UZASADNIENIE

Powód Gmina Miejska C. w pozwie wniesionym w dniu 11 grudnia 2017 r. wnosił o zasądzenie od pozwanego K. K. kwoty 4206,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za zajmowany lokal mieszkalny bez tytułu prawnego w okresie od stycznia 2015 r. do maja 2016 r. Wnosił ponadto o zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany K. K. prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie, nie złożył żadnych wyjaśnień i nie wnosił o rozpoznanie sprawy pod swoją nieobecność.

Wyrokiem zaocznym z dnia 24 stycznia 2019 r. Sąd uwzględnił powództwo w całości.

Pozwany K. K. w ustawowym terminie złożył sprzeciw od wyroku zaocznego z dnia 24 stycznia 2019 r., wnosząc o oddalenie powództwa.

Prawomocnym postanowieniem z dnia 30 marca 2019 r. Sąd zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności nadany wyrokowi zaocznemu z dnia 24 stycznia 2019 r. w zakresie pkt I.

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny nr (...) położony w C. przy ul. (...) U. Legionowych 6 wchodzi w skład zasobów mieszkaniowych Gminy Miejskiej C.. Zarząd nieruchomością sprawuje Towarzystwo Budownictwa Mieszkaniowego Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w C. ( bezsporne ).

W lokalu tym na podstawie umowy najmu zamieszkiwał A. K., który zmarł dnia 25 lipca 2014 r. ( bezsporne ).

Spadek po A. K. nabył w całości jego syn K. K. ( bezsporne ).

Od śmierci A. K. lokal pozostawał w wyłącznej dyspozycji K. K. do dnia 30 maja 2016 r. K. K. zdał protokolarnie przedmiotowy lokal Towarzystwu Budownictwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w C. wraz z kompletem kluczy. Lokal był opróżniony z rzeczy ( protokół zdawczo – odbiorczy koperta k. 60, zeznania świadków J. W. k. 54 – 55, A. D. k. 61 – 62 ).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 7 września 2015 r. wydanym w sprawie I C 1245/14 Sąd Rejonowy w Ciechanowie oddalił powództwo K. K. przeciwko Gminie Miejskiej C. o wstąpienie w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w C. przy ul. (...) U. Legionowych 6. Wyrok uprawomocnił się dnia 25 lutego 2016 r. ( akta I C 1245/14 ).

Łączna wysokość odszkodowania za zajmowanie przedmiotowe lokalu bez tytułu prawnego za poszczególne miesiące w okresie od stycznia 2015 r. do maja 2016 r. wynosi 3655,58 zł, z uwzględnieniem nadpłaty z tytułu kosztów ogrzewania ( zestawienie należności k. 9 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt sprawy I C 1245/14, zestawienia należności ( k. 9 ), protokołu zdawczo – odbiorczego ( koperta k. 60 ) oraz zeznania świadków J. W. ( k. 54 – 55 ) i A. D. ( k. 61 – 62 ).

Powyższe dowody są w pełni wiarygodne; żadna ze stron procesu nie kwestionowała ich mocy dowodowej, Sąd również nie znalazł podstaw do ich zanegowania.

Podnoszone przez pozwanego K. K. okoliczności dotyczące braku podstaw obciążenia go odszkodowaniem za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego nie zasługują na uwzględnienie. Niewątpliwie, prawomocnym wyrokiem z dnia 7 września 2015 r. oddalono powództwo K. K. o wstąpienie w stosunek najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego po zmarłym A. K. w trybie art. 691 kc. Wskazać jednak należy, że treść tego rozstrzygnięcia nie jest równoważna z ustaleniem, że pozwany K. K. nie dysponował tym lokalem w okresie do dnia 30 maja 2016 r., a jedynie, że nie spełniał przesłanek ustawowych do wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego w rozumieniu art. 691 kc. Dysponowanie lokalem należy odróżnić od jego zamieszkiwania, które jest pojęciem węższym i wymagającym ze swej istoty osobistego przebywania w lokalu w sposób stały. Lokal ten stanowi centrum życiowe danej osoby, która przebywa tam na stałe w celu snu, odpoczynku, wspólnie spędzanego czasu z rodziną. Dysponowanie lokalem nie wymaga natomiast stałego pobytu. Istotna jest jednak możliwość dostępu do danego lokalu w dowolnie wybranym momencie z wyłączeniem innych osób, czego przejawem jest posiadaniem kluczy do lokalu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszego procesu, wskazać należy, że to pozwany K. K. bez zgody powoda Gminy Miejskiej C. bądź zarządcy nieruchomości Towarzystwa Budownictwa Mieszkaniowego Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w C., dysponował po śmierci A. K. kompletem kluczy do przedmiotowego lokalu i zwrócił je dopiero w dniu 30 maja 2016 r. Bez znaczenia zatem pozostaje okoliczność powoływana przez pozwanego K. K., że około miesiąca po śmierci ojca, usunął rzeczy z lokalu i posprzątał lokal, skoro przez okres prawie dwóch lat nie zwrócił kluczy do lokalu i nie uzgodnił z powodem terminu wydania lokalu.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo co do zasady zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie odpowiada wysokości czynszu, jako właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu.

Uznać zatem należy, że pozwany K. K., w którego dyspozycji pozostawał przedmiotowy lokal mieszkalny zobowiązany jest do zapłaty na rzecz powoda Gminy Miejskiej C. jako właściciela nieruchomości odszkodowania w wysokości odpowiadającej wysokości czynszu za okres od dnia 25 lipca 2014 r. do dnia 30 maja 2016 r.

Bezspornym jest pomiędzy stronami, że w okresie do grudnia 2014 r. pozwany K. K. płacił na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości czynszu.

Łączna wysokość odszkodowania w tym okresie, z uwzględnieniem rozliczenia z tytułu zwrotu nadpłaty za c.o., wynosi 3655,58 zł.

W związku z powyższym Sąd uwzględnił powództwo do kwoty 3655,58 zł ( pkt I wyroku ). Sąd odsetki ustawowe za opóźnienie zasądził od dnia 11 grudnia 2017 r. tj. od dnia wytoczenia powództwa zgodnie z żądaniem pozwu.

Wskazać należy, że – jak wynika z treści art. 18 ust. 1 cyt. ustawy – odszkodowanie płatne jest co miesiąc. Ustawa nie określa, jednak konkretnego dnia, w którym powinna nastąpić zapłata odszkodowania, a zatem przyjąć należy, że płatność odszkodowania za dany miesiąc upływa ostatniego dnia miesiąca.

Jednocześnie Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 550,68 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie. Powód Gmina Miejska C. nie wykazał, w jaki sposób zostały obliczone odsetki ustawowe za opóźnienie od wysokości odszkodowania za poszczególne miesiące, a w szczególności daty od jakiej obliczono odsetki, Powód nie wykazał również, aby pozwany K. K. był wzywany do zapłaty odszkodowania we wskazaniem terminu płatności. Z tych względów Sąd uznał roszczenie powoda w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie za niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do art. 100 kpc, stosunkowo je rozdzielając. Sąd zasądził zatem od pozwanego K. K. na rzecz powoda Gminy Miejskiej C. kwotę 813,00 zł tytułem kosztów procesu, w tym 630,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na kwotę kosztów składa się opłata sądowa od pozwu od uwzględnionej części powództwa tj. 183,00 zł ( (...),58 x 5 % ), a nadto część kosztów zastępstwa procesowego stanowiąca różnicę pomiędzy stawką wynagrodzenia pełnomocnika od uwzględnionej części powództwa ( 900,00 zł ) a stawką wynagrodzenia pełnomocnika od oddalonej części powództwa ( 270,00 zł ). Wysokość wynagrodzeń Sąd ustalił stosownie do przepisów rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz w sprawie opłat za czynności adwokackie ( pkt III wyroku ).

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 347 kpc, po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Jak wskazano na wstępie, w dniu 24 stycznia 2019 r. Sąd wydał wyrok zaoczny, uwzględniający powództwo w całości.

Wyrok z dnia 3 października 2019 r., wbrew treści art. 347 kpc, nie odnosi się w żaden sposób do treści wyroku zaocznego z dnia 24 stycznia 2019 r., choć niewątpliwie rozstrzygnięcie w pierwszej kolejności powinno odnosić się do tego wyroku zaocznego. Z uwagi na zmianę pierwotnego rozstrzygnięcia w zakresie zarówno co do istoty sprawy, jak i kosztów procesu, wyrok z dnia 3 października 2019 r. powinien uchylić wyrok zaoczny z dnia 24 stycznia 2019 r. a następnie zawierać rozstrzygnięcie co do istoty sprawy oraz kosztów procesu.

Wskazać jednak należy, że pomimo pominięcia rozstrzygnięcia w zakresie wyroku zaocznego, żadna ze stron procesu nie złożyła w tym zakresie wniosku o uzupełnienie wyroku w trybie art. 351 kpc.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE