UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 sierpnia 2018 r ZUS II Oddział w Ł. odmówił J. B. ponownego przeliczenia emerytury, z uwagi na to, że wnioskodawczyni nie przedłożyła nowych dowodów oraz nie ujawniła nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji z dnia 15.02.1992, wobec czego odmawia się wznowienia postępowania w sprawie emerytury przyznanej od 1.12.1986 r prawomocną decyzją. Jednocześnie poinformowano, że przeliczenie podstawy wymiaru z uwzględnieniem zarobków uzyskanych w okresie 1/80 – 3/87 nastąpiło na wniosek z dnia 29.06.2007 , przeliczenie okazało się niekorzystne, o czym została poinformowana decyzją z dnia 10.07.2007 r.

/decyzja – k. nienum. akt ZUS/

W dniu 28 sierpnia 2018 r wnioskodawczyni wniosła odwołanie od tej decyzji, wskazując, że się z nią nie zgadza.

/odwołanie – k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując, jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 4/

Na rozprawie w dniu 17 maja 2019 roku wnioskodawczyni oświadczyła, że wnosi o uwzględnienie w wyliczeniu emerytury wynagrodzenia za okres 1952 – 1962 z pierwszego okresu zatrudnienia w (...).

/e – protokół z dnia 17.05.19 00:10:05, 00:16:02/

Pełnomocnik ZUS podniósł, iż wnioskodawczyni ma uwzględniony okres stażowy w wymiarze 33 lat, a okres wskazany przez wnioskodawczynię nie mieści się w granicach art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

/ /e – protokół z dnia 17.05.19 00:13:59/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. B., urodzona w dniu (...), była zatrudniona w Zakładach (...) w okresie 18.03.1952 r – 13.10.1962 r.

/świadectwo pracy – zał. akta osobowe – k. 13/

Zostało wystawione zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia za okres 1959 – 1961(styczeń, marzec).

/zaświadczenie – k. 5 akt ZUS/

Wnioskodawczyni pobierała rentę inwalidzką (III grupa) od dnia 22.11.1962 do 25.12.1964 r.

/decyzje w aktach ZUS/

W okresie 1.12.1964 – 31.03.1987 wnioskodawczyni była ponownie zatrudniona w Zakładach (...).

/okoliczność bezsporna/

Za okres 1986 – 1987 zostało wystawione zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach.

/zaświadczenie – k. 7 akt ZUS/

Decyzją z dnia 31 marca 1987 r przyznano wnioskodawczyni emeryturę od dnia 1.12.1986 roku, podstawę wymiaru emerytury stanowił przeciętny miesięczny zarobek z ostatnich 12 miesięcy zatrudnienia w okresie 1.03.1986 – 28.02.1987 . Do obliczenia wzrostu emerytury ZUS uznał za udowodnione 33 lata zatrudnienia . Kolejną decyzją ustalono, że podstawę wymiaru emerytury stanowił przeciętny miesięczny zarobek z ostatnich 12 miesięcy zatrudnienia w okresie 4/86 – 3/87.

/decyzja – k. 10,13 akt ZUS/

W dniu 3 stycznia 1992 r wnioskodawczyni przedstawiła zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za okres zatrudnienia w O., obejmującego okres 1980 – 1982.

/zaświadczenie – k. 27/

Decyzją z dnia 15.02.1992 r ustalono dla wnioskodawczyni wskaźnik wysokości wynagrodzenia w wysokości 76,08%.

/decyzja – k. 28 akt ZUS/

W dniu 29 czerwca 2007 r wnioskodawczyni przedstawiła w organie rentowym zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za okres zatrudnienia w O. za okres 1980 – 1987. Decyzją z dnia 10 lipca 2007 r ZUS odmówił wnioskodawczyni przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia, bowiem wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w okresie 3 kolejnych lat kalendarzowych z ostatnich 12 lat kalendarzowych tj. 1980 – 1982, dawało wskaźnik 76,08 %, i był on najkorzystniejszy ( po przeliczeniu podstawy wymiaru świadczenia z 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych od 1967 – 1986 tj. poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury, najkorzystniejsze wynagrodzenie ustalono z lat 1977 – 1986 i wskaźnik wyniósł 51,14 %, a po przeliczeniu podstawy wymiaru świadczenia z 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych od 1987 – 2006 , tj. poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie emerytury lub renty najkorzystniejsze wynagrodzenie ustalono z lat 1987 – 1996, a wskaźnik z tego okresu wyniósł 2,46 %).

/decyzja – k. 77 akt ZUS/

Wnioskodawczyni nie zaskarżyła powyższej decyzji.

/okoliczność bezsporna/

W dniu 21 lipca 2009 r wnioskodawczyni wniosła o przeliczenie z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia podstawy wymiaru, od której ostatnio obliczono świadczenie.

/wniosek – k. 85 /

Decyzją z dnia 27 lipca 2009 r organ rentowy nie uwzględnił tego wniosku, wskazując, że do obliczenia jej świadczenia została przyjęta podstawa wymiaru składek z 3 lat – 1980 – 1982 udokumentowana wymaganymi dowodami, brak zatem podstawy do ponownego przeliczenia wysokości świadczenia.

/decyzja – k. 87 akt ZUS/

W dniu 10 sierpnia 2018 r wnioskodawczyni złożyła wniosek o ponowne obliczenie świadczenia z uwzględnieniem danych z załączonego RP7 za okres 1980 – 1987dotyczącego zatrudnienia w O.. /tożsame co do kwot jak przy wniosku z 2007 roku)

/wniosek – k. nienum. akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 20 sierpnia 2018 r ZUS II Oddział w Ł. odmówił J. B. ponownego przeliczenia emerytury, z uwagi na to, że wnioskodawczyni nie przedłożyła nowych dowodów oraz nie ujawniła nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji z dnia 15.02.1992, wobec czego odmawia się wznowienia postępowania w sprawie emerytury przyznanej od 1.12.1986 r prawomocną decyzją. Jednocześnie poinformowano, że przeliczenie podstawy wymiaru z uwzględnieniem zarobków uzyskanych w okresie 1/80 – 3/87 nastąpiło na wniosek z dnia 29.06.2007 , przeliczenie okazało się niekorzystne, o czym została poinformowana decyzją z dnia 10.07.2007 r.

/decyzja – k. nienum. akt ZUS/

Wnioskodawczyni po przyznaniu prawa do emerytury nie podejmowała zatrudnienia.

/okoliczność przyznana/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 53 ustawy emerytalnej

1. Emerytura wynosi:

1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

- z uwzględnieniem art. 55.

2. Przy obliczaniu emerytury okresy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy.

3. Emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury.

4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

5. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio, jeżeli podstawę wymiaru emerytury stanowi podstawa wymiaru emerytury przyjętej do obliczenia świadczenia przedemerytalnego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy emerytalnej kwota emerytury lub renty wraz ze zwiększeniami, o których mowa w art. 56 ust. 3 i 4 lub w art. 73 ust. 3 i 4, nie może przekraczać 100% podstawy wymiaru emerytury lub renty.

Wysokość emerytury lub renty nie może przekroczyć 100% podstawy ich wymiaru, co w praktyce oznacza, że kwota świadczenia obliczonego według zasad wynikających art. 53 nie może być wyższa niż kwota średnich zarobków z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat poprzedzających bezpośrednio rok złożenia wniosku o emeryturę lub rentę (ewentualnie 20 lat z całego okresu ubezpieczenia) wyrażona w procencie do wynagrodzeń przeciętnych w tych latach powiększona o kwotę bazową.

Zgodnie z art. 112 ustawy emerytalnej , jeżeli emeryt lub rencista zgłosi wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia przez doliczenie nieuwzględnionych dotychczas w wymiarze świadczenia okresów składkowych lub nieskładkowych, kwotę przysługującego świadczenia zwiększa się doliczając:

1) do kwoty emerytury, o której mowa w art. 53, lub renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy:

a) po 1,3% podstawy wymiaru, ustalonej w wyniku waloryzacji, za każdy rok okresów składkowych, o których mowa w art. 6,

b) po 0,7% podstawy wymiaru, ustalonej w wyniku waloryzacji, za każdy rok okresów nieskładkowych, o których mowa w art. 7;

2) do kwoty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy oraz do kwoty renty rodzinnej część wzrostu, o którym mowa w pkt 1, ustaloną przy zastosowaniu wskaźnika procentowego, określonego odpowiednio w art. 62 ust. 2 lub w art. 73 ust. 1.

2. Przy obliczaniu wzrostu, o którym mowa w ust. 1, okresy składkowe i nieskładkowe ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy.

Zgodnie z art. 113 cytowanej ustawy ponowne ustalenie wysokości emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, poprzez doliczenie nieuwzględnionych dotychczas w wymiarze świadczenia okresów składkowych lub nieskładkowych, następuje na wniosek zgłoszony nie wcześniej niż po zakończeniu kwartału kalendarzowego, jeżeli emeryt lub rencista pozostaje w ubezpieczeniu, chyba że w kwartale kalendarzowym ustało ubezpieczenie.

Zgodnie z art. 116 ust. 1 postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 poz. 1270) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Wnioskodawczyni występując z wnioskiem o ponowne przeliczenie emerytury załączyła po raz kolejny RP7 za ten sam okres, z wynagrodzeniami w tożsamej wysokości. Powyższe zaświadczenie było już przedmiotem analizy organu rentowego, który wydał decyzję z dnia 10 lipca 2007 r ZUS, na mocy której odmówił wnioskodawczyni przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia, bowiem wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w okresie 3 kolejnych lat kalendarzowych z ostatnich 12 lat kalendarzowych tj. 1980 – 1982, dawało wskaźnik 76,08 %, i był on najkorzystniejszy ( po przeliczeniu podstawy wymiaru świadczenia z 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych od 1967 – 1986 tj. poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury, najkorzystniejsze wynagrodzenie ustalono z lat 1977 – 1986 i wskaźnik wyniósł 51,14 %, a po przeliczeniu podstawy wymiaru świadczenia z 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych od 1987 – 2006 , tj. poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie emerytury lub renty najkorzystniejsze wynagrodzenie ustalono z lat 1987 – 1996, a wskaźnik z tego okresu wyniósł 2,46 %). Wnioskodawczyni od powyższej decyzji nie odwołała się.

W toku postępowania sprecyzowała, że w wyliczeniach nie zostały uwzględnione wynagrodzenia, które osiągnęła w okresie pierwszego zatrudnienia w Zakładach (...), a mianowicie w okresie 1952 – 1962, podnosiła także , że posiada 33 lata zatrudnienia.

Z poczynionych ustaleń wynika, że okres 33 lat zatrudnienia został uwzględniony przez organ rentowy przy ustalaniu wysokości emerytury wnioskodawczyni.

Stosownie do brzmienia art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia, (w tym przypadku okres 1980 – 1982)

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty (w tym przypadku 1967 – 1987) albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty (w tym przypadku 1998 -2018) , z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty (1998 – 2018),

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W myśl art. 15 ust. 1 analizowanej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast stosownie do brzmienia ust. 2a tego samego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1.  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2.  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3.  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4.  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19,

przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250 %, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie,
iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku o sygn. akt III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonania wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Mając na względzie to, iż wskazany przez wnioskodawczynię okres 1952 – 1962 nie mieści się w żadnym z okresów referencyjnych, i których stanowi art. 111 ustawy emerytalnej, brak było podstaw do przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu tych lat.

Nadto wnioskodawczyni w żaden sposób nie wykazała, jakie faktycznie osiągała wynagrodzenie w tym zakresie.

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana tu regulacja, wyrażona także w poprzednio obowiązującym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10 poz. 49 ze zm.) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak, aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wykazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak m. in. SN w wyroku z 25.07.1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324 a także SA w Warszawie wyrok z dnia 4.03.1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7 SA w Rzeszowie z dnia 27.06.1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy SA w Białymstoku III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Należy podkreślić, iż Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia,
że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane i ich dopuszczenie za celowe.

Sąd z urzędu załączył akta osobowe wnioskodawczyni, w których jednak brak dokumentów potwierdzających wynagrodzenie ubezpieczonej w spornym okresie. Innych wniosków ubezpieczona nie zgłaszała, mimo pouczenia /zarządzenie k. 22 w z k. 23 w zw. z k. 28/

Stosownie do treści art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać
z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów z dokumentów oraz z przesłuchania świadków (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 lipca 1997r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342).Nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą Sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron
i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Podobnie, w wyroku z dnia 7 października 1998 roku w sprawie o sygn. akt II UKN 244/98, (OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662), Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od dnia 1 lipca 1996 roku nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 marca 2006 roku, zapadłego w sprawie o sygn. akt III AUa 1096/05, wskazując,
iż ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże nie można również odpowiedzialności za taki stan rzeczy przenosić wyłącznie na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ustawowym wymogiem jest bowiem wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, przy czym nie może istnieć tu żaden stan niepewności, co do wysokości.

Reasumując stwierdzić należy, że brak jest podstaw do innego sposobu obliczenia wysokości emerytury wnioskodawczyni, niż uczynił to organ rentowy.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak sentencji.