UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. K. (1) i K. K. (1) zamieszkują w W. przy ulicy (...). Pomiędzy M. K. (1) i K. K. (1) trwa konflikt osobisty wywołany tym, iż M. K. (1) podejrzewa K. K. (1) o utrzymywanie intymnych stosunków z jej byłym mężem K. K. (2).

W dniu 22 stycznia 2018 roku w W. przy ul (...) M. K. (1) zauważyła wychodzącą z klatki schodowej K. K. (1). K. K. (1) trzymała w rękach torby z rzeczami osobistymi należącymi do byłego męża M. K. (1). M. K. (1) zauważywszy K. K. (1) zawołała do niej pytając dokąd idzie, używając przy tym słów wulgarnych. K. K. (1) rozejrzała się dookoła i nadal kierowała się w stronę parkingu znajdującego się w okolicy budynku mieszkalnego. Wówczas M. K. (1) podeszła do K. K. (1), która skierowała się w kierunku M. K. (1) i następnie pomiędzy kobietami doszło do szarpaniny. Obie kobiety używały słów wulgarnych, przy czym K. K. (1) uderzyła M. K. (1) dłonią w nos a następnie zadrapała M. K. (1) po twarzy powodując otarcia naskórka i podbiegnięcia krwawe na twarzy i obu kończynach górnych. M. K. (1) wówczas podczas szarpaniny chwyciła K. K. (1) za apaszkę, a następnie za włosy przy czym z uwagi, że M. K. (1) poczuła iż rany na twarzy zaczynają krwawić, puściła K. K. (1), a K. K. (1) udała się w swoim kierunku.

Obrażenia ciała powstałe u M. K. (1) spowodowały naruszenie czynności narządów jej ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni w rozumieniu artykułu 157 § 2 k.k.

K. K. (1) nie była dotychczas karane sądownie.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił częściowo w oparciu o treść wyjaśnień K. K. (1) (k. 29), zeznań M. K. (1) (k. 3, 30), częściowo zeznań świadków M. K. (2) (k. 38), K. K. (2) (k. 38-39), opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej (k. 60-64) , dowodów z dokumentów (k. 4-6, 15-16) oraz danych o karalności (k. 49).

Oskarżona K. K. (1) nie przyznała się do zarzuconego jej prywatnym aktem oskarżenia czynu. W swoich wyjaśnieniach wskazała, iż treści zawarte w prywatnym akcie oskarżenia nie są prawdziwe. Wyjaśniła, że wychodząc z bloku pokrzywdzona ją zawołała zaczynając od słów obelżywych i w pierwszej chwili nie zwracała na to uwagi. Później pokrzywdzona zaczęła za nią iść i ją przezywała. Oskarżona wyjaśniła następnie, że na skutek tych zdarzeń zaczęły się obie szarpać i pokrzywdzona złapała ją za apaszkę i zaczęła ją ciągnąć. Oskarżona wskazała również, że we własnej obronie mogła pokrzywdzoną zahaczyć, ale podkreślała że robiła to tylko w obronie własnej. Oskarżona stwierdziła również, że pokrzywdzona jest przekonana, iż pomiędzy nimi jest konflikt albowiem pokrzywdzona uważa, że oskarżona ma romans z jej mężem. K. K. (1) zaprzeczyła twierdzeniom pokrzywdzonej o rzekomym romansie z jej mężem i podała, że wielokrotnie dochodziło do sytuacji podczas których pokrzywdzona miała do niej pretensje. Ponadto oskarżona podkreśliła, że zadrapała pokrzywdzoną jedynie na skutek obrony własnej. Przyznała dodatkowo, że sypiała na działce brata męża pokrzywdzonej, na której mieszka również K. K. (2) - mąż pokrzywdzonej. Oskarżona wskazała dodatkowo, że często pomaga w weekendy na działce i wówczas nocuje tam. Wyjaśniła także, że czasami pokrzywdzona widząc ją w miejscach publicznych, zaczyna ją wyzywać i kierować wobec niej słowa wulgarne (k. 29).

Oceniając treść wyjaśnień K. K. (1) , Sąd zasadniczo obdarzył je wiarą. Jak wynika z treści przedstawionych przez nią okoliczności K. K. (1) nie kwestionowała okoliczności zadrapania pokrzywdzonej, jak również potwierdziła wersję pokrzywdzonej, iż doszło pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzoną do wzajemnego szarpania się. W tym zakresie okoliczności są bezsporne, albowiem wynikają one zarówno z treści wyjaśnień oskarżonej jak również z treści zeznań M. K. (1). Sąd jedynie nie dał wiary twierdzeniom oskarżonej, iż obrażenia ciała które spowodowała u M. K. (1) zostały spowodowane koniecznością własnej obrony. W ocenie sądu bowiem przebieg zdarzenia, jak również nawet wzajemna szarpanina, nie były na tyle niebezpieczne dla oskarżonej, aby musiała się posuwać do tak dotkliwego dla pokrzywdzonej zachowania. W tej też części, Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonej za próbę usprawiedliwienia swojego zachowania i zminimalizowania winy. Niemniej jednak, w pozostałym zakresie Sąd nie stwierdził aby wyjaśnienia oskarżonej wskazywały odmiennie okoliczności przebiegu zdarzenia, aniżeli wynika to z treści zeznań pokrzywdzonej. W zakresie zatem, w jakim oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzuconego jej czynu, treść jej wyjaśnień zdecydowanie przeczy jej oświadczeniu.

Dokonując oceny całokształtu zeznań pokrzywdzonej M. K. (1) , Sąd ocenił je jako w pełni wiarygodne. Okoliczności prezentowane zarówno w trakcie przesłuchania w dniu 4 lutego 2018 roku jak i na rozprawie w dniu 4 października 2018 roku jawią się jako konsekwentny materiał dowodowy, a przedstawiony przebieg zdarzenia, mimo drobnych nieścisłości spowodowanych upływem czasu, stanowił dla Sądu w pełni wiarygodny materiał dowodowy. Składając pierwsze zeznania w niniejszej sprawie pokrzywdzona zrelacjonowała przebieg zdarzenia od momentu, gdy oskarżona przyłożyła swoją rękę do jej twarzy, nie mniej przed Sądem sytuację opisała szerzej, rozpoczynając od chwili, gdy zauważyła K. K. (1) niosącą siatki z ubraniami byłego męża pokrzywdzonej. W ocenie Sądu wskazuje to na chęć opisania zdarzenia w sposób obiektywny, mimo oczywistego konfliktu z oskarżoną. Zważyć należało, iż w zakresie przebiegu zdarzenia zeznania pokrzywdzonej pozostają zasadniczo zbieżne z treścią wyjaśnień oskarżonej, z wyjątkiem tego iż wedle wyjaśnień oskarżonej, pokrzywdzona miała ją wyzywać słowami wulgarnymi, czemu pokrzywdzona zaprzeczyła. Ta okoliczność jednak nie ma bezpośredniego wpływu na ustalenia faktyczne w zakresie przebiegu zdarzenia, jak również skutków jakie ono wywołało. Nie sposób pominąć również okoliczności i treść zeznań pokrzywdzonej, częściowo wspiera również świadek M. K. (2) do której pokrzywdzona zadzwoniła bezpośrednio po zdarzeniu jak również świadek K. K. (2), w zakresie w jakim dowiedział się o zdarzeniu z relacji oskarżonej i pokrzywdzonej (k. 3, 30).

Zeznań córki pokrzywdzonej M. K. (2) przesłuchanej na rozprawie w dniu 18 października 2018 roku w ocenie Sądu również nie sposób kwestionować. Świadek przedstawiła okoliczności w sposób logicznie uporządkowany, uwzględniający jedynie okoliczności których była naocznym świadkiem. Zważyć bowiem należało, iż M. K. (2) przyjechała do pokrzywdzonej po tym jak jej matka ją telefonicznie zawiadomiła o zdarzeniu. M. K. (2) po przyjeździe do matki zauważyła na jej twarzy liczne zadrapania. Potwierdziła również istnienie konfliktu pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzoną, który to konflikt bez wątpienia był tłem przedmiotowego zdarzenia. Należało również podkreślić, iż mimo tego że M. K. (2) nie była naocznym świadkiem zdarzenia, to mimo wszystko jej zeznania nie wskazują na to, aby chciała za wszelką cenę uprawdopodobnić wersje prezentowaną przez matkę. W ocenie sądu zeznania świadka M. K. (2) cechuje wysoki stopień obiektywizmu, co czyni treść jej zeznań wiarygodnym materiałem dowodowym (k. 38).

Zeznań K. K. (2) również nie sposób było kwestionować i uznać je za niewiarygodne. Co prawda świadek dowiedział się o zdarzeniu z relacji byłej żony oraz oskarżonej, nie mniej pozostają one w zbieżności z ustaleniami poczynionymi przez Sąd w oparciu o treść wyjaśnień oskarżonej, jak i zeznań M. K. (1). Okoliczności jakie świadek zrelacjonował opierały się na własnych doświadczeniach i obserwacjach, przy czym także i z jego zeznań wynika, że pomiędzy pokrzywdzoną, a oskarżoną o istniał poważny konflikt (k. 38-39).

Celem ustalenia charakteru obrażeń ciała jakich doznała pokrzywdzona M. K. (1) w dniu 22 stycznia 2018 roku, w szczególności czy były to obrażenia ciała skutkujące naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu w rozumieniu artykułu 157 § 2 kk, czy też stanowiły one naruszenie nietykalności cielesnej w rozumieniu art. 217 § 1 kk sąd dopuścił opinię biegłego z zakresu medycyny sądowej. Biegły natomiast po przeanalizowaniu dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w aktach postępowania zaopiniował, iż u pokrzywdzonej M. K. (1) stwierdzono uszkodzenie ciała pod postacią otarć naskórka i podbiegnięć krwawych na twarzy i obu kończynach górnych. Wedle opinii biegłego obrażenia powyższe powstały pod działaniem przedmiotów w twardych tępych bądź tępokrawędzistych, działających z niewielką siłą w wyniku uderzenia, bądź uderzenia się o takie przedmioty. Końcowo biegły zaopiniował, niż niezależnie od mechanizmu powstania wyżej wymienionych uszkodzeń ciała, spowodowały one naruszenie czynności narządu chciała na czas nie dłuższy niż 7 dni w rozumieniu artykuł 157 § 2 k.k. (k. 60-64). Oceniając treść sporządzonej przez biegłego opinii, który miał do dyspozycji zaświadczenie lekarskie z dnia 25 stycznia 2018 roku oraz zdjęcia ukazujące obrażenia na twarzy pokrzywdzonej, należało uznać jej wnioski za przekonujące i trafne. Opinia jest kategoryczna i jasna, a w zakresie w jakim odnosi się do mechanizmów postania w/w obrażeń ciała, nie wyklucza, że do przedstawionych w opinii skutków mogło dojść na skutek zdarzenia opisywanego przez jego uczestniczki.

Pozostałe dowody w postaci dokumentacji (k. 4-6, 15-16), nagrania (k. 39a) oraz karty karnej (k. 49) nie wzbudziły wątpliwości Sądu, jak również nie były kwestionowane przez żadną ze stron postąpowania, wobec czego Sąd wiarą je obdarzył.

K. K. (1) zarzucono czyn polegający na tym, że w dniu 22 stycznia 2018 r. w W., przy ul. (...) naruszyła nietykalność cielesną pokrzywdzonej M. K. (1), popełnienie czynu z art. 217 § 1 k.k.

Naruszeniem nietykalności cielesnej, wedle treści art. 217§ 1 k.k. zdaje się każde bezprawne dotknięcie innej osoby czy inny krzywdzący kontakt. Wchodzą tu w grę wszelkie kontakty fizyczne, które są obraźliwe, kłopotliwe czy po prostu niepożądane. Słusznie zauważa Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 9.08.2012 r., II AKa 137/12, LEX nr 1217652, że: „Naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi mieć ono wymiar fizyczny". Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z wywołaniem bólu; jednakże musi być ono fizyczne, tzn. atak musi napotkać ciało pokrzywdzonego, z tym że dla dokonania przestępstwa jest rzeczą obojętną, czy sprawca dotyka ofiary fizycznie. Oczywiście zazwyczaj zachowanie sprawcy polega na bezpośrednim działaniu na ciało innej osoby, głównie przez uderzenie (ale także m.in. uszczypnięcie, ukłucie, targanie za włosy, kopnięcie, polanie wodą), jednak możliwe jest również tzw. działanie pośrednie, a mianowicie oddziaływanie środkami psychicznymi, o ile działa się przez to na ciało (np. nastraszenie kogoś, kto cofa się i uderza o ścianę); zob. M., Uwagi, s. 169. Należy podkreślić, że naruszenie nietykalności cielesnej może spowodować pewne zmiany na ciele człowieka (zasinienie, zadrapanie), jednak nie mogą one polegać na uszczerbku na zdrowiu, naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, o których mowa w art. 156 i 157 k.k. W sytuacji bowiem gdy powstaną skutki w postaci naruszenia czynności narządu ciała na okres poniżej dni 7 takie „naruszenie nietykalności” cielesnej wypełni znamiona innego typu czynu zabronionego, a mianowicie art. 157 § 2 k.k.

Spowodowanie tzw. lekkiego uszczerbku na zdrowiu jest natomiast penalizowane zarówno wtedy, gdy sprawca uczynił to umyślnie, jak i wtedy, gdy uczynił to nieumyślnie. Umyślne, a więc spowodowane z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres poniżej 7 dni jest penalizowane w 2 k.k. i opatrzone łagodniejszą sankcją, niż spowodowanie naruszenia czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni. Czyn z art. 157 § 2 k.k. jest zagrożony sankcją w postaci grzywny, karzy ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Przenosząc powyższe, na grunt ustaleń poczynionych w niniejszej sprawie, w ocenie Sądu należało przypisać oskarżonej czyn polegający na tym, że w dniu 22 stycznia 2018 roku, przy ul. (...) spowodowała naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni u M. K. (1), w ten sposób że podrapała ją po twarzy powodując uszkodzenie ciała pod postacią otarć naskórka i podbiegnięć krwawych na twarzy i obu kończynach górnych, to jest popełnienie czynu z art. 157 § 2 k.k.

Ustalenia poczynione przez Sąd, w oparciu o zasadę swobodnej oceny materiału dowodowego, doprowadziły do ustaleń, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona w/w przepisu. Jak wynika bowiem zarówno z wyjaśnień oskarżonej jak i zeznań oskarżycielki prywatnej pomiędzy uczestniczkami zdarzenia doszło do szarpaniny na skutek której pokrzywdzona M. K. (1) doznała obrażeń ciała. Analizując stronę podmiotową zarzuconego oskarżonej czynu Sąd stwierdził, że oskarżona zadając ciosy pokrzywdzonej po rękach i po twarzy była w pełni świadoma tego, że może doprowadzić do zadrapań skóry u M. K. (1), natomiast mogła nie przypuszczać, że będą one miały charakter skutkujący lekkim uszczerbkiem na zdrowiu. Uwzględniając również okoliczność, iż zdarzenie miało krótki i intensywny przebieg, jak również postawę pokrzywdzonej, Sąd przypisał oskarżonej działanie w zamiarze ewentualnym. Z tego też powodu uwzględniając zarówno zgromadzony materiał dowodowy jak i treść wniosków opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, nie sposób było uznać że zachowanie K. K. (1) wyczerpało wyłącznie znamiona czynu polegającego na naruszeniu nietykalności cielesnej M. K. (1), albowiem jej zachowanie spowodowało dalej idące skutki w postaci obrażeń ciała skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni. Uwzględnić także należy, iż wszystkie dowody zgromadzone w sprawie bezspornie wskazują na sprawstwo oskarżonej.

Ustając winę K. D., jak również przypisując jej działanie w zamiarze ewentualnym, Sąd sięgnął po najłagodniejszą rodzajowo karę, orzekając wobec oskarżonej karę grzywny w minimalnej ilości określonej w ustawie karnej, to jest 10 stawek dziennych. Przy wymiarze kary Sąd miał wzgląd na społeczne oddziaływanie kary i konieczność jej oddziaływania wychowawczego na oskarżoną. Wymierzona oskarżonej kara jest w przekonaniu Sądu adekwatna do społecznej szkodliwości popełnionego przez nią przestępstwa i winy oskarżonej, jak również spełni swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Sąd oceniając stopień winy oskarżonej uznał go za umiarkowany i charakteryzujący się niskim stopniem społecznej szkodliwości. Uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonej miał lekki charakter, sytuacja w której doszło do zdarzenia odbywała się na tle trwającego pomiędzy stronami konfliktu, przy czym sama pokrzywdzona wskazała, że widząc oskarżoną wychodzącą z klatki schodowej zaczęła do niej krzyczeć. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd wskazują zatem, że mimo powstania obrażeń ciała na twarzy pokrzywdzonej, oskarżona nie miała zamiaru bezpośredniego ich spowodowania u M. K. (1). Z powyższych zatem względów Sąd stwierdził, że kara grzywny w minimalnej ilości stawek dziennych będzie wystarczającą reakcją karną na popełniony przez oskarżoną czyn.

Ustalając wysokość stawki dziennej, Sąd również uznał, że stosownie do możliwości zarobkowych i sytuacji finansowej oskarżonej, w wystarczającym stopniu będzie ustalenie wysokości stawki dziennej na minimalnym poziomie 10 złotych, tym bardziej, że w ocenie Sądu zasadnym było orzeczenie obok kary również środka kompensacyjnego.

O ile Sąd wymierzył wobec oskarżonej karę grzywny w najmniejszym możliwym wymiarze, baczył jednocześnie aby krzywda pokrzywdzonej została jej zrekompensowana w odczuwalnym stopniu. Mając na uwadze kłopotliwe gojenie się ran oraz ich umiejscowienie, Sąd stwierdził, że zadośćuczynienie w wysokości 500 złotych będzie realnym odczuwalnym środkiem kompensacyjnym, który zadośćuczyni pokrzywdzonej wyrządzoną jej krzywdę.

Uwzględniając treść art. 628 pkt 1 kpk Sąd zobowiązał oskarżoną do zapłaty na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwot stanowiących równowartość poniesionych przez nią kosztów procesu, to jest kwoty 1152 złote za udział ustanowionego przez oskarżycielkę prywatną pełnomocnika oraz 300 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków postępowania, które oskarżycielka prywatna poniosła.

W pozostałym zakresie Sąd zwolnił oskarżoną od ponoszenia pozostałych kosztów, w szczególności od konieczności zapłaty kwoty stanowiącej zwrot wydatków Skarbu Państwa za uzyskanie opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej.

Podnosząc wskazane powyżej okoliczności, Sąd orzekł jak w treści wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE