UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Raciborzu wyrokiem z dnia 11 grudnia 2018r. sygn. akt II K 579/18 uznał oskarżonego P. M. za winnego tego, że w dniu 09 lutego 2018r. na ul. (...) w miejscowości K. znajdując się na terenie (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 30 szt. czekoladek (...) wartości 449,70 zł, 10 szt. czekolady (...) duża wartości 108,90 zł, 80 szt. czekolady (...)mała wartości 279,20 zł, 1 szt. monitora (...) wartości 399 zł, 40 szt. czekolady (...) G. wartości 159,60 zł, 6 szt. kawy (...) wartości 143,94 zł, 2 szt. słuchawek z mikrofonem wartości 49,98 zł, 2 szt. opakowań V. (...) wartości 59,98 zł, wędlin w postaci parówek wartości 7,49 zł, szynki (...) wartości 4,99 zł, wędliny (...) wartości 3,69 zł, 10 szt. soli wartości 6,90 zł, 3 szt. soku V. wartości 14,85 zł, 11 szt. wody wartości 16,39 zł, pomarańczy wartości 5,99 zł, 16 szt. rolek papieru toaletowego wartości 15,99 zł, powodując łączną wartość strat w kwocie 1.706,74 zł na szkodę J. M. , tj. czynu z art. 278 §1 kk i za to na podstawie art. 278 §1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 §1 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. z/s w K. kwoty 1.706,74 zł.

Na podstawie art. 230 §2 kpk Sąd orzekł zwrot dowodów rzeczowych w postaci płyt CD szczegółowo opisanych w wykazie nr I/18 na karcie 37 akt sprawy, pozycja 1 i 2 kierownikowi sklepu (...) z siedzibą w K. – S. P..

Na podstawie art. 63 §1 kk Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22.06.2018r. godz. 6.45 do dnia 22.06.2018r. godz. 9:15 przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolości.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Pastwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 70 zł i obciążył go opłatą w kwocie 120 zł.

Apelację wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania – art. 167 kpk w zw. z art. 366 §1 kpk i art. 193 §1 kpk polegającą na niedostatecznym wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy i braku przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego antropologa na okoliczność ustalenia i zidentyfikowania, czy osoba zarejestrowana dnia 9 lutego 2018r. w dyskoncie (...) odpowiada wyglądowi oskarżonego P. M. oraz ustalenia, czy cechy indywidualne oskarżonego różnią się od cech indywidualnych sprawcy zarejestrowanego na nagraniach monitoringu z dnia 9 lutego 2018r., w sytuacji, gdy oskarżony negował swój udział w inkryminowanym zdarzeniu, zaś nagrania monitoringu i sporządzone na ich podstawie zdjęcia były niewyraźne i nie pozwalały na jednoznaczne ustalenie osoby sprawcy, a dokonanie ustaleń w tym zakresie wymagało wiedzy specjalnej,

- obrazę przepisów postępowania – art. 167 kpk w zw. z art. 366 §1kpk, polegającą na niedostatecznym wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy i braku przeprowadzenia z urzędu dowodu z przesłuchania świadków – funkcjonariuszy policji, którzy w ramach wykonywanych czynności ustalili, że sprawcą zaboru jest P. M., w sytuacji, gdy niejasna jest podstawa dokonania takich ustaleń, a także przyczyna zamieszczenia przypadkowego zdjęcia oskarżonego P. M. obok zdjęcia sprawcy inkryminowanego zdarzenia na telegramie nr 116/18,

- obrazę przepisów postępowania – art. 171 §1 kpk w zw. z art. 366 kpk, polegającą na niedostatecznym wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy i braku ustalenia, na jakiej podstawie świadek S. P. określił wartość i skład skradzionego mienia – a w szczególności w jaki sposób ustalił precyzyjnie ilość/wagę poszczególnych artykułów, w sytuacji, gdy okoliczności tych nie da się ustalić na podstawie nagrań monitoringu,

- obrazę przepisów postępowania – art. 377 §3 kpk, polegającą na rozpoczęciu i prowadzeniu rozprawy w dniu 23 października 2018r. bez udziału oskarżonego, w sytuacji, gdy oskarżony nie stawił się o wyznaczonej godzinie usprawiedliwiając taki stan rzeczy i nie zachodziły przesłanki wymienione w art. 377 §3 kpk, a uchybienie powyższe ograniczało prawo do obrony oskarżonego,

- obrazę przepisów postępowania - art. 7 kpk, wyrażającą się w dokonaniu oceny zeznań świadka S. P. z przekroczeniem swobodnej oceny dowodów, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, a w efekcie uznanie za wiarygodne zeznań w/w świadka co do tego, ze świadek rozpoznał oskarżonego jako sprawcę zdarzenia, podczas gdy prawidłowa ocena tego dowodu, w powiązaniu z oględzinami monitoringu, powinna prowadzić do uznania, że relacja świadka S. P. nie jest wiarygodna i logiczna z uwagi na to, że świadek swe spostrzeżenia oparł wyłącznie o analizę nagrań monitoringu, które to nagrania były niewyraźne i w żadnym wypadku nie pozwalały na dostrzeżenie osoby sprawcy, a ponadto w/w świadek rozpoznał oskarżonego po upływie kilku miesięcy od czasu, gdy analizował monitoring sklepowy, w sytuacji gdy – jak wskazał sam świadek – ma bardzo dużo podobnych sytuacji polegających na zaborze mienia,

- obrazę przepisów postępowania – art. 7 kpk, wyrażającą się w dokonaniu oceny wyjaśnień oskarżonego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów, a w efekcie przyjęcie, że opis działania na miejscu zdarzenia podczas pierwszego przesłuchania potwierdza fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa, w sytuacji, gdy składając przedmiotowe wyjaśnienia oskarżony w zasadzie nie przekazał informacji wykraczających poza zawarte w przedstawionym mu zarzucie,

- powyższe doprowadziło w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętego za podstawę orzeczenia i mającego wpływ na jego treść, a polegającego na błędnym ustaleniu sprawstwa oskarżonego w zakresie zaboru mienia w dniu 9 lutego 2018r. na terenie dyskontu (...) w K..

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Podkreślić należy na wstępie, że zarzuty apelacji mają charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania ocen i ustaleń sądu, a następnie zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi, i w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu I. instancji co do sprawstwa i winy oskarżonego. Wbrew twierdzeniom skarżącego sąd I. instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności sprawy i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych.

Sąd odwoławczy podziela wszystkie ustalenia Sądu I. instancji. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest pełne, kompletne, precyzyjne, jasne i szczegółowe. Przedstawiona w uzasadnieniu wyroku argumentacja Sądu I. instancji jest prawidłowa i wyczerpująca, w uzasadnieniu odniesiono się do wszelkich aspektów zarzucanego przestępstwa i okoliczności jego popełnienia oraz omówiono materiał dowodowy. Dlatego też Sąd odwoławczy nie będzie ponownie dokonywał analizy w niniejszym uzasadnieniu zgromadzonego materiału dowodowego, a jedynie odniesie się do najważniejszych kwestii i zarzutów apelacji.

Przeprowadzona przez Sąd odwoławczy kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie dała żadnych podstaw do uznania, że w niniejszej sprawie Sąd I. instancji mógł dopuścić się obrazy prawa procesowego, a tym samym ustalenia faktyczne nie są dotknięte błędem.

Sąd meriti prawidłowo zgromadził i przeprowadził wszelkie dowody, które mogły prowadzić do wyjaśnienia okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu. Postępowanie dowodowe było szczegółowe, staranne i dokładne, a zgromadzony materiał dowodowy jest kompletny, zatem nie było koniecznym przeprowadzanie innych dowodów. Wszystkie mające znaczenie dla sprawy okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa zostały precyzyjnie wyjaśnione w oparciu o zgromadzone i przeprowadzone dowody.

Sąd I. instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności sprawy i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, dokonał rzeczowej analizy dostrzeżonych w nim sprzeczności, a jej wyniki w sposób wyczerpujący zaprezentował w uzasadnieniu wyroku, czyniąc przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej, zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Przedstawiona ocena dowodów jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, pozostaje więc pod ochroną art. 7 k.p.k.

Nie sposób zatem zarzucić, że Sąd I. instancji dokonał dowolnej oraz sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego. Ocena zebranych w sprawie dowodów dokonana przez Sąd nie zawiera w sobie błędu i nie jest w żadnym razie oceną dowolną, ponieważ poparta została wszechstronną analizą całokształtu okoliczności sprawy. Takich uchybień Sąd I. instancji w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił. Oczywiście przepis z art. 410 § 1 k.p.k. nakazuje uwzględnienie przy orzekaniu wszystkich okoliczności ujawnionych na rozprawie i jednocześnie zakazuje uwzględniać okoliczności nieujawnione, zaś art. 4 k.p.k. nakazuje uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Nie oznacza to w żadnym wypadku, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące, skoro wynikają one ze sprzecznych w swym znaczeniu dowodów lub też dowody nieistotne dla przedmiotu spawy. Wyrok w niniejszej sprawie wydany został na podstawie dowodów obciążających oskarżonego, bo takie właśnie Sąd Rejonowy słusznie i zasadnie uznał za wiarygodne.

Sąd Rejonowy w chwili orzekania miał na uwadze wszystkie okoliczności. Orzeczenie zaś nie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a nie dać wiary lub pominąć inne, jeśli są niewiarygodne lub nic nie wnoszą do sprawy, albo ich treść jest rozbieżna. Obowiązkiem sądu jest wówczas wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych i Sąd Rejonowy temu zadaniu sprostał.

Sąd I. instancji wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia, a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym. W tych granicach mieści się również ocena zeznań S. P., w szczególności w zakresie wartości szkody, wyjaśnień oskarżonego, zarówno tych złożonych w toku postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie oraz nieosobowych źródeł dowodowych, które to dowody w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I. instancji omówił oraz przeanalizował.

Nie dopuścił się Sąd Rejonowy, podnoszonej przez skarżącego, obrazy art. 171 §1 kpk w zw. z art. 366 §1 kpk. Wskazać należy, że ewentualne naruszenie przepisu art. 366 § 1 kpk musi być oceniane przez pryzmat realizacji zasady prawdy materialnej, a więc poprzez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych. Należy rozpatrzyć, czy niewyjaśnienie danej okoliczności mogłoby mieć wpływ na ustalenia faktyczne i czy gdyby ją wyjaśniono, to te ustalenia mogłyby być inne (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 września 2012 r. II AKa 244/12). Zgodnie z przepisem art. 366 §1 kpk przewodniczący kieruje rozprawą i czuwa nad jej prawidłowym przebiegiem, bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, a w miarę możności także okoliczności sprzyjające popełnieniu przestępstwa. Warunkiem prawidłowej realizacji obowiązku wynikającego z art. 366 § 1 kpk jest właściwe, skuteczne i sumienne wykonywanie nadzoru nad sprawnością postępowania, ta zaś zależy od sposobu gromadzenia istotnego dla rozstrzygnięcia materiału dowodowego. Sąd odwoławczy żadnych uchybień Sądu Rejonowego w tej kwestii się nie dopatrzył.

Jak słusznie wskazuje Sąd Rejonowy, okoliczności popełnienia czynu oraz wina oskarżonego w niniejszej sprawie nie budzą żadnych wątpliwości. Oskarżony w toku postepowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie kwestionował swojego sprawstwa ani winy, w sposób szczegółowy opisał swoje działanie na miejscu zdarzenia podczas przeprowadzonej wizji lokalnej. Oskarżony wprawdzie w toku przewodu sądowego zaprzeczył, by był sprawcą występku, a jako powód wcześniejszego przyznania się do winy wskazał okoliczność, że śpieszyło mu się do pracy. Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, że oskarżony w swoich wyjaśnieniach złożonych na rozprawie nie potrafił w przekonujący sposób wytłumaczyć powodów złożenia odmiennych wyjaśnień. Tłumaczenie, że powodem przyznania się do winy była chęć szybkiego powrotu do pracy, jawi się istotnie jako naiwne. Trudno uznać, że argument ten mógłby skłonić niewinną osobę do przyznania się do popełnienia czynu, gdy w istocie go nie popełniła, ryzykując poważnymi konsekwencjami prawnymi i faktycznymi. Zresztą zmienionym wyjaśnieniom oskarżonego przeczą dowody w postaci zeznań świadka S. P. oraz przeprowadzona na miejscu zdarzenia, zaraz po przesłuchaniu oskarżonego, wizja lokalna.

Obrońca oskarżonego wskazuje na brak przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego antropologa na okoliczność ustalenia i zidentyfikowania, czy osoba zarejestrowana dnia 9 lutego 2018r. w dyskoncie (...) odpowiada wyglądowi oskarżonego P. M. oraz ustalenia, czy cechy indywidualne oskarżonego różnią się od cech indywidualnych sprawcy zarejestrowanych na nagraniach monitoringu tego dnia. Zdaniem Sądu odwoławczego w realiach sprawy nie było takiej konieczności, albowiem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości co do winy oskarżonego. Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, szczegółowo opisał swoje działania, a podczas przeprowadzonej wizji lokalnej wskazał sklep, gdzie dokonał kradzieży asortymentu. Nie jest też tak, jak twierdzi obrońca, że wizerunek oskarżonego zarejestrowany podczas wizji lokalnej (k. 52) nijak się ma do osoby ujawnionej na nagraniu monitoringu. Otóż zdjęcie znajdujące się na karcie 32 akt przeczy takiemu wnioskowi, a w powiązaniu z pozostałymi dowodami daje pewność, że to ta sama osoba.

Nie było też konieczności przesłuchania w charakterze świadków funkcjonariuszy policji, którzy w ramach wykonywanych czynności ustalili, że sprawcą kradzieży może być P. M.. Nie jest rolą sądu dociekanie, jakie czynności przeprowadzili funkcjonariusze w ramach tzw. czynności operacyjnych, a jedynie weryfikacja, czy wytypowana osoba rzeczywiście jest sprawcą. Teza, że przypadkowe zdjęcie oskarżonego umieszono obok zdjęcia sprawcy inkryminowanego zdarzenia na telegramie nr 116/18 jest tylko niczym nie popartym twierdzeniem, skoro sprawcą czynu był P. M..

S. P. zgłaszając fakt popełnienia przestępstwa przedłożył dokładne wyliczenie szkody. Na rozprawie podał, że wartość skradzionych rzeczy została wyceniona w oparciu o to, co zobaczyli na wózku zakupowym. Podał też, że „jak robiliśmy wycenę, to bardzo długo czasu poświęciliśmy na to”. Po zapoznaniu się z zapisem monitoringu nie sposób zauważyć, kiedy oskarżony wkłada do wózka sklepowego poszczególne towary. Dla osoby postronnej dokładne określenie rzeczy wkładanych do wózka faktycznie może być znacznie utrudnione. Natomiast S. P. jako kierownik sklepu, znający położenie poszczególnych towarów, mógł ustalić, przy jakich artykułach zatrzymuje się oskarżony, jakie są wrzucane do wózka i ile razy dana czynność jest wykonana, co świadczy o ilości zabranego towaru. Nie może umknąć uwadze, że część towarów oskarżony zabierał w ilościach niemalże hurtowych opróżniając np. całe kartoniki (dotyczy to np. czekolad). Jak sam przyznał, skradzione przedmioty sprzedał nieznanym osobom, aby mieć pieniądze.

Nie naruszył też Sąd meriti prawa do obrony oskarżonego poprzez to, że rozpoczął rozprawę pod nieobecność oskarżonego. Z zapisu protokołu rozprawy z dnia 23.10.2018r. wynika, że sprawę wywołano o godz. 9.20, ponieważ oskarżony sygnalizował, że spóźni się i powinien stawić się na rozprawie do godz. 9.20. Z uwagi na niestawiennictwo w wyznaczonym czasie Sąd Rejonowy rozpoczął proces pod nieobecność P. M.. Zaznaczyć trzeba, że wbrew twierdzeniom obrońcy obecność oskarżonego nie była obowiązkowa, co wynika z zarządzenia o wyznaczeniu rozprawy głównej (k. 75). Sąd Rejonowy jednak niefortunnie podał art. 377 § 3 kpk jako podstawę prowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarżonego. Nie ma to jednak wpływu na treść wydanego rozstrzygnięcia ani nie narusza prawa do obrony, tym bardziej, że oskarżony ostatecznie stawił się na rozprawie w trakcie przesłuchania S. P., miał zatem możliwość zapoznania się z jego zeznaniami, sam też złożył wyjaśnienia. Innych czynności procesowych Sad Rejonowy w tym dniu już nie przeprowadzał.

Tak więc Sąd I. instancji nie naruszył żadnych przepisów prawa procesowego, nie popełnił też błędów przy ocenie dowodów, a zatem ustalenia faktyczne nie są dotknięte błędem. Uchybienie, o jakim stanowi przepis art. 438 pkt. 3 kpk, ma miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (błąd dowolności). Może być zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (art. 7 k.p.k.) – vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 1 października 2014 roku, sygn. II Aka 206/14.

Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu (np. tego, że oskarżony nie popełnił przestępstwa) nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzuty stawiane zaskarżonemu rozstrzygnięciu w apelacji obrońcy oskarżonego stanowią wyłącznie niczym nieuzasadnioną polemikę ze słusznymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy, sprowadzają się one do samego podważania ustaleń Sądu wyrażonych w zaskarżonym orzeczeniu i jego uzasadnieniu, jak też przeciwstawiania tymże ustaleniom odmiennego poglądu opartego wyłącznie na wewnętrznym przekonaniu oskarżonego lub jego obrońcy i na ich własnej, subiektywnej ocenie materiału dowodowego.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego oczywistym jest, że oskarżony dopuścił się przestępstwa kradzieży z art. 278 § 1 k.k.

Odnosząc się do kwestii wymiaru kary wskazać należy, że orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., które jest zagrożone karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, w żadnym wypadku nie może być uznana za karę niewspółmiernie surową, jest ona wręcz karą łagodną, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, a także jego uprzednią karalność, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Zasadnie Sąd Rejonowy uznał, że jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności, a więc bezwzględna izolacja w zakładzie karnym może odnieść wobec oskarżonego skutek resocjalizacyjny oraz wychowawczy i uzmysłowić mu naganność postępowania. Rolą kary jest nie tylko odpłata sprawcy za popełnione przestępstwo, czy zapewnienie jego resocjalizacji, ale również prewencja szczególna i ogólna, gdzie kara powinna zapewnić ochronę społeczeństwu przed przestępnymi działaniami sprawcy i innych ludzi, którzy muszą mieć świadomość, że dopuszczenie się takiego przestępstwa pociąga za sobą konkretną i wymierną karę.

Sąd I. instancji prawidłowo i zasadnie orzekł na podstawie art. 46 § 1 kk środek kompensacyjny polegający na obowiązku naprawienia przez oskarżonego szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. z/s w K. kwoty 1.706,74 zł.

Na zasadzie art. 230 §2 kpk zasadnie Sąd orzekł o zwrocie dowodów rzeczowych w postaci płyt CD szczegółowo opisanych w wykazie nr I/18 na karcie 37 akt sprawy, pozycja 1 i 2 kierownikowi sklepu (...) z siedzibą w K. – S. P..

Mając na uwadze, że oskarżony P. M. był pozbawiony wolności w niniejszej sprawie od dnia 22.06.2018r. godz. 6.45 do dnia 22.06.2018r. godz. 9:15, zasadnie Sąd Rejonowy, na podstawie art. 63 §1 kk zaliczył mu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności, przyjmując, ze jeden dzień pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolości.

Zasadnie Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego P. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 70 złotych i obciążył go opłatą w kwocie 120 złotych.

Biorąc pod uwagę powyższe i uznając ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy w Raciborzu za prawidłowe, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Mając na względzie sytuację osobistą i finansową oskarżonego, Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł i opłatę za II. instancję w kwocie 120 zł.

SSO Aleksandra Odoj-Jarek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE