UZASADNIENIE

S. O. oskarżony został o to, że pełniąc funkcję prezesa zarządu w firmie Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. przy ul. (...), NIP (...) i zajmując się sprawami gospodarczymi, w tym finansowymi spółki, nie wpłacił w czynie ciągłym, w ustawowym terminie, do właściwego urzędu skarbowego, tj. (...) Urzędu Skarbowego w T. za listopad 2015r. oraz do (...) Urzędu Skarbowego w B. za grudzień 2015r. oraz styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2016r. pobranego podatku dochodowego od osób fizycznych od łącznej kwoty wypłat dokonanych zatrudnionym pracownikom za powyższe miesiące 2015r. i 2016r. w kwocie 29.756,00 zł ; tj. o czyn z art.77§2 w zw. z art.6§2 i art.9§3 kks.

Wyrokiem z dnia 29 sierpnia 2019r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie sygn. XI K 206/18 oskarżonego S. O. uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w okresie od grudnia 2015r. do stycznia 2017r. w T. i B., pełniąc funkcję prezesa zarządu w firmie Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. przy ul. (...), NIP (...) i zajmując się sprawami gospodarczymi, w tym finansowymi spółki będącej płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, działając w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, nie wpłacił w ustawowym terminie do właściwego urzędu skarbowego, tj. (...) Urzędu Skarbowego w T. za miesiąc listopad 2015r. oraz do (...) Urzędu Skarbowego w B. za miesiące grudzień 2015r. oraz styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2016r. pobranego podatku dochodowego od osób fizycznych od łącznej kwoty wypłat dokonanych zatrudnionym pracownikom za powyższe miesiące 2015r. i 2016r. w łącznej kwocie 29.756,00 zł, tj. za winnego popełnienia przestępstwa skarbowego z art.77§2 kks w zw. z art.6§2 kks w zw. z art.9§3 kks i za to na podstawie art.77§2 kks wymierzył mu karę grzywny w liczbie 30 stawek dziennych , ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł; zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w B. – adw. G. M. kwotę 1.461,24 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu; zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, w tym stosownej opłaty, zaś wydatkami postępowania obciążył w całości Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego.

Zaskarżonemu wyroki na mocy art.438 pkt 3 kpk zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na nieprawidłowym przyjęciu przez Sąd I instancji, że oskarżony nie zlecił podmiotowi zewnętrznemu dokonywania wpłat na podatek dochodowy od osób fizycznych do właściwego urzędu skarbowego, podczas gdy z okoliczności ujawnionych w toku postępowania, a w szczególności treści pism kierowanych przez oskarżonego wynika, że wykonanie opisanej wyżej czynności zlecił osobie prowadzącej działalność w zakresie księgowości.

Powołując się na powyższe, na zasadzie art.427§1 kpk i art.437§1 i §2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, względnie uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Nadto wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym, oświadczając że te nie zostały uiszczone w całości ani w żadnej innej części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelację obrońcy należało uznać za bezzasadną.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania błędnych ustaleń faktycznych.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonując następnie zgodnej z wszelkimi wymogami i zasadami procesowymi, rzetelnej i prawidłowej oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Wskazał jakie fakty uznał za dowiedzione, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a następnie z dokonanych ustaleń wyprowadził prawidłowe wnioski. Pozostają one w związku z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Przy czym, przedmiotem rozważań sądu meriti były także te okoliczności, które stanowią istotę wniesionej apelacji. Sąd odwoławczy podzielając argumentację zawartą w rzeczonym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pragnie się do niej odwołać, nie dostrzegając w związku z tym konieczności ponownego jej szczegółowego przytaczania.

Uzasadnienie Sądu w pełni poddawało się kontroli instancyjnej, pozwalając zorientować się w sposobie rozumowania i argumentowania sądu pierwszej instancji, zwłaszcza w zakresie ustalonej podstawy faktycznej orzeczenia, uwzględniającej wszystkie okoliczności ujawnione na rozprawie i wpływające na przekonanie sądu w tym względzie. Dokument ów daje wyczerpującą i logiczną odpowiedź na pytanie, dlaczego właśnie taki, a nie inny wyrok został wydany.

W tym miejscu przytoczyć należy kilka uwag natury ogólnej odnośnie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych jaki postawił wyrokowi skarżący. Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., i brak będzie podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 k.p.k. i 424 § 2 k.p.k. oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2003 V KK 119/02, LEX nr 76996, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 listopada 2008 r., II AKa 176/03, KZS 2009/5/65).

W tej sprawie skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie obrońca podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Uwzględniając powyższe zastrzeżenia Sąd Okręgowy stwierdził, że obrońca tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, w ocenie Sądu odwoławczego analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżącego całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami w postaci zeznań świadków, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Reasumując w ocenie organu ad quem, apelacja obrońcy nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, ów środek odwoławczy zawiera jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nim argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści zebranych dowodów.

Prawidłowość ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd wprost wynika z zeznań świadków przesłuchanych w sprawie. J. S. zaprzeczył aby oskarżony zobowiązał go do odprowadzania od wypłaconych poborów zaliczek na podatek dochodowych od osób fizycznych do urzędu skarbowego. Z kolei z treści zeznań D. K. (2) wynikało, że biuro rachunkowe nie miało żadnego wpływu na regulowanie zobowiązań przez spółkę, a oskarżony był z kolei informowany przed terminem płatności o wysokości wszelkiej jej należności podatkowych.

Z powyższych zeznań wynika zatem, że spółka (...) nie wyznaczyła zgodnie z art.31 Ordynacja podatkowa osoby, do której obowiązków należy obliczanie i pobieranie podatków oraz terminowa wpłata organowi podatkowemu pobranych kwot. Zarząd tejże spółki był organem jednoosobowym , a zatem to oskarżony S. O. zajmował się jej sprawami gospodarczymi, a zwłaszcza finansowymi.

Nie budzi zatem wątpliwości, że sporządzaniem deklaracji podatkowych spółki zajmował się podmiot zewnętrzny – Biuro (...) D. K. (2), a wypłatą wynagrodzeń dla pracowników zajmował się J. S.. Podmioty te nie były jednak obowiązane i uprawnione do dokonywania płatności pobranych zaliczek na podatek dochodowy za spółkę. W konsekwencji zasadnie stwierdza Sąd Rejonowy, że sprawcą czynu zabronionego była osoba kierująca płatnikiem, zajmująca się sprawami gospodarczymi w tym finansowymi tj. oskarżony S. O..

Skoro zatem zarząd spółki prowadzi jej sprawy, a pracami zarządu kieruje jego prezes, to jeżeli nie powierzono spraw spółki jako płatnika podatku od wynagrodzeń osób fizycznych (zaliczek na ten podatek) innemu z członków zarządu albo kierownikowi innej komórki organizacyjnej tej firmy, prezes zarządu spółki jest osobą za powyższe odpowiedzialną.

Tym samym brak jest jakichkolwiek racjonalnych przesłanek do uznania , iżby orzeczenie Sądu meriti wymagało korekty przez Sąd Odwoławczy.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 kpk w zw. z art.624§1 kpk.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE