Sygn. akt I Ca 235/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący sędzia Joanna Składowska

Sędziowie Barbara Bojakowska

Robert Pabin

Protokolant sekr. sąd. Joanna Wołczyńska-Kalus

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. M.

przeciwko B. W.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 27 marca 2019 roku, sygnatura akt I C 249/18

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od R. M. na rzecz B. W. 1 800 (jeden tysiąc osiemset) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt. I Ca 235/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 27 marca 2019 r., Sąd Rejonowy w Wieluniu oddalił powództwo R. M. przeciwko B. W. o odszkodowanie (1); zasądził od powoda na rzecz pozwanego 3 617 złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego (2); obciążył powoda nieuiszczonymi wydatkami w kwocie 7,04 złotych (pkt 3) i nakazał zwrócić powodowi 792,96 złotych niewykorzystanej zaliczki (pkt 4).

Rozstrzygnięcie zapadło przy następujących ustaleniach i wnioskach:

W dniu 20 stycznia 2016 r. w godz. 09:39 - 10:30 R. M. przebywał w Szpital­nym Oddziale Ratunkowym Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w W. przy ul. (...) z rozpoznaniem stłuczenia kręgosłupa szyjnego i piersio­wego. W wywiadzie napisano, że „przewrócił się dzisiaj na ulicy - na lodzie”.

W rejestratorze rozmów przychodzących Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Ł. nie odnotowano nagrania rozmowy powoda z dyspozytorem z 20 stycznia 2016 r. w godz. 8:45 - 9:30.

Tego samego dnia R. M. w siedzibie Straży Miejskiej w W. w godz. 11:03 - 11:30 złożył zeznania w charakterze świadka za­wiadamiającego o wykroczeniu, domagając się ukarania właściciela posesji przy ul. (...) za nieodśnieżony chodnik.

W efekcie tego zgłoszenia Straż Miejska ukarała S. W. mandatem karnym.

Pozwany jest współwłaścicielem nieruchomości przy ul. (...), w której powód kiedyś użytkował jeden z lokali. Pozwany wypowiedział umowę najmu powodowi, który miał wobec niego zobowiązania z tego tytułu.

Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd Rejonowy nie dał ostatecznie wiary powodowi, że poślizgnął się on w dniu 20 stycznia 2016 r. przed posesją pozwanego, ponieważ ani z bilingów z numeru telefonu powoda ani też z informacji z Centrum Powiadamiania Ratunkowego nie wynika, że powód wzywał pomocy medycznej tego dnia, a powód nie zaoferował żadnych innych dowodów na podnoszone okoliczności. Sąd zauważył przy tym, że choć strony miały kontakt ze względu na rozliczenia po zakończeniu umowy najmu, to powód nie zgłosił pozwanemu szkody na osobie jakiej miał doznać, a kiedy zgłaszał możliwość popełnienia wykroczenia przez pozwanego żądał ukarania tylko jego osoby, pomimo tego, że z dokumentacji fotograficznej wynika, że nieodśnieżony był cały chodnik.

Wobec tego Sąd oddalił powództwo jako nieudowodnione, zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., skoro powód nie wykazał, że przedmiotowe zdarzenie rzeczywiście zaistniało w okolicznościach i miejscu przez niego wskazanym.

Oddalenie powództwa skutkowało obciążeniem powoda kosztami procesu strony po­zwanej (art. 98 k.p.c.).

O wydatku orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 i 2 oraz ust. 4 ustawy z 28 lipca

2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, a o zwrocie zaliczki na podstawie 84 tej ustawy.

Powód wniósł apelacje od powyższego wyroku, zaskarżając rozstrzygnięcie w całości i zarzucając sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny, poprzez błędne przyjęcie, że powód nie wykazał w sposób dostateczny, że w dniu 20 stycznia 2016 r. upadł na chodniku przy posesji należącej do pozwanego, pomimo że wszystkie zgromadzone w sprawie dowody wskazują pośrednio i bezpośrednio, że do takiego zdarzenia doszło w miejscu i w czasie wskazanym w pozwie.

Ponadto w oparciu o art. 381 k.p.c. skarżący wniósł o dopuszczenie dowodu z dokumentów prywatnych w postaci zgłoszenia szkody z dnia 31 stycznia 2016 r. i nieodebrania zgłoszenia przez pozwanego - celem wykazania, że w niedługim okresie po zdarzeniu kancelaria radcy prawnego D. D. w Ł. informowała pozwanego o szkodzie z dnia 20 stycznia 2016 r.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powód wniósł o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Pełnomocnik pozwanego domagał się oddalenia apelacji i zasądzenia kosztów według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Środek zaskarżenia złożony przez powoda opierał się na zarzucie naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w powołanej normie prawa procesowego nie może polegać tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla skarżącego, opartej na własnej ocenie materiału dowodowego wersji zdarzeń. Konieczne jest bowiem wykazanie - przy posłużeniu się argumentami jurydycznymi - że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, gdyż tylko takie uchybienie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest też wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął Sąd, doniosłości poszczególnych dowodów . Tylko zatem w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (patrz wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, LEX nr 172176, z dnia 18 czerwca 2004 r., II CK 369/03, LEX nr 174131, z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt: II CKN 817/00, LEX nr 56906).

Skarżący nie sprostał powyższym wymaganiom.

Jak słusznie stwierdził Sąd pierwszej instancji, podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowił art. 415 k.c. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej za własny czyn są zaś: zawinione działanie lub zaniechanie sprawcy, szkoda oraz związkiem przyczynowy pomiędzy tą szkodą a zawinionym zaniechaniem lub działaniem. W celu ustalenia odpowiedzialności podmiotu z tego przepisu, wszystkie te przesłanki muszą zostać spełnione łącznie, a ciężar udowodnienia okoliczności faktycznych na to wskazujących spoczywa na powodzie, zgodnie z treścią art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.

Dowody zaprezentowane przez powoda wskazują jedynie na doznanie określonych obrażeń ciała. Z faktu, że pozwany został ukarany mandatem karnym za nieodśnieżenie swojej posesji nie wynika, że ze względu na stan tego miejsca doszło wcześniej na nim do jakiegokolwiek zdarzenia z udziałem powoda, zwłaszcza, że okoliczne posesje również nie zostały uprzątnięte. Sąd Rejonowy słusznie zwrócił przy tym uwagę na szerszy kontekst sprawy, czyli zaszłości między stronami ze względu na wcześniej ich łączącą umowę najmu, która została przez pozwanego wypowiedziana i wiązała się długiem po stronie powoda. Mogło to stanowić motywację dla - jak twierdził pozwany - „dokuczenia” mu przez powoda za wcześniejsze dochodzenie należności z umowy najmu. W tych warunkach oparcie ustaleń w zakresie okoliczności i miejsca zdarzenia wyłącznie na twierdzeniach powoda żadną miarą nie znajdowało uzasadnienia. Szczególnie, że zupełnie nielogiczne wydają się jego twierdzenia, że nie znał adresu nieruchomości, przy której się poślizgnął, w sytuacji, gdy wcześniej wynajmował w niej lokal użytkowy.

Takiego zapatrywania Sądu nie może zmienić złożony na etapie postępowania apelacyjnego dowód w postaci wezwania do zapłaty, jakie miało być skierowane przez reprezentującego powoda pełnomocnika do pozwanego. Warto zauważyć, że korespondencja nie została przez pozwanego odebrana, a mimo tego powód nie skorzystał z kontaktu osobistego lub mailowego, aby poinformować B. W. o zdarzeniu.

Z tych wszystkich względów, uznając apelację za bezzasadną, Sąd Okręgowy orzekł - na podstawie art. 385 k.p.c. - o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zasądzając od skarżącego na rzecz pozwanego zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego wg stawki określonej zgodnie z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800 ze zm.), tj. w wysokości 1 800,00 złotych.