech w istocie nie precyzowały wynagrodzenia powodów w sposób wyczerpujący i pozwalający na zorientowanie się pracownikom co do jego wysokości. Nadto nie zasługiwała na aprobatę postawa pracodawcy, który dopiero po upływie kilku dni od „ściągnięcia” pracowników do Niemiec wręczył im nowe umowy, a jeszcze później, ustnie poinformował ich o stawce za nowy element, znacznie niższej niż dotychczasowa i o oczekiwaniach co do wydajności. W tej sytuacji, co potwierdzili powodowie i świadkowie, pracowników zbulwersowała przede wszystkim nie nowa „norma”, zupełnie nieoficjalna i nietestowana na wszystkich pracownikach, ale wysokość wynagrodzenia za sztukę rażąco odmienna od ich dotychczasowych oczekiwań, o której nie zostali uprzedzeni.

Zdaniem Sądu Rejonowego pozwana bezzasadnie zarzuciła powodom, że ich sposób pracy od 10 stycznia 2012 r. mógł ją narazić na straty finansowe i potencjalną możliwość zerwania kontraktu, którego treść, jak i normy wydajności w momencie podpisywania umów o pracę nie były powodom znane. Nadto podane w treści oświadczeń pracodawcy przyczyny rozwiązania z powodami umów o pracę nie jawią się jako prawdziwe, skoro pracownicy, którzy zaprzestali „strajku włoskiego” po 13 stycznia 2012 r. nie zostali zwolnieni, a zwolniono natomiast powodów, którzy wrócili do kraju i udali się na zwolnienia lekarskie.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że podane przez pozwaną przyczyny zwolnienia powodów z pracy nie są prawdziwe, a pozwana naruszyła przepisy kodeksu pracy o rozwiązywaniu umów na podstawie art. 52 k.p. Zgodnie z art. 56 § 1 k.p., pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Stosownie do art. 58 k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 k.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Natomiast jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Sąd oddalił natomiast roszczenia powodów w przedmiocie sprostowania świadectwa pracy przez zmianę podstawy rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron lub za okresem wypowiedzenia, jako przedwczesne, gdyż zgodnie z art. 97 § 3 k.p. , jeżeli z orzeczenia sądu pracy wynika, że rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany zamieścić w świadectwie pracy informację, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Jednocześnie Sąd odstąpił od stosunkowego obciążania powodów kosztami zastępstwa procesowego pozwanej, z uwagi na charakter sprawy, gdyż ich roszczenia w przeważającej mierze zasługiwały na uwzględnienie co do zasady. Natomiast kosztami sądowymi obciążono pozwanego pracodawcę na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.).

Apelację od wyroku w punkcie 1,3,4,5,7,8,9,11,12,13,15,16,17,19 i 20 wniosła strona pozwana zarzucając mu :

- naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art.233§1 kpc przez dokonanie oceny dowodów z pominięciem wszechstronnego rozważenia zebranego materiału;

- nierozpoznanie i niewyjaśnienie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych mających wpływ na jej wynik;

- naruszenie art.52 i 100 kp poprzez dokonanie ich niewłaściwej wykładni, co w konsekwencji spowodowało wadliwe przyjęcie, że powodowie nie dopuścili się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych;

- naruszenie art.321 kpc poprzez zasądzenie na rzecz D. R. kwoty przewyższającej jego żądanie;

- naruszenie art.98 i 100 kpc poprzez bezzasadne przyjęcie, że P. J. jest stroną wygrywającą sprawę.

W oparciu o te zarzuty wniesiono o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództw w całości i zasądzenie od powodów kosztów procesu.

W uzasadnieniu podkreślono, że umowy o pracę zostały rozwiązane z powodami zgodnie z obowiązującym prawem, a oświadczenia pozwanej w tym zakresie były uzasadnione, zaś podane przyczyny konkretne i prawdziwe. Pozwana zauważyła, że zadania jej pracowników na kontrakcie ulegały zmianom w zależności od potrzeb kontrahenta niemieckiego, a wynagrodzenie było zmienne, zależne od wykonywanego przez pracowników elementu. Nadto nierzetelnie został rozważony przez Sąd I instancji fakt, że powodowie od dnia 10 stycznia 2012r. podjęli akcję strajkową celem wymuszenia na pozwanej, aby wypłacała im za kształtkę lżejszą i łatwiejszą do obrobienia wynagrodzenie tożsame z tym, jakie otrzymywali za kształtkę trudniejszą i cięższą. Podała, że każdemu z pracowników zależało na wykonaniu jak największej ilości sztuk danej kształtki, gdyż ta ilość wpływała na wysokość otrzymanego wynagrodzenia. Z uwagi na treść zawartych umów i charakter świadczonej przez powodów pracy, a dotychczasowe doświadczenie zarówno pracowników, jak i pozwanej , a dotyczące możliwości obróbczych, jednoznacznie należało stwierdzić, że wykonanie przez pracowników w czasie akcji strajkowej jednej kształtki na godzinę stanowiło ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych i narażało pozwaną spółkę na utratę kontraktu, straty finansowe, a także na potencjalną konieczność rozwiązania umów z wszystkimi zatrudnionymi pracownikami. Wskazała, że wcześniej nie było przypadku, aby pracownik wykonywał jedną kształtkę na godzinę. Tym samym postępowanie powodów od dnia 10 stycznia 2012r. należało uznać za zakłócające porządek i dyscyplinę pracy.

Reasumując pozwana stwierdziła, że Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę całokształtu okoliczności faktycznych sprawy, w tym specyfiki pracy na kontrakcie zagranicznym, treści zawartych umów ramowych, które muszą łączyć tę specyfikę z interesami pracowników i interesami pracodawcy, tak aby możliwe było wykonywanie nowych elementów w zależności od potrzeb partnera niemieckiego.

W odpowiedzi na apelację powód P. J. wniósł o :

- oddalenie apelacji;

- zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów apelacji, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej co do zasady nie zasługuje na uwzględnienie poza zarzutem naruszenia art.321§1 kpc wobec powoda D. R..

Odnosząc się do zarzutów apelacji wskazać należy, że nie jest zasadny zarzut naruszenia prawa procesowego, a w szczególności art.233 kpc przez przekroczenie zasady swobody oceny dowodów. Zauważyć należy, że ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenia faktów. Obejmuje ona rozstrzygnięcie o przeciwstawnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się ze świadkami, dokumentami, czy innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego. W ocenie Sądu Okręgowego nie doszło do naruszenia tych norm i zasad. Sąd Rejonowy wyciągnął prawidłowe wnioski, zastosował też właściwe normy prawa materialnego. Z tego względu Sąd Okręgowy przyjął ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy za własne.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że rozwiązanie umowy o pracę w trybie art.52§1 pkt.1 kp jako nadzwyczajny tryb „ odstąpienia” od umowy o pracę winien być stosowany wyjątkowo i nie może być interpretowany rozszerzająco. Nadto przepis ten wymaga, aby doszło nie tylko do naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków, ale by naruszenie to miało charakter ciężki. Prawidłowo Sąd I instancji uznał, że o ciężkim naruszeniu podstawowych obowiązków pracowniczych można mówić, gdy pracownikowi da się przypisać znaczny stopień winy w niedopełnieniu obowiązków, a jego działanie cechuje wina umyślna lub rażące niedbalstwo. (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1999 r., I PKN 169/99, OSNP 2000 nr 20, poz. 746, czy też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2005 r., II PK 305/04, Monitor Prawa Pracy 2005 nr 12). O istnieniu tej winy wnioskuje się przy tym na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika. W doktrynie przyjmuje się, że jeżeli sprawca przewiduje wystąpienie szkodliwego skutku i celowo do niego zmierza lub co najmniej się nań godzi, można mu przypisać winę umyślną. Jeżeli natomiast przewiduje możliwość nastąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć, lub też, gdy nie przewiduje możliwości jego wystąpienia, choć może i powinien go przewidzieć, jego postępowaniu można przypisać winę nieumyślną w postaci lekkomyślności - w pierwszej sytuacji i niedbalstwa - w drugim wypadku. Rażące niedbalstwo mieszczące się - obok winy umyślnej - w pojęciu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych jest wyższym od niedbalstwa stopniem winy nieumyślnej. Niedbalstwo określa się jako niedołożenie należytej staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (art. 355 § 1 k.c.). Przez rażące niedbalstwo rozumie się natomiast niezachowanie minimalnych (elementarnych) zasad prawidłowego zachowania się w danej sytuacji. O przypisaniu pewnej osobie winy w tej postaci decyduje zatem zachowanie się przez nią w określonej sytuacji w sposób odbiegający od miernika staranności minimalnej.

W niniejszej sprawie okoliczności takie nie miały miejsca. Powodowie, tak jak pozostali pracownicy w dniu 10 stycznia 2012r. wykonywali powierzone im obowiązki tj. kształtki (...) L.. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym z zeznań przełożonego powodów M. K. potwierdzonych przez świadka A. Z. wynika, że w spornym okresie nie było jakichkolwiek zakłóceń porządku, a żaden z powodów nie wyróżniał się w strajku. Jednocześnie zauważyć należy, że pozwana nigdy oficjalnie, na piśmie nie wyznaczyła minimalnej ilości sztuk kształtki (...) L. do wykonania w trakcie godziny, a jak sama wskazała to pracownicy byli zainteresowani wykonaniem jak największej ilości elementów, gdyż wpływało to na wysokość ich wynagrodzenia. Z zeznań świadka M. K. wynika też, że w 2011 roku testowo obrabiano już kształtki (...) L., ale wtedy nie było jeszcze żadnych norm co do wydajności i robili je nie wszyscy pracownicy. Nadto ilość wykonanych sztuk uzależniona była od zużycia formy. Zauważyć także należy, że nikt nie ustalał z powodami tych norm przed podpisaniem umów o pracę na kontrakcie, a pracownicy ogólnie wiedzieli tylko, że za nową kształtkę otrzymają mniej niż za zwykłą (...). Z zebranego materiału dowodowego nie wynika również, aby przed dniem 10 stycznia 2012r. powodom określono minimalna ilość kształtek (...) L. do wykonania w ciągu godziny. Nie zobowiązano też pracowników, aby każdego dnia wypracowali górną granicę ilości kształtek. Z zeznań pracowników wykonujących kształtki (...) L. bezsprzecznie natomiast wynikało, że nie było możliwości wykonania 40 kształtek (...) L. w ciągu 8 godzin, tak aby zarobić tyle co wcześniej. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że to nie powodowie zainicjowali akcję protestacyjną i zalecali innym pracownikom, by wykonywali jedną (...) L. w ciągu godziny. Jak zeznał powód A. T. „ jak przyszliśmy na drugą zmianę to pierwsza zmiana już też tak robiła”. Nie można natomiast uznać, aby sam udział w proteście uzasadniał rozwiązanie z powodami umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art.52 kp. Powodowie zachowali się bowiem tak, jak inni pracownicy, pomimo tego tylko z nimi i jeszcze trzema innymi osobami rozwiązano stosunki pracy. Tymczasem zgodnie z art.18 ^3a §1 kp pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy. Powodom nie można zarzucić także winy umyślnej, czy też rażącego niedbalstwa, bowiem wykonywali oni pracę w taki sposób, jak inni pracownicy, w ilości mieszczącej się w normach. Nie może także umknąć uwadze fakt, że pracodawca winien jasno określić zasady wynagradzania przed rozpoczęciem pracy przez pracowników. Jednostronne modyfikowanie przez pozwaną dotychczas obowiązujących zasad wynagradzania, skutkujące obniżeniem płacy nie uzasadnia przerzucenia odpowiedzialności za sytuację powstała 10 stycznia 2012r. na powodów. Tym samym zarzut postawiony powodom, że zakłócali porządek i spokój w miejscu pracy kwestionując zasadność nowych norm akordowych ustalonych przez pracodawcę, a tym samym narażając pracodawcę na straty finansowe i potencjalną możliwość zerwania umowy kontraktowej nie mógł się ostać. W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy wykazał, że pozwana przeszacowała górną granice dziennej normy ustalając ją na poziomie 40 sztuk i przyjmując, że jest ona do wykonania w ciągu 8 godzin, a jednocześnie zakładając, że pracownicy wykonają 4 kształtki (...) L. w ciągu godziny, co daje 32 sztuki. Pozwana pominęła jednocześnie okoliczność, że do wyliczenia średniej normy zaliczono także kształtki wykonane w soboty w ciągu miesiąca.

Pozwana nie wykazała także, aby powodowie działali na jej szkodę. Pracownicy nie mieli dostępu do umów łączących pozwaną z niemieckim kontrahentem , nie wiedzieli jaką ilość sztuk kształtek należy wykonać, aby pozwana wywiązała się z kontraktu. Tym samym nie można powodom postawić zarzutu, że swoim działaniem mieli zamiar wyrządzić szkodę pracodawcy. Nadto prawidłowa organizacja pracy, transparentność w ustalaniu warunków zatrudnienia obciąża pracodawcę.

Sąd I instancji prawidłowo rozliczył także koszty zastępstwa procesowego, bowiem stroną wygrywającą sprawę była strona powodowa. Bez znaczenia dla zastosowania art.98 kpc natomiast była okoliczność, że na rzecz powoda P. J. zasądzono odszkodowanie w niższej wysokości od dochodzonej.

Sąd zmienił jedynie wyrok odnośnie powoda D. R., bowiem słusznie pozwana podniosła zarzut naruszenia w tym zakresie art.321§1 kpc. D. R. zgodnie z treścią pisma z dnia 02 marca 2012r. wniósł o zasądzenie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę w wysokości 8.334 złotych. W toku procesu nie rozszerzył żądania do kwoty wyliczonej przez pozwaną tj. 9.190,80 złotych. W związku z powyższym błędnie Sąd Rejonowy zasądził na rzecz tego powoda odszkodowanie w kwocie wyliczonej przez pozwaną przekraczając granice roszczenia dochodzonego przez D. R..

W związku z powyższym zmieniono wyrok Sądu Rejonowego w punkcie 9 i 12.

W pozostałym zakresie, mając powyższe na uwadze apelacja została oddalona na podstawie art.385 kpc. O kosztach orzeczono na podstawie art.98 kpc i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. nr 163 poz.1348 z późn. zm.).

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek (-) SSO Teresa Kalinka (-) SSR (del) Agnieszka Kubis

1. odnotować;

2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej.

07 lutego 2014r

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE