Sygn. akt VIII U 3705/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 lipca 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., odmówił J. L. prawa do rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na dzień 1.01.2009 roku (uznano za udowodnione 13 lat 5 miesięcy i 18 dni). ZUS nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu: 4.11.1976 do 16.02.1978 i od 11.01.1980 do 30.06.1985 roku.

Decyzja w aktach ZUS

J. L. wniósł odwołanie i podniósł, że za zakwestionowany okres świadectwo pracy w szczególnych warunkach zostało mu wystawione przez archiwum, ponieważ zakład pracy już nie istnieje.

(odwołanie – k. 3).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny

J. L. urodził się w dniu (...).

Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w dniu 9 lipca 2019 roku. Decyzją z dnia 29 lipca 2019 roku ZUS przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1.07.2019 roku oraz kolejną decyzją, wydaną tego samego dnia odmówił prawa do rekompensaty.

J. L. był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) na cały etat, od 4.11.1976 do 31.07.1982 na stanowisku betoniarza oraz od 1.08.1982 do 30.06.1985 roku na stanowisku operatora. W okresie od 17.02.1978 do 14.12.1979 roku wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową, po której powrócił do pracy na stanowisko betoniarza od dnia 11.01.1980 roku.

Dowód: akta osobowe k 21 - 39

Wnioskodawca pracował w Ł., na ulicy (...). Zakład zajmował się wykonywaniem elementów budowlanych z betonu. typu płyty drogowe, krawężniki, czy płyty chodnikowe. Jak przychodził do pracy, to musiał oczyścić podkłady, przesmarować, następnie była kładziona forma i zbrojenie, a następnie podjeżdżała suwnica, z której był wysypywany beton, który następnie był mieszany i forma była zalewana betonem. Wnioskodawca nie obsługiwał betoniarki, gdyż od tego byli inni pracownicy, którzy zajmowali się tylko taką obsługą. Wnioskodawca pracował przy przygotowaniu elementu i następnie przy zalewaniu go betonem. Gdy beton został wlany, forma była uruchamiana wibratorem, który ubijał ten beton, zaś wnioskodawca ewentualnie musiał jeszcze łopatą uzupełnić ilość betonu do odpowiedniego poziomu. Przed pójściem do wojska robił to samo, co po powrocie. Prace betoniarskie wykonywał codziennie, przez cały dzień, tj. 8 godzin. Dostawał mleko i posiłki regeneracyjne. Wszystkie prace wykonywał na tzw. poligonie czyli na placu, na powietrzu. Gdy było zimno, pod poszczególne, wylane betonem elementy puszczano ciepłą parę, aby one wyschły. Czasem, jak był duży mróz pracował na hali. Praca odbywała się w parach. Był też suwnicowy. Wnioskodawca często wykonywał pracę na suwnicy, bo prosił go o to kolega, który już był starszy i nie miał siły. Na placu pracowały też osoby, zajmujące się cięciem metalowych prętów na zbrojenia (zbrojarze).

W czasie zatrudnienia wnioskodawca ukończył kurs operatora suwnic, co potwierdził pracodawca w świadectwie pracy.

Wnioskodawca pracował na jedną zmianę, na akord.

Dowód: przesłuchanie wnioskodawcy zeznania świadków: J. S., M. O., K. R. k 44 – 48

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 664), ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1383 z późn. zm.).

W myśl art. 21 ust. 1 w/w ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 23 ust. 2 w/w ustawy). A zatem prawo do rekompensaty, zgodnie z w/w ustawą, mają osoby urodzone po 31 grudnia 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat (dla kobiet), oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat (dla kobiet).

Wnioskodawca nie otrzymał z zakładu świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, ale akta osobowe, zeznania świadków oraz samego wnioskodawcy potwierdziły, że J. L. był zatrudniony w okresie od 4.11.1976 do 31.07.1982 na stanowisku betoniarza i pracę tę wykonywał stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Powołani świadkowie pracowali w tym samym zakładzie, a więc byli w stanie zaobserwować, jakie czynności wykonywał wnioskodawca.

Podsumowując, od 4.11.1976 do 31.07.1982 wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach, na stanowisku betoniarza, zatem prace wymienione w wykazie A dział V (prace w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych) pkt 4 (prace zbrojarskie i betoniarskie), stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.).

Należy przy tym zaliczyć wnioskodawcy także okres służby wojskowej, bowiem poszedł do wojska ze stanowiska betoniarza, powrócił w ciągu 30 dni od zakończenia służby wojskowej na to samo stanowisko.

Ponieważ ZUS już uwzględnił 13 lat 5 miesięcy i 18 dni, to łącznie z ww. okresem jest ponad 15 lat, co uprawnia wnioskodawcę do rekompensaty.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do rekompensaty od dnia 1 lipca 2019 roku, to jest od pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku o emeryturę i od dnia przyznania tej emerytury.

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. ZUS pouczając, że s trona może wnieść apelację do Sądu, który wydał zaskarżony wyrok w terminie dwutygodniowym od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem(art.369 § 1 k.p.c.).

Termin o którym mowa w § 1 uważa się za zachowany także wtedy, gdy przed jego upływem strona wniosła apelację do Sądu drugiej instancji (art.369 § 3).