UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 lipca 2019 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi: w pkt 1) zasądził od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz P. N. kwotę 5092,20 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty; w pkt 2) oddalił powództwo w pozostałej części; w pkt 3) zasądził od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz P. N. kwotę 1188,26 tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od wskazanego wyroku w części tj. w zakresie pkt 2 złożyła strona powodowa, zarzucając rozstrzygnięciu:

1.  naruszenie przepisów postępowania tj.: art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie przez sąd nie swobodnej a dowolnej oceny dowodów z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego co miało wpływ na treść rozstrzygnięcia polegające na uznaniu, że:

a)  poszkodowany nie był uprawniony do zwrotu pełnych kosztów najmu auta tj. wg stawki powoda za okres 14 dni najmu w sytuacji gdy nie zostało przez pozwanego udowodnione czy poszkodowanemu i kiedy została przekazana wysokość stawek (kiedy został doręczony email) za jaką pozwany może zorganizować pojazd zastępczy oraz pozwany nie uznał całego okresu najmu,

b)  poszkodowany został poinformowany o stawkach pismem wygenerowanym dnia 17 maja 2017 r. w sytuacji, gdy pozwany nie zgłosił przeprowadzenia dowodu z tego dokumentu na tę okoliczność,

c)  pozwany byłby w stanie zorganizować pojazd dla poszkodowanej za stawki wskazane przez siebie pomimo kwestionowania tej okoliczności przez powoda na każdym etapie postępowania sądowego;

d)  poszkodowany zwiększył szkodę korzystając z oferty powoda, skoro poszkodowany nie został poinformowany przez pozwanego o wysokości stawki,

e)  poszkodowany dopuścił się zaniechania i nie działał w celu minimalizacji szkody,

f)  niewzięciu pod uwagę, że za ewentualne zerwanie umowy z powodem poszkodowanemu groziłaby kara.

2.  naruszenie prawa materialnego tj.:

a)  art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 363 § 1 i 2 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem, że odszkodowanie za wynajem pojazdu zastępczego należy się za okres 14 dni najmu za stawkę dzienną w wysokości 85 zł netto a nie 180 zł netto;

b)  art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz art. 822 § 1 i 2 kc w zw. z art. 361 § 1 i 2 kc oraz art. 363 § 1 i 2 kc w zw. z art. 6 kc poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na:

- błędnym przyjęciu, że powodowi za okres 14 dni najmu należy się zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego wg stawki 85 zł netto za dobę a nie za 180 zł netto,

- uznanie, że pozwany udowodnił, że poinformował poszkodowanego o kosztach w oparciu o jakie może zorganizować pojazd zastępczy na okres likwidacji szkody tj. o wysokość stawki,

- uznanie, że pozwany udowodnił brak minimalizacji szkody ze strony poszkodowanego rezygnując z oferty pozwanego,

- uznanie propozycji pozwanego dotyczącej zorganizowania pojazdu zastępczego za realną,

- uznanie, że możliwe było zorganizowanie przez powoda pojazdu w segmencie poszkodowanego za 85 zł netto w sytuacji, gdy powód tę okoliczność kwestionował oraz biorąc pod uwagę fakt, że poszkodowany nie miał możliwości sprawdzenia realności tej stawki na etapie likwidacji szkody gdyż nie zostało wykazane, kiedy został o niej poinformowany i czy w ogóle taka okoliczność miała miejsce,

- redukcji stawki najmu do stawki stosowanej przez pozwanego gdy nie zostało wykazane, kiedy został wysłany mail zawierający pismo 17.05. 17 r. mimo, iż z zeznań świadka wynika, iż nie pamięta on kiedy otrzymał maila

- uznaniu, iż pozwany poinformował poszkodowanego o akceptowanych stawkach najmu pojazdu mimo, iż powód kwestionował też okoliczność

- uznaniu stawki pozwanego za 14 dni najmu, w sytuacji gdy pozwany nie uznał całego okresu najmu pojazdu.

W związku z podniesionymi zarzutami skarżący przede wszystkim wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd I instancji poczynił w przedmiotowej sprawie prawidłowe i wyczerpujące ustalenia faktyczne, które Sąd odwoławczy podzielił, przyjmując je za podstawę także dla własnego orzeczenia.

Zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie podlegał uwzględnieniu. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. IV CKN 1316/2000, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r. I CKN 1169/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2000 r. IV CKN 1097/2000).

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy w szczególności w postaci akt szkodowych oraz zeznań świadka P. P.. Zdaniem Sądu Okręgowego z zeznań poszkodowanego w sposób jednoznaczny wynika, że w żadnym stopniu nie był zainteresowany informacją o akceptowanych przez ubezpieczyciela stawkach najmu zstępczego. Nie są też zasadne zarzuty apelacji koncertujące się na kwestii doręczenia dokumentu z którego wynikały stawki najmu, który mógłby zorganizować pozwany. Poszkodowany zeznał, że otrzymał okazane na rozprawie pismo (wezwanie do uzupełnienia dokumentów) a załączników nie czytał. Poszkodowany został poinformowany o możliwości weryfikacji stawki za najem w przypadku najmu od firmy niewspółpracującej z pozwanym ubezpieczycielem. Brak chęci współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem wynika też z nagrania zgłoszenia szkody.

Sąd Rejonowy trafnie zatem uznał, że poszkodowany przyczynił się do zwiększenia rozmiarów szkody przez brak zainteresowania się ofertą ubezpieczyciela i brak weryfikacji oferty cenowej powoda. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że w okresie przyjętym i uznanym przez pozwanego poszkodowany powinien wynajmować pojazd po stawce, za którą ubezpieczyciel był w stanie taki najem zorganizować tj. 85 zł netto za dobę a wybór rażąco wyższej oferty powoda stanowi zatem naruszenie treści art. 354 § 2 k.c.

Z tych względów Sąd odwoławczy nie podzielił w pozostałym zakresie podniesionych w apelacji powoda zarzutów. Nie nastąpiło również w sprawie naruszenie prawa materialnego w postaci wskazanego w apelacji art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 363 § 1 kc. Wbrew zarzutom powoda Sąd I instancji, orzekając, miał na uwadze obciążający pozwanego jako ubezpieczyciela obowiązek naprawienia całej szkody, w granicach jednak normalnych następstw zdarzenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd odwoławczy nie dopatrzył się podstaw do uwzględnienia apelacji i zwiększenia należnego powodowi odszkodowania ponad kwotę zasądzoną zaskarżonym wyrokiem w punkcie 1. W tej sytuacji apelację co do punktów 2 i 3 zaskarżonego wyroku należało oddalić w oparciu o przepis art. 385 k.p.c. jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 kpc. Na koszty poniesione przez pozwanego składało się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 450 zł zgodnie z postanowieniami § 10 ust. 1 pkt 1) w zw. z § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22.10.2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zmianami).

Krzysztof Wójcik Tomasz Bajer Katarzyna Kamińska-Krawczyk