Sygn. akt V Ca 2182/11

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2011 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny-Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący-

Sędzia SO Agnieszka Fronczak

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2011 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego (...) w Warszawie

z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt XVI Cupr 984/10

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje z sum Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego (...) w Warszawie na rzecz adwokata M. T. kwotę 1.200 (tysiąc dwieście) złotych powiększoną o należny podatek VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zasądza od J. S. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W. kwotę 1.200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 2182/11

UZASADNIENIE

Apelacja pozwanego pozbawiona jest uzasadnionych podstaw prawnych.

Sąd Rejonowy poczynił w analizowanej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego. Z poczynionych ustaleń wyciągnięte zostały prawidłowe wnioski prawne i poprawnie sąd pierwszej instancji zinterpretował treść oraz znaczenie zastosowanych przepisów. Także uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiadało wymogom określonym w art. 328 k.p.c., co pozwoliło Sądowi Okręgowemu na merytoryczną kontrolę orzeczenia. Stąd, w niniejszej sprawie sąd drugiej instancji na podstawie art. 382 k.p.c. przyjął ustalenia faktyczne i wnioski prawne Sądu Rejonowego jako swoje własne. W tej sytuacji rozważeniu podlegały jedynie zarzuty zawarte w apelacji powódki.

Nie budzi wątpliwości, że Sąd I instancji nie naruszył przy tym artykułu 233 k.p.c. W orzeczeniu z dnia 10 czerwca 1999 r. w sprawie II UKN 685/99 Sąd Najwyższy stwierdził, że normy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak SN w orz. z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl.; oraz w orz. z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00). Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w zakresie wnioskowanym przez strony, zgromadzone w toku postępowania dowody poddał wszechstronnej, wnikliwej ocenie ustalając stan faktyczny sprawy stanowiący podstawę do rozważań nad stosowaniem przepisów prawa materialnego.

Za całkowicie bezzasadny należy również zarzut naruszenia art. 5 k.c. Przy ocenie możliwości zastosowania art. 5 k.c. należy mieć na względzie okoliczności sprawy występujące tak po stronie wierzyciela, jak i dłużnika. Przepis art. 5 kc powinien być stosowany rygorystycznie i nie może, wyłączywszy sytuacje wyjątkowe, stanowić podstawy do korygowania skutków zaniedbań, których dopuściła się strona, prowadzących do zadłużenia z tytułu opłat eksploatacyjnych. W niniejszej sprawie po stronie pozwanego nie zostały wykazane żadne szczególne okoliczności, które mogłyby usprawiedliwiać powstałe po jego stronie zadłużenie.

Tymczasem pozwany uzasadniając powyższe wskazał jedynie, że powódka dokonując przydziału na jego rzecz aktualnie zajmowanego lokalu potrąciła mu z wkładu kwotę 13.876,07 zł tytułem naliczonych w latach 90-tych odsetek za poprzednio zajmowany lokal oraz na ciężką sytuację materialną. Jak wynika natomiast ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, część odsetek została mu umorzona, a co do pozostałej części powództwo, które wytoczył zostało prawomocnie oddalone. Wszelkie natomiast zarzuty odnośnie powyższej kwestii winny być powoływane w postępowaniu wytoczonym przez pozwanego przeciwko stronie powodowej o roszczenia z tytułu odsetek, a nie w niniejszym postępowaniu. Sytuacja materialna strony również nie może stanowić uzasadnienia dla oddalenia powództwa w niniejszej sprawie.

Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy nie nosi zatem cech dowolności. Tak przeprowadzona ocena dowodów jako odpowiadająca wymogom z art. 233 § 1 k.p.c. korzysta z ochrony tym przepisem przewidzianej i jest aprobowana przez Sąd Okręgowy.

Fakt, że pogląd Sądu nie pokrywa się z poglądem jednej ze stron procesu nie świadczy sam przez się (a taki przede wszystkim wydźwięk ma treść apelacji), że orzeczenie będące wyrazem stanowiska Sądu jest błędne i stanowi o naruszeniu przepisów prawa wymienionych w zarzutach apelacji.

Za bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 102 k.p.c. Zdaniem Sądu Okręgowego brak jest podstaw, aby nie obciążać pozwanego kosztami postępowania. Nie można podzielić stanowiska skarżącego, iż w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, który – zgodnie z przepisem art. 102 kpc – pozwoliłby na odstąpienie od obciążenia kosztami strony powodowej, wbrew regule wynikającej z art. 100 k.p.c. Należy bowiem pamiętać, iż stosowanie normy do art. 102 nie ma charakteru obligatoryjnego i musi mieć charakter wyjątkowy i uwzględniać całokształt okoliczności konkretnej sprawy. Stan majątkowy – na co próbuje zwrócić uwagę skarżący – nie powinien być decydujący, sam przez się, bez oceniania go przez pryzmat innych przesłanek.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 ze zmianami)