Sygn. akt II K 110/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Otwocku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Włodarczyk

Protokolant: Anna Bodalska Krydowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 lutego 2017r., 4 października 2017 r. , 8 listopada 2017 r. oraz 19 kwietnia 2018 r.

sprawy D. P. syna M. i K. z d. P., urodzonego (...) w O.

oskarżonego o to, że:

1)  w dniu 17 października 2013r. w O. woj. (...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał środek odurzający w postaci marihuany o wadze 0,17 grama netto przy czym czyn ten stanowi przypadek mniejszej wagi,

tj. o czyn przewidziany w art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

2)  w dniu 27 maja 2012r. w S. woj. (...) nabył telewizor m-ki S. o nr fabrycznym (...) wartości 2500 zł, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanej w okresie od 24 listopada 2009r. do 25 listopada 2009r. we W. na szkodę R. R., wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

orzeka

1.  uznaje oskarżonego D. P. za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu i na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego D. P. warunkowo umarza na okres próby wynoszący 1 (rok) ,

2.  w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie drugim ustala, że zachowanie polegało na tym, że w dniu 27 maja 2012r. w S. woj. (...) D. P. nabył telewizor marki S. o nr fabrycznym (...) o wartości 770 zł, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanej w okresie od 24 listopada 2009r. do 25 listopada 2009r. we W. na szkodę R. R., o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, co stanowi czyn z art. 291 § 1 k.k. i od popełnienia tak opisanego czynu uniewinnia oskarżonego

3.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych numer I/426/13 pod pozycją 2 na karcie 52 akt sprawy i zarządza ich zniszczenie

4.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego w całości od kosztów sądowych obciążając wydatkami Skarb Państwa

Sygn. akt II K 110/14

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w toku rozprawy głównej w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 27 maja 2012 roku na giełdzie samochodowej w S. D. P. kupił używany telewizor marki S. nr (...) za kwotę 590 złotych i na tą okoliczność została sporządzona umowa kupna - sprzedaży z mężczyzną podającym się za Ł. M., legitymującym się dowodem osobistym nr (...). Sprzedający poinformował D. P., że wyżej wskazany telewizor jest z „wystawki” z Niemiec. D. P., po uprzednim sprawdzeniu w internecie cen podobnych telewizorów pod względem technicznym, daty produkcji i posiadanych funkcji, orientował się jaka jest w danym momencie przybliżona cena takich telewizorów na rynku. Zaproponowana przez sprzedawcę cena w kwocie 590 złotych nie wzbudziła w D. P. podejrzeń, iż mógłby on pochodzić z przestępstwa, ponieważ nie była zaniżona. Stąd nie miał wątpliwości, że transakcja jest legalna. Nadto swoją wiarygodność w przekonaniu D. P. sprzedający wykazał sporządzając umowę kupna-sprzedaży telewizora oraz składając na niej podpis.

W dniu 17 października 2013 roku około godziny 21:30 funkcjonariusze policji M. G., P. S. i M. P. w trakcie pełnionej służby, z uwagi na podejrzenie, iż D. P. może posiadać środki odurzające oraz telewizor pochodzący z kradzieży, udali się do jego miejsca zamieszkania w O. przy ul. (...). Wówczas w mieszkaniu przebywał D. P.. Funkcjonariusze po wejściu do mieszkania pod wyżej wymienionym adresem ujawnili w kuchni na blacie szklaną fifkę służącą do palenia marihuany. Ten fakt wzbudził w funkcjonariuszach podejrzenie, iż w mieszkaniu mogą znajdować się narkotyki, dlatego przystąpili do przeszukania pomieszczeń. W trakcie czynności wykonywanych przez funkcjonariuszy D. P. dobrowolnie wydał foliową torebkę z zawartością suszu roślinnego koloru zielonego. D. P. poinformował funkcjonariuszy, że jest to marihuana i jest jego własnością, a nabył ją w dniu 13 października 2013 roku w W. w rejonie (...) za kwotę 35 złotych od przypadkowo napotkanego mężczyzny. Funkcjonariusze zabezpieczyli ujawnioną fifkę i susz roślinny, a D. P. zatrzymano jako osobę podejrzaną o posiadanie narkotyków.

W toku dalszych czynności przeszukania mieszkania zajmowanego przez D. P. funkcjonariusze ujawnili telewizor marki S. nr (...), który po sprawdzeniu w Systemie Poszukiwawczym Policji okazał się skradziony R. R. z 24/25 listopada 2009 roku podczas włamania do lokalu przy ul. (...) we W..

W dniu 17 października 2013 roku funkcjonariusze M. G. i P. S. na Komendzie Powiatowej Policji w O., w celu sprawdzenia czy susz roślinny zatrzymany od D. P. podczas przeszukania zajmowanego przez niego mieszkania jest środkiem odurzającym, dokonali jego zbadania przy użyciu testera narkotykowego F. (...) S. i zważenia. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że środek odurzający to marihuana o wadze 0,17 grama netto.

Z opinii kryminalistycznej z zakresu badań dokumentów i pisma ręcznego, którym została poddana umowa kupna-sprzedaży telewizora marki S. datowanej na dzień 27.05.2012r. wynika, że zapisy wypełniające poszczególne pozycje przedmiotowego dokumentu nie zostały sporządzone przez Ł. M., jak również przez D. P., których próbki pisma i podpisów zostały poddane badaniu.

Według opinii biegłego sądowego w zakresie wyceny maszyn i urządzeń cena rynkowa używanego telewizora marki S. (...) na dzień 27.05.2012r. wynosi 770 złotych.

D. P. nie był uprzednio karany. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Ma wykształcenie wyższe, prowadzi własną działalność gospodarczą. Uprzednio leczony na depresję i odwykowo. D. P. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Na podstawie przeprowadzonego badania biegli stwierdzili u oskarżonego uzależnienie mieszane, w przeszłości palił marihuanę i nadużywał alkoholu, w związku z tym w 2015 roku rozpoczął i ukończył terapię. W związku z uzależnieniem mieszanym biegli rozpoznali u oskarżonego zaburzenia nastrojów. D. P. w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności do rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Aktualny stan zdrowia D. P. pozwalał mu na branie udziału w czynnościach procesowych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

- wyjaśnień oskarżonego k.26-28, 93-94, 295-296;

- zeznań świadka M. P. k. 11-12, 295v-296;

- zeznań świadka R. R. k. 14-16, 77v, 296;

- zeznań świadka Ł. M. k. 70v;

- dokumentów: protokołu zatrzymania osoby k. 2, protokołu przeszukania k. 3-5, wydruku z bazy (...) k. 7, protokołu użycia testera narkotykowego k. 8, protokołu oględzin k. 19-22, protokołu zajęcia mienia ruchomego k.31-32, kopi umowy kupna-sprzedaży k. 43, wykazu dowodów rzeczowych k. 52, pokwitowania odbioru telewizora k.88, wydruku z centralnej ewidencji Regon k. 95, dokumentacji medycznej k. 96-97, kopi protokołu zatrzymania rzeczy k. 98-100, informacji z NFZ k. 108-109, dokumentacji medycznej oskarżonego k. 193-195, 231-232, 242, wywiadu środowiskowego k. 201-202, opinii sądowo-psychiatrycznej k. 263-266, danych o karalności k.282, 322, opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości k. 297-301, kserokopii z akt sprawy 1Ds 163/14 PR w O. k. 324-330.

Oskarżony D. P. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I. i wyjaśnił, że nie jest uzależniony od narkotyków, a marihuanę pali rzadko – raz na kilka lat. Oskarżony podał, że narkotyki, które zostały znalezione u niego w dniu zatrzymania zakupił w okolicach Dworca Centralnego przy Złotych T. w dniu 13.10.2013 roku od nieznanego mężczyzny, opisując jednocześnie tego mężczyznę. D. P. zaprzeczył aby kiedykolwiek zajmował się sprzedażą narkotyków. Oskarżony przed Sądem odmówił składania wyjaśnień, jednocześnie oświadczając, że będzie odpowiadać na pytania Sądu. W postępowaniu jurysdykcyjnym D. P. przyznał się do posiadania marihuany.

W zakresie czynu zarzucanego w punkcie II. aktu oskarżenia D. P. w postępowaniu przygotowawczym w części przyznał się do jego popełnienia, tj. tylko do nabycia telewizora. W swoich wyjaśnieniach podał, iż telewizor nabył w dniu 04 czerwca 2012r. na giełdzie w S.. Sprzedawca okazał mu faktury pośredniego nabycia sprzętu, tj. fakturę zakupu przez siebie telewizora. Oskarżony wskazał, że za telewizor zapłacił sprzedającemu 500 złotych co zostało potwierdzone umową kupna-sprzedaży. Nadto oskarżony wskazał, że od sprzedającego otrzymał kopię faktury oraz książeczkę od telewizora – instrukcje obsługi, przy czym zaznaczył, że nie była to karta gwarancyjna. W trakcie składania wyjaśnień oskarżony podał, że nie jest pewien czy posiada te dokumenty w firmie i że musiałby to sprawdzić. Według oskarżonego mężczyzna, od którego kupił telewizor, miał całe stanowisko handlowe, na którym były rowery i inny sprzęt. D. P. oświadczył, że sprzedający poinformował go, iż zakupiony przez niego telewizor pochodzi z „wystawki” z Niemiec. Oskarżony będąc ponownie przesłuchany w dniu 07 lutego 2014 roku, prostując wyjaśnił, że byłby w stanie rozpoznać mężczyzny, od którego kupił telewizor. Nadto podał, że na zakup telewizora nie otrzymał faktury tylko sporządzona została umowa, którą sporządzał wskazany mężczyzna. Według D. P. w miejscu sprzedającego podpisał się mężczyzna sprzedający, natomiast oskarżony w miejscu kupującego. Umowa została sporządzona w dwóch egzemplarzach. Nadto oskarżony wyjaśnił, że za telewizor zapłacił 590 złotych. Telewizor ten nie był zapakowany w pudełko tylko w folię bąbelkową i według sprzedającego miał pochodzić z wystawki z Niemiec. Według oskarżonego cena telewizora była zbliżona do ceny bazarowej tego typu telewizorów. Oskarżony wyjaśnił, że po przedmiotowej transakcji więcej nie widział mężczyzny, od którego kupił telewizor.

D. P. wyjaśniając przed Sądem przyznał się do nabycia telewizora, nie przyznał się natomiast do tego, że wiedział skąd telewizor pochodzi. Oskarżony potwierdził wyjaśnienia złożone w posterowaniu przygotowawczym. Nadto odmówił składania wyjaśnień, jednocześnie oświadczając, iż będzie odpowiadał na pytania Sądu. D. P. oświadczył, że mężczyznę od którego kupił telewizor widział raz w życiu, tego dnia na giełdzie. Według oskarżonego telewizor nosił ślady użytkowania, widać było że nie jest to nowy telewizor, nie posiadał pudełka. Oskarżony wyjaśnił, że na giełdzie handluje się używanymi rzeczami. Odnośnie „wystawek” oskarżony podał, że są to rzeczy, które Niemcy wynoszą z domu i zostawiają a Polacy je przywożą i handlują w Polsce oraz zaznaczył, że właśnie tak rozumiał pochodzenie telewizora, który kupił. Nadto oskarżony podał, że dostał książeczkę od tego telewizora w języku angielskim, jednak nie mógł jej znaleźć. Opisując telewizor oskarżony stwierdził, że był on z nowej serii, ale miał kilka lat, według niego 5-6 lat.

Sąd w całości dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie czynu opisanego w punkcie I. D. P. od początku, konsekwentnie przyznawał się do popełnienia przestępstwa posiadania środka odurzającego w postaci marihuany, podkreślając, że posiada ją na własny użytek. Oskarżony złożył wyjaśnienia, których treść podtrzymał w toku postępowania jurysdykcyjnego. Opisując okoliczności popełnienia czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wskazał kiedy i gdzie oraz za jaką kwotę i w jakiej ilości nabył środek odurzający. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie korelują z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym, w szczególności z protokołem przeszukania pomieszczeń mieszkalnych w O. przy ul. (...), protokołem użycia testera narkotykowego i ważenia, wykazem dowodów rzeczowych oraz zeznaniami świadka M. P.. Wobec tego, że wyjaśnienia oskarżonego w powyższym zakresie są logiczne, spójne i rzeczowe, w ocenie Sądu należało ocenić je jako wiarygodne.

Wyjaśnienia oskarżonego dotyczącego drugiego z zarzucanych mu czynów zostały obdarzone przez Sąd w zasadniczych kwestiach przymiotem wiarygodności. Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia D. P., w których przyznał się on do zakupienia telewizora oraz zrelacjonował w jakich okolicznościach i gdzie nabył telewizor marki S.. Co do ceny zakupionego telewizora i daty transakcji, w ocenie Sądu wiarygodne są wyjaśnienia D. P., w których podał, po zweryfikowaniu, kwotę i datę zgodne z treścią kserokopii umowy kupna - sprzedaży urządzenia, tj. odpowiednio 590 zł i dzień 27 maja 2012r. W przekonaniu Sądu na wiarę zasłużyły także wyjaśnienia D. P., gdzie podał, iż sporządzenie umowy kupna sprzedaży telewizora pozostawił w rękach sprzedającego oraz że nie pamięta czy sprawdził tożsamość mężczyzny. Według oskarżonego telewizor w chwili zakupu miał ślady użytkowania i nie posiadał pudełka, wobec czego zdaniem Sądu oskarżony wiarygodnie wyjaśnił, że cena telewizora oraz fakt, że mężczyzna handlował innymi sprzętami, pozwoliły mu na pozostanie w przekonaniu, iż telewizor, jak został poinformowany przez sprzedającego, pochodzi z wystawki z (...) a w P. jest sprzedawany jako używany sprzęt. Wyjaśnienia oskarżonego są logiczne i spójne, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, dlatego zasłużyły na walor wiarygodności. W ocenie Sądu okoliczności zdarzenia i jego miejsce wskazują, iż oskarżony nie miał podstaw by przewidywać, że telewizor pochodzi z przestępstwa. Nadto materiał dowody wyraźnie wskazuje, że nie miał on nic wspólnego z kradzieżą tego telewizora. Sąd nie dopatrzył się, aby oskarżony w swoich wyjaśnieniach dążył do umniejszenia swojej roli w nabyciu telewizora, a jedynie wyjaśnił zgodnie z posiadaną przez siebie wiedzą.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. P., który będąc funkcjonariuszem policji i jednocześnie osoba obcą dla oskarżonego i niezainteresowaną wynikiem postępowania w sprawie, szczegółowo i logicznie opisał okoliczności ujawnienia w mieszkaniu oskarżonego szklanej fifki do palenia marihuany, marihuany i telewizora marki S..

Zeznania tego świadka były dla Sądu o tyle istotne, że na ich podstawie, w zestawieniu z protokołem zatrzymania D. P., protokołem przeszukania mieszkania oskarżonego w O. przy ul (...) oraz protokołu użycia testera narkotykowego i ważenia, notabene uznanych za wiarygodny materiał dowodowy, Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie odnośnie zarzutu I.

Świadek w sposób jasny, logiczny i szczegółowy zrelacjonował okoliczności zatrzymania D. P.. Świadek podał, że w dniu 17 października 2013 roku wspólnie z asp. M. G. i P. S. pełnili służbę. Świadek wskazał, że tego dnia, z uwagi na poczynione ustalenia, że oskarżony mógł posiadać narkotyki, udali się pod adres jego zamieszkania. Na miejscu zastali mężczyznę, którym po wylegitymowaniu okazał się D. P.. Według świadka oskarżony podczas dokonywanych czynności zachowywał się nerwowo. Funkcjonariusze w mieszkaniu na blacie w kuchni ujawnili szklana fifkę dopalenia marihuany, która według świadka czuć było w pomieszczeniu. Z tych względów i z uwagi na wcześniejsze ustalenia funkcjonariusze dokonali przeszukania pomieszczeń pod wskazanym adresem. Świadek podał, iż D. P. podczas tych czynności dobrowolnie wydał torebkę foliową z zawartością suszu roślinnego koloru zielonego i poinformował funkcjonariuszy, że jest to marihuana i stanowi jego własność. Funkcjonariusz w zeznaniach potwierdził wyjaśnienia oskarżonego, iż marihuanę kupił w W. w okolicach (...) od nieznanego mężczyzny. Nadto M. M.P. wskazał, że w trakcie dalszego przeszukania mieszkania D. P. ujawniono telewizor, który po sprawdzeniu w systemie (...) okazał się poszukiwany przez Komisariat Policji W., jako utracony w wyniku włamania. Świadek potwierdził, że oskarżony od początku twierdził iż telewizor nabył około 3 lata temu na giełdzie samochodowej w S. za kwotę około 500 złotych, przy czym nie pamiętał czy zakupił go z dokumentami i nie wie gdzie miałyby się te dokumenty znajdować. Z uwagi na podejrzenie, że ujawnione substancje są środkami odurzającymi, D. P. zatrzymano i przewieziono na Komendę Powiatowa Policji w O., gdzie zatrzymane substancje poddano badaniu i ważeniu. Na podstawie powyższych badań stwierdzono, że zatrzymany susz to marihuana o wadze netto 0,17 grama. Po wykonanych czynnościach zabezpieczono środek odurzający, natomiast oskarżonego osadzono w pomieszczeniu dla osób zatrzymanych. Sąd nie znalazł powodu, aby odmówić wiary zeznaniom świadka, albowiem były one jasne i konsekwentne. Nadto Sąd stwierdził, że funkcjonariusz nie miał żadnego interesu w tym, aby zeznawać na niekorzyść oskarżonego, ponieważ składał zeznania na okoliczności związane z wykonywanymi czynnościami służbowymi.

Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom złożonym przez świadka Ł. M.. Świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, nie miał on uprzednio styczności z oskarżonym, nie sposób znaleźć przyczynę dla której świadek miałby zeznawać na korzyść lub niekorzyść oskarżonego. Ł. M. zeznawał w sposób logiczny i rzetelny, zgodnie ze swoją wiedzą i pamięcią. Wobec powyższego zdaniem Sądu brak jest podstaw aby kwestionować treść zeznań świadka. Na podstawie art. 392 § 1 k.p.k. Sąd, z uwagi na fakt, iż bezpośrednie przeprowadzenie dowodu nie było niezbędne a żadna ze stron się temu nie sprzeciwiła, odczytał zeznania wyżej wymienionego świadka.

Całkowicie wiarygodne są również zeznania świadka R. R.. Świadek ten potwierdził fakt, że telewizor, który został ujawniony w mieszkaniu D. P. stanowił jego własność i został skradziony około 7 lat temu z jego lokalu we W., jako nowy sprzęt. Świadek nie miał wątpliwości, że telewizor ujawniony w dniu 17 października 2013 roku w mieszkaniu oskarżonego należał do niego, tym bardziej, że na zakup tego telewizora nadal posiadał faktury. Świadek wskazał, że telewizor ten utracił podczas włamania do jego lokalu i na tą okoliczność potwierdził swoje zeznania złożone w sprawie włamania z 24 na 25 listopada 2009 roku ujawnione na rozprawie w niniejszej sprawie. Zeznania R. R., jako w pełni wiarygodne, Sąd zaliczył na poczet materiału dowodowego w sprawie.

Istotnymi dowodami w sprawie, które Sąd ocenił jako wiarygodne, są wywiad środowiskowy, dokumentacja medyczna dotycząca oskarżonego oraz opinia sądowo – psychiatryczna. Dowody te legły u podstaw ustalenia sytuacji życiowej oskarżonego, używania przez niego środków odurzających i kwestii odpowiedzialności karnej za zarzucane mu czyny. Wyżej wskazane dowody pochodzą od uprawnionych osób, zostały sporządzone we właściwej formie i nie były kwestionowane przez strony postępowania, dlatego zasłużyły na walor wiarygodności.

W ocenie Sądu, niewątpliwie obiektywny charakter ma dokumentacja policyjna, a zatem takie dowody jak protokół przeszukania i zatrzymania rzeczy, protokół użycia testera narkotykowego i ważenia oraz wykaz dowodów. Zostały one sporządzone przez uprawnione osoby w oparciu o obowiązujące przepisy prawa. Sąd dokonując ustaleń faktycznych w sprawie oparł się na tych dowodach uznając je za w pełni wiarygodne.

Sąd dał wiarę opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości, gdyż jest ona spójna, logiczna i rzeczowa, sporządzona przez kompetentną osobę obcą dla oskarżonego, a zatem nie zainteresowaną wynikiem sprawy.

Sąd zważył, co następuje.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy ponad wszelką wątpliwość wskazuje, że oskarżony D. P. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego opisanego w punkcie I. aktu oskarżenia, tj. z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wszystkie wskazane wyżej okoliczności pozwoliły na uznanie oskarżonego winnym tego, że w dniu 17 października 2013 r. w O. woj. (...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał środek odurzający w postaci marihuany o wadze 0,17 grama netto przy czym czyn ten stanowi przypadek mniejszej wagi, tj. czynu z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Według przepisu art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani odpowiedzialności karnej podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe. Przestępstwo w/w zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Natomiast według ust. 3 tego artykułu w wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Działanie przestępcze z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii polega na niezgodnym z ustawą posiadaniu środków odurzających lub substancji psychotropowych. Podkreślić należy, iż karalne jest każde władanie narkotykami, bez względu na cel, dla jakiego miałby być on przeznaczony, a więc także związane z jego użyciem lub zamiarem użycia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2013 r., III KK 423/12). Przedmiotem ochrony natomiast jest zdrowie publiczne, a także zabezpieczenie społeczeństwa przed swobodnym, niekontrolowanym, nielegalnym posiadaniem środków odurzających, psychotropowych. Przestępstwo stypizowane w art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii można popełnić tylko umyślnie.

W ocenie Sądu ilość posiadanego przez oskarżonego narkotyku tj. 0,17 grama środka odurzającego w postaci marihuany jest dawką pozwalającą na osiągnięcie efektu charakterystycznego dla działania tegoż środka odurzającego. Sąd miał w tym zakresie w polu widzenia dominujące w orzecznictwie stanowisko, a wyrażone m.in. w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2013 r. II AKa 1/13, że narkotyk będący przedmiotem przestępstwa z art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii musi spełniać nie tylko kryterium przynależności grupowej do związków wymienionych w załącznikach do tego aktu prawnego, ale również kryterium ilościowe pozwalające na jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji psychotropowej. Zatem posiadanie środka odurzającego w ilości pozwalającej na co najmniej jednorazowe użycie, w dawce zdolnej wywołać chociażby potencjalnie efekt działania charakterystyczny dla tegoż środka, jest warunkiem uznania czynu za bezprawny i jego zakwalifikowania z art. 62 ustawy z dnia 25.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. W realiach przedmiotowej sprawy uznać zatem należy, że oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Tym niemniej mając na uwadze niewielką ilość narkotyku i jego przeznaczenie na własny użytek przez oskarżonego uznać należy, że czyn zarzucany D. P. w pkt. I aktu oskarżenia stanowi wypadek mniejsze wago w rozumieniu art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Oceniając czyn zarzucony oskarżonemu w punkcie I. w kierunku ustalenia czy stanowi on przypadek mniejszej wagi Sąd miał na uwadze dotychczasowe orzecznictwo, które wskazuje, że przy takich ustaleniach należy brać pod uwagę przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu charakterystyczne dla danego przestępstwa. Do znamion trony przedmiotowej zaliczyć trzeba miedzy innymi rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo; zachowanie się i sposób działania sprawcy; użyte środki; charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem; czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Stopień zawinienia oraz motywacja i cel działania sprawcy natomiast to elementy strony podmiotowej.

W realiach niniejszej sprawy fakt popełnienia przez oskarżonego przestępstwa opisanego w punkcie I. został potwierdzony w zebranym w sprawie materiale dowodowym i jest bezsporny. Nadto mając na względzie wszystkie okoliczności sprawy w ocenie Sądu przypisany D. P. czyn uznać należało za przypadek mniejszej wagi ze względu na rodzaj i ilość posiadanego przez niego środka odurzającego, tj. marihuany w ilości 0,17 grama netto.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisany mu czyn, Sąd kierował się zasadami wymiaru kary kształtującymi system sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., a mianowicie zasadą swobodnego uznania sędziowskiego w granicach przewidzianych w ustawie, zasadą winy, zasadą nakazującą uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu, oraz mając na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara winna osiągnąć względem oskarżonego, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nadto Sąd uwzględnił motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszonego dobra, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i jego zachowanie się po jego popełnieniu.

Uwzględniając całokształt okoliczności sprawy Sąd doszedł do przekonania, że okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości a postawa oskarżonego, w tym przyznanie się do popełnienia czynu, pozwalają na uznanie, iż w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa. Sąd miał na uwadze także fakt, iż dotychczas D. P. nie był karany. Wobec powyższego w ocenie Sądu w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki z art. 66 k.k. określające warunki konieczne do zastosowania warunkowego umorzenia postępowania karnego. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie znaczenie ma fakt, że oskarżony w chwili popełnienia czynu był w pełni poczytalny, rozpoznawał bezprawność swojego zachowania. Sąd miał na względzie także stosunek oskarżonego do popełnionego czynu, do którego się przyznał. Jednocześnie Sądowi nie umknęło z pola widzenia to, że D. P. jest osobą stosunkowo młodą, wykonującą pracę zarobkową i bez uprzedniej karalności. Warunki osobiste oskarżonego i jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa pozwoliły Sądowi uznać, że zasługuje on na warunkowe umorzenie postępowania.

W realiach niniejszej sprawy, w ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu nie była znaczna na tyle, aby wymagało to wymierzenia jej kary. W ustalonych w sprawie okolicznościach zdaniem Sądu warunkowe umorzenie postępowania na okres 1 (jednego) roku próby jest wystarczającą reakcją karnoprawną na zachowanie oskarżonego i adekwatne również do społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

Po dokonaniu szczegółowej analizy materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie i po uprzednim dokonaniu zmiany w opisie czynu zarzucanego w punkcie II. Sąd uznał, że nie można oskarżonemu przypisać jego popełnienia.

Zgodnie z treścią art. 291 § 1 k.k. karze podlega ten, kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Przepis ten tworzy typ występku umyślnego paserstwa. Paserstwo jest przestępstwem umyślnym, może być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Konieczna jest tu zatem świadomość, że rzecz została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, choć nie jest konieczna pewność sprawcy. Do przypisania przestępstwa określonego w powyższym przepisie niezbędne jest zatem stwierdzenie spełnienia jego znamion. Znamiona te winny być także precyzyjnie wskazane w opisie czynu, w tym okoliczności nabycia rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego, a nadto opis rzeczy i jej wartość.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd dostrzegł, że opis czynu zawiera stwierdzenia dotyczące strony podmiotowej i przedmiotowej, które są sprzeczne z dowodami ujawnionymi w postępowaniu. Należy podnieść, że stwierdzenie, iż „wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego” wskazuje, że D. P. wprost wiedział o pochodzeniu zakupionego telewizora i godził się na to pochodzenie, co wskazywałoby jednocześnie na umyślność jego działania. Powyższe w ocenie Sądu jest sprzeczne z ustaleniami faktycznymi poczynionymi w toku przeprowadzonych czynności dowodowych. Nadto Sąd nie podzielił twierdzenia zawartego w opisie, iż telewizor, który nabył oskarżony, na dzień 27 maja 2012r. miał wartość 2500 złotych. W celu określenia ceny rynkowej na dzień zarzucanego oskarżonemu czynu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny maszyn i urządzeń, który w sposób precyzyjny dokonał badań i ustalił wartość przedmiotowego telewizora na kwotę 770 złotych. Na marginesie należy wskazać, że ustalenie ceny rynkowej rzeczy ma o tyle znaczenie na gruncie art. 291 § 1 k.k., że od niej zależy prawidłowe określenie zasady odpowiedzialności za dany czyn, albowiem „przepołowiony” charakter tego czynu mający ugruntowanie w art. 122 § 1 k.w., winien być uwzględniony przez Sąd przy ocenie odpowiedzialności karnej oskarżonego.

Bacząc na powyższe rozważania obowiązkiem Sądu było przeredagowanie treści zarzutu, tak by nie budził wątpliwości, o jaki czyn został oskarżony D. P.. Z tych względów, w ramach czynu opisanego w punkcie II. Sąd ustalił, że zachowanie polegało na tym, że w dniu 27 maja 2012r. w S. woj. (...) D. P. nabył telewizor marki S. o nr fabrycznym (...) o wartości 770 zł, pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanej w okresie od 24 listopada 2009r. do 25 listopada 2009r. we W. na szkodę R. R., o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, co stanowi czyn z art. 291 § 1 k.k. i od tak opisanego czynu uniewinnił oskarżonego.

W przekonaniu Sądu bezspornym jest fakt, że D. P. nabył w dniu 27 maja 2012 roku w S. telewizor marki S. o nr fabrycznym (...). Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie kwoty jaka za ten telewizor zapłacił sprzedającemu, tj. 590 złotych. Kwota powyższa jest bowiem zbliżona do tej, ustalonej przez powołanego biegłego. Sąd nie miał również wątpliwości, że zakupiony przez oskarżonego telewizor pochodził z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanej w okresie od 24 do 25 listopada 2009 roku we W. na szkodę R. R.. Ten fakt został potwierdzony zarówno zeznaniami świadka R. R. jak informacja z systemu (...). Natomiast Sąd nie znalazł podstaw aby stwierdzić, że w momencie dokonania transakcji zakupu oskarżony powinien i mógł przypuszczać, ze telewizor ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego. Jak wskazuje wiarygodny materiał dowodowy, D. P. przedmiotowy telewizor zakupił na giełdzie samochodowej w S., gdzie wiele osób handluje rzeczami używanymi, o w świetle obowiązujące prawa jest dozwolone. Nadto osoba, od której telewizor nabył, do sprzedaży miał również inne używane przedmioty, co wzbudziło w oskarżonym dodatkową pewność, że sprzedaż jest legalna. Najistotniejszą okolicznością, która wyłączała podejrzenie D. P., iż telewizor pochodził z przestępstwa kradzieży, było podpisanie umowy przez sprzedającego, cena jaką za ten telewizor zapłacił, tj. zbliżona do wówczas obowiązujących cen rynkowych podobnych telewizorów, widoczne ślady użytkowania sprzętu i zapewnienia sprzedającego, że telewizor został przywieziony z Niemiec z „wystawki”.

Zgodnie z orzecznictwem, w przypadku, jeżeli na rozprawie zachwiana zostanie wersja oskarżenia, gdyż w świetle zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia - nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (w. SN z 4 grudnia 1992 r., WR 369/90, OSP 102/1992, poz. 12).

Wszystkie powyższe okoliczności w przekonaniu Sądu świadczą o tym, ze D. P. znając sposób działania giełdy i wiedząc, ze sprzedaż rzeczy używanych jest dozwolona, w dobrej wierze zakupił telewizor używany, nie przypuszczając, że mógł on zostać uzyskany za pomocą czynu zabronionego. W ocenie Sądu brak jest dowodów, iż oskarżony wiedział o pochodzeniu telewizora. Prawidłowa, swobodna a nie dowolna ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na przypisanie D. P. popełnienia czynu z art. 291 § 1 k.k. Warunkiem sine qua non skazania jest udowodnienie ponad wszelką wątpliwość popełnienia przez oskarżonego czynu przestępnego. W ocenie Sądu żaden z przeprowadzonych dowodów nie dostarcza podstaw do skazania w powyższym zakresie. Zatem w ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy, oceniony we wskazany powyżej sposób nie stanowi oparcia dla przypisania oskarżonemu winy w zakresie powyższego czynu. Z tych względów uniewinnił go od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 291 § 1 k.k.

Sąd na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci torebki foliowej z zawartością suszu roślinnego o wadze 0,17 grama netto wyszczególnionego w wykazie dowodów rzeczowych nr I/426/13 na karcie 52 akt pod pozycją 2. I zarządził ich zniszczenie.

Analizując sytuację majątkową i rodzinną D. P. Sąd doszedł do przekonania, iż nie jest on w stanie ponieść kosztów procesu, dlatego też na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go w całości od kosztów Sądowych obciążając wydatkami Skarb Państwa.