UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z dnia 3.03.2017 r. przyznał S. G. prawo do emerytury od dnia 1.02.2017r. wyliczając jej wysokość w kwocie 1497,47 zł. a po waloryzacji 1.03.2017r. – 1507,49 zł. Do uprawnień emerytalnych nie zaliczono okresu od dnia 16.11.1978r. do dnia 6.08.1980r. w (...) Spółdzielni (...) w K..

Kolejną decyzją z dnia 18.04.2017 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy ponownego ustalenia wysokości kapitału początkowego na dzień 1.01.1999r., ponieważ nie uznał okresu zatrudnienia w Zakładzie (...) w S. w okresie od 1.10.1973 r. do 20 04.1974 r.

Od obu decyzji odwołania do Sądu Okręgowego w Siedlcach złożył ubezpieczony S. G. wnosząc o wyliczenie wysokości emerytury z uwzględnieniem okresu zatrudnienia od dnia 16.11.1978r. do dnia 06.08.1980r. w (...) Spółdzielni (...) w K. oraz o wyliczenie wysokości kapitału początkowego z uwzględnieniem okresu zatrudnienia w Zakładzie (...) w S. od 1.10.1973r. do 20 4.1974r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 15 czerwca 2018 roku zmienił zaskarżoną decyzję z 18 kwietnia 2017 roku ustalając wysokość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku w kwocie 92212,89 zł przy przyjęciu 19 lat i 28 dni okresów składkowych oraz 2 miesięcy i 25 dni okresów nieskładkowych oraz zmienił decyzję z 3 marca 2017 roku przyjmując wysokość emerytury w kwocie 1638,30 zł od 1 marca 2017 roku oaz 1687,21 zł od dnia 1 marca 2018 roku.

Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zeznań ubezpieczonego i świadków: S. M. i H. S. że S. G. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie (...) w S. od 1.10.1973 r. do 20 04.1974 r. w placówce w K. jako spedytor. Głównie zajmował się odbiorem wagonów z węglem i z mieszankami dla zwierząt. Nie zachowała się dokumentacja pracownicza z tego okresu. Z pisma (...) Spółdzielni (...) w S. wynika, że dokumentacja została zalana na skutek awarii C.O. Zeznania ubezpieczonego i świadków są logiczne, spójne i wzajemnie się uzupełniają. Za ich wiarygodnością przemawia również fakt, że decyzją Prezesa Zarządu (...) w K. sporny okres został zaliczony ubezpieczonemu do celów ustalenia wysokości dodatku za staż pracy. Decyzja nosi datę 5.08.1983r. a więc przed zniszczeniem akt osobowych. Sąd okres ten uwzględnił również do wyliczenia wysokości emerytury. Sąd Okręgowy uznał również za wiarygodne zeznania S. G. (k. oraz świadka B. S., że ubezpieczony od dnia 16.11.1978r. do dnia 6.08.1980r. świadczył pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...)Spółdzielni (...)w K. jako członek tej Spółdzielni i pracował jako kierowca. Jego dniówka robocza znacznie przekraczała 8 godzin. Pracował ponad 20 dni w miesiącu, a co za tym idzie ponad 240 dni w roku. Zeznania ubezpieczonego i świadka są w pełni wiarygodne. Są logiczne, spójne i wzajemnie się uzupełniają. Ponadto są zgodne z doświadczeniem życiowym. Praca kierowców na ogół nie ogranicza się od 8 godzin na dobę, a trwa dłużej. Zwłaszcza w okresie natężonych prac polowych, kiedy intensywnie pracują wszyscy spółdzielcy w tym pracownicy transportu. Zgodnie z dekretem z dnia 04.03.1976r. o ubezpieczeniu społecznym członków rolniczych spółdzielni (...) i spółdzielni (...) oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 1983r. Nr 27, poz. 135) Przy ustalaniu okresu pracy w spółdzielni wymaganego do uzyskania świadczeń za dzień pracy uważa się 8 godzin pracy, za miesiąc pracy dla mężczyzny uważa się 20 dni pracy a za rok pracy uważa się rok obrachunkowy, w którym mężczyzna przepracował w spółdzielni co najmniej 240 dni pracy. W ocenie Sądu ubezpieczony spełniał te wymogi.

Sąd Okręgowy orzekł, że zgodnie z art. 174 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz.1118 ze zm.) podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się podstawę wymiaru składek za okres faktycznego podlegania ubezpieczeniu. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz.1118 ze zm.) na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Sąd, zgodnie z wnioskiem ubezpieczonego, oba sporne okresy zaliczył zarówno do wyliczenia wysokości kapitału początkowego, jak i do wysokości emerytury S. G.. Wysokość kapitału początkowego Sąd Okręgowy ustalił w oparciu w oparciu o projekt sporządzony przez ZUS. W oparciu o tak wyliczony kapitał początkowy organ rentowy sporządził projekt decyzji (k.76) z którego wynika, że wysokość emerytury S. G. wynosi 1638,30 zł. a po waloryzacji 1 marca 2018r. 1687,21 zł. Emerytura wyliczona została w oparciu o przepisy art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz.1118 ze zm.).

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał :

1. naruszenie przepisów prawa procesowego –art.233 § 1 kpc w związku z art.227 kpc poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i ustaleniu, że ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie (...) w S. do 1 października 1973 roku do 2- kwietnia 1974 roku oraz w pełnym wymiarze czasu pracy w (...)Spółdzielni (...) w K. w okresie do 16 listopada 1978 roku do 8 sierpnia 1980 roku;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego – art.174 i art.15 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że ubezpieczonemu przysługuje prawo do przeliczenia wysokości kapitału początkowego uwzględniającego prace w Zakładzie (...) oraz (...) Spółdzielni (...) w K..

Wnosił o zmianę wyroku i oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew jej zarzutom Sąd Apelacyjny nie stwierdza ani naruszenia prawa materialnego, ani wadliwości w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe i ocenił zebrane dowody, obdarzając je wiarą, przy czym nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art.233 § 1 KPC. Ocena tych dowodów nie budzi wątpliwości. Zeznania świadków przesłuchanych w toku postępowania wskazują jednoznacznie, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie (...) w S., jak również że będąc członkiem (...) Spółdzielni (...) wK.wykonywał pracę kierowcy w wymiarze dniówek pozwalających na uznanie tego okresu zatrudnienia.

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776). Podnieść należy dodatkowo, że skarżący argumentami przytoczonymi w apelacji w żaden sposób nie podważył zasadności stanowiska Sądu pierwszej instancji. Apelacja zawiera bowiem jedynie własną ocenę faktów odmienną od przyjętej przez Sąd Okręgowy i interpretację przepisów nie znajdującą potwierdzenia w utrwalonym orzecznictwie sądów, w tym orzecznictwie Sądu Najwyższego w analogicznych sprawach.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE