UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 września 2018 roku Sąd Rejonowy w Płocku w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.197,07 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 4.059,97 zł od dnia 4 lipca 2017r. do dnia zapłaty i od kwoty 137,10 zł od dnia 10 lipca 2017r. do dnia zapłaty, a w pozostałej części powództwo oddalił. Jednocześnie Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda kwotę 2.098,72 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i nakazał zwrot na rzecz powoda ze Skarbu Państwa kwotę 2,35 zł tytułem nadpłaconej zaliczki na koszty opinii biegłego.

Wydając powyższy wyrok Sąd Rejonowy oparł się na ustaleniach faktycznych, które Sąd Okręgowy aprobuje i uznaje także za własne.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany zaskarżając go w części w tj. w zakresie zasądzającym od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.982,21 zł wraz z odsetkami od dnia 4 lipca do dnia zapłaty oraz w zakresie kosztów procesu. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności kalkulacji naprawy pojazdu nr (...), sporządzonej przez pozwanego dnia 10 marca 2017 roku poprzez uznanie, że niezasadne byłoby uwzględnianie w wycenie kosztów naprawy rabatów stosowanych przez pozwanego, podczas gdy pozwany umożliwiał poszkodowanym nabycie części zamiennych z rabatem oraz na materiał lakierniczy 40%, co znacznie obniża koszty naprawy; art. 233 § 1 w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, tj. opinii biegłego sądowego P. S. i uznanie, że bez znaczenia dla sprawy są rabaty udzielane przez pozwanego, podczas gdy biegły w opinii zawarł warianty zasadnych kosztów naprawy przy uwzględnieniu rabatów na części zamienne. Skarżący zarzucił również Sądowi I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: art. 16 ust 1 pkt 2 ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez nieuwzględnienie obowiązku działania poszkodowanego w celu minimalizacji szkody oraz przyjęcie, iż poszkodowany nie powinien był dokonać zakupu części zamiennych z rabatami udzielanymi przez pozwanego.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku częściowo poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie, tj. w zakresie zasądzającym od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.982,21 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 lipca do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powód wnosił o jej oddalenie w całości i zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego koszty zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zarzuty apelacji w zasadzie sprowadzają się do polemiki z prawidłowymi i logicznymi ustaleniami Sądu I instancji. Pozwany zarzucał Sądowi I instancji naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 k.p.c., kwestionując prawidłowość ustaleń Sądu w zakresie ustalenia wysokości odszkodowania a co za tym idzie kosztów naprawy pojazdu w wyniku uszkodzeń opisanych w pozwie. Przechodząc do oceny zarzutu naruszenia swobodnej zasady dowodów trzeba wskazać, że zgodnie ze swobodną zasadą oceny dowodów Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Powołany przepis stanowi wyraz obowiązującej w procedurze cywilnej zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych środków dowodowych stanowi podstawowe zadanie sądu orzekającego, przy czym powinna być ona dokonana w sposób konkretny, w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał dowodowy. W niektórych przypadkach ustawodawca „narzuca” określoną moc dowodową danego środka (np. art. 11, 246, 247 k.p.c.). Przyjmuje się, że moc dowodowa oznacza siłę przekonania o istnieniu lub nieistnieniu weryfikowanego w postępowaniu dowodowym faktu, uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych. Z kolei wiarygodność danego dowodu wynika z jego indywidualnych cech i obiektywnych okoliczności, za względu na które zasługuje on w ocenie sądu na wiarę lub nie (zob. J. Klich-Rump, Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia sądowego w procesie cywilnym, Warszawa 1977, s. 132 i n.). Przy czym swobodna ocena dowodów nie może być dowolna. Z tych względów przyjmuje się, że jej granice wyznaczane są przez kryteria: logiczne, ustawowe i ideologiczne (zob. wyr. SN z 12.2.2004 r., II UK 236/03, Legalis). Sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków poprawnych logicznie. Czynnik ustawowy ogranicza Sąd w możliwości dokonania oceny jedynie tych dowodów, które zostały prawidłowo przeprowadzone, według reguł określonych przez ustawodawcę, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności (post. SN z 11.7.2002 r., IV CKN 1218/00, Legalis; wyrok SN z 9.3.2005 r., III CK 271/04, Legalis). Oznacza to, że przy ocenie mocy i wiarygodności dowodów sąd bierze pod rozwagę nie tylko "materiał dowodowy", ale także wyjaśnienia informacyjne stron, oświadczenia, zarzuty przez nie zgłaszane, zachowanie się stron podczas procesu przejawiające się np. w odmowie lub utrudnieniach w przeprowadzeniu dowodów, itp. (wyr. SN z 24.3.1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, Nr 10, poz. 382).

W kontekście przedstawionych rozważań, Sąd Okręgowy uznał za prawidłowe ustalenie szkody przez Sąd I instancji, oparte na przepisach art. 436 § 1 k.c., art. 822 §1 k.c. w związku z przepisami ustawy z 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powód w rozpoznawanej sprawie domagał się bowiem wyrównania szkody według jej wartości kosztorysowej. Wysokość kosztów naprawy została określona za pomocą opinii biegłego z zakresu motoryzacji P. S.. Z opinii tej wynika, że pojazd A. (...) powinien zostać naprawiony zarówno przy użyciu części oryginalnych jak i części w jakości Q. W tym miejscu wskazać należy, że Sąd Okręgowy w pełni aprobuje stanowisko Sądu Rejonowego, który zaniechał uwzględniania w kosztach naprawy okoliczności możliwości uzyskania przez poszkodowanego rabatów na zakup części. Po pierwsze trzeba, pamiętać, że poszkodowany występując z roszczenie o wypłatę odszkodowania, i nie ma obowiązku dokonywania naprawy pojazdu, tym samym fakt nieskorzystania przez poszkodowane z rabatów pozwanego nie może być poczytywany jako naruszenie art. 354 § 2 k.c. Gdyby bowiem przyjąć proponowany przez pozwanego sposób rozumowania, to doszlibyśmy do sytuacji, w której za tą samą szkodę w przypadku dokonywania faktycznej naprawy, poszkodowany uprawniony był do niższego odszkodowania, niż w sytuacji kiedy takiej naprawy zaniechał, lub przeprowadził ją później po otrzymaniu odszkodowania. Natomiast nabywający części samochodowe potrzebne do naprawy uszkodzonego w wypadku pojazdu - nie ma obowiązku poszukiwać sprzedawcy oferującego je najtaniej, tym samym ustalenie wysokości odszkodowania w oparciu o jak najtańszy wariant naprawy oznaczałoby, iż właściciel uszkodzonego pojazdu zmuszony byłby do poszukiwania najtańszego wariantu naprawy, gdyż kwota uzyskana od ubezpieczyciela nie pozwoliłaby na inny wariant naprawy. Stąd Sąd Okręgowy uznaje, że w pełni prawidłowe, że Sąd I instancji nie uwzględnił podniesionej przez pozwanego okoliczności możliwości uzyskania przez poszkodowanego rabatów na zakup części, na podstawie porozumienia zawartego przez ubezpieczyciela z przedsiębiorstwem zajmującym się sprzedażą części samochodowe. Przede wszystkim dlatego, że poszkodowany ma pełne prawo do wyboru sposobu naprawienia szkody, która powstała w jego pojeździe. Co więcej, ma wybór, czy w ogóle pojazd naprawi. Właściciel pojazdu nie może być ograniczany w wyborze warsztatu naprawczego, w wyborze części zamiennych i ich jakości, ubezpieczający ma możliwość wyboru sprzedawcy części zamiennych.

Stąd Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił koszty naprawy pojazdu według wartości kosztów naprawy oszacowanych przez biegłego z zakresu motoryzacji P. S. zgodnie z tabelą nr 3 opinii (k.150), tj. w kwocie 14.179,12 zł.

Mając powyższe na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Przy czym omyłkowo Sąd zasądził te koszty od powoda na rzecz pozwanego. Powinien natomiast zasądzić je od strony przegrywającej postępowanie apelacyjne – pozwanego na rzecz wygrywającego - powoda. Na kwotę kosztów postępowania przed Sądem Odwoławczym składają się koszty zastępstwa procesowego udzielonego powodowi przez fachowego pełnomocnika będącego radcą prawnym liczone od wartości przedmiotu zaskarżenia w kwocie 450 zł zgodnie rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804; zm.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1667.).

Krzysztof Wójcik Tomasz Bajer Magdalena Rychter-Raj