WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

	Przewodniczący:	Sędzia SA Irena Mazurek (spr.)
	Sędziowie SA:	Ewa Preneta-Ambicka Józef Pawłowski
		Ewa Preneta-Ambicka Józef Pawłowski
	Protokolant	Sylwia Lipka

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2019 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku Ł. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o składki ubezpieczeniowe

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 6 kwietnia 2018 r. sygn. akt IV U 1419/17

I. zmienia zaskarżony wyrok jak też poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z dnia 23 października 2017 r. w ten sposób, że stwierdza iż Ł. F. nie jest dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy za okres od stycznia 2011 r. do grudnia 2011 r.,

II. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz Ł. F. kwotę 30 zł ( słownie: trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt III AUa 508/18

Uzasadnienie
wyroku z dnia 28 listopada 2019r.

Decyzją z dnia 23 października 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. stwierdził, że Ł. F. jest dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy , które to zadłużenie wraz
z należnymi odsetkami za zwłokę naliczonymi na dzień wydania decyzji wynosi łącznie 16 227,98 zł. W podstawie prawnej decyzji powołane zostały: art. 83 ust. 1, art. 32 oraz art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2017r. , poz. 1778). W uzasadnieniu zaś faktycznym decyzji organ rentowy naprowadzał, że jest ona skutkiem w prawomocnej decyzji z dnia 15 marca 2017r. stwierdzającej, że Ł. F. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2011r. , przy następczym nie dopełnieniu przez płatnika składek określonego w art. 46 ust. 1 wyżej powołanej ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązku .

Wnioskodawca Ł. F. odwołał się od powyższej decyzji ZUS do Sądu Okręgowego w Rzeszowie. W odwołaniu z dnia 22 listopada 2017r. wnioskodawca. podkreślając opieszałość i zaniedbania pozwanego organu rentowego
w zakresie ostatecznego ustalenia dla niego na 2011 r. jako właściwego ustawodawstwa krajowego ( w sytuacji uprzedniego ustalenia pismami z dnia 21 grudnia 2011r. , że w okresie od 1 stycznia do 31 sierpnia 2011 r. winno być to ustawodawstwo słowackie , a następnie od 1 września 2011 r. ustawodawstwo czeskie i kiedy istniały przesłanki do zmiany tego stanowiska już w 2012 r., a już niewątpliwie przynajmniej w 2014r ) wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez zwolnienie go
z obowiązku zapłaty odsetek . W dalszym jednak w piśmie procesowym z dnia 22 marca 2018r. odwołujący się podniósł zarzut przedawnienia dochodzonych przez ZUS należności składkowych z dniem 1 stycznia 2017r., wnosząc ostatecznie
o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie, że nie jest dłużnikiem pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 22 grudnia 2017r. jak też w kolejnym piśmie procesowym z dnia 27 marca 2018r. pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o oddalenie żądania wnioskodawcy podkreślając , że dochodzone w zaskarżonej decyzji należności składkowe nie uległy przedawnieniu bowiem bieg terminu przedawnienia został przerwany od 21 grudnia 2011 r. do 19 czerwca 2012r. tj. od daty wydania decyzji o ustaleniu dla Ł. F. na okres od 1 stycznia do 31 sierpnia 2011r.ustawodawstwa słowackiego do daty uprawomocnienia się decyzji słowackiej instytucji właściwej o wyłączeniu wnioskodawcy z ubezpieczeń społecznych na Słowacji , oraz przez 2 lata liczone także od 21 grudnia 2011r. odnośnie opłaty składek za okres od września do grudnia 2011r. na jaki ustalono dla wnioskodawcy ustawodawstwo czeskie jako właściwe przy czym instytucja czeska dopiero w dniu 21 marca 2014 r. powiadomiła organ rentowy, że domniemany pracodawca wnioskodawcy B. B. nie jest zarejestrowany w Czechach jako pracodawca , podobnie jak Ł. F. nie jesteś tam zarejestrowany jako pracownik , przy wskazaniu w tym względzie na art. 24 ust. 5 e ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2017r. , poz. 1778). Równocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. naprowadzał, że kwestia umorzenia należności ubocznych nie może być rozpoznawana w niniejszym postępowaniu sądowym , przy czym decyzją z dnia 15 listopada 2017r. odmówiono wnioskodawcy umorzenia odsetek od dochodzonych należności składkowych.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie, po rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2018r. (sygn. akt IVU 1419/17) oddalił odwołanie Ł. F.. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca Ł. F. z dniem 15 października 2008 r. rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej pod nazwą (...) (...) Z tego tytułu dokonał zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych jako płatnik składek od 15 października 2008r. do 31 grudnia 2010r. ,
a następnie od 1 stycznia 2012r. W dniu 5 stycznia 2011r. wnioskodawca złożył

w pozwanym organie rentowym oświadczenie dotyczące przyczyn całkowitego wyrejestrowania podając, że z dniem 1 stycznia 2011r. rozpoczął świadczenie pracy na podstawie umowy o pracę na terenie Republiki Słowackiej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Odział w R. pismem z dnia 27 października 2011r. zwrócił się do wnioskodawcy o podanie szczegółowych informacji dotyczących zarówno miejsca wykonywania pracy na w Słowacji jak i jej charakteru , częstotliwości oraz przedłożenia dowodów potwierdzających jej wykonywanie . W odpowiedzi na powyższe odwołujący się przedłożył kopię w umowy o pracę , decyzji o jej rozwiązaniu z dniem 31 sierpnia 2011 r. , a także kolejną umowę o pracę zawartą tym razem z czeskim pracodawcą B. B. , na podstawie której miał świadczyć pracę począwszy od dnia 1 września 2011r. W konsekwencji powyższego pozwany organ rentowy pismami z dnia 21 grudnia 2011r. ustalił dla wnioskodawcy tymczasowo jako właściwe w zakresie zabezpieczeń społecznych ustawodawstwo słowackie na okres od 1 stycznia do 31 sierpnia 2011r. , zaś od dnia 1 września 2011r. ustawodawstwo czeskie . Właściwe instytucje obu tych państwa zostały o powyższym powiadomione . W dniu 4 czerwca 2012r. słowacka instytucja ubezpieczeniowa poinformowała ZUS Oddział w R., że już 16 sierpnia 2011r. została wydana decyzja o anulowaniu ubezpieczenia społecznego Ł. F. na Słowacji z dniem 1 stycznia 2011 r. i że toczy się postępowanie odwoławcze w tej sprawie. Na zapytanie ZUS Oddziału w R. z dnia 26 maja 2014 r. czy decyzja ta jest już prawomocna , słowacka instytucja właściwa pismem z dnia 18 lipca 2014r. ( które wpłynęło do organu rentowego 13 sierpnia 2014r.) poinformowała o uprawomocnieniu się powyższej decyzji w dniu 19 czerwca 2012 r. Z kolei czeska instytucja właściwa dopiero w dniu 21 marca 2014r. poinformowała pozwany organ rentowy , że Ł. F. nie był zgłoszony do ubezpieczeń społecznych na terytorium Czech jako pracownik , jak również jego pracodawca B. B. nie jest zarejestrowanym w Rejonowej Administracji Zabezpieczenia (...) jako pracodawca - płatnik składek. Wobec powyższego pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. w dniu 10 stycznia 2017r. wszczął postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia okresu podlegania przez Ł. F. ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w kraju , zawiadamiając go o powyższym 16 stycznia 2017r. W konsekwencji zaś powyższego wydana została
w dniu 15 marca 2017r. decyzja stwierdzająca podleganie przez Ł. F.
w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2011r. , jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą , obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym przewidzianym w art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych . Odwołanie wniesione przez Ł. F. od powyższej decyzji, zostało ostatecznie przez niego skutecznie procesowo wycofane, skutkując umorzeniem postępowania, postanowieniem Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 6 czerwca 2017r. ( sygn. akt IV U 507/17). Pismem z dnia 12 września 2017r. wnioskodawca zwrócił się do pozwanego organu rentowego z wnioskiem o umorzenie odsetek od zaległych składek , uzyskując w tym względzie odmowną decyzję ZUS z dnia 15 września 2017r. W międzyczasie organ rentowy wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia wysokości zadłużenia wnioskodawcy, o czym poinformował go pismem z dnia 8 września 2017r. Postępowanie to zostało zakończone 5 października 2017r. , a efektem tego była - zaskarżona w niniejszym postępowaniu - decyzja z dnia 23 października 2017r. ustalająca zadłużenie wnioskodawcy wraz z odsetkami za zwłokę naliczonymi na dzień wydania tej decyzji na łączną kwotę 16 227,98 zł . W świetle powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Rzeszowie, dokonując oceny prawnej sprawy uznał ostatecznie sprecyzowane żądanie odwołania za nieuzasadnione, a zaskarżoną decyzją ZUS za trafną
i odpowiadającą prawu , podzielając w zupełności stanowisko pozwanego organu rentowego o nieprzedawnianiu się dochodzonych od wnioskodawcy należności składkowych za okres od stycznia do grudnia 2011r. W tym bowiem względzie Sąd
I instancji zgodził się z argumentacją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych co do tego, że bieg terminu przedawnienia składek ,stosownie do art. 24 ust. 1pkt 5 e ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2017r. , poz. 1778 ze zm.), uległ zawieszeniu -gdy idzie o składki należne za okres od stycznia do końca sierpnia 2011r. - w okresie od 21 grudnia 2011r. do 19 czerwca 2012 r. ( tj. od dnia ustalenia dla wnioskodawcy jako tymczasowo właściwego ustawodawstwa słowackiego w zakresie zabezpieczeń społecznych , do dnia uprawomocnienia się decyzji słowackiej instytucji właściwej o wygaśnięciu tego stosunku ubezpieczenia ) , zaś w przypadku składek należnych za okres od 1 września do końca grudnia 2011r. - w okresie od 21 grudnia 2011r. do 21 grudnia 2013r.tj. przez maksymalny okres 2 lat przewidziany w powołanym wyżej przepisie .Kolejny zaś okres zawieszenia biegu przedawnienia składek nastąpił od dnia 16 stycznia 2017r. tj. od dnia zawiadomienia wnioskodawcy przez pozwany organ re4ntowy o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia okresu jego podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej w kraju do dnia uprawomocnienia się wydanej w tym przedmiocie decyzji ZUS z dnia 15 marca 2017r. tj. do dnia 14 czerwca 2017r., stosownie do art. 24 ust.1 pkt 5 f wyżej powołanej ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych .W tym stanie rzeczy - w ocenie Sądu Okręgowego w Rzeszowie - nie doszło do przedawnienia dochodzonych przez ZUS od wnioskodawcy należności składkowych, a tym samym zaskarżona decyzja z dnia 23 października 2017r. jest prawidłowa. Jednocześnie Sąd I instancji, wskazując na art. 23 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zauważał, że skutkiem powyższego stwierdzenia, jest obowiązek zapłaty przez odwołującego się także odsetek za zwłokę na zasadach i w wysokości określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, przy czym
w każdej sytuacji istnienia zaległości w opłacie składek istnieje obowiązek uiszczenia odsetek , niezależnie od przyczyny powstania tej zaległości składkowej , przy dodatkowym powołaniu się w tym względzie na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007r. I UK 100 362/06, OSNP 2008/11 - 12/175. W podstawie prawnej wyroku powołany także został art. 477 ^{(
14)} § 1 k.p.c.

Wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 6 kwietnia 2018r. zaskarżony został przez wnioskodawcę Ł. F. , który zarzucając w apelacji naruszenie : art. 24 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( tekst jednolity Dz.U. z 2017r. , poz. 1778 ze zm.) - zwanej dalej ustawą systemową- przez bezpodstawne stwierdzenie, że posiada zaległości w opłacie składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy za 2011r. w sytuacji gdy te należności składkowe uległy już przedawnieniu, art. 24 ust. 5e ww. ustawy systemowej poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu , art. 5 k.c. przez jego niezastosowanie w sytuacji zbyt późnego ustalenia przez pozwany organ rentowy właściwego dla niego ustawodawstwa , i w końcu art. 328 § 2 k.p.c. przez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób nie spełniający określonych w tym przepisie wymagań, wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądania odwołania na koszt pozwanego organu rentowego , względnie jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji , przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego jako części kosztów procesu.

W odpowiedzi na apelację pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej , przy zasądzeniu od skarżącego wnioskodawcy kosztów zastępca procesowego w postępowaniu apelacyjnym wg norm przepisanych, podkreślając prawidłowość zarówno ustaleń faktycznych jak i oceny prawnej sprawy Sądu I instancji.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, rozpoznając apelację wnioskodawcy Ł. F., zważył co następuje;

Wniesiony przez wnioskodawcę środek zaskarżenia skutkować musi wydaniem przez tut. Sąd orzeczenia reformatoryjnego.

Zgodzić się bowiem w zupełności ze skarżącym przyjdzie , że w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy zaskarżony wyrok wydany został z naruszeniem prawa materialnego tj. przede wszystkim art. 24 ust. 1 pkt 5e , a następnie art. 24 ust. 1 pkt 5f ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( tekst jednolity Dz.U. z 2019r. , poz.300 ze zm.), przez ich nieuprawnione zastosowanie, co w konsekwencji skutkowało bezzasadną odmową zastosowania art. 24 ust. 1 pkt 4 wyżej powołanej ustawy systemowej w świetle, którego to przepisu należało stwierdzić, że dochodzone przez pozwany organ rentowy od wnioskodawcy w zaskarżonej decyzji należności składkowe uległy już przedawnieniu. Tym samym bez znaczenia pozostaje zarzut zaskarżenia naruszenia art. 5 k.c. , choć w tym zakresie podkreślić należy, że w sprawach tego rodzaju powołana klauzula generalna co do zasady nie ma swego zastosowania ( por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1997r. II UKN 311/97, OSNAP 1998/15/465, czy
15 grudnia 1998r. II UKN 379/98, OSNAP 2000/3/125), a jednocześnie za bezzasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., jako że uzasadnienie zaskarżonego wyroku - wbrew twierdzeniom apelacji - spełnia przewidziane w tym przepisie wymogi, a w zasadniczym zakresie okoliczności faktyczne sprawy są bezsporne.

Powracając zaś do wskazanego powyżej , zasadniczego dla wyniku sporu, stwierdzenia o wygaśnięciu zobowiązania wnioskodawcy zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy za 2011r. zauważyć w pierwszym rzędzie należy, że bieg przedawnienia ww. należności za okres od stycznia do listopada 2011r. rozpoczął się jeszcze przed dniem 1 stycznia 2012r.
, kiedy to obowiązywał 10 letni termin przedawnienia , zaś za miesiąc grudzień 2011r. już z dniem 10 stycznia 2012r. ( jak potwierdził na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik organu rentowego , był to obowiązujący wnioskodawcę termin opłaty składek v. k- 95v) , a więc gdy obowiązywał już 5 letni termin przedawnienia. Niemniej jednak , stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 2011r. o redukcji niektórych obowiązków obywateli i przedsiębiorców ( Dz.U. Nr 232, poz. 1378)
w obu przypadkach był to ostatecznie termin 5 letni przedawnienia, przy czym
w odniesieniu do składek należnych za okres od stycznia do listopada 2011 r. -zgodnie z przywołanym przepisem- rozpoczął on swój biegł od dnia 1 stycznia 2012r. -
a więc upływał z dniem 1 stycznia 2017r. , zaś w przypadku składek należnych za miesiąc grudzień 2011r. 5 letni termin przedawnienia rozpoczynał się z dniem 10 stycznia 2012r. i upływał z dniem 10 stycznia 2017r. W tym stanie rzeczy przesądzenia więc wymagało czy w okresie biegu powyższych terminów doszło do ich zawieszenia, bo w przeciwnym razie omawiane należności składkowe uległy by przedawnieniu w wyżej wskazanych datach . Pozwany organ rentowy ,a w ślad za nim Sąd I instancji uznali, że do zawieszenia takiego doszło w trybie art. 24 ust. 1 pkt 5 e ustawy systemowej , co - ogólnie rzecz biorąc - odniesione zostało do procedowania w sprawie ustalenia właściwego dla wnioskodawcy na 2011 r. ustawodawstwa w zakresie zabezpieczeń społecznych , w trybie przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady ( WE) , nr 883/2004 i nr 987/2009 , gdy tymczasem powołany przepis odnosi się jedynie do sytuacji, gdy wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd w porządku w krajowym ( np. gdy wydanie przez ZUS decyzji o wysokości zadłużenia w opłacie składek na ubezpieczenie zdrowotne uzależnione jest od uprzedniej decyzji dyrektora oddziału wojewódzkiego(...) co do istnienia tytułu tego ubezpieczenia , stosownie do art.109 ust.1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych , tekst jednolity Dz.U. z 2019 r.,poz.1373 ze zm.) Za powyższym
w sposób jednoznaczny - w ocenie tut. Sądu - przemawia uzasadnienie projektu ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundusz Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. Nr 121, poz. 1264), która to ustawa w art. 10 pkt 10 lit. c wprowadziła do ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych omawiany przepis po to tylko aby - jak wynika wprost z jej w tym zakresie uzasadnienia - wprowadzić do ustawy systemowej analogiczną do obowiązującej w przepisach podatkowych zasadę zawieszania biegu terminu przedawnienia , gdy ustalenie zobowiązania jest uzależnione od wcześniejszego podjęcia rozstrzygnięcia przez inny organ lub sąd . Takie zaś rozwiązanie funkcjonowało
w systemie podatkowym od początku obowiązywania ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( tekst jednolity Dz.U. z 2019 poz. 900) w art. 68 § 5 , a jak wynika zarówno z zapadłego na tle tego przepisu orzecznictwa sądów administracyjnych czy literatury tego przedmiotu ,kprzepis ten ma wyłącznie zastosowanie , gdy wydanie decyzji podatkowej uzależnione jest od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd w porządku w krajowym , co więcej zawieszenie takie następuje już po wszczęciu postępowania w sprawie zobowiązania podatkowego nadto przy formalnym jego zawieszeniu na podstawie art. 201§ 1pkt 2 wyżej powołanej ustawy ( por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2019 r. II FSK 605/17 ,Lex nr 2629650 , czy Komentarz Leonrada Etla do ww. art.68 Ordynacji podatkowej ). Co znamienne ustawodawca , dostrzegając konieczność wprowadzenia możliwości zawieszenia biegu terminu przedawnienia należności podatkowych w sytuacji konieczności uzyskania uprzednich odpowiednich informacji od organów innego państwa - jeżeli możliwość ustalenia lub określenia zobowiązania podatkowego wynika z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczypospolita Polska- ustawodawca przewidział w przepisach Ordynacji podatkowej odpowiednie w tym względzie uregulowanie , wprowadzając już z dniem 1 stycznia 2003 r.
regulujący tę kwestię art. 70 a ( art.1 pkt 59 ustawy z dnia 12 września 2002 r.
o zmianie ustawy- Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw Dz.U. Nr 169,poz.1387) , nie dostrzegając - najwidoczniej przez przeoczenie- takiej konieczności w odniesieniu do należności składkowych po dniu wejścia Polski do Unii Europejskiej związanej ze stosowaniem przepisów dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego , a trzeba wyraźnie podkreślić, że nie można
w tym względzie czynić jakiejkolwiek analogi, zważywszy na brzmienie art.31 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2019r. , poz. 300 ze zm.) , który w zakresie omawianego zagadnienia przedawnienia należności składkowych w żadnej mierze nie odsyła do przepisów ustawy Ordynacja podatkowa.

Reasumując z tych wszystkich więc wyżej naprowadzonych względów - w ocenie tut. Sądu Apelacyjnego - powoływany przez organ rentowy i Sąd I instancji
art. 24 ust. 1 pkt 5 e ustawy systemowej nie mógł mieć swego zastosowania .
Skoro tak to z kolei nie mogło dojść do zawieszenia biegu terminów przedawnienia omawianych należności składkowych wnioskodawcy w trybie art. 24 ust.1 pkt 5f ww. ustawy, bo wszczęcie postępowania w sprawie ustalenia okresu podlegania przez niego ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej w kraju nastąpiło już po ich upływie , bo dopiero w dniu 18 stycznia 2017 r. ( jak ustalił ostatecznie tut. Sąd Apelacyjny w oparciu o dołączoną przez ZUS w postępowaniu odwoławczym brakującą część akt i zalegający w niej dowód doręczenia zastępczego zawiadomienia wnioskodawcy o wszczęciu tego postępowania ) , podczas gdy upływ terminu przedawnienia należności składkowych za okres od stycznia do końca sierpnia 2011r. nastąpił -jak zaznaczono już wyżej -jeszcze
z dniem 1 stycznia 2017r. , a za miesiąc grudzień 2011r. z dniem 10 stycznia
2017 r. Zaskarżona decyzja ZUS pochodzi zaś z dnia 23 października 2017r.

Konkludując stwierdzić więc należało , że zobowiązanie A. F. zapłaty składek za 2011 r. wygasło , a więc nie jest on dłużnikiem pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tego tytułu.

Na koniec Sąd Apelacyjny chciałby też zauważyć, że to z powodu zaniedbań samego pozwanego organu rentowego doszło do przedawnienia należności składkowych wnioskodawcy skoro - jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych- już co najmniej w dniu 13 sierpnia 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społeczny Oddział w R. dysponował pełną wiedzą , co do braku tytułów ubezpieczenia społecznego wnioskodawcy na terenie Czech i Republiki Słowackiej,
a pomimo tego stosowne postępowanie w sprawie ustalenia okresu ubezpieczenia wnioskodawcy w kraju z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wszczęte zostało dopiero w dniu 18 stycznia 2017r.

Mając więc powyższe na uwadze i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw.
z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku. Tak określony końcowy wynik sprawy uzasadniał z kolei obciążenie pozwanego organu rentowego poniesionymi przez wnioskodawcę kosztami procesu w kwocie 30 zł, stanowiącej opłatę sądową od apelacji, o czym orzeczono jak w pkt II sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i art.109 § 1 zdanie drugie k.p.c.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZARZĄDZENIE