UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, pozwem skierowanym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 16 października 2018 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego T. W. na swoją rzecz kwoty 1 146,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż wierzytelność dochodzona niniejszym pozwem wynika z umowy pożyczki nr (...) udzielonej przez (...) Bank (...). stronie pozwanej. W dniu 20 października 2016 r. pożyczkodawca dokonał zbycia wierzytelności na rzecz (...) Sp. z o.o. Natomiast w dniu 3 sierpnia 2017 r. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności przysługującej (...) Sp. z o.o. względem pozwanego, na mocy której F.L. (...) Sp. z o.o. stała się następcą (...) Sp. z o.o., a tym samym uprawnionym do występowania z wszelkimi roszczeniami przysługującymi spółce (...) Sp. z o.o. względem pozwanego. Pełnomocnik powoda wskazał, iż F.L. (...) Sp. z o.o. powiadomił pozwanego o dokonaniu cesji wierzytelności i zmianie wierzyciela w korespondencji wysłanej na jego adres w dniu 9 sierpnia 2017 r.

Powód wskazał, iż w dniu 4 września 2017 r. F.L. (...) Sp. z o.o. zawarła z powodem umowę cesji powierniczej, na mocy której przekazała pełnomocnictwo do dochodzenia roszczeń od pozwanego na rzecz F.L. (...) Sp. z o.o. i tym samym powód stał się uprawnionym do występowania z wszelkimi roszczeniami przysługującymi F.L. (...) Sp. z o.o. Wskazał również, iż do pozwanego została wystosowane przedsądowe wezwanie do zapłaty z propozycją ugody w formie elektronicznej na adres e-mail podany przez pozwanego przy rejestracji na portalu pożyczkodawcy.

Powód wskazał, iż dochodzone niniejszym pozwem roszczenie wynika z umowy pożyczki o numerze (...) zawartej w dniu 2 października 2015 r. na kwotę 600,00 zł na okres 30 dni. Zgodnie z warunkami udzielenia pożyczki zawartymi w umowie, Ogólnymi Warunkami Udzielania P. (załącznik nr 1 do umowy) oraz dokumentem „rodzaje pożyczek i opłat” (załącznik nr 2 do umowy), pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty wraz z kwotą udzielonej pożyczki prowizji przygotowawczej wynoszącej 25 % kwoty pożyczki, tj. kwoty 150,00 zł. Podniósł, iż w przypadku braku spłaty kwoty pożyczki oraz kosztów administracyjnych do dnia 1 listopada 2015 r., zgodnie z zawartą umową, pożyczkodawca miał prawo obciążyć pożyczkobiorcę kosztami monitów oraz opłatą z tytułu kary ostatecznej. Pożyczkodawca wystosował do pozwanego trzy monity i dokument zatytułowany „kara ostateczna”, co zgodnie z umową przełożyło się na obciążenie pozwanego dodatkowymi kosztami w kwocie 200,00 zł. Powód wskazał, iż na dochodzoną przez powoda kwotę składają się:

- kwota niespłaconej pożyczki w wysokości 600,00 zł, wynikająca z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 2 października 2015 r, pożyczka została udzielona na okres 30 dni, termin wymagalności pożyczki to 1 listopada 2015 r.,

- kwota prowizji przygotowawczej w wysokości 150,00 zł, wynikająca z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 02.10.2015 r. i zgodnie z umową wynoszącej 25 % kwoty pożyczki. Zgodnie z umową, prowizja za udzielenie pożyczki powinna został zapłacona do dnia 01.11.2015 r.,

- skapitalizowana kwota odsetek w wysokości 156,12 zł, wynikająca z opóźnienia w zapłacie kwoty w wysokości 750,00 zł (kapitał pożyczki wraz z prowizją), odsetki wyliczono za okres od 02.11.2015 r. do 14.10.2018 r.,

- kwota 50,00 zł wynikająca z MONIT-u z dnia 05.11.2015 r., stanowiąca wierzytelność z tytułu opłaty za przypomnienie o płatności, z terminem płatności do dnia 12.11.2015 r.,

- kwota 50,00 zł wynikająca z MONIT-u 2 z dnia 12.11.2015 r., stanowiąca wierzytelność z tytułu opłaty za przypomnienie o płatności, z terminem płatności do dnia 19.11.2015 r.,

- kwota 50,00 zł wynikająca z MONIT-u 3 z dnia 23.11.2015 r., stanowiąca wierzytelność z tytułu opłaty za przypomnienie o płatności, z terminem płatności do dnia 30.11.2015 r.,

- kwota 50,00 zł wynikająca z wezwania do zapłaty z dnia 02.12.2015 r., stanowiąca wierzytelność z tytułu kary ostatecznej z terminem płatności do dnia 09.12.2015 r.,

- skapitalizowana kwota odsetek w wysokości 39,97 zł, wynikająca z opóźnienia w zapłacie kwoty w wysokości 200,00 zł (łączny koszt upomnień) oraz wezwań do zapłaty z dnia: 05.11.2015 r., 12.11.2015 r., 23.11.2015 r., 02.12.2015 r., odsetki wyliczono od kolejnego dnia po dniu wymagalności ostatniego monitu (kary ostatecznej), tj. za okres od 10.12.2015 r. do 14.10.2018 r.

Ponadto powód wskazał, iż w/w umowa pożyczki została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość poprzez zarejestrowanie konta pożyczkobiorcy na stronie internetowej pożyczkodawcy. W celu złożenia po raz pierwszy wniosku o pożyczkę, pożyczkodawca wymagał od pozwanego zarejestrowania konta użytkownika na stronie internetowej pożyczkodawcy, poprzez prawidłowe wypełnienie formularza internetowego i udostępnienie pożyczkodawcy danych osobowych, numeru rachunku bankowego na który miała zostać przelana udzielona pożyczka, a nadto wymagał od pozwanego akceptacji treści umowy oraz potwierdzenia oświadczenia, że podane informacje są zgodne z prawdą. Dodatkowo, w trakcie rejestracji konta wskazana została kwota pożyczki, o jakiej udzielenie wnioskował pożyczkobiorca. Po utworzeniu konta klienta, pożyczkodawca weryfikował prawdziwość danych pożyczkobiorcy. Poprawna weryfikacja danych była warunkiem koniecznym udzielenia pożyczki. Natomiast potwierdzenie zawarcia umowy oraz akceptacja warunków umowy pożyczki były zrealizowane poprzez logowanie się pozwanego na swoje konto na stronie internetowej pożyczkodawcy. Powód wskazał również, iż pożyczkodawca w dniu udzielenia pożyczki wystawił dla pozwanego fakturę opiewającą na kwotę pożyczki wraz z kwotą prowizji przygotowawczej zgodnie z zawartą umową. Przedmiotowa faktura stała się wymagalna w dniu upływu terminu zapłaty pożyczki, nazywanego w umowie pożyczki Dniem Spłaty. Wobec powyższego, odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty określonej fakturą liczone są od dnia następnego po terminie płatności określonym umową. Powód wskazał, iż wobec braku zwrotu pożyczki w oznaczonym w treści umowy terminie, pożyczkodawca zgodnie z umową skierował do pozwanego pisemne zawiadomienia o aktualnym stanie zadłużenia. Zawiadomienie te były wysłane (zgodnie z treścią umowy) 1, 10 i 20 dnia po Dniu Spłaty na adres podany przez pozwanego w umowie pożyczki. Powód wskazał iż zgodnie z treścią umowy, opłata za przypomnienie wynikająca z MONIT, MONIT 2 i MONIT 3 opiewała na kwotę 50,00 zł za każdy z monitów. Dodatkowo, zgodnie z treścią umowy, w przypadku niedokonania przez pożyczkobiorcę spłaty pożyczki w Dniu Spłaty, po wysłaniu wszystkich trzech monitów, pożyczkodawca miał prawo obciążyć pozwanego tzw. karą ostateczną w kwocie 50,00 zł. Powód wskazał, iż wezwanie do zapłaty kary ostatecznej zostało skierowane do pozwanego w formie wiadomości przesłanej na podany przez pożyczkobiorcę adres e-mail, a także w formie papierowej w dniu 2 grudnia 2015 r. Ponadto powód wskazał, iż informacja o wymagalnym zobowiązaniu z tytułu kary ostatecznej została uwzględniona w zawiadomieniu o przelewie wierzytelności z dnia 9 sierpnia 2017 r., stanowiącym jednocześnie wezwanie do zapłaty pełnej kwoty pożyczki wraz ze wszystkimi opłatami dodatkowymi, gdzie ostateczny termin zapłaty kary ostatecznej został wskazany na dzień 9 września 2015 r., wobec czego powód dochodzi odsetek ustawowych za opóźnienie od łącznej kwoty monitów, od dnia następnego po dniu płatności kary ostatecznej, tj. od dnia 10 grudnia 2015 r.

Powód wskazał też, iż podjął próbę pozasądowego rozwiązania sporu, poprzez skierowanie do pozwanego zawiadomienia o przelewie wierzytelności z dnia 9 sierpnia 2017 r., zawierającego jednocześnie wezwanie do zapłaty wszystkich wskazanych wyżej wierzytelności. Przedmiotowe pismo pozostało bez odpowiedzi. Dodatkowo, w dniu 18 grudnia 2017 r. wystosowane zostało do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty, które również pozostało bez odpowiedzi. Pomimo wielu prób kontaktu, pozwany nie podjął jakichkolwiek rozmów w przedmiocie pozasądowego rozstrzygnięcia sporu co do aktualnego salda zadłużenia.

Pozwany T. W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości w stosunku do pozwanego oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzut : braku wykazania istnienia roszczenia, zarówno w zakresie należności głównej, jak i w zakresie należności ubocznych zarzut braku postawienia roszczenia w stan wymagalności, zarzut nieprawidłowego wypełnienia weksla oraz zarzut zastosowania niedozwolonych klauzul umownych.

W uzasadnieniu stanowiska pozwanego pełnomocnik pozwanego wskazał, że strona powodowa nie udowodniła zasadności zgłoszonych pretensji. Dokumenty przedstawione przez powoda budzą wiele wątpliwości. Umowa pożyczki, jak i regulamin świadczenia usług będący załącznikiem do umowy, nie zostały podpisane ani przez powoda ani przez pozwanego. Fakt ten budzi wątpliwość co do tego, czy umowy te zostały w ogóle zawarte, czy pozwany przedmiotową umowę pożyczki kiedykolwiek widział. Brak podpisów na umowie (zarówno pożyczkodawcy jak i pożyczkobiorcy) powoduje wątpliwe podejście, co do ważności i autentyczności wspomnianej umowy. Pełnomocnik pozwanego podniósł również, iż nie jest wiadomym czy pozwany wyraził zgodę na dokonanie owego przelewu i wykonanie umowy. W ocenie pełnomocnika pozwanego wypłata samej kwoty nie świadczy automatycznie o istnieniu stosunku zobowiązaniowego. Pełnomocnik pozwanego wskazał, iż potwierdzeniem zawarcia umowy musi być wskazanie w tytule przelewu na 1 grosz właściwego numery umowy pożyczki. W przeciwnym razie nie ma dowodów na jej zawarcie, a ciężar ich wykazania spoczywa na powodzie jako tej domagającej się spłaty zobowiązania. Powód nie wykazał powiązania przelewu z czynnościami dokonanymi przez strony, więc opierając się na okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, nie można ustalić faktu związania stron umową pożyczki, w wykonaniu, której przelew nastąpił i warunków tej umowy. Pełnomocnik pozwanego podniósł, iż powód nie wskazywał żadnego numeru umowy. Zatem tak długo jak powód nie wykaże, że wydał przedmiot pożyczki, tak długo nie będzie mógł żądać jego zwrotu wraz z ewentualnymi odsetkami, prowizjami i innymi opłatami wynikającymi z zawartej umowy. Ponadto pełnomocnik pozwanego wskazał, iż powód na podstawie jedynie załączonej do pozwu umowy nie udowodnił istnienia zobowiązania, skoro powód nie wykazał faktu wykonania pożyczki i przeniesienia własności środków pieniężnych na pożyczkobiorcę (pozwanego).

Pełnomocnik pozwanego podniósł też, że podejmowanie przez wierzyciela innych czynności w celu odzyskania długu odbywa się na jego koszt i ryzyko. Egzekwowania należnych od klientów spłat na drodze postępowania windykacyjnego jest zatem wyłącznie kwestią wyboru wierzyciela, nie jest bowiem podstawową, normalną formą egzekwowania świadczeń od dłużników. Skoro powód w przypadku nieterminowej spłaty zobowiązań swoich klientów decyduje się na prowadzenia procedury windykacyjnej to obowiązany jest również do jej pokrycia. Obciążanie natomiast dłużnika tymi kosztami jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów, gdyż nie są to czynności niezbędne, a koszty kontaktu z dłużnikiem mieszczą się w ramach obowiązku współdziałania przy wykonaniu zobowiązania przez wierzyciela. Wskazane okoliczności uzasadniają twierdzenie, iż zakwestionowane postanowienie nie uwzględnia i nie zabezpiecza interesu konsumenta, jako słabszej stronu umowy, co nie znajduje żadnego uzasadnienia i prowadzi do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego w sposób nie równorzędny i rażąco niekorzystny dla konsumenta. Takie ukształtowanie stosunku prawnego we wzorcu umownym nie znajduje żadnego uzasadnienia i w sposób rażący narusza ekonomiczne interesy konsumentów. W ocenie strony pozwanej zakwestionowany zapis bezsprzecznie zatem kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy.

Powód w odpowiedzi na pismo strony pozwanej wskazał, iż zarzuty w nim postawione są bezpodstawne. Wskazał, iż strona przeciwna skupia się w swojej argumentacji na okolicznościach niedotyczących okoliczności niniejszej sprawy. Odnosząc się do stwierdzenia, że roszczenie powoda względem pozwanego nie zostało udowodnione ani co do zasady, ani co do wysokości, powód wskazuje na specyfikę sektora pożyczek pozabankowych. Gros takich umów zawieranych jest poza siedzibą przedsiębiorstwa, online, czyli bez jednoczesnej obecności stron. Treść umów nie jest utrwalana w tradycyjnej formie pisemnej na arkuszu papieru, lecz w formie elektronicznej na trwałym nośniku. Powód wskazał, iż zapisy kodeksowe uzależniające formę umowy od wysokości pożyczki nie przystają do obecnego stanu prawnego i realiów czasów. W niniejszej sprawie występuje albowiem powszechna sytuacja, gdzie ustawodawca nie nadąża za zmianami w technologii, stosunkach społecznych i ludzkiej pomysłowości. Powód wskazał, iż umowa została zawarta, a następnie utrwalona na trwałym nośniku wg definicji art. 5 ust. 17 ustawy o kredycie konsumenckim, tj. poprzez przesłanie stosownych plików w wiadomości e-mail. Duża część dokumentów w ogóle nie mogła uzyskać podpisu w tradycyjnej formie z uwagi na to, że miały jedynie formę elektroniczną.

Powód wskazał również, iż kwota opłaty z tytułu działań windykacyjnych w tym wezwań do zapłaty została określona umownie i obejmuje wszelkie koszty czynności windykacyjnych poniesionych przez pożyczkodawcę. Stanowi ona jednocześnie ryczałt za poniesione koszty w związku z działaniami zmierzającymi do odzyskania niespłaconej należności głównej. Są to koszty związane z wyliczeniem należności głównej, stworzeniem oraz wysłaniem przedmiotowych wezwań do zapłaty czy bieżące monitorowanie salda pożyczki. Maksymalna kwota jest określana z góry, częstotliwość i rodzaj czynności związanych z opłatą jest również podana w umowie, a różnica w okresie między kolejnymi wezwaniami pozwala dłużnikowi na stosowną reakcję. Czynności nieuwzględnione w umowie a podejmowane przez wierzyciela nie podlegają żadnej opłacie. Opłaty te nie stanowią też dodatkowego źródła wynagrodzenia dla wierzyciela, nie są określane proporcjonalnie do wysokości udzielonej pożyczki czy też wartości wierzytelności, a w stałej kwocie. Rzeczywiście poniesione koszty monitów i upomnień w przypadku masowego dochodzenia wierzytelności są trudne do ustalenia z uwagi na to, że większość czynności jest dokonywana zbiorczo. O ile koszt nadania przesyłki czy materiałów potrzebnych do jej sporządzenia jest okolicznością powszechnie znaną i nie wymaga dowodu, o tyle koszty modułów systemów informatycznych dedykowanych do obsługi wierzytelności, sporządzenia kodu generującego pisma określonej treści, zaprogramowanie scenariusza czynności podejmowanych w sprawach danego rodzaju, czy też koszty sprzętu i jego amortyzacja są trudne do oszacowania. Determinuje to określenie wysokości opłaty za monity/upomnienia jako ryczałt. Powód wskazał również, iż „kara ostateczna” jest to jedynie inna nazwa wezwania do zapłaty, w swojej istocie nieróżniącego się od wcześniejszych. Nazwa o mocniejszym nacechowaniu pejoratywnym, podkreślająca przekroczenie akceptowalnego dla wierzyciela terminu jest zabiegiem stosowanym w procesie windykacyjnym, oddziałowująca na dłużnika i skłaniająca go do podjęcia aktywności w przedmiocie regulacji zobowiązania.

Powód podniósł także, iż pierwotny pożyczkodawca nadawał wezwania listem zwykłym, dłużnik otrzymywał również powiadomienia w formie wiadomości e-mail i SMS, które nie były powiązane z jakąkolwiek odrębną opłatą. W ocenie powoda, z uwagi na powyższe, kwota prowizji pożyczki mieści się w granicach prowizji pożyczek oferowanych na polskim rynku, a żądanie zapłaty kosztów windykacyjnych jest zasadne.

Ponadto powód wskazał, iż strona przeciwna w swojej argumentacji odwołuje się do kwestii formalnych, pomijając twierdzenia powoda, co do okoliczności dotyczących zawarcia umowy pożyczki. Bezsporny jest fakt przekazania środków na rachunek bankowy pozwanego oraz jego wcześniejsze dążenie do zawarcia umowy pożyczki poprzez rejestrację na stronie internetowej pożyczkodawcy, podanie swoich danych osobowych oraz przekazanie różnego rodzaju dokumentów potwierdzających dane osobowe oraz wysokość uzyskiwanego dochodu.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 2 października 2015 r. została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość pomiędzy T. W. (Pożyczkobiorcą) a Novum Bank (...) z siedzibą w Malcie (Pożyczkodawcą) umowa pożyczki o numerze (...). Kwota pożyczki wynosiła 600,00 zł. Pożyczka zawarta została na okres 30 dni. Zgodnie z § 4 Ogólnych Warunków Udzielania P. przez Novum Bank (...) stanowiących załącznik nr 1 do umowy pożyczki w celu złożenia Pożyczkodawcy wniosku o pożyczkę, Pożyczkobiorca musiał wypełnić wniosek znajdujący się na stronie internetowej. Po zaakceptowaniu przez pożyczkobiorcę warunków zawartych w umowie pożyczki i przeprowadzeniu kontroli kredytowej w celu udzielenia pożyczki. Pożyczkodawca, przekazał Pożyczkobiorcy, za pośrednictwem wiadomości tekstowej SMS, informację o wybranej kwocie pożyczki oraz terminie spłaty. Pożyczkobiorca poprzez wysyłanie wiadomości tekstowej SMS o treści (...), zaakceptował umowę pożyczki wraz ze wszystkimi załącznikami. § 11 Ogólnych Warunków Udzielania P. przez Novum Bank (...) przewidywał, że z tytułu pożyczki Pożyczkodawcy będą przysługiwały opłaty, których rodzaje i kwoty zostały określone w załączniku nr 2 do umowy pożyczki. Z załącznika nr 2 do umowy pożyczki wunika, że w przypadku udzielenia pożyczki w wysokości 600 zł na okres 30 dni prowizja za udzielenie pożyczki wyniesie 150 zł. § 15 Ogólnych Warunków Udzielania P. przewidywał w ust. 2, że w przypadku niedokonania przez pożyczkobiorcę spłaty pożyczki w dniu spłaty Pożyczkodawca wyśle Pożyczkobiorcy pisemne zawiadomienie o istniejącym zadłużeniu, zawiadomienia będę wysyłane 10 , 20 i 30 dnia po dniu spłaty. Zgodnie z ust. 3 § 15 zawiadomienia będą wysyłane formie wiadomości tekstowych SMS, za pośrednictwem poczty elektronicznej oraz za pośrednictwem poczty poleconej . Z kolei § 16 ust. 3 Ogólnych Warunków Udzielania P. przewidywał, że w przypadku niedokonania przez Pożyczkobiorcę spłaty pożyczki w dniu spłaty oraz po upływie każdego okresu zawiadomienia, o którym mowa § 15 ust. 2 Pożyczkodawca może dodatkowo ponadto obciążyć Pożyczkobiorcę opłatą za obsługę zadłużenia wymagalnego w wysokości określonej w załączniku nr 2 do umowy pożyczki w celu pokrycia poniesionych kosztów windykacji , a jeżeli po wysłaniu wszystkich 3 zawiadomień zgodnie z § 15 ust. 2 pożyczka nadal pozostaje niespłacona Pożyczkodawca może obciążyć Pożyczkobiorcę dodatkową jednorazową finalną opłatą za obsługę zadłużenia wymagalnego w kwocie określonej w załączniku nr 2 do umowy pożyczki. W załączniku nr 2 określono następujące opłaty za obsługę zadłużenia wymagalnego : opłata za obsługę zadłużenia wymagalnego – 50 zł, druga opłata za obsługę zadłużenia wymagalnego – 50 zł, trzecia opłata za obsługę zadłużenia wymagalnego – 50 zł, finalna opłata za obsługę zadłużenia wymagalnego – 50 zł. Zatem maksymalna możliwa kwota wszystkich opłat za obsługę zadłużenia wymagalnego wynosiła 200,00 zł.

Dnia 2 października 2015 r. Pożyczkodawca dokonał przelewu kwoty pożyczki – 600,00 zł na rzecz T. W.. W przelewie wskazano numer pożyczki , kwotę pożyczki i okres na jaki pożyczka została udzielona . Pożyczkodawca wystawił także fakturę nr (...) określającą kwotę pożyczki - 600 zł i kosztów administracyjnych – 150 zł do spłaty w terminie 30 dni.

dowód: kopia wiadomości SMS - k. 3 ; umowa pożyczki z dnia 02.10.2015 r. wraz z załącznikami - k. 45 – 49, potwierdzenie przelewu - k. 50,

Zostały przygotowane cztery wezwania do zapłaty kierowane do T. W.: pierwsze wezwanie do zapłaty z terminem płatności 11.11.2015 r. na kwotę 800,00 zł, w tym 600,00 zł tytułem pożyczki, 150,00 zł tytułem kosztów administracyjnych oraz 50,00 zł tytułem opłaty za monit, drugie wezwanie do zapłaty z terminem płatności 21.11.2015 r. na kwotę 850,00 zł, w tym 600,00 zł tytułem pożyczki, 150,00 zł tytułem kosztów administracyjnych, 50,00 zł tytułem opłaty za monit, 50,00 zł tytułem opłaty za wystawienie MONIT 2, trzecie wezwanie do zapłaty z terminem płatności 01.12.2015 r. na kwotę 900,00 zł, w tym 600,00 zł tytułem pożyczki, 150,00 zł tytułem kosztów administracyjnych, 50,00 zł tytułem opłaty za monit, 50,00 zł tytułem opłaty za wystawienie MONIT 2, 50 ,00 zł tytułem opłaty za wystawienie MONIT 3, czwarte wezwanie do zapłaty z terminem płatności 01.12.2015 r. na kwotę 950,00 zł, w tym 600,00 zł tytułem pożyczki, 150,00 zł tytułem kosztów administracyjnych, 50,00 zł tytułem opłaty za monit, 50,00 zł tytułem opłaty za wystawienie MONIT 2, 50 ,00 zł tytułem opłaty za wystawienie MONIT 3, 50,00 zł tytułem kary ostatecznej.

dowód: wezwania do zapłaty k. 51 – 54.

Dnia 20 października 2016 r. doszło do zawarcia umowy cesji wierzytelności pomiędzy (...) Bank (...) z siedzibą w Malcie a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Na podstawie tej umowy Zbywca zbył wierzytelności wymienione w Załączniku nr 1 do umowy, tj. przysługujące mu wymagalne wierzytelności pieniężne wobec dłużników z tytułu zawartych umów pożyczkowych wskazane w Załączniku nr 1 stanowiącym integralną część umowy, a Nabywca oświadczył, że te wierzytelności nabył za cenę i na warunkach określonych w umowie. Na podstawie tej umowy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nabyła wierzytelność wobec pozwanego T. W. z umowy pożyczki nr (...). W Załączniku nr 1 do umowy zostały wskazane dane pożyczkobiorcy, numer umowy pożyczki, data zawarcia umowy pożyczki oraz łączna kwota zadłużenia na dzień zawarcia umowy przelewu wierzytelności, tj. 950,00 zł.

dowód: kopia tłumaczenia dokonanego przez tłumacza przysięgłego umowy przelewu wierzytelności z dnia 20.10.2016 r. - k. 34 – 34v ; kopia załącznik nr 1 - k. 35.

Dnia 3 sierpnia 2017 r. doszło do zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a F.L. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R.. Zbywca dokonał przelewu istniejących, bezspornych i wymagalnych wierzytelności pieniężnych z tytułu zobowiązań z umów pożyczek zawartych z dłużnikami, wskazanych w zestawieniu wierzytelności, stanowiącym Załącznik nr 1 do w/w umowy wraz z wszelkimi prawami z nimi związanymi, natomiast Nabywca nabył te wierzytelności. Jedną z wierzytelności objętych umową była umowa pożyczki nr (...). W Załączniku nr 1 w/w umowy wskazano dane T. W., jego PESEL , numer umowy pożyczki, datę zawarcia umowy pożyczki, a także kapitał pożyczki – 600,00 zł oraz saldo zadłużenia – 950,00 zł.

Pismem z dnia 9 sierpnia 2017 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawiadomiła T. W., że na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności zawartej dnia 3 sierpnia 2017 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a F.L. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. F.L. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. stał się jego wierzycielem z tytułu wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki nr (...), zawartej w dniu 02.10.2015 r. W niniejszym zawiadomieniu wezwał również T. W. do uregulowania zadłużenia, które na dzień 09.08.2017 r. wynosiło 1062,14 zł – w tym należność główna w wysokości 950,00 zł, odsetki w wysokości 112,41 zł.

dowód: kopia umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 03.08.2017 r. - k. 39 – 40 ; Załącznik nr 1- k. 41, zawiadomienie o przelewie wierzytelności – k. 55.

Dnia 4 września 2017 r. doszło do zawarcia umowy o powierniczy przelew wierzytelności pomiędzy F.L. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. ( Cedentem ) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ( Powiernikiem) . Na podstawie tej umowy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. stał się uprawniony do dochodzenia roszczeń przysługujących Cedentowi, także na drodze sądowej w imieniu własnym na rzecz Cedenta, wskazanych w zestawieniu wierzytelności, stanowiącym Załącznik nr 1 do niniejszej umowy. Na podstawie tej umowy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. stał się uprawniony do dochodzenia roszczeń przeciwko T. W.. W Załączniku nr 1 niniejszej umowy wskazano dane T. W., jego PESEL , numer umowy pożyczki, datę zawarcia umowy pożyczki, datę wymagalności pożyczki, a także kapitał pożyczki – 600,00 zł oraz saldo zadłużenia – 950,00 zł.

Pismem z dnia 18 grudnia 2017 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wezwał T. W. do uregulowania należności z propozycją ugody wskazując, że łączna kwota zadłużenia na dzień 19.12.2017 r. wynosi 1084,98 zł.

dowód: kopia umowy o powierniczy przelew wierzytelności z dnia 04.09.2017 r. k. 42 – 43 ; Załącznik nr 1 - k. 44, wezwanie do zapłaty z dnia 18 grudnia 2017 r. – k. 56 .

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych przedłożonych przez powoda. Sąd uznał, za wiarygodne przedłożone dokumenty albowiem nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności czy prawdziwości. Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego wobec jego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 26 lipca 2019 r. Należy wskazać, iż dowód z przesłuchania stron ma charakter subsydiarny.

Sąd zważył, co następuje:

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. dochodzi od pozwanego T. W. spłaty należności z umowy pożyczki nr (...) z dnia 02 października 2019 r. zawartej przez pozwanego z Novum Bank (...) z siedzibą w(...) , do dochodzenia której jest uprawniony na podstawie umowy o powierniczy przelew wierzytelności z dnia 04.09.2017 r. zawartej przez powoda z F.L. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R..

Podstawę prawną żądania powoda stanowi przepis art. 720 k.c. określający, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej, jakości. Zawarta pomiędzy stronami umowa określona, jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt. 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 1083). Zgodnie, bowiem z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumenckim rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13). Przedmiotowa umowa pożyczki spełnia powyższe przesłanki, wobec czego stosuje się do niej przepisy przytoczonej ustawy.

Powód wskazał, że na dochodzoną kwotę 1146,09 zł składa się: niespłacona należność główna w wysokości 600,00 zł, niespłacona opłata przygotowawcza w wysokości 150,00 zł oraz odsetki za opóźnienie od kwoty 750,00 zł w wysokości 156,12 zł, liczone od dnia 02.11.2015 r. do dnia 14.10.2018 r., a także niespłacona należność za wystawione monity w wysokości 200,00 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w wysokości 39,97 zł, liczonymi od dnia 10.12.2015 r. do dnia 14.10.2018 r.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu pozwanego braku wykazania istnienia roszczenia, Sąd stwierdził, iż powód przy użyciu stosownych dokumentów wykazał zawarcie przez pozwanego T. W. dnia 02 października 2015 r. umowy pożyczki nr (...) z Novum Bank (...). Powód przedstawił wydruki wiadomości SMS z akceptacją warunków pożyczki , co zgodnie z Ogólnymi Warunkami Udzielania P. przez Novum Bank (...) stanowi zawarcie umowy pożyczki oraz przedłożył potwierdzenie przelewu kwoty pożyczki 600,00 zł na konto pozwanego , w przelewie wskazano numer pożyczki , kwotę pożyczki i okres na jaki pożyczka została udzielona .Ponieważ była to umowa zawierana na odległość nie była ona przez pozwanego podpisana . Wypłata środków pieniężnych na rachunek pozwanego , z oznaczeniem , że są to środki z umowy pożyczki nr (...) jednoznacznie wskazuje, że do zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki doszło. Wysokość udzielonej pożyczki - 600,00 zł wynika z dowodu dokonania jej przelewu , zaś wysokość należnej prowizji – 150,00 zł wynika z załącznika nr 2 do umowy pożyczki z dnia 02 października 2015 r. Co do zarzutu pozwanego braku postawienia roszczenia w stan wymagalności, to z uwagi na okres na jaki została pożyczka udzielona 30 dni wynika , że winna być ona spłacona do dnia 02.11 .2015 r. i po tym okresie jest wymagalna . Przedkładając z kolei kopię tłumaczenia dokonanego przez tłumacza przysięgłego umowy przelewu wierzytelności z dnia 20.10.2016 r. zawartej pomiędzy (...) Bank (...) z siedzibą w(...) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wraz z załącznikiem , kopię umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 03.08.2017 r. zawartą pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a F.L. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. wraz z załącznikiem oraz kopię umowy o powierniczy przelew wierzytelności z dnia 04.09.2017 zawartej pomiędzy F.L. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. powód wykazał , że jest uprawniony do dochodzenia roszczeń z umowy pożyczki nr (...). W załącznikach do w/w umów wierzytelność z tejże umowy pożyczki została sprecyzowana poprzez wskazanie numeru pożyczki , daty jej zawarcia , danych pozwanego i wysokości zobowiązania , co potwierdza ,że została była objęta tymi umowami . Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Pozwany zgłosił także zarzut zastosowania niedozwolonych klauzul umownych . Art. 385 ¹ kc stanowi , że postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.

Pozwany T. W. zawierał umowę pożyczki nr (...) jako konsument .

Co do żądanej kwoty 150,00 zł z tytuł prowizji , to Sąd miał na uwadze , że Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 czerwca 2010 r. wydanego w sprawie(...) (LEX nr 885035) stwierdził, że co do zasady dopuszczalne jest zastrzeganie opłaty przygotowawczej, w szczególności, gdy ma ona na celu rekompensatę kosztów poniesionych przez kontrahenta. Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim aktualnie w art. 5 pkt 6a określa pojęcie pozaodsetkowych kosztów kredytu jako wszystkich kosztów, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek. Z kolei art. 36 a w/w ustawy stanowi, że maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru wskazanego w ust. 1 tego artykułu oraz, że pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu, a także, że pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu. Wyżej powoływane przepisy nie obowiązywały jeszcze w dacie zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki , ale mogą być przydatne w ocenie czy ustalona w umowie kwota prowizji nie jest zawyżona. Mieści się ona w wyżej określonych granicach pozaodsetkowych kosztów pożyczki i Sąd mając to na uwadze , uznał, iż żądanie powoda w tym zakresie za zasadne.

Z kolei § 15 Ogólnych Warunków Udzielania P. Novum Bank (...). przewidywał w ust. 2, że w przypadku niedokonania przez pożyczkobiorcę spłaty pożyczki w dniu spłaty Pożyczkodawca wyśle Pożyczkobiorcy pisemne zawiadomienie o istniejącym zadłużeniu, zawiadomienia będę wysyłane 10 , 20 i 30 dnia po dniu spłaty. Zgodnie z ust. 3 § 15 zawiadomienia będą wysyłane formie wiadomości tekstowych SMS, za pośrednictwem poczty elektronicznej oraz za pośrednictwem poczty poleconej . Z kolei § 16 ust. 3 Ogólnych Warunków Udzielania P. przewidywał, że w przypadku niedokonania przez Pożyczkobiorcę spłaty pożyczki w dniu spłaty oraz po upływie każdego okresu zawiadomienia, o którym mowa § 15 ust. 2 Pożyczkodawca może dodatkowo ponadto obciążyć Pożyczkobiorcę opłatą za obsługę zadłużenia wymagalnego w wysokości określonej w załączniku nr 2 do umowy pożyczki w celu pokrycia poniesionych kosztów windykacji , a jeżeli po wysłaniu wszystkich 3 zawiadomień zgodnie z § 15 ust. 2 pożyczka nadal pozostaje niespłacona Pożyczkodawca może obciążyć Pożyczkobiorcę dodatkową jednorazową finalną opłatą za obsługę zadłużenia wymagalnego w kwocie określonej w załączniku nr 2 do umowy pożyczki. W załączniku nr 2 określono następujące opłaty za obsługę zadłużenia wymagalnego : opłata za obsługę zadłużenia wymagalnego – 50 zł, druga opłata za obsługę zadłużenia wymagalnego – 50 zł, trzecia opłata za obsługę zadłużenia wymagalnego – 50 zł, finalna opłata za obsługę zadłużenia wymagalnego – 50 zł. Zatem maksymalna możliwa kwota wszystkich opłat za obsługę zadłużenia wymagalnego wynosiła 200,00 czyli 1/3 kwoty udzielonej pożyczki i zapłaty tej kwoty oraz naliczonych odsetek za opóźnienie od tej kwoty w wysokości 39,97 zł powód odchodzi od pozwanego. Dokonując w oparciu o kryteria wskazane w art. 385 ¹ kc kontroli postanowień umowy dotyczących tychże opłat dodatkowych za wysyłanie monitów, Sąd uznał, że klauzule te cechują się abuzywnością. Wysokość opłat z powyższych tytułów (jednorazowa kwota 50,00 zł tytułem opłaty za obsługę windykacyjną) wielokrotnie przewyższa rzeczywisty koszt sporządzenia w/w dokumentów, nawet przy uwzględnieniu kosztów biurowych i czasu pracy pracowników, odbiega też od średnich kosztów nadania tego rodzaju korespondencji ( a OWU przewidywały także przesłanie wezwania w formie wiadomości tekstowych SMS czy za pośrednictwem poczty elektronicznej) , zwłaszcza, że zawodowy charakter działalności powoda powoduje, że są prowadzone przez niego postępowania windykacyjne wobec większej liczby dłużników, co dodatkowo wpływa na obniżenie kosztów, choćby przez powtarzalność wzorów pism kierowanych do zobowiązanych. Należy również wskazać, iż ustalenie przez powoda wysokości wspomnianych opłat z góry, bez zróżnicowania ich ze względu na zaistnienie rozmaitych stanów faktycznych wpływających na czasochłonność i koszty dochodzenia zaległych płatności budzi uzasadnione wątpliwości w kontekście zgodności z dobrymi obyczajami. W ocenie Sądu opłaty za monity, wezwania do zapłaty powinny wynikać z kalkulacji ich rzeczywistych kosztów, a nie stanowić dodatkowe źródło zysku dla pożyczkodawcy. Nadto z przedstawionych przez powoda dowodów nie wynika czy i w jaki pisma te ( k. 51 – 54 akt ) zostały wysłane oraz jakie działania windykacyjne w stosunku do pozwanego zostały podjęte . W świetle powyższego należy uznać, że zastrzeżenie przez powoda opisywanych opłat za wezwania do zapłaty i podjęcie windykacji naruszało dobre obyczaje, a na skutek zaburzenia równowagi świadczeń pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy rażąco naruszało interesy konsumenta. Konsekwentnie trzeba było uznać, że na podstawie art. 385¹ § 1 kc klauzule umowne przewidujące obowiązek zapłaty przez pozwanego opłat za monity, wezwania do zapłaty oraz podjęcie windykacji stanowiły niedozwolone postanowienia umowne i jako takie nie wiązały pozwanego. Skoro więc powyższe postanowienia nie wiązały pozwanego, brak było podstaw do ich żądania oraz do naliczania od tej kwoty odsetek za opóźnienie .

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że pozwany zobowiązany jest zwrócić powodowi pożyczoną kwotę – 600,00 zł, kwotę – 150,00 zł tytułem opłaty przygotowawczej oraz odsetki dochodzone przez powoda naliczone od dnia 03.11.2015 r. do dnia 14.10.2018 r. w wysokości 156,12 zł. Łącznie zatem dług pozwanego wynosi 906,12 zł i tę kwotę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu , przy uwzględnieniu art. 482 § 1 kc , Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w punkcie I wyroku.

W pozostałej części powództwo było bezzasadne i podlegało oddaleniu (pkt II).

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III sentencji orzeczenia, zgodnie z art. 100 kpc stosunkowo je rozliczając, mając na uwadze , że Sąd uwzględnił powództwo w 79,06 %. Sąd uwzględnił, że koszty procesu poniesione przez powoda wynosiły 317,00 zł i stanowiły opłatę sądową od pozwu w kwocie 30,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika, będącego radcą prawnym zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 27 października 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 265 t.j.) – w wysokości 270,00 zł, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego. Pozwany zaś poniósł koszty procesu w wysokości 298,80 zł: 270,00 zł tytułem wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika – radcy prawnego zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 27 października 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 265 t.j.), 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa oraz 11,80 zł tytułem nadania odpowiedzi na pozew listem poleconym.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE