Sygn. akt IV Ka 1052/19
H. D. oskarżony został o to, że:
w dniu 18 sierpnia 2018r w R. w rejonie (...), groził pozbawieniem życia D. P., K. S. oraz małoletniej L. P., które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio karanym przez Sąd Rejonowy w Oławie z dnia 3.11.2017r sygn. II K 555/17,
tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.
Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2019 r., sygn. akt II K 21/19 Sąd Rejonowy w Oławie:
I. na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67§ 1 k.k. postępowanie karne wobec H. D. warunkowo umorzył na okres próby 1 /jednego/ roku;
II. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 130 złotych.
Apelacje od powyższego wyroku w całości wystosował oskarżony H. D. wskazując, iż nie zgadza się z zaskarżony rozstrzygnięciem. W ocenie skarżącego zaskarżony wyrok został wydany w skutek niewłaściwej, bo dowolnej i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny dowodów, polegającej na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, a to groził pozbawieniem życia pokrzywdzonym D. P., K. S. oraz małoletniej L. P.. Zdaniem skarżącego Sąd Rejonowy w tym zakresie błędnie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie oparł się na uznanych za wiarygodne zeznaniach pokrzywdzonych - D. P. i K. S., odmawiając jednocześnie niezasadnie nadania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego oraz przesłuchanej w charakterze świadka żony oskarżonego W. D..
Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacje wniesioną przez oskarżonego uznać należało za niezasadną.
Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola odwoławcza nie wykazała uchybień Sądu I instancji, które mogłyby skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku, wskazywanych przez skarżącego. Zaskarżone orzeczenie wymagało jednakże korekty, a co za tym idzie podlegało zmianie z przyczyn wskazanych w dalszej części uzasadnienia.
Szczegółowa analiza akt postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art. 424 k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do uznania, iż wina i sprawstwo oskarżonego H. D. w zakresie zarzuconego mu czynu z art. 190 § 1 k.k. nie budzi wątpliwości.
Sąd Odwoławczy aprobuje przyjęte przez Sąd meriti stanowisko, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na bezsprzeczne uznanie winy i sprawstwa oskarżonego, przychylając się też ku tezie, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w sprawie winny być przede wszystkim zeznania pokrzywdzonych – D. P. i K. S., jako te, które w sposób najbardziej pełny i zgodny z rzeczywistością obrazują przebieg zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Relacja pokrzywdzonych odnośnie nagannego zachowania się oskarżonego H. D. w stosunku do nich oraz ich małoletniej córki L. P. dnia 18 sierpnia 2018 r., a to kierowania przez oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonych gróźb pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione- jest spójna, logiczna i nie sposób jest doszukiwać się w niej sprzeczności mogących podważyć ich wiarygodność.
Jak słusznie wskazuje tu Sąd Rejonowy zeznania pokrzywdzonych odnoszące się do zdarzenia z dnia 18 sierpnia 2018 r. były spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniały się, tworząc przekonujący obraz czynu, którego dopuścić miał się oskarżony. Co istotne, Sąd Rejonowy dokonując oceny wiarygodności zarówno zeznań pokrzywdzonych, jak i oskarżonego i jego żony, baczył tu, iż wskazane osoby pozostają od wielu lat w głębokimi konflikcie dotyczącym zajmowanej wspólnie nieruchomości. Powyższe jednakże w ocenie Sądu Okręgowego słusznie, nie wpłynęło negatywnie na dokonaną przez Sąd Orzekający pozytywną ocenę wiarygodności spójnych, konsekwentnych i jednoznacznych w swej wymowie zeznań pokrzywdzonych.
W odniesieniu do zarzutów skarżącego podkreślić trzeba, iż możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu Orzekającego odmiennego poglądu nie wystarcza, by dokonanie ich uznać za istotny błąd ustaleń, jeśli nie wykaże się przy tym, iż rozumowanie przeprowadzone przez Sąd sprzeczne jest z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego. Do tego aby wykazać dokonanie błędu w ustaleń faktycznych lub naruszenie przez Sąd meriti standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy bowiem subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania Sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki czy z zasadami wiedzy ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 listopada 2018 r., II AKa 504/18).
Sam również fakt oparcia orzeczenia skazującego na zeznaniach samych tylko osób pokrzywdzonych, nawet w sytuacji nieprzyznania się oskarżonego do winy, samo przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu dokonania błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych w sprawie. Nie istnieje bowiem żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania jedynego świadka, czy też samych tylko osób pokrzywdzonych są niewystarczającą podstawą skazania. Powyższe zeznania podlegają wszak ocenie jak każdy inny dowód, oceniane są więc na zasadach ogólnych, a to z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.
Mając powyższe okoliczności na uwadze, stwierdzić trzeba, że w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy słusznie skorzystał wobec oskarżonego H. D. z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania. Uznając, iż wina i społeczna szkodliwość czynu zarzuconego oskarżonemu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, zaś postawa oskarżonego nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.
Na końcu wskazać należy, iż niezależnie od podnoszonych przez oskarżonego zarzutów, Sąd Odwoławczy dokonał korekty w zakresie opisu przypisanego oskarżonemu czynu. W ten sposób, że zmienił zaskarżony wyrok poprzez wyeliminowanie z opisu przypisanego H. D. czynu fragmentu „ przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio karanym przez Sąd Rejonowy w Oławie z dnia 3 listopada 2017r. sygn. IIK 555/17”. Po pierwsze bowiem osoby wobec której warunkowo umorzono postępowanie karne nie można, traktować jako karanej za przestępstwo. Nadto wskazane w opisie zarzuconego oskarżonemu czynu poprzednie postępowanie karne o sygn. II K 555/17 zakończone zostało warunkowym umorzeniem i w dacie orzekania wobec oskarżonego w niniejszej sprawie przez Sąd Rejonowy minął już zarówno wyznaczony okres próby, jak i wskazany w art. 67 § 4 k.p.k. okres dalszych 6 miesięcy w czasie którym to ww. postępowanie można było podjąć (k.20).
Reasumując Sąd Odwoławczy kierując się wyżej wskazanymi względami i uznając wniesioną apelację za bezzasadną, orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.