UZASADNIENIE

(...) Oddział w B. wniósł o orzeczenie pozbawienia M. M. (2) i I. M. prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. M. (2), I. M.” prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia na okres 5 lat.

We wniosku wskazano, że uczestnicy w okresie prowadzonej przed siebie działalności gospodarczej nie dopełnili obowiązku opłacenia składek i tym samym na dzień 8 maja 2018r. na koncie rozliczeniowym spółki widnieje zadłużenie z tytułu składek:

- na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych za okres 06/2014, 09/2014- 04/2015, 08/2015- 04/2018 w kwocie 279 930,36 zł;

- na Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego za okres 02/2015-04/2015, 07/2015-042018 w kwocie 76 986,56 zł;

- na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres 02/2015- 04/2015, 08/2015-07/2017, 03/2018-04/2018 w kwocie 18 323, 28 zł.

Wierzyciel wskazał, że do powyższych zaległości należy doliczyć odsetki za zwłokę do dnia zapłaty włącznie.

W celu wyegzekwowania należności (...) Oddział w B. wdrożył postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikom. Podjęto próby zajęci rachunków bankowych w (...) i (...), a także zajęcia wierzytelności z tytułu zwrotu podatku.

W wyniku powstania zaległości i bezskuteczności prowadzonej egzekucji, organ wnioskujący uznał, że stosownym jest zastosowanie wobec dłużników sankcji w postaci orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem wnioskodawcy działania dłużników dają podstawy do stwierdzenia, iż pogłębiają oni stan niewypłacalności.

Wnioskodawca wskazał ponadto, że według jego wiedzy uczestnicy posiadają także zadłużenie wobec (...) w I. z tytułu zaległych płatności podatku VAT w kwocie 11 936,00 zł, co zostało poparte pismem (...) w I. skierowanym do Inspektoratu ZUS w I. w dniu 21 lutego 2018r.

Uczestnik postępowania M. M. (2) działając w imieniu swoim i I. M. (na podstawie przedłożonego pełnomocnictwa) w odpowiedzi na wniosek o orzeczenie wobec nich zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wskazał, że trudna sytuacja spółki (...) powstała w wyniku przesunięcia terminu realizacji umowy na wykonanie robót kanalizacyjnych przy budowie kolei w G.. Termin realizacji całej inwestycji przesunął się na maj 2015r., skutkiem czego wzrosły koszty wywiązywania się ze zobowiązania i przyniosło ono spółce stratę. Przyczyniło się to do utraty płynności finansowej firmy i w konsekwencji do powstania licznych postępowań egzekucyjnych. Dłużnik wskazał, że jedynymi aktywami firmy są kaucje gwarancyjne z faktur za prowadzone prace. Ta sytuacja znacznie ograniczyła możliwość bieżącego regulowania zobowiązań, jak i przystępowania do nowych zleceń. Dłużnik w odpowiedzi na wniosek wskazywał, że w dniu 13 września 2018r. wraz z I. M. złożył wniosek o wykreślenie wpisu z CEiDG, wniosek o wyrejestrowanie z ubezpieczeń społecznych i od 14 września 2018r. nie prowadzą już działalności gospodarczej. Wskazał nadto, że składany jest wniosek o ogłoszenie upadłości.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że M. M. (2) i I. M. od 15 maja 2005r. prowadzili działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą (...) M. M. (2), I. M.”, której siedziba mieściła się w I. przy ulicy (...), I..

Zgodnie z treścią wydruku z CEiDG przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez uczestników było wykonywanie instalacji wodno – kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatycznych – kod PKD 43.22.Z.

Problemy z bieżącym regulowaniem zobowiązań (...) M. M. (2), I. M. pojawiły się w 2016r. na skutek przesunięcia terminu realizacji umowy na wykonywanie robot kanalizacyjnych, w związku z czym wzrosły koszty realizacji tej inwestycji i przyniosła ona stratę.

W związku z działalnością ww. podmiotu na dzień 8 maja 2018r. nie zostały wykonane przez dłużników wymagalne zobowiązania wobec (...) z tytułu:

- składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych za okres 06/2014, 09/2014- 04/2015, 08/2015- 04/2018 w kwocie 279 930,36 zł;

- składek na Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego za okres 02/2015-04/2015, 07/2015-042018 w kwocie 76 986,56 zł;

- składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres 02/2015- 04/2015, 08/2015-07/2017, 03/2018-04/2018 w kwocie 18 323, 28 zł.

- wraz z kosztami egzekucyjnymi i odsetkami.

(...) M. M. (2), I. M.” posiada także zadłużenie także wobec (...) w I. z tytułu podatku od towaru i usług:

- za IV kwartał 2017r. w kwocie 11 936,00 zł – należność główna, 549,00 zł odsetki za zwłokę na dzień 23 sierpnia 2018r., 11,60 zł – koszty upomnienia, 120, 12 zł – koszty egzekucyjne (tytuł wykonawczy nr (...)),

- za I kwartał 2018r. w kwocie 2518zł – należność główna, 93, 00 zł – odsetki za zwłokę na dzień 23 sierpnia 2018r., 11,60 zł – koszty upomnienia, 35,45 zł – koszty egzekucyjne (tytuł wykonawczy nr (...)

Dłużnicy, mimo swojej trudnej sytuacji finansowej nie doprowadzili do zawarcia z wierzycielem (...) umowy układu ratalnego, ponieważ nie wywiązali się z warunków umowy.

Sąd Rejonowy zważył, że w myśl art. 373 ust. 1. pkt. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2344 ze zm., dalej jako: „p.u.”) Sąd może orzec pozbawienie na okres od jednego do dziesięciu lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub w ramach spółki cywilnej oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia osoby, która ze swojej winy będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w ustawowym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości.

Zgodnie z art. 10 p.u. podstawą ogłoszenia upadłości dłużnika jest jego niewypłacalność. Niewypłacalny jest zaś dłużnik, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące (art. 11 ust. 1a p.u.). Przepis art. 21 ust. 1 i 2 p.u. przesądza natomiast o tym, że dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie trzydziestu dni od dnia, w którym nastąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości zgłosić wniosek w sądzie. Przed nowelizacją prawa upadłościowego tj. do dnia 1 stycznia 2016r. powyższy przepis ustanawiał termin dwutygodniowy na zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości. Zgodnie z art. 452 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 15 maja 2015r. Prawo restrukturyzacyjne (tekst jedn. Dz. U. z 2016r., poz. 1574 ze zmianami) w sprawach w których po dniu 1 stycznia 2016r. wpłynął wniosek o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, działania lub zaniechania, o których mowa w art. 373 Prawa upadłościowego ocenia się według przepisów ustawy obowiązującej w dniu ich wystąpienia. Jednakże, jeżeli działania lub zaniechania, o których mowa w art. 373 Prawa upadłościowego, które stanowią podstawę orzeczenia nakazu prowadzenia działalności gospodarczej, miały miejsce zarówno przed wejściem w życie ustawy, jak i po wejściu w życie, do oceny ich skutków stosuje się przepisy Prawa upadłościowego w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016r.

Sąd I instancji stwierdził, że uczestnicy są niewypłacalni, albowiem nie wykonują swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec wierzycieli, przy czym wobec wnioskodawcy od lipca 2014r. Niewypłacalność uczestników trwa do dnia dzisiejszego, a jej skala uległa znacznemu zwiększeniu (rosnące nowe zobowiązania oraz powstawanie należności ubocznych względem istniejących już zobowiązań). W związku z tym, iż uczestnicy stale zajmowali się sprawami prowadzenia własnej działalności gospodarczej, otrzymywali tytuły egzekucyjne, byli świadomi istnienia zaległości względem wierzycieli. Nie złożyli jednak wniosku o ogłoszenie upadłości, choć obowiązek ten spoczywał na nich, tak jak na każdej osobie prowadzącej działalność gospodarczą, która popadła w stan niewypłacalności.

Sąd Rejonowy wskazał, że z dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy wynika, że przeciwko M. M. (2) i I. M. wystawione zostały przez (...) tytuły wykonawcze z tytułu zaległości w płatnościach podatku od towarów i usług za IV kwartał 2017r. z terminem płatności do 25 stycznia 2018r. i za I kwartał 2018r. z terminem płatności do dnia 25 kwietnia 2018r.

Sąd I instancji stwierdził, że uczestnicy M. M. (2) i I. M. są niewypłacalni albowiem nie wykonują swoich wymagalnych zobowiązań wobec (...) od lipca 2014r. oraz wobec (...)w I. od stycznia 2018r. Już na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy można stwierdzić, iż dłużnicy mieli obowiązek najpóźniej w lutym 2018r. złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości, czego zaniechali. W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, że wobec uczestników toczyły się przed tą datą postępowania egzekucyjne z wniosku innych wierzycieli. Sam M. M. (2) zeznał, że w czwartym kwartale 2016r. było już dwóch wierzycieli, którym nie płacili. Okoliczność ta jednoznacznie wskazuje, że wniosek o ogłoszenie upadłości powinien zostać złożony już dużo wcześniej, a mianowicie w czwartym kwartale 2016r.

W ocenie Sądu zachowanie uczestników miało charakter zawiniony. W zw. z redakcją art. 373 ust. 1 p.u. zasadnie przyjmuje się, że podstawa do wydania zakazu, która opiera się na winie, występuje nie tylko wtedy gdy osoba, która ma zostać pozbawiona praw wymienionych w tym przepisie umyślnie dokonała czynności, o których w nim mowa, gdy działania te są następstwem jej niedbalstwa (zob. F. Zeldler [w] Prawo upadłościowe i naprawcze. K.W. Zakamycze, Kraków 2003, teza 6 do art. 373, str. 958). Wskazania wymaga fakt, iż chodzi tu o winę w braku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie określonym w ustawie. W nauce prawa powszechnie przyjmuje się, iż do okoliczności wyłączających winę można zaliczyć brak informacji o sytuacji stwarzającej obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości z przyczyn niezależnych od dłużnika, np. wyjazdu za granicę.

Sąd podkreślił, że w przypadku uczestników żadna- tak z wyżej wskazanych okoliczności jak i o zbliżonym charakterze – nie zaistniała, a w każdym razie uczestnicy nie wykazali dowodowo żadnych okoliczności zwalniających ich od odpowiedzialności za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie wskazując jako przyczynę nadzieję na uratowanie spółki poprzez dalsze wykonywanie działalności i spłacanie zobowiązań środkami uzyskanymi z kolejnych zleceń.

Sąd wskazał, że działalność gospodarcza w założeniu powinna być prowadzona w sposób profesjonalny i zawodowy, przy zachowaniu należytej staranności, a złożenie w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości jest wymogiem o charakterze zupełnie podstawowym. Sąd pierwszej instancji podkreślił przy tym, że sankcja w postaci orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej ma m.in. odstraszać od zachowań, które stanowiłyby naruszenie prawa i zabezpieczać przed lekceważeniem prawnych rygorów prowadzenia działalności gospodarczej, zabezpieczać przed wyrządzeniem szkody wierzycielom, a wreszcie ma powodować wyeliminowanie z obrotu gospodarczego osób, które nie są w stanie sprostać podstawowym wymaganiom prowadzenia działalności gospodarczej ustanowionym w interesie każdego z uczestników obrotu gospodarczego. Samo postępowanie ma chronić nie tyle interesy wierzycieli konkretnego dłużnika, ale interesy wszystkich uczestników obrotu prawnego (zob. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lipca 2002 r., P 12/01, OTK ZU 2002, Nr 4 A, poz. 50).

W ocenie Sądu, o tym czy i w jakim zakresie należy orzec zakaz, decydować powinien także skutek zawinionego działania, a zatem czy doszło do pokrzywdzenia wierzycieli (zob. F. Zedler [w:] Prawo upadłościowe i naprawcze. K.W. Zakamycze, Kraków 2003, teza 7 do art. 373 str. 959). Należy uznać zasadność wyrażanego w orzecznictwie poglądu, iż do pokrzywdzenia wierzyciela dochodzi nie tylko poprzez pomniejszanie majątku dłużnika, ale również w sytuacji, gdy co prawda do uszczuplenia majątku nie doszło, jednak wzrosła wartość niewykonanych zobowiązań (tak m.in. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 25 maja 2006r., sygn. VIII Ga 38/06).

Sąd zważył, że w realiach niniejszej sprawy uczestnicy, po powstaniu niezaspokojonych w terminie wierzytelności wobec (...) i (...) w I., nie zgłosili wniosku o ogłoszenie upadłości, co w konsekwencji prowadziło do powiększenia sumy zobowiązań. Pojawiły się bowiem kolejne wierzytelności, a nadto w dalszym ciągu rosły odsetki od istniejących kwot, co należy uznać za krzywdzące dla wierzycieli. Nie uszło także uwadze Sądu, że uczestnicy nie wykorzystali szansy zawarcia z (...) umowy układu ratalnego poprzez niewywiązanie się z warunków umowy, co także należy ocenić negatywnie.

W ocenie Sądu stan niewypłacalności uczestników nie ustał do dnia orzekania, co zostało ustalone na podstawie dokumentacji uzyskanej od (...) w I.. Okoliczność ta nie była także kwestionowana przez uczestnika. Nie wygasł zatem obowiązek złożenia przez uczestników wniosku o ogłoszenie upadłości.

Mając na uwadze wskazanie wyżej okoliczności faktyczne i prawne – w ocenie Sądu – uzasadnione jest orzeczenie wobec uczestników przedmiotowego zakazu na okres jednego roku. Istnienie przesłanek do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości i brak jego złożenia przez uczestników są w sprawie okolicznościami oczywistymi, powstały w sposób zawiniony i doprowadziły do pokrzywdzenia wierzycieli. Wobec tego zdaniem Sądu, uczestnicy są podmiotami, które okresowo należy wyeliminować z obrotu gospodarczego dla dobra jego uczestników i w celu zapobieżenia w przyszłości podobnym zachowaniom dłużników jako przedsiębiorców, od których wymagany jest szczególny stopień staranności w ramach profesjonalnie prowadzonej działalności.

O kosztach sądowych w postaci opłaty od wniosku w kwocie 100 zł od każdego z uczestników (art. 76 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), której wnioskodawca nie miał obowiązku uiścić (art. 94 wskazanej ustawy), orzeczono w punkcie 4 sentencji oraz na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – Sąd obciążył każdego z uczestników kwotą 500 zł tytułem obligatoryjnego obwieszczenia (pkt 3 sentencji).

Od powyższego postanowienia Sądu Rejonowego uczestnicy wnieśli apelację, zaskarżając to postanowienie w całości. Zaskarżonemu postanowieniu uczestnicy zarzucili:

- naruszenie art. 373 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze, poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji gdy, nie zaistniały przesłanki wskazujące na wystąpienie podstaw do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości,

- naruszenie art. 10 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze, poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji gdy, nie zaistniały przesłanki wskazujące na zaistnienie stanu niewypłacalności uczestnika postępowania.

Ponadto uczestnicy wnieśli o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenie wniosku (...) o orzeczenie wobec I. M. i M. M. (2) zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta i pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia na okres 1 roku oraz zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestników zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji uczestnicy podnieśli, że nie zaistniała sytuacja, w której pomimo ustawowego obowiązku, nie zgłosili w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości. Uczestnicy wskazali, że na etapie prowadzenia przedsiębiorstwa byli w stanie zagrożenia utraty płynności finansowej, jednakże w takim stopniu, iż trwali w przekonaniu, że sytuacja na rynku odmieni się na tyle, aby móc we własnym zakresie walczyć o spłatę wszystkich należności. W ocenie uczestników, należy zwrócić uwagę na fakt, iż dokonywali oni wpłat na poczet należności, również na skutek wszczętego i prowadzonego wobec nich postępowania egzekucyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja uczestników nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne. W sytuacji bowiem, gdy sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie musi powtarzać dokonanych ustaleń, gdyż wystarczy stwierdzenie, że przyjmuje je za własne (vide np. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, Nr 4, poz. 83).

Stosownie do art. 373 ust. 1 pkt Prawa upadłościowego Sąd może orzec pozbawienie na okres od jednego do dziesięciu lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub w ramach spółki cywilnej oraz pełnienia funkcji zarządcy sukcesyjnego, członka rady nadzorczej, członka komisji rewizyjnej, reprezentanta lub pełnomocnika osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie tej działalności, spółki handlowej, przedsiębiorstwa państwowego, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszenia osoby, która ze swojej winy, będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w ustawowym terminie wniosku o ogłoszenie upadłości.

Stanowisko Sądu Rejonowego o niewypłacalności odnosiło się do dominującego obecnie w judykaturze rozumienia pojęć stanu niewypłacalności (art. 11 ust. 1 prawa upadłościowego i naprawczego) i terminu do zgłoszenia wniosku o upadłość (21 ust. 1 i 2 p.u.n). Prawidłowa wykładnia tych pojęć była decydująca dla ustalenia występowania przesłanki orzeczenia zakazów z art. 373 § 1 pkt 1 p.u.n. - nie złożenia przez uczestników w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości.

W ocenie Sądu Odwoławczego, w niniejszej sprawie - postać niewypłacalności polegała na niewykonywaniu wymagalnych zobowiązań pieniężnych. W orzecznictwie Sądu Najwyższego aktualne jest stanowisko, iż niewykonywanie wymagalnych zobowiązań musi mieć charakter trwały. Ponadto Sąd II instancji zgadza się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, który stanowi, że krótkotrwałe wstrzymanie płacenia długów wskutek przejściowych trudności nie jest podstawą ogłoszenia upadłości, gdyż o niewypłacalności w rozumieniu art. 11 ust. 1 p.u.n. można mówić dopiero wtedy, gdy dłużnik z braku środków przez dłuższy czas nie wykonuje przeważającej części swoich zobowiązań (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2011 r., V CSK 352/10, LEX nr 821075).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy zważyć należało, iż Sąd pierwszej instancji słusznie wskazał, że uczestnicy są niewypłacalni, ponieważ nie wykonują swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec wierzycieli. Przy czym warto podkreślić, iż wobec wnioskodawcy – (...), uczestnicy nie wykonują swoich zobowiązań już od lipca 2014r., zaś wobec (...) w I. od stycznia 2018r.

Wskazania wymaga, w ocenie Sądu Odwoławczego, że w omawianym art. 373 ust. 2 Prawa upadłościowego i naprawczego, ustawodawca przewidział, że Sąd zobowiązany jest oceniać nie tylko stopień zawinienia dłużnika, ale także skutki podejmowanych przez niego działań, w szczególności obniżenie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa upadłego i rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli.

Prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, iż zaistniały przesłanki orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie art. 373 Prawa upadłościowego. Zastosowanie przez Sąd Rejonowy sankcji eliminującej uczestników z obrotu gospodarczego, jako osób, które nie były w stanie sprostać wymaganiom stawianym wobec osób prowadzących działalność gospodarczą, było decyzją słuszną. Nie zachowali oni podstawowych reguł ostrożności wymaganych od osób prowadzących działalność gospodarczą, którzy powinni w taki sposób zorganizować przedsiębiorstwo, by działało w sposób nie narażający pozostałych uczestników obrotu gospodarczego na pokrzywdzenie. Nadto podkreślić należy, iż uczestnicy - kierując się doświadczeniem, mogli i powinni przewidzieć ujemne skutki swojego postępowania. Osoby prowadzące działalność muszą bowiem posiadać kwalifikacje zawodowe i przestrzegać określonych wzorów zachowań. Natomiast osoby, które takich kwalifikacji nie posiadają winny być z obrotu gospodarczego wyłączone. Nie zachowując rygorów związanych z obowiązkiem zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, uczestnicy nie powinni prowadzić własnej działalności ani sprawować funkcji zawiązanych z zarządzeniem w spółkach, gdyż ich działanie narusza interesy wierzycieli, a także interesy wszystkich uczestników obrotu prawnego.

W ocenie Sądu II instancji, kryzys gospodarczy czy stan zagrożenia utraty płynności finansowej nie mogły stanowić przesłanki usprawiedliwiającej zaniechanie w terminowym zgłoszeniu do Sądu wniosku o upadłość przedsiębiorcy, gdyż są to okoliczności, które w równym stopniu dotyczą wszystkich przedsiębiorców w tej samej branży i w żadnym wypadku nie wyłączają konieczności zachowywania rygorów związanych z prowadzeniem działalności.

Ponadto wskazania wymaga, że podnoszenie w apelacji przez uczestników, iż dokonywali oni wpłat na poczet należności nie zasługuje na uwzględnienie. Albowiem zdaniem Sądu Odwoławczego wybiórcze dokonywanie spłaty, tylko niektórych wierzycieli, w świetle przesłanek orzeczenia zakazu z art. 373 Prawa upadłościowego i naprawczego, nie mogło być oceniane jako podejmowanie działań na korzyść wierzycieli, tylko przeciwnie, jako dalsze obniżanie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa uczestników z pokrzywdzeniem wierzycieli.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy uznał apelację uczestników za nieuzasadnioną i orzekł o jej oddaleniu na podstawie 385 k.p.c.

Wiesław Łukaszewski Marek Tauer Eliza Grzybowska