UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 21 października 2017 r. (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. postanowił zaliczyć małoletnią A. Z. do osób niepełnosprawnych z powodu schorzeń o symbolu 11-I uznając, że niepełnosprawność małoletniej datuje się od 11 maja 2015 r. W orzeczeniu wydanym na okres do dnia 31 października 2019 r. Zespół wskazał, że istnieje konieczność zaopatrzenia małoletniej w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie według wskazań specjalisty (pkt 5 wskazań). Uznał, że dziecko wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji (pkt 6 wskazań), nadto współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji (pkt 8 wskazań). Zespół uznał, że A. Z. nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (pkt 7 wskazań). Zespół zauważył, że dziecko nie spełnia przesłanek do wydania karty parkingowej.

Na skutek odwołania matki małoletniej M. R. (1) orzeczeniem wydanym w dniu 13 grudnia 2018 r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w S. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Zespół wskazał, że dokonał oceny niepełnosprawności małoletniej na podstawie kryteriów ustawowych. Powołał się na zaświadczenie ostanie zdrowia małoletniej, dokonaną ocenę stanu zdrowia i ocenę stanu zdrowia i ocenę psychologiczną oraz zgromadzoną dokumentację medyczną. Zdaniem organu rentowego A. Z. ma naruszoną sprawność organizmu w następstwie stanów chorobowych określonych symbolem 11-I, których skutki wymagają zapewnienia pomocy opiekunów w sposób przewyższający wsparcie potrzebne dziecku w tym samym wieku, polegającej na konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna w rehabilitacji i edukacji. W ocenie organu dziecko wymaga zwiększonej pomocy opiekuna w funkcjonowaniu oraz leczenia specjalistycznego i rehabilitacji, nie zaś konieczności zapewnienia całkowitej opieki w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w tym wieku, ponieważ komunikuje się z otoczeniem, porusza się samodzielnie i wykonuje codzienne czynności samoobsługowe.

Zespół zauważył, że konieczność zapewnienia całkowitej opieki oznacza całkowitą zależność od otoczenia – konieczność pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia oraz brak możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych lub całkowitą zależność od otoczenia w funkcjonowaniu społecznym.

W odwołaniu od powyższego orzeczenia w imieniu A. Z. będąca jej przedstawicielem ustawowym matka małoletniej M. R. (2) domagała się zmiany punktu 7 wskazań zawartych w orzeczeniu organu rentowego poprzez uznanie, że A. Z. wymaga stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W uzasadnieniu odwołania wskazała, iż pomimo że stan zdrowia jej córki się polepsza to występują dni, kiedy dziecko płacze z powodu bólów stawów, zaparć i bólów w klatce piersiowej. Podniosła, że dziecko przy nawrocie choroby ma problemy z poruszaniem się i nie ma wyrobionego obowiązku samodzielnej rehabilitacji, stąd potrzebuje pomocy matki. Wskazała, że córka nie poda sobie sama leków i przez chorobę (...) ma obniżoną odporność skutkującą infekcjami. Ma podejrzenie boreliozy. Ostatnio nastąpiło pogorszenie wzroku. Pozostaje pod opieką poradni kardiologicznej z powodu przyspieszonego pulsu oraz pod opieką poradni chorób zakaźnych, okulistycznej i gastrologicznej. W styczniu 2018 r. A. Z. zakończyła terapię biologiczną.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w S. wniósł o jego oddalenie, nie znajdując podstaw do zmiany decyzji. Po ponownej analizie dokumentacji dotyczącej małoletniej A. Z. organ rentowy stwierdził, że występujące u niej ograniczenia nie powodują konieczności zapewnienia całkowitej opieki w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się samoobsługę, samodzielne poruszanie się i komunikowanie z otoczeniem w sposób przewyższający wsparcie potrzebne każdemu dziecku w tym samym wieku. Uznał, że małoletnia nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. Z. ma 5 lat. Mieszka z rodzicami. W czerwcu 2015 r. zdiagnozowano u niej młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów pod postacią wielostawową. Zmiany zapalne dotyczyły głównie stawów kolanowych, skokowych oraz obu rąk. Po leczeniu farmakologicznym uzyskano poprawę stanu zdrowia, który ponownie pogorszył się w listopadzie 2015 r. Z tego powodu rozpoczęto leczenie biologiczne, które przyniosło stopniowa poprawę. Ostatnią dawkę leku T. podano w styczniu 2018 r.

Od czerwca 2017 r. podejrzewa się występowanie u A. Z. boreliozy. Ponadto stwierdza się przyspieszony puls i niemiarowość oddechową. Była zapisana do przedszkola, w którym spędziła jedynie 2 dni z uwagi na liczne infekcje górnych dróg oddechowych. Pozostaje pod opieką matki. Dziecko nosi okulary. Zgłasza się do poradni chorób zakaźnych, okulistycznej i kardiologicznej.

Od czerwca 2018 r. nastąpił nawrót stanu zapalnego stawów kolanowych i prawego stawu skokowego.

Dowód: dokumentacja medyczna k. 18, 37 oraz k . 1 i 12 akt organu, zaświadczenie lekarskie k. 14 akt organu, ocena pedagogiczna k. 18 akt organu, ocena stanu zdrowia dziecka k. 19 i 29akt organu, ocena psychologiczna k. 28 akt organu.

Stan kardiologiczny A. Z. nie powoduje jej niepełnosprawności. U dziecka nie stwierdzono wady serca.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu kardiologii G. K. k. 19.

Po początkowej remisji choroby (...) w okresie od stycznia do czerwca 2018 r. aktualnie u A. Z. stwierdza się zaostrzenie młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów pod postacią wielostawową. Choroba obejmuje 13 stawów, sztywność poranna trwa do 3 godzin. (...) sa wysokie wskaźniki zapalne. Potwierdzono zmiany zapalne stawów. Zaostrzenie choroby nastąpiło po okresie 6 miesięcy od zawieszenia terapii biologicznej w styczniu 2018 roku. Konieczne było wznowienie terapii biologicznej. Ponowne zaostrzenie stanu zapalnego wystąpiło w sierpniu 2018 r. Dziecko wymaga stałego leczenia i kontroli specjalistycznej. Ponowne wdrożenie terapii biologicznej będzie związane z comiesięcznymi hospitalizacjami w celu dożylnego podania leku. Może wówczas dojść do remisji choroby, choć rokowanie jest nieprzewidywalne, raczej niekorzystne.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu reumatologii P. D. k. 39-40.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie zaistniały przesłanki do uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu, a w konsekwencji umorzenia postępowania.

Zgodnie z art. 477 14 § 6 k.p.c. w sprawie, w której wniesiono odwołanie od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących niepełnosprawności, które powstały po dniu wniesienia odwołania od tego orzeczenia. W tym przypadku sąd uchyla orzeczenie, przekazuje sprawę do rozpoznania wojewódzkiemu zespołowi do spraw orzekania o niepełnosprawności i umarza postępowanie.

Przez nowe okoliczności, o jakich mowa w art. 477 14 § 6 k.p.c., należy rozumieć zarówno zmiany w stanie zdrowia wnioskodawcy powstałe po wniesieniu odwołania jaki i istniejące w dacie wydania orzeczenia – nierozpoznane lub niepotwierdzone dokumentacją, a w konsekwencji nie objęte oceną orzeczników organu schorzenia, które ujawniły się na etapie postępowania przed sądem pierwszej instancji lub których istnienie i nasilenie dopiero przed sądem odwołujący się udokumentował z uwagi na fakt, że orzeczenie o niepełnosprawności ma dotyczyć nie jednostkowej oceny sytuacji, ale pewnego okresu. Orzeczenie obejmuje zatem rokowanie co do stanu sprawności wnioskodawcy na przyszłość i powinno być aktualne i adekwatne dla tego stanu. Przepis art. 477 14 § 4 k.p.c. pozwala wojewódzkiemu zespołowi do spraw orzekania o niepełnosprawności na uaktualnienie swojego stanowiska orzeczniczego niejako w trakcie procesu sądowego wskutek zgromadzonych w tym postępowaniu dowodów. Bieżąca prawidłowa ocena takich nowych okoliczności przez zespół może doprowadzić do zmiany pierwotnego stanowiska zespołu i zakończenia sporu - bez potrzeby jego rozstrzygania przed sądem.

Tak rozumiane nowe okoliczności wystąpiły w niniejszej sprawie.

Z przedłożonej przez matkę odwołującej się dokumentacji medycznej oraz opinii biegłego z zakresu reumatologii dziecięcej P. D. jednoznacznie wynika, że w czerwcu 2018 r. doszło o A. Z. do ponownego zaostrzenia choroby (...) mogące skutkować orzeczeniem konieczności stałej lub długotrwałej opieki w związku z niezdolnością dziecka do samodzielnej egzystencji. Te okoliczności dostrzegł również organ rentowy, który pismem z dnia 20 grudnia 2018 r. zwrócił uwagę na zaistnienie sytuacji przewidzianej normą art. 477 14 § 6 k.p.c. wskazując, że biegły jednoznacznie stwierdził, że małoletnia A. Z. jest osobą niepełnosprawną wymagającą zapewnienia całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne w danym wieku. Podkreślił, ze biegły oparł swoją opinię na faktach nieznanych składowi orzekającemu zarówno w pierwszej jak i w drugiej instancji, które oceniały stan zdrowia i funkcjonowania dziecka w okresie remisji choroby.

Sąd zauważył, że zaskarżone orzeczenie wydano na okres do dnia 31 października 2019 r. Tymczasem okoliczności sprawy wskazują na jego nieaktualność począwszy od czerwca 2018 r. To oznacza potrzebę jego weryfikacji i uaktualnienia poprzez ponowne wydanie orzeczenia. Orzekanie w sprawie przez sąd w istocie oznaczałoby ocenę wyłącznie takich okoliczności związanych ze stanem zdrowia odwołującej się, o których organ nie wiedział, a w konsekwencji których nie rozważał, pomimo objęcia zaskarżonym orzeczeniem okresu, w którym okoliczności te wystąpiły.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 477 14 § 6 k.p.c. sąd orzekł jak w punktach od I. do III. wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)