Sygnatura akt XII C 2028/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 27 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Anna Łosik

Protokolant:p.o. stażysty Aleksandra Strzałkowska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2019 r. w Poznaniu

na rozprawie sprawy z powództwa Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko E. M. (1), L. M. (1)

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 338.588,15zł (trzysta trzydzieści osiem tysięcy pięćset osiemdziesiąt osiem złotych piętnaście groszy) z ograniczeniem ich odpowiedzialności do nieruchomości położonej w O., dla której Sąd RejonowyP. M. w P. prowadzi księgę wieczystą nr (...).

2.  Oddala powództwo w zakresie żądania zasądzenia kwoty 336.411,85zł.

3.  W pozostałym zakresie postępowanie umarza.

4.  Koszty postępowania rozdziela stosunkowo obciążając nimi powoda w 56%, a pozwanych w 44% i z tego tytułu zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 14.992,20zł.

SSO Anna Łosik

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 01 czerwca 2016 roku (k. 4- 111), wniesionym do Sądu Okręgowego weW., Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i orzeczenie, aby E. M. (1) i L. M. (1) zapłacili solidarnie na rzecz powoda kwotę 760.102,63 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty; zasądzenie solidarnie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, opłaty sądowej od pozwu oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W przypadku skierowania sprawy do rozpoznania na rozprawie powód wniósł o wydanie wyroku zasądzającego solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 760.102,63 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty; zasądzenie solidarnie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, opłaty sądowej od pozwu oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 30 sierpnia 2002 roku pozwani zawarli z wierzycielem pierwotnym (...) Bank S.A umowę pożyczki, na mocy której Bank udzielił pożyczki hipotecznej denominowanej w walucie wymienialnej w kwocie 450.000zł. Zabezpieczeniem tej umowy była hipoteka kaucyjna na nieruchomości położonej w miejscowości O., dla której Sad Rejonowy P. (...) w P. prowadzi księgę wieczystą o nr (...). Wobec nieregulowania zobowiązania przez pozwanych wierzyciel pierwotny wypowiedział im umowę. Po upływie okresu wypowiedzenia zobowiązanie stało się w całości wymagalne. Bank wystawił (...) w dniu 06 czerwca 2006 roku. Postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2006 roku nadano klauzulę wykonalności przedmiotowemu tytułowi egzekucyjnemu. Następnie postanowieniem z dnia 27 marca 2013 roku nadano klauzulę na następcę prawnego Bank (...) S.A. Wierzyciel na podstawie w/w tytułu wykonawczego wszczął postępowanie egzekucyjne ((...) , które postanowieniem z dnia 14 maja 2014 roku zostało umorzone. Strona pozwana nie występowała z powództwem o pozbawienie wykonalności w/w tytułu wykonawczego.

W dniu 12 grudnia 2013 roku doszło do zawarcia umowy cesji pomiędzy powodem a Bankiem (...) S.A. Pismem z dnia 24 marca 2016 roku powód wezwał pozwanych do dobrowolnego spełnienia świadczenia. Na dochodzoną niniejszym pozwem kwotę 760.102,63zł składają się: kwota 338.588,15zł tytułem należności głównej; 421.514,48zł tytułem skapitalizowanych odsetek, w tym 338.722,73 zł tytułem odsetek umownych i karnych naliczonych przez wierzyciela pierwotnego zgodnie z wyliczeniem przedstawionym w bankowym tytule egzekucyjnym oraz 82.791,75 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od kwoty należności głównej po dniu zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu.

Nakazem zapłaty z dnia 24 czerwca 2016 roku (k. 113) Sąd Okręgowy we W.nakazał pozwanym E. M. (1) i L. M. (1), aby zapłacili solidarnie stronie powodowej kwotę 760.102,63 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 03 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 20.318 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 10.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia niniejszego nakazu, albo wnieśli w tymże terminie do tutejszego Sadu sprzeciw.

Pismem z dnia 03 października 2016 roku (k. 120- 122) pozwana wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 24 czerwca 2016 roku.

Nadto pismem z dnia 03 października 2016 roku (k. 123- 153) pozwani wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty. W treści pisma wnieśli o oddalenie powództwa w całości; ustanowenie pełnomocnika z urzędu ze względu na ciężką uniemożliwiającą zatrudnienie profesjonalnego pełnomocnika do obrony praw na ciężką sytuację rodzinną, finansową, zdrowotną i życiową , nadto z daleko posuniętej ostrożności procesowej na podstawie art. 102 kpc na wypadek uwzględnienie powództwa o nieobciążanie pozwanych kosztami z uwagi na trudną sytuację. Nadto pozwani podnieśli zarzut braku legitymacji czynnej powoda oraz zarzut przedawnienia roszczenia.

W ocenie pozwanych powód nie wykazał legitymacji procesowej czynnej w niniejszej sprawie. Powyższych okoliczności bowiem nie można wywodzić z załączonej do pozwu umowy przelewu wierzytelności. Nadto wskazano, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu, bowiem umowa przedmiotowej pożyczki hipotecznej zostatała wypowiedziana przez wierzyciela pierwotnego w dniu 10 marca 2006 roku z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia pozwani zostali zobowiązani do zwrotu wykorzystanej pożyczki wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z pożyczki, a zatem roszczenie wynikające z w/w umowy stały się wówczas wymagalne w całości. Nadto w ocenie pozwanych powód nie wykazał dokumentami nie tylko nabycia wierzytelności, której zapłaty dochodzi, ale także jej wysokości. Pozwani podnieśli, że po zawarciu umowy pożyczki dokonywali wpłat, a w czasie rozmów dotyczących jej restrukturyzacji wpłacili jednorazowo kwotę kilkudziesięciu tysięcy złotych. Pozwani zarzucili także, że powód nie wykazał z czego wynika dochodzona przez niego kwota oraz jakie kwoty spłacone zostały przez pozwanych, co czyni roszczenie niewykazanym. Pozwani zakwestionowali zasadność dochodzenia przez powoda odsetek i innych kosztów jako niezasadnych. Nadto pozwani wskazali, że roszczenia przeciwko E. M. (1) są niezasadne z uwagi na to, że 2001 roku pozwani pozostają w ustroju rozdzielności majątkowej.

Postanowieniem z dnia 16 lutego 2017 roku (k. 225) Sąd przywrócił pozwanej E. M. (1) termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym przez Sąd Okręgowy we W. 24 czerwca 2016 roku.

Postanowieniem z dnia 16 marca 2017 roku (k. 228) Sąd Okręgowy we W. stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Poznaniu jako właściwemu.

Pismem z dnia 27 lipca 2017 roku (k. 239- 241v) Fundacja (...) zgłosiła interwencję uboczną po stronie pozwanego i wniosła o oddalenie powództwa w całości; zasądzenie na rzecz interwenienta ubocznego Fundacji (...) kosztów procesu według norm przepisanych.

Pismem procesowym z dnia 16 stycznia 2018 roku (k. 261- 281) powód zmodyfikował swoje stanowisko procesowe i wniósł o zasądzenie od pozwanych na rzecz strony powodowej kwotę 675.000 zł z zastrzeżeniem, że zapłata przez jednego z nich zwalnia drugiego oraz z zastrzeżeniem ograniczenia ich odpowiedzialności do przysługującego im prawa własności nieruchomości położonej w miejscowości O., dla której Sąd Rejonowy P. (...)w P. VI wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...), na której ustanowiono hipotekę umowną kaucyjną do kwoty 675,000 zł oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, opłaty sądowej od pozwu oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Na powyższa kwotę składają się należność główna tj. kwota 338.588,15 oraz część dochodzonych odsetek tj. do kwoty 336.411,85 zł. Powód oświadczył, że w zakresie przewyższającym kwotę 675.000 zł z uwagi na zasadność podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia dochodzonego w niniejszym postępowania roszczenia, cofa pozew bez zrzeczenia się roszczenia. W piśmie zawarto oświadczenie, że odpis pisma został nadany listem poleconym do pełnomocnika pozwanych. Nadto powód zgłosił opozycję wobec wstąpienia Fundacji (...) interwencji ubocznej po stronie pozwanych.

W piśmie z dnia 5 lutego 2018 roku pozwani wnieśli o zwrócenie powodowi pisma zawierającego modyfikację powództwa z uwagi na nie dołączenie do niego dowodu nadania stronie przeciwnej. Na wypadek nie uwzględnienia tego wniosku pozwani wnieśli w związku częściowym z cofnięciem pozwu, na zasadzie art203kpc, w nieśli o zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania.

Pismem z dnia 27 lutego 2018 roku (k. 295- 298) stanowiącym odpowiedź na ograniczenie powództwa, pozwani – w wykonaniu zobowiązania nałożonego przez Sąd- nie sprzeciwili się częściowemu cofnięciu powództwa przez stronę powodową, podtrzymali wniosek o zasądzenie kosztów postępowania. Pozwani wywodzili, że powód dokonał niedopuszczalnej zmiany powództwa albowiem pierwotnie dochodził od pozwanych należności jako dłużników osobistych, a zgłoszone przez powoda roszczenie w piśmie z dnia 16 stycznia 2018 roku ma nowy charakter – długu rzeczowego, z oznaczeniem pozwanych jako dłużników rzeczowych. Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa z tytułu oddalenie powództwa w całości z uwagi na przedawnienie, niewykazanie roszczenia co do istoty i co do wysokości oraz nie wykazanie wymagalności roszczenia.

Na rozprawię w dniu 22 sierpnia 2018 roku (k. 241) pozwani oświadczyli, iż nie zgłaszają zastrzeżeń co udziału interwenienta ubocznego w niniejszej sprawie.

Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2018 roku (k. 244) wydanym na rozprawie Sąd uwzględnił opozycje powoda i nie do dopuścił do udziału w sprawie w charakterze Interwenienta ubocznego Fundacji (...) sprawiedliwości A. I..

Sąd Okręgowy następujący stan faktyczny:

W dniu 30 sierpnia 2002 roku L. M. (1) oraz E. M. (1) zawarli umowę pożyczki z (...) Bankiem Spółka Akcyjna I Oddział w P. Filia nr 1.

Na mocy umowy Bank udzielił pozwanym pożyczki hipotecznej denominowanej w walucie wymienialnej, w kwocie stanowiącej równowartość 450.000 zł na okres 180 miesięcy od dnia 30 sierpnia 2002 roku do dnia 30 sierpnia 2017 roku.

Zgodnie z paragrafem 2 umowy ustalono, ze pożyczka zostanie wypłacona jednorazowo, w złotych według kursu kupna dewiz dla (...) zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w banku w dniu uruchomienia pożyczki.

Zabezpieczenie wierzytelności Banku związanych z pożyczką stanowiły weksel własny in blanco wystawiony przez Kredytobiorcę wraz z deklaracją wekslową, pełnomocnictwo do rachunku (...) numer (...), hipoteka kaucyjna do kwoty 675.000 zł ustanowiona na rzecz (...) Banku S.A.I Oddział w P. na nieruchomości będącej przedmiotem kredytowania tj. nieruchomości zabudowanej o powierzchni całkowitej 4.39.00 ha, zlokalizowanej na działce (...), mapa nr 7 w O., gmina C., ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w P.Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi KW nr (...).

W przypadku niewykonania przez pożyczkobiorców zobowiązań wynikających z umowy, w tym niespłacenia w terminie należności z tytułu udzielonej pożyczki, Bank miał prawo wypowiedzieć umowę (§ 14 umowy).

W czasie zawarcia w.w umowy pozwani prowadzili działalność gospodarczą i na potrzeby tej działalności przeznaczyli środki uzyskane z umowy.

Dowód: kopia umowy pożyczki (k. 20-24), zeznania świadka K. M., częściowo zeznania pozwanego L.

Pismem z dnia 10 marca 2006 roku Bank wypowiedział pozwanym umowę pożyczki oraz wezwał ich do uregulowania należności z tytułu umowy pożyczki, która na dzień 10 marca 2006 roku wynosiła 153.078,83 CHF tytułem kapitału, 16.196,52 CHF tytułem odsetek karnych, 826,11 CHF tytułem odsetek karnych, 8,00 CHF tytułem prowizji i opłat. Wypowiedzenie umowy zostało skierowane do pozwanej E. M. (2) na adres w P. przy ulicy (...) tj na adres zamieszkania pozwanej widniejący w umowie. Korespondencje w dniu 16 marca 206 roku odebrał syn pozwanych B. M.. Wypowiedzenie dla pozwanego L. M. (2) zostało skierowane na adres w O. przy ulicy (...), czyli miejsce, w którym pozwany prowadził działalność gospodarczą. I tę korespondencję, w dniu 16 marca 2006 roku odebrał syn pozwanych.

Dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kopia wypowiedzenia umowy z dnia 10 marca 2006 roku (k. 25), dowody doręczenia (k.276-279)

W dniu 06 czerwca 2006 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (pierwotny wierzyciel) wystawił B. Tytuł Egzekucyjny nr (...) stwierdzający istnienie zobowiązania dłużników solidarnych L. M. (1) i E. M. (1) wynikającego z tytułu umowy pożyczki hipotecznej z dnia 30 sierpnia 2002 roku w łącznej kwocie 456.597,15 zł, na którą to kwotę składały się:

- 397.423,26 zł kwota należności głównej,

- 45.681,88 zł kwota odsetek umownych za okres od dnia 18 marca 2004 roku do 17 kwietnia 2006 roku,

- 13.492,01 zł kwota odsetek przeterminowanych za okres od dnia 01 lutego 2005 roku do dnia 05 czerwca 2006 roku,

- 20,77 zł kwota tytułem opłat i prowizji

Nadto w treści (...) zastrzeżono, że od zadłużenia w kwocie 456.597,15 zł od dnia wystawienia tytułu egzekucyjnego do dnia zapłaty naliczane są odsetki za opóźnienie w wysokości ustawowej i obowiązek ich zapłaty obciąża dłużników, na dzień wystawienia tytułu odsetki ustawowe wynosiły 11,50% w stosunku rocznym.

Postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2006 roku Sądu Rejonowy wP., w sprawie o sygn. Akt (...)nadał na przedmiotowy Bankowy Tytuł Egzekucyjny klauzulę wykonalności. Na tej podstawie w 2006 roku na wniosek Banku wszczęto przeciwko pozwanym postępowanie egzekucyjne, które toczyło się pod sygnaturą (...)

Dowód: potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia (...) nr (...) (k.33), postanowienie z dnia 23 sierpnia 2006 roku w sprawie o sygn. Akt (...) (k. 18-19 akt sprawy o sygn. (...)), potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia postanowienia z dnia 14 maja 2014 roku w sprawie (...)(k. 38- 39)

W dniu 04 stycznia 2013 roku doszło do połączenia (...) Bank S.A z siedzibą w W. (KRS nr (...)) z Bankiem (...) S.A z siedzibą we W. (KRS nr (...)). Bank (...) S.A (KRS nr (...)), będący spółką przejmująca, stał się podmiotem wszystkich praw i obowiązków spółki przejmowanej (...) Bank S.A.

Postawieniem z dnia 2013 roku Sąd RejonowyP. (...)w P., w sprawie o sygn. akt (...)nadał na przedmiotowy Bankowy Tytuł Egzekucyjny klauzulę wykonalności z zaznaczeniem przejścia uprawnień na Bank (...) S.A. z siedzibą we W. jako następcy prawnego dotychczasowego wierzyciela.

Postanowieniem z dnia 14 maja 2014 roku, na podstawie art. 825 pkt 1 kpc wszczęte przeciwko pozwanym postepowanie egzekucyjne umorzono, tj. wobec wniosku wierzyciela o umorzenie postępowania egzekucyjnego.

Dowód: wydruk KRS nr (...) z centralnej informacji KRS (k. 101- 111v), postanowienie z dnia 27 marca 2013 roku w sprawie (...)(k. 19-21 akt sprawy o sygn.(...)), potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia postanowienia z dnia 14 maja 2014 roku w sprawie(...)(k. 38- 39)

W dniu 12 grudnia 2013 roku powód zwarł z Bankiem (...) S.A. (następcą prawnym (...) Banku S.A. z siedzibą w W.) umowę sprzedaży wierzytelności. Umowa ta została podpisana przez umocowanych reprezentantów stron umowy. Umowa sprzedaży wierzytelności obejmowała nabycie wierzytelności wchodzących w skład I, (...) portfela, w tym wierzytelności pozwanych L. M. (1) i E. M. (1), która na dzień zawarcia umowy cesji opiewała na kwotę 677.310,88 zł, z czego 338.588,15 zł tytułem należności głównej, 40.194,66 zł tytułem odsetek umownych i 298.528,07 zł.

Dowód: potwierdzona za zgodność z oryginałem kopie pełnomocnictw (k. 42-44, 59- 71, 97-99), poświadczona za zgodność z oryginałem kopia umowy sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikami (k. 45-50, 74- 96), aneks do umowy (k. 55- 58), potwierdzenie transakcji (k. 100), wykaz wierzytelności (k. 72-73), historia rachunku (k. 336-337), zestawienie o wysokości spłat rat kapitałowo- odsetkowych (k. 377)

Wnioskiem z dnia 14 września 2015 roku Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wniósł do Sądu RejonowegoP. M.w P., V Wydziału Ksiąg Wieczystych o dokonanie wpisu zmiany wierzyciela hipotecznego.

W dniu 30 września 2015 roku wpisano powoda jako wierzyciela hipotecznego w księdze wieczystej nieruchomości położonej w O., gmina C. na działce nr (...) dla której Sąd RejonowyP.w P. księgę wieczystą o nr (...)

Dowód: odpis zwykły księgi wieczystej (k. 26- 32v)

Pismami z dnia 24 marca 2016 roku powód wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 755.622,14 zł do dnia 31 marca 2016 roku.

Dowód: kopia wezwań do zapłaty (k. 40, 41)

Jak dotąd, na skutek wpłat spłat kredytu dokonywanych przez pozwanych dobrowolnie i w toku postępowania egzekucyjnego nie został spłacona kwota 338.588,15zł tytułem należności głównej. Roszczenie o należności uboczne przedawniły się.

Dowód: historia rachunku bankowego za okres od 06.06.2006r (k.336-337), dokumenty zgromadzone w aktach postepowania egzekucyjnego(...)

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów oraz kopii dokumentów, w tym potwierdzonych za zgodność przez pełnomocnika powoda, które mają moc oryginałów. Sąd uznał te dokumenty za całkowicie wiarygodne i wystarczające dla uwzględnienia powództwa albowiem nie budziły wątpliwości Sądu. Pozwani w żaden sposób nie podważyli skutecznie mocy dowodowej dokumentów potwierdzających istnienie zobowiązania, jego wysokość i skuteczności cesji wierzytelności ( o czym szczegółowo w dalszej części uzasadnienia).

Sąd zasadniczo dał wiarę zeznaniom świadka K. M., córce pozwanych z wyjątkiem tej ich części, w której usiłowała przekonać, że pozwana E. M. (3) nie miała żadnej wiedzy na temat dochodzenia wierzytelności przez poprzedników prawnych powoda. Jest to całkowicie sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego zwłaszcza jeśli zważyć, że egzekucja przeciwko pozwanym toczyła się aktywnie przez 8 lat. Sąd dał wiarę świadkowi w zakresie twierdzeń o przeznaczeniu pożyczki na potrzeby działalności gospodarczej rodziców albowiem w tym zakresie zeznawała spontanicznie, rzetelnie udzielając odpowiedzi na zadane jej pytania. Na wiarygodność świadka nie wpłynęły twierdzenia pozwanych, już po złożeniu zeznań przez świadka, że tak naprawdę w czasie kiedy umowa pożyczki była przez pozwanych zawarta świadek była nastolatką i nie miała wiedzy o sprawach finansowych rodziców. Skoro tak to jaki był cel powołania przez pozwanych córki na świadka w niniejszej sprawie. Wszak to pozwani wnosili o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka, fakt złożenia przez nią niekorzystnych w świetle stanowiska strony pozwanej zeznań, nie może skutkować uznaniem twierdzeń pozwanych, że świadek nie miała żadnej wiedzy co do zawarcia oraz realizacji przedmiotowej umowy pożyczki.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadka na okoliczność istnienia rozdzielności majątkowej pozwanych, albowiem okoliczność ta była bezsporna i nie miała znaczenia dla zakresu odpowiedzialności pozwanej oraz na okoliczność niezasadności powództwa, przedawnienia roszczenia pozwanych, albowiem rola świadka jest podawanie twierdzeń dotyczących jego wiedzy o faktach, a nie wydawanie ocen co do zasadności zgłoszonego pozwem roszczenia.

Sąd zeznania pozwanego L. M. (1) uznał za mało wiarygodne. Przede wszystkim pozwany w wielu kwestiach zasłaniał się niepamięcią (jak choćby w kwestii doręczenia wypowiedzenia umowy do rąk syna stron) albo przedstawiał fakty w sposób dla siebie wygodny (co do przeznaczenia kredytu). W wielu momentach zasłaniał się niepamięcią, co stwarzało obraz, ze pozwany nie ma konkretnej wiedzy o własnych sprawach tj. realizacji przedmiotowej umowy pożyczki. Podawał informacje ogólne, nie potrafiąc wskazać konkretnych okoliczności na poparcie swych twierdzeń.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Żądanie pozwu wyłącznie w części zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu przedłożona przez powoda umowa pożyczki oraz Bankowy Tytuł Egzekucyjny oraz postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności są dowodami potwierdzającymi istnienie i wysokość wierzytelności. Pozwani w toku postępowania kwestionowali wysokość zobowiązania, podnosząc, że z przedłożonych dokumentów nie wynikają wszystkie dokonane przez nich wpłaty, a co za tym idzie nie jest możliwe ustalenie rzeczywistej wysokości ich zobowiązania. Niemniej jednak w tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodów powód winien wykazać istnienie wierzytelności, a strona pozwana wykonanie zobowiązania. Pozwani nie zaprezentowali Sądowi żadnego materiału dowodowego na poparcie swych twierdzeń oraz umożliwiającego Sądowi zweryfikowania żądania powoda co do wysokości. Sam pozwany nie potrafił wskazać konkretnych kwot jakie zostały przez dłużników wpłacone, nie podawał konkretnych okoliczności jak również nie dowiódł swych twierdzeń, co nie pozwoliło Sądowi na powzięcie wątpliwości co do wysokości zobowiązania. Tym samym nie było podstaw dla ustalenia wysokości należności powoda w wysokości niższej niż wynikającą z jego twierdzeń popartych zaoferowanym przez powoda dowodami.

Zarzut strony pozwanej, że nie doszło do skutecznego przelania przedmiotowej wierzytelności nie mógł być w toku postępowania uwzględniony.

Ustawodawca wprowadził domniemanie zgodności prawa jawnego z księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym (art. 3 ustawy o księgach wieczystych i hipotece). Domniemanie to jest wzruszalne i może być obalone przez przeprowadzenie dowodu przeciwnego. Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, zgodnie z którym co do zasady obalenie tego domniemania może nastąpić nie tylko w drodze powództwa z art.10 ukwh, ale także w każdym innym postępowaniu, w którym obalenie tego domniemania stanowi przesłankę rozstrzygnięcia. W uchwale z dnia 13 stycznia 2011 roku w sprawie III CZP 123/10 Sąd Najwyższy przeprowadził jednak rozróżnienie pomiędzy wpisami o charakterze konstytutywnym i deklaratoryjnym. Do nabycia prawa, którego dotyczy wpis deklaratoryjny nie jest potrzebny wpis w księdze wieczystej. Wpis ten dokonany na podstawie dokumentu zawierającego podstawę materialnoprawną, potwierdza tylko istniejące prawo. Do nabycia prawa objętego wpisem konstytutywnym konieczne są natomiast zarówno podstawa materialnoprawna (np. umowa), jak i sam wpis w księdze wieczystej. Oznacza to, że jeżeli do powstania prawa potrzebny jest wpis, to do jego wygaśnięcia niezbędne jest wykreślenie wpisu. Do usunięcia wpisu konstytutywnego, przeciwnie niż przy wpisie deklaratoryjnym, obalenie jego podstawy materialnoprawnej nie jest wystarczające. Konieczne jest bowiem obalenie także samego wpisu, to zaś nie może nastąpić w innym postępowaniu jako przesłanka rozstrzygnięcia.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż 79 ust.1 ukwh przelew wierzytelności zabezpieczonej hipoteką wymaga jednoczesnego przeniesienia hipoteki, co z kolei wymaga wpisu do księgi wieczystej. Skuteczność przelewu zależy zatem od przeniesienia wierzytelności, przeniesienia hipoteki zabezpieczającej tę wierzytelność oraz wpisu nowego wierzyciela do księgi wieczystej, który ma charakter konstytutywny. W konsekwencji, przejście wierzytelności hipotecznej na nabywcę następuje dopiero z chwilą wpisu do księgi wieczystej, który ma w tym wypadku konstytutywny.

W tym zakresie Sąd nie ma podstaw, aby podważać tak zasadność jak i prawidłowość ujawnionego w KW wpisu o zmianie wierzyciela hipotecznego. Postępowanie w trybie art. 10 ukwh nie zostało przez pozwanych zainicjowane, nadto pozwani nie podważali wpisu zmiany wierzyciela hipotecznego poprzez wniesienie środka zaskarżenia.

Niemniej należy podkreślić, że w ocenie Sądu powód wykazał skuteczne dokonanie cesji przedmiotowej wierzytelności poprzez przedłożenie w poczet materiału dowodowego stosownej umowy, pełnomocnictw oraz wykazu wierzytelności ograniczonych do pozwanych, jak również potwierdzenie przelewu potwierdzającego uiszczenie należności za nabyte wierzytelności. W tym zakresie twierdzenia pozwanych nie mogły zostać uwzględnione.

Nadto nie zasługiwało na uwzględnienie twierdzenie strony pozwanej, że cesja wierzytelności została dokonana bez ich zgody. Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 lipca 2004 r. art.326ust.1ustawy o funduszach inwestycyjnych., do przelewu wierzytelności banku na fundusz sekurytyzacyjny, z tytułu umów zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy o funduszach inwestycyjnych, należało stosować, z zastrzeżeniem ust. 2-4, przepisy art. 92a - 92c prawa bankowego. Według zaś obowiązującego od tego samego dnia art. 92c Pr. bank., przelew
wierzytelności banku na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz
sekurytyzacyjny albo na fundusz sekurytyzacyjny wymagał uzyskania przez bank
zgody dłużnika banku, będącego stroną czynności dokonanej z bankiem, jak
również zgody dłużnika z tytułu zabezpieczenia wierzytelności banku wynikającej
z dokonanej czynności oraz złożenia przez dłużnika oświadczenia o poddaniu się
egzekucji na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, który nabędzie wierzytelność,
przy czym zgoda i oświadczenie powinny być wyrażone w formie pisemnej pod
rygorem nieważności (ust. 1); bank w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy był
obowiązany powiadomić pisemnie dłużnika o przelewie wierzytelności banku na
towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny albo na
fundusz sekurytyzacyjny (ust.2). Możliwość odstępstwa od wymagania uzyskania - stosownie do art. 92c ust. 1 Pr. bank. - zgody dłużnika na przelew wierzytelności banku
na fundusz sekurytyzacyjny została zastrzeżona w art. 326 ust. 2 u.f.i. na
wypadek niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu,
określonych w umowie. Przytoczone unormowania zostały uchylone z dniem 13 stycznia 2009 roku przez art. 1 pkt 119 i art. 2 ustawy z dnia 4 września 2008 r. o zmianie ustawy
o funduszach inwestycyjnych, ustawy - Prawo bankowe oraz ustawy o nadzorze
nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 231, poz. 1546), przy czym w regulacji tej nie
zamieszczono przepisów intertemporalnych. W niniejszej sprawie przelew wierzytelności Banku na rzecz powodowego Funduszu nastąpił na podstawie umowy z dnia 12 grudnia 2013 roku, a więc po uchyleniu art. 326 u.f.i. i art. 92c Pr. bank. W tych okolicznościach zgoda pozwanych na ten przelew nie była potrzebna, a jej brak nie ma znaczenia dla oceny ważności tej umowy.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego zwrócono już uwagę, że nie ma
podstaw do uznania, iż okresowo wprowadzone przez ustawodawcę wymaganie
uzyskania zgody dłużnika banku na cesję wierzytelności banku na rzecz funduszu
sekurytyzacyjnego usprawiedliwia kontynuację szczególnej ochrony tego dłużnika
albo że de lege lata istnieje potrzeba utrzymania dotychczasowego reżimu
prawnego cesji wierzytelności bankowych (por. wyrok z dnia 7 listopada 2014 r.,
IV CSK 131/14, nie publ.). W uzasadnieniu tego zapatrywania, podzielanego przez
skład orzekający, podkreślono, że skoro przepisy przewidujące wyjątek od zasady
ogólnej wyrażonej w art. 509 k.c. zostały uchylone, to zasadę tę - zgodnie z regułą
bezpośredniego zastosowania ustawy nowej - należy stosować do stosunków
prawnych pozostających w toku. Również uwzględniając regułę intertemporalną
wyrażoną w art. XLIX § 2 przepisów wprowadzających kodeks cywilny należy
przyjąć, że cesja wierzytelności banku na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, jako
autonomiczne źródło stosunku zobowiązaniowego w relacji do umowy kredytu
bankowego oraz czynności zabezpieczających wierzytelności wynikające z tej
umowy, podlega reżimowi prawnemu obowiązującemu w chwili jej dokonania. Takie stanowisko wyraził tez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 października 2015 roku w sprawie II CSK 848/14.

Reasumując pozwani nie podnieśli żadnego rzeczowego argumentu podważającego skuteczność wpisu hipoteki na rzecz powoda.

W dalszej kolejności odnosząc się do zarzutu strony pozwanej dotyczącego niedoręczenia wypowiedzenia umowy pożyczki. Zważyć trzeba, że dokument ten został odebrany przez syna stron B. M. – dla pozwanej pod adresem zamieszkania, dla pozwanego pod adresem prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 61§1kpc oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy mogła zapoznać się z jego treścią. W niniejszej sprawie pozwani nie dowiedli, że oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy nie zostało im skutecznie złożone. Poza gołosłownymi wyjaśnieniami pozwanego L. M. (1) w sprawie nie ma żadnego obiektywnego dowodu potwierdzającego, że B. M. nie był osobą upoważnioną do odbioru korespondencji dla rodziców i że tej korespondencji w istocie nie przekazał.

Należy zważyć, że na (...) wystawiony przez poprzednika prawnego powoda została przez sąd nadana klauzula wykonalności. Od tego momentu (...) stał się dokumentem urzędowym. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 07 października 2010 roku, IV CSK 187/2010, wskazał, że postanowienie sądu o nadaniu klauzuli wykonalności (...) korzysta z mocy dokumentu urzędowego (art. 244 kpc), z którym wiąże się domniemanie autentyczności i prawdziwości tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone, a zatem wykonalność (...) odnośnie do wskazanego w nim zobowiązania.

Znamiennym jest dla Sądu, że od 2006 do 2014 roku toczyło się postępowanie egzekucyjne wszczęte na podstawie (...) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Pozwani przez lata poddawali się postępowaniu egzekucyjnemu mimo, iż mieli możliwość zaskarżenia przedmiotowego tytułu wykonawczego. Zasady doświadczenia życiowego nakazują zaś przyjąć, że w przypadku, gdyby pozwani mieli wątpliwości odnośnie wysokości swojego zobowiązania podjęliby działania zmierzające do obrony swoich interesów np. poprzez wytoczenie powództwa przeciwegzekucyjnego o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności, czego jednak nie uczynnili. Nadto podkreślić należy, że wobec toczącego się postępowania egzekucyjnego wierzyciel (poprzednik prawny powoda) w sposób oczywisty wyrażał wolę egzekwowania tej należności. Pozwani tej egzekucji w żaden sposób nie sprzeciwiali się.

W rozpoznawanej sprawie ostatecznie powód wobec uwzględnienia podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia żądał zasądzenia od pozwanych na swoją rzecz kwoty 675.000zł, jako dłużników rzeczowych.

W ocenie Sądu zarzut przedawnienia roszczenia podniesiony przez pozwanych jest słuszny, uwzględnił go też sam powód.

Nie ulega wątpliwości, że roszczenia banku zgodnie z dyspozycją art. 118 kc przedawniają się z upływem lat 3. W świetle niekwestionowanych obecnie poglądów przerwa biegu przedawnienia w stosunku do banku spowodowana zaopatrzeniem (...)w klauzulę wykonalności, a następnie wszczęciem postępowania egzekucyjnego, nie wywołuje skutku wobec nabywcy wierzytelności niebędącego bankiem. Pogląd ten zaaprobował tez powód cofając częściowo po0wództwo.

W niniejszej sprawie do wypowiedzenia umowy doszło pismem z dnia 10 marca 2006 roku, skutecznie doręczonym w dniu 16 marca 2006 roku ze skutkiem na dzień 16 kwietnia 2006 roku . Wobec tego roszczenie wynikające z umowy przedawniło się z dniem 16 kwietnia 2009 roku.

W niniejszej sprawie powód podzielając argumentacje strony pozwanej o przedawnieniu roszczenia domagał się zasądzenia kwoty 675.000zł (zabezpieczonej hipoteką kaucyjną) od pozwanych jako dłużników rzeczowych. Pozwani zarzucili, że taka zamiana podstawy powództwa jest niedopuszczalna. Po pierwsze wskazać trzeba, że powód nie wystąpił z nowym roszczeniem zamiast pierwotnego, ale powołał nową podstawę faktyczną powództwa. W ocenie Sądu sytuacje tę należy rozpatrywać w kontekście treści art.207§6 kpc, z którego wynika, że powołanie nowych twierdzeń jest dopuszczalne jeżeli strona nie powołała ich w pozwie bez własnej winy, uwzględnienie tych twierdzeń nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo, że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zważyć należy, że powód powołał dodatkowe twierdzenia o rzeczowej odpowiedzialności pozwanych w odpowiedzi na podniesiony przez pozwanych zarzut przedawnienia. Przedawnienie Sąd bada na zarzut, a zatem w pozwie nie było potrzeby przytaczania okoliczności faktycznych uzasadniających także odpowiedzialność rzeczową pozwanych. Nadto do pozwu dołączono także wydruk z księgi wieczystej, z której wynika, że roszczenie zostało zabezpieczone hipoteką, a zatem powołanie się przez powoda na odpowiedzialność rzeczową pozwanych nie spowodowało żadnej zwłoki w postępowaniu.

Odnieść się też trzeba do wniosku pozwanych o zwrot pisma procesowego powoda z dnia 16 stycznia 2018 roku zawierającego ograniczenie żądania albowiem nie został do niego dołączony dowód nadania tego pisma pełnomocnikowi pozwanych, a jedynie zawiera ono oświadczenie o wysłaniu tego pisma pełnomocnikowi przeciwników procesowych. W istocie zmiana przepisu art.132§1kpc w ten sposób, że w miejsce obowiązku złożenia przez fachowego pełnomocnika dowodu nadania pisma procesowego pełnomocnikowi strony przeciwnej, ustawodawca wprowadził wymóg złożenia o oświadczenia o wysłaniu pisma, został wprowadzony po wszczęciu niniejszego postępowania. Nie można jednak pomijać, że celem powołanego przepisu, i to w brzmieniu sprzed jak i po nowelizacji, jest przyśpieszenie postępowania i najistotniejsze jest faktyczne doręczenie pisma bez pośrednictwa Sądu. W niniejszej sprawie fakt bezpośredniego doręczenia pisma jest niewątpliwy i wynika wprost z twierdzeń pełnomocnika pozwanych. Traktowanie omawianego przepisu nadmiernie formalnie mija się z jego ratio legis.

Przechodząc do merytorycznej oceny roszczenia powoda w oparciu o przepisy o9 odpowiedzialności rzeczowej dłużników stwierdzić trzeba, co następuje.

Zgodnie z art. 77 ustawy z 06 lipca 1982 o księgach wieczystych i hipotece przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia powoda jako wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Przepisu tego nie stosuje się jedynie w zakresie roszeń ubocznych.

Powyższy przepis jest wyjątkiem od określonych w treści art. 117 kc skutków przedawnienia roszczeń. Stosownie do treści art. 117 par. 2 zd. 1 kc dłużnik osobisty może, po upływie terminu przedawnienia, uchylić się od zaspokojenia roszczeń, chyba że zrzeknie się korzystania z zarzutu przedawnienia. Natomiast ustanowiona hipoteka chroni wierzyciela przed negatywnymi skutkami przedawnienia wierzytelności zabezpieczonej hipoteką.

Przedawnienie wierzytelności hipotecznej nie wpływa na uprawnienie wierzyciela hipotecznego, który dochodzi zaspokojenia roszczenia z przedmiotu hipoteki, pociąga za sobą wyłącznie skutki w sferze obligacyjnej. Zgodnie z art. 77 zd. 1 ukwh hipoteka pozostaje w mocy niezależnie od tego, jak długo istnieje i jest wymagalna zabezpieczona wierzytelność. W konsekwencji właścicielowi przedmiotu hipoteki nie przysługuje zarzut przedawnienia jako skuteczny środek obrony przeciwko powództwu wierzyciela hipotecznego i to niezależnie od tego czy jest dłużnikiem osobistym, czy tylko rzeczowym. Odpowiedzialność rzeczowa jest wyłączna, dłużnik osobisty może bronić się zarzutem przedawnienia, jeśli nie jest jednocześnie dłużnikiem rzeczowym. Jeśli nim jest, a dojdzie do przedawnienia i dłużnik zgłosi taki zarzut, to będzie odpowiadał jedynie rzeczowo, a sąd uwzględniając powództwo ograniczy zgodnie z art. 319 kpc jego odpowiedzialność do obciążonej nieruchomości. Przepis ten wzmacnia pozycję prawną wierzyciela hipotecznego w stosunku do właściciela nieruchomości obciążonej (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2012 roku, I ACa 1374/11, LEX nr 1120014).

W rozpoznawanej sprawie powód dochodził zasądzenia kwoty 675.000 od pozwanych jako dłużników rzeczowych, ponieważ nieruchomość, której pozwani są współwłaścicielami została obciążona hipoteką kaucyjną do kwoty 675.000 zł wpisaną w 2003 roku na rzecz pierwotnego wierzyciela z tytułu zabezpieczenia przedmiotowej umowy pożyczki z dnia 30 sierpnia 2002 roku. Następnie w dniu 30 września 2015 roku wpisano powoda jako wierzyciela hipotecznego w księdze wieczystej nieruchomości należącej do pozwanych, położonej w O., gmina C. na działce nr (...) dla której Sąd Rejonowy P. (...)w P. księgę wieczystą o nr (...).

Hipoteka umowna kaucyjna stanowiąca podstawę odpowiedzialności pozwanych została spisana do księgi wieczystej nieruchomości przed wejściem w życie ustawy z dnia 26 czerwca 2009 roku o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw.

Zagadnienia intertemporalne związane ze stosowaniem przepisów ustawy nowelizującej odpowiednio do hipoteki kaucyjnej i hipoteki zwykłej stanowiły przedmiot wielu różnych interpretacji. Sąd przychyla się w tym zakresie do interpretacji przedstawionej przez Sąd Apelacyjny w Katowicach (wyrok z dnia 14 lutego 2017 roku, I ACa 280/17). Stosownie do treści 10 ust 1 i 2 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 roku o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 nr 131, poz 1075 – ustawa nowelizująca) do hipotek kaucyjnych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2, stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, z wyjątkiem przepisów o rozporządzaniu opróżnionym miejscem hipotecznym. Do hipotek zwykłych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w dotychczasowym brzmieniu, z wyjątkiem art.76 ust. 1 i 4 tej ustawy, które stosuje się w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. To samo dotyczy hipotek kaucyjnych zabezpieczających roszczenia związane z wierzytelnością hipoteczną, lecz nieobjętych z mocy ustawy hipoteką zwykłą, powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy. Nowelizacja rozróżniła zatem dwa rodzaje hipoteki kaucyjnej, a mianowicie hipotekę kaucyjną samodzielnie zabezpieczającą wierzytelność wraz z ewentualnymi roszczeniami ubocznymi, a także hipotekę kaucyjną, która współwystępuje z hipoteką zwykłą i zabezpiecza jedynie roszczenia uboczne nieobjęte z mocy ustawy hipoteką zwykłą. Każdy z tych rodzajów hipoteki kaucyjnej podlega osobnym normom intertemporalnym . Artykuł 10 ust 2 zd. 2 ustawy nowelizującej nakazuje stosować reguły, które dotyczą hipoteki zwykłej, czyli przepisy ukwh w dotychczasowym brzmieniu, także w odniesieniu do współwystępującej z nią hipoteki kaucyjnej, gdy zabezpiecza ona tylko roszczenia uboczne. Odmienne zasady intertemporalne odnoszą się do hipoteki kaucyjnej, która samodzielnie zabezpiecza wierzytelność wraz z ewentualnymi roszczeniami ubocznymi, które podlegają znowelizowanym przepisom ukwh, zgodnie z art. 10 ust 1 ustawy nowelizującej.

Hipoteka ustanowiona na przedmiotowej nieruchomości, która została scedowana na rzecz powoda była hipoteką samoistną, tj. zabezpieczała należność główną jak również odsetki i koszty. Stosownie do treści przepisów intertemporalnych do tego rodzaju hipotek należy stosować przepisy ustawy po jej nowelizacji w 2011 roku, czyli art.77 ustawy w nowym brzmieniu według którego przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteka nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Przepisu tego nie stosuje się do roszczeń o świadczenia uboczne. Oznacza to, że żądanie powoda ponad kwotę należności głównej, jako przedawnione, należało oddalić. Przypomnieć trzeba, że roszenie główne przedawniło się w kwietniu 2009 roku, a zatem do daty niesienia powództwa w 2016 toku przedawniły się wszystkie roszczenia uboczne (podlegające także trzyletniemu przedawnieniu jako świadczenia okresowe).

Mając powyższe zasądzaniu na rzecz powoda podlegała wyłącznie kwota roszczenia głównego tj. 338.588,15 zł. Kwota ta wynika z nadesłanego przez bank zestawienia o wysokości spłat rat kapitałowo - odsetkowych jak również z dokumentów dotyczących zawarcia umowy cesji wierzytelności, w ramach przedmiotowej umowy przelano na powoda w.w kwotę tytułem należności głównej. Pozwani nie dowiedli w niniejszym postepowaniu, że dokonywali wpłat, którymi zredukowali w.w należność.

Powód powołał się na odpowiedzialność rzeczową pozwanych z uwagi na wpis hipoteki kaucyjnej i wyłącznie w tym zakresie powództwa zostało uwzględnione. W związku z tym na podstawie art. 319 kpc należało zastrzec pozwanym prawo powoływania się na ograniczenie ich odpowiedzialności do nieruchomości, w której księdze wieczystej przedmiotowa hipoteka została ujawniona.

Nadto dla zakresu odpowiedzialności pozwanej bez znaczenia jest panujący w małżeństwie pozwanych ustrój rozdzielności majątkowej. Zważyć bowiem należy, że pozwana jest stroną umowy podobnie jak pozwany, a ich odpowiedzialność wynika z art. 366 kc, który stanowi, że kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Biorąc pod uwagę dyspozycję wynikająca z art. 366 kc w niniejszej sprawie odpowiedzialność pozwanych jest solidarna, powód czyli wierzyciel może spełnienia zobowiązania dochodzić również od pozwanej, niezależnie od tego czy między małżonkami panuje wspólność majątkowa. Pozwana jest stroną umowy i ciąży na niej obowiązek spłaty wierzytelności.

Nadto odnosząc się do zarzutu strony pozwanej, że umowa miała charakter konsumencki, który został podniesiony przez pełnomocnika pozwanych dopiero w ostatnim słowie, a nadto nie wprost, należy zważyć w pierwszej kolejności, że twierdzenia tej treści en nie zostały podniesione w sprzeciwie od nakazu zapłaty, jak również w toku postępowania. Wobec braku zarzutów strony pozwanej, a nadto wobec zeznań świadka, że pożyczka została zaciągnięta na działalność gospodarczą nie było podstaw dla uznania, że pozwany zawierając umowę występowali jako konsumenci. Faktem jest, że Sąd winien z urzędu badać, czy umowa zawarta z konsumentami zawiera klauzule niedozwolone, niezależnie od sformułowania zarzutów przez stronę umowy. Niemniej jednak rolą Sądu nie jest poszukiwanie dowodów potwierdzających zarówno konsumencki charakter umowy jak i zamieszczenie w niej niedozwolonych klauzul. Podkreślić też trzeba, że gdyby stosowne twierdzenia o faktach zostały naniesione przez pozwanych to powód mógłby podjąć przed nimi obronę.

Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Nadto mając na uwadze powyższą argumentację Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia na rzecz powoda kwoty 336.411,85 zł, o czym orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

Jednocześnie na podstawie art. 355 kpc w zw. z art.203 kpc Sąd umorzył postępowanie w zakresie w jakim powód ograniczył powództwo, o czym orzekł jak w punkcie 3 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc i stosunkowo je rozdzielił. Powód pierwotnie domagał się zasądzenia na swoja rzecz kwoty 760.102,63 zł, powód uwzględnił podniesiony przez pozwanych zarzut przedawnienia i ograniczył żądanie pozwu do kwoty 675.000 zł. Ostatecznie Sąd uwzględnił żądanie powoda w części i zasądził na jego rzecz kwotę 338.588,15 zł wobec czego powód wygrał proces w 44 % (w zakresie w jaki pozew został cofnięty powód także jest przegrywającym sprawę).

Mając powyższe na uwadze Sąd koszty postępowania rozdzielił stosunkowo i obciążył nimi powoda w 56 %, a pozwanych w 44% i z tego tytułu zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 14.992,20 zł.

Powód poniósł następujące koszty 38.006 zł tytułem opłaty od pozwu, 14.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, łącznie 52.423 zł przy czym 44% z tej kwoty to 23.066,12 zł.

Pozwani ponieśli następujące koszty 14.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, łącznie 14.417 zł przy czym 56% z tej kwoty to 8.073,52 zł.

Różnica powyższych kwota daje kwotę 14.992,20 zł zasądzoną od pozwanych na rzecz powoda w punkcie 4 sentencji wyroku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych wyżej przepisów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Anna Łosik