Sygn. akt XXVII Ca 952/18
Dnia 26 września 2018 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:
|
Przewodnicząca: |
SSO Ada Sędrowska |
po rozpoznaniu w dniu 26 września 2018 r. w Warszawie
na rozprawie
sprawy z powództwa D. J.
przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.
o zapłatę
na skutek apelacji powódki
od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie
z dnia 12 grudnia 2017 r., sygn. akt II C 1843/16
1. oddala apelację,
2. znosi koszty postępowania w instancji odwoławczej między stronami.
Sygn. akt XXVII Ca 952/18
Wobec tego, że Sąd Okręgowy nie przeprowadzał postępowania dowodowego uzasadnienie wyroku ograniczone zostało do wyjaśnienie jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa (art. 505 13 § 2 k.p.c.)
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja powoda jest niezasadna.
Wbrew zawartym w niej twierdzeniom Sąd Rejonowy, wydając zaskarżony wyrok, nie dopuścił się żadnego z zarzucanych uchybień, a ocena żądania pozwu odpowiada prawu. Żądanie strony powodowej nie mogło być uwzględnione bowiem pozwany skutecznie podniósł zarzut przedawnienia.
Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że kwestia przedawnienia roszczenia z tytułu opóźnionego lotu została jednoznacznie wyjaśniona przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 marca 2017 r., III CZP 111/16, gdzie wskazano, że roszczenie o odszkodowanie przewidziane w art. 7 ww. rozporządzenia (WE) nr 261/2004, przedawnia się w terminie rocznym (art. 778 k.c.). Skoro spóźniony lot wykonany został w dniu 4 lipca 2013 roku, a powództwo wniesione 30 maja 2015 roku, zasadnie strona pozwana powołała się na przedawnienie roszczenia, w tym także roszczenia ubocznego odsetkowego. Ustawowym skutkiem przedawnienia jest powstanie po stronie tego, przeciw komu przysługuje roszczenie, uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia, czyli tzw. zarzut peremptoryjny. Wykonanie tego uprawnienia powoduje, że roszczenie nie może być skutecznie dochodzone. Dotyczy to nie tylko roszczenia głównego, ale także odsetek za opóźnienie (uchwała SN z 10 listopada 1995 r., III CZP 156/95, LexisNexis nr 307369, OSNC 1996, nr 3, poz. 31)
Wbrew twierdzeniom apelacji strona pozwana nie zrzekła się zarzutu przedawnienia. Takiego skutku nie można wywieść z okoliczności sprawy. Przeczy temu także konsekwentne stanowisko strony pozwanej. Wprawdzie zrzeczenie się przedawnienia nie wymaga żadnej formy, może nastąpić także per facta concludentia, jednakże musi być w pełni świadome skutków. Dorozumiane oświadczenie woli dłużnika o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia jest uzasadnione tylko wówczas, gdy zamiar dłużnika zrzeczenia się tego zarzutu wynika w sposób niewątpliwy z towarzyszących temu oświadczeniu okoliczności (wyrok SN z 21 lipca 2004 r., V CK 620/2003, LexisNexis nr 367927, IC 2005, nr 2, s. 40).
W niniejszej sprawy za takie nie mogło być uznane spełnienie świadczenia przez pozwaną spółkę. Jak bowiem wynika z twierdzeń pozwanego zaspokojenie zapłata 600 euro na rzecz powódki nastąpiło na skutek korzystnego dla podróżnej rozstrzygnięcia Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego stwierdzającego naruszenie przez przewoźnika art. 7 ust 1 lit c w zw. z art. 6 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 poprzez zaniedbanie obowiązku wypłaty odszkodowania w wysokości 600 euro na rzecz pasażera opóźnionego lotu. Pozwany zobowiązany decyzją organu wykonał nałożony na niego obowiązek. Jego działanie wynikało z przymusu i nie mogło być kwalifikowane jako oświadczenie woli skutkujące rezygnacją z prawa do powoływania się w postępowaniu cywilnym na zarzut tamujący żądanie pozwu. Pamiętać należy, że w sprawie o odszkodowanie dochodzone na podstawie art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów zachodzi przemienność drogi postępowania przed sądami powszechnymi lub przed Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Powódka swojego roszczenia dochodził zarówno przed sądem jak i przez Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego. To na skutek decyzji drugiego z organów pozwany spełnił świadczenia. W tych okolicznościach zapłata kwoty zryczałtowanego odszkodowania nie mogła być uznana za zrzeczenie się zarzutu przedawnienia.
Wobec tego za niezasadne Sąd Okręgowy uznał podnoszone w apelacji zarzuty naruszenia art. 117 k.c., art. 65 § 1 k.c. Niezasadny był również zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia postępowania były między stronami bezsporne, spór stron dotyczył wyłącznie prawnej oceny żądania pozwu.
Mając to na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelacje skarżącego jako niezasadną. O kosztach postępowania odwoławczego orzekając na podstawie art. 100 k.p.c.