UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2017 roku powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu M. S. (1) w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 195,11 zł, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniósł, że pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, które to usługi były przez pierwotnego wierzyciela świadczone na rzecz pozwanego. Pozwany nie uiścił kwot wynikających z faktur VAT nr (...), zaś wierzyciel pierwotny zawarł w dniu 12 sierpnia 2016 roku z powodem umowę przelewu wierzytelności. Na kwotę pieniężną dochodzoną pozwem składa się należność główna z tytułu niezapłaconych faktur. Pomimo wezwania strony pozwanej do zapłaty, nie uregulowała ona zadłużenia.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 3-5)

W dniu 12 grudnia 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie postanowienie, w którym wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

(postanowienie k. 5v.)

W piśmie procesowym z dnia 29 grudnia 2017 roku powód cofnął pozew co do kwoty 27,83 zł, w następstwie czego postanowieniem z dnia 11 stycznia 2018 roku Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie.

(pismo procesowe k. 8-9, postanowienie k. 27)

W dniu 31 stycznia 2018 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Powyższy nakaz pozwany zaskarżył sprzeciwem w całości. W uzasadnieniu podniósł, że w okresie objętym fakturami VAT przebywał w szpitalu i utracił tam telefon wraz z kartą SIM. O powyższej sytuacji został powiadomiony operator, który jednak pomimo stosowanego żądania nie zablokował od razu numeru, co w konsekwencji przełożyło się na wartość faktury. Ostatecznie umowa została rozwiązana, a on sam obciążony kosztami takiego stanu rzeczy. Pozwany dodał, że w pierwszym okresie po utracie telefonu rozmowy z operatorem usiłował prowadzić w jego imieniu brat, który dodatkowo podjął działania zmierzające do zgłoszenia faktu kradzieży telefony na policję. Wszystkie te działania na skutek postawy operatora oraz policji okazały się jednak nieskuteczne.

(nakaz zapłaty k. 73, pismo procesowe k. 80-81, sprzeciw k. 82-85)

W toku dalszego postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie. W piśmie procesowym z dnia 11 października 2018 roku udział w sprawie zgłosił prokurator Prokuratury Rejonowej Ł. w Ł..

(pismo procesowe k. 91-93, k. 109, k. 217-217v.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. S. (1) w dniu 29 marca 2012 roku zawarł z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci PLUS, wybierając taryfę „Do usług bis 29,90”. W ramach umowy pozwanemu został przypisany numer (...) oraz udzielona ulga w wysokości 1.500 zł. Umowa została zawarta na czas oznaczony 24 miesięcy. Na mocy aneksu z dnia 3 grudnia 2013 roku pozwany zmienił dotychczasowy plan taryfowy na (...) 29,90” oraz nabył telefon marki LG S. (...) za kwotę 49 zł. Nowa umowa została zawarta na czas oznaczony – 29 miesięcy. Wysokość kary umownej w aneksie została ustalona na kwotę 1.000 zł.

(umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z załącznikami k. 50-55, aneks k. 56, okoliczności bezsporne)

W związku ze świadczonymi w ramach przedmiotowej umowy usługami, w dniu 18 października 2014 roku pierwotny wierzyciel wystawił fakturę VAT nr (...) opiewającą na kwotę 286,31 zł z terminem płatności do dnia 3 listopada 2014 roku. W fakturze tej saldo konta z poprzedniego rachunku wyniosło 0,00 zł, zaś saldo konta po wystawieniu bieżącego rachunku – 286,31 zł.

W dniu 18 listopada 2014 roku pierwotny wierzyciel wystawił fakturę VAT nr (...) opiewającą na kwotę 31,12 zł z terminem płatności do dnia 2 grudnia 2014 roku. W fakturze tej saldo konta z poprzedniego rachunku wyniosło 286,31 zł, zaś saldo konta po wystawieniu bieżącego rachunku – 317,43 zł.

W dniu 18 grudnia 2014 roku pierwotny wierzyciel wystawił fakturę VAT nr (...) opiewającą na kwotę 4,39 z terminem płatności do dnia 2 stycznia 2015 roku. W fakturze tej saldo konta z poprzedniego rachunku wyniosło 317,43 zł, zaś saldo konta po wystawieniu bieżącego rachunku – 321,82 zł.

Pozwany nie zapłacił w terminie należności, wynikających z faktur, o których mowa wyżej.

(faktura VAT wraz z rozliczeniem konta k. 57-59, k. 60-62, k. 63-65, okoliczności bezsporne)

W dniu 12 sierpnia 2016 roku powód zawarł z następcą prawnym pierwotnego wierzyciela (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o przelew wierzytelności m.in. wobec dłużnika M. S. (2), wynikającej z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W wyciągu z listy dłużników, stanowiącym załącznik do umowy cesji, zadłużenie pozwanego zostało określone na łączną kwotę 195,11 zł.

(umowa przelewu wierzytelności k. 46, wyciąg z listy dłużników k. 49, okoliczności bezsporne)

U pozwanego M. S. (1) stwierdza się schizofrenię paranoidalną. W chwili zawierania umowy pozwany był w stanie świadomie i swobodnie powziąć decyzję i wyrazić wolę.

(opinia sądowo-psychiatryczna k. 204-208)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron procesu. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął również opinię biegłego sądowego, która nie była podważana przez strony procesu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części.

Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu (art. 117 § 1 k.c.). Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba, że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny (ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny, Dz.U. Nr 55, poz. 321) do dnia 9 lipca 2018 roku (do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. 2018, poz. 1104), Sąd badał zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli został zgłoszony przez stronę. Od dnia 9 lipca 2018 roku wszedł w życie przepis art. 117 § 2¹ k.c., zgodnie z którym, po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Powyższe oznacza konieczność brania przez Sąd pod uwagę z urzędu przedawnienia roszczenia przy orzekaniu od dnia 9 lipca 2018 roku. Wskazać należy przy tym, że w myśl art. 5 ust. 4 ustawy nowelizującej, roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Roszczenie dochodzone niniejszym powództwem bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym przysługującym przeciwko konsumentowi, a zgodnie z zasadą ogólną z upływem trzech lat przedawniają się roszczenia – jak w przedmiotowej sprawie – związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako że pierwotny wierzyciel takową działalność niewątpliwie prowadził (art. 118 k.c.). Początkiem biegu terminu przedawnienia jest chwila wymagalności roszczenia. Jak wynika z przedłożonych przez powoda faktur VAT, ich wymagalność przypadała odpowiednio na dzień: 3 listopada 2014 roku (faktura nr (...)), 2 grudnia 2014 roku (faktura nr (...)) oraz 2 stycznia 2015 roku ( (...)). Powództwo w niniejszej sprawie zostało wytoczone w dniu 6 listopada 2017 roku, co oznacza, że należność wynikająca z faktury nr (...) w dochodzonej kwocie 136,31 zł, wymagalna do dnia 3 listopada 2014 roku, uległa przedawnieniu. W świetle przepisów regulujących przerwanie i zawieszenie biegu terminu przedawnienia, stwierdzić należy, że w okresie 3 lat od momentu rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia, nie doszło do przerwania ani zawieszenia tego terminu w stosunku do wierzyciela – powód nie wykazał, aby takie przerwanie lub zawieszenie miało miejsce. W przedmiotowej sprawie, powód nie wykazał także, aby pozwany zrzekł się korzystania z zarzutu przedawnienia. W zakresie kwoty 136,31 zł powództwo podlegało zatem oddaleniu.

W pozostałym zakresie, tj. co do należności w kwotach 29,79 zł i 1,18 zł, wynikających z wystawionych przez pierwotnego wierzyciela faktur VAT, powództwo było zasadne.

W sprawie niesporne były twierdzenia faktyczne powoda o tym, że pozwany zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na podstawie której zobowiązał się do uiszczania opłat za korzystanie z usług operatora. Pozwany nie kwestionował faktu zawarcia opisanej umowy, a także faktu wystawienia przez pierwotnego wierzyciela faktur VAT nr (...), jak również kwot, na które opiewały w/w dokumenty księgowe. W konsekwencji kwoty te Sąd uznał za bezsporne, jednocześnie przyjmując, że powód przedkładając opisane dokumenty udowodnił zadłużenie pozwanego w wysokości w nich wskazanej, a wyrażające się kwotą końcową 30,97 zł. Wyjaśnić należy, że przedmiotowe faktury obejmowały wyłącznie kwotę abonamentu wynikającą z umowy, nie zaś należności z tytułu dodatkowych pakietów, czy też połączeń i wiadomości SMS wykonanych w kraju (te zostały uwzględnione wyłącznie w fakturze nr (...), z tytułu której należność uległa przedawnieniu). W konsekwencji bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostają twierdzenia pozwanego odnośnie korzystania z jego telefonu przez inną osobę, co miało skutkować powstaniem dodatkowych kosztów, tych bowiem na gruncie 2 ostatnich faktur nie było. Jedynie zatem na marginesie podniesienia wymaga, że pozwany nie złożył żadnych dowodów, z których wynikałoby, że należący do niego telefon został skradziony, że brat pozwanego podjął próbę zablokowania numeru telefonu u operatora i zgłoszenia kradzieży na policji, czy też, że wystąpił o nową kartę SIM, a ta nie została mu wydana, niewątpliwie zaś to jego obciążała powinność wykazania powyższego, jeśli z faktów tych chciał wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c.). Wprawdzie w sprawie złożył zeznania brat pozwanego B. S., to jednak z ich treści wynika wyłącznie, że złożył on reklamację (nie wiadomo, czego dotyczącą), która została rozpatrzona negatywnie. Oczywiste jest przy tym, że sama utrata telefonu nie zwalnia abonenta od uiszczania należności z tytułu abonamentu telefonicznego w okresie trwania umowy, jak również, iż to abonenta obciąża obowiązek zgłoszenia faktu utraty telefonu u operatora oraz wystąpienia o blokadę karty SIM i wydanie nowej. O czym była już mowa, w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że pozwany opisane działania podjął.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 30,97 zł, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. Powód wygrał sprawę w części, tj. w zakresie 16%, a poniesione przez niego koszty procesu wyniosły łącznie 137 zł, na co złożyło się: 30 zł opłaty sądowej od pozwu, 90 zł wynagrodzenia pełnomocnika w stawce minimalnej (§ 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, t.j. Dz.U. 2018, poz. 265) oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany w sprawie nie poniósł żadnych kosztów. Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 21,92 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona powodowa powinna ponieść.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 383,30 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w zakresie cofniętej i oddalonej części powództwa, na które złożyło się wynagrodzenie biegłego. W stosunku do pozwanego, o nieuiszczonych kosztach sądowych w zakresie, w jakim przegrał sprawę, Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., odstępując od obciążenia nimi pozwanego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE