Sygn. akt IV Ka 1192.19
(...)
Prokuratura Rejonowa w Środzie Śląskiej oskarżyła:
1. R. M. (M.) syna W. i B. z d. C. ur. (...) w B. o to, że:
I. w dniu 20 października 2017 roku w R., na ulicy (...) kierował motorowerem (...) 50 o nr rej (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości mając 1,96 mg/1 alkoholu w wydychanym powietrzu będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej sygn. akt II K 1285/09 z dnia 15 lutego 2010 roku za czyn z art. 178a § 1 k.k. za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 k.k.;
2. S. M. (M.) syna W. i B. z d. C. ur. (...) w Czechach
o to, że
II. w dniu 20 października 2017 roku w R. oraz na drodze R. - K., gmina Ś., kierował motorowerem (...) 50 o nr rej (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości mając 0,66 mg/1 alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 29-09-2009 roku sygn. akt II K 894/09 oraz Sądu Rejonowego w Żaganiu z dnia 14-12-2009 roku sygn. akt II K 1015/09 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, tj. o przestępstwo z art. 178a § 4 k.k.;
III. w dniu 25 października 2017roku w R., gmina Ś. groził A. S. (1) pozbawieniem życia oraz spaleniem (...) w R. należącego do B. P., przy czym groźby te u pokrzywdzonych wzbudziły uzasadnione obawy, że zostaną spełnione, tj. o przestępstwo z art. 190 $ 1 k.k.
IV. w dniu 26 października 2017roku w R., gmina Ś. groził spaleniem (...) w R. należącego do B. P., przy czym groźby te u pokrzywdzonych wzbudziły uzasadnione obawy, że zostaną spełnione, tj. o przestępstwo z art. 190 §1 k.k.
Wyrokiem z dnia 3 lipca 2019 r. Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej po rozpoznaniu sprawy uznał oskarżonego R. M. za winnego tego, że w dniu 20 października 2017 roku w R., na ulicy (...) kierował motorowerem (...) 50 o nr rej (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości mając 1,96 mg/1 alkoholu w wydychanym powietrzu tj. popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonemu R. M. wykonanie kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby. Ponadto na podstawie art. 42 § 2 k.k. i art. 43 § 1 k.k. Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego R. M. środek kamy w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat i na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł środek kamy w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 6.000 zł (sześciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
S. M. Sąd uznał natomiast za winnego tego, że w dniu 20 października 2017 roku w R. oraz na drodze R. - K., gmina Ś., kierował motorowerem (...) 50 o nr rej (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości mając 0,66 mg/1 alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 29-09-2009 roku sygn. akt II K 894/09 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, tj. popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierzył mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto Sąd uznał S. M. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt III i IV części wstępnej wyroku, tj. przestępstw z art. 190 § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierzył kary po 5 miesięcy pozbawienia wolności.
Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył oskarżonemu S. M. kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone mu w pkt od V do VII części dyspozytywnej wyroku i wymierzył karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
Ponadto na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego S. M. środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych a na podstawie art. 43a § 2 k.k. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 10.000 zł. (dziesięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;
Nadto Sąd Rejonowy przyznał adw. O. M. od Skarbu Państwa kwotę 885.60 zł., tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu S. M. a na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonych R. M. i S. M. od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty i zalicza je na rachunek Skarbu Państwa.
Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej, II Wydział Karny z dnia 03.07.2019 r., sygn. akt II K 694/17, złożył obrońca z urzędu oskarżonego S. M., zaskarżając powyższy wyrok w części tj. w zakresie pkt. VI, VII i VIII części dyspoztywnej wyroku. Obrońca w oparciu o przepis art., art. 427 § 2 i 438 pkt 1 i 2 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:
1.obrazę przepisów prawa materialnego, a to:
art. 190 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k., w sytuacji, gdy do zaistnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. konieczne jest wystąpienie przesłanki wzbudzenia w pokrzywdzonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca, albowiem na podstawie zebranego w niniejszym postępowaniu materiału dowodowego, przebiegu zdarzenia nie sposób uznać, iż zachowanie oskarżonego wzbudziło w pokrzywdzonej A. S. (1) i pokrzywdzonym B. P. uzasadnioną obawę o swoje życie i zdrowie oraz mienie.
2. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to:
art. 7 k.p.k. w zw. art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez przyjęcie, że zachowanie i słowa oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonej A. S. (1) stanowiły groźbę pozbawienia życia, zdrowia i wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, że groźba ta zostanie spełniona, w sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego i kompleksowej oceny sytuacji i zachowania pokrzywdzonej wynika, że nie obawiała się oskarżonego:
art. 7 k.p.k. w zw. art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez przyjęcie, że zachowanie i słowa oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonego B. P. stanowiły groźbę zniszczenia mienia i wzbudziły w nim uzasadnioną obawę, że groźba ta zostanie spełniona, w sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego i kompleksowej oceny sytuacji i zachowania pokrzywdzonego wynika, że nie obawiał się oskarżonego, pokrzywdzony, bowiem pomimo poinformowania przez pracowników o zaistniałej sytuacji, nie przyjechał niezwłocznie na miejsce zdarzenia i nie podjął żadnych dodatkowych środków ostrożności, w celu zabezpieczenia swojego mienia, co wskazuje na okoliczność, iż nie obawiał się negatywnych działań ze strony oskarżonego;
- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez przyjęcie, iż oskarżony S. M. w dacie 25 października 2017 r. i 26 października 2017 r. znajdował się pod (...) i groził A. S. (1) pozbawieniem życia i zdrowia, zaś B. P. zniszczeniem mienia, w sytuacji, gdy obecność oskarżonego na miejscu zdarzenia została wiarygodnie potwierdzona przez świadków, jedynie w dacie 26 października 2017 r., zaś obecność oskarżonego w dacie 25 października 2017 r. na miejscu zdarzenia i wypowiadanie przez niego jakichkolwiek słów pod adresem A. S. (1) budzi wątpliwości;
art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez bezkrytyczne przyjęcie, że oskarżony 25 października 2017 r. na miejscu zdarzenia wypowiadał osobiście groźby pozbawienia życia i zdrowia pod adresem A. S. (1), w sytuacji, gdy zarówno z relacji świadków jak i oskarżonego R. M. wynika, iż w tej dacie pod (...) w R. znajdowały się dwie osoby, zaś świadek B. S. nie znała osobiście oskarżonego, zachodzi, więc wątpliwość czy to oskarżony wypowiadał jakiekolwiek treści pod adresem A. S. (1) czy to inny uczestnik zdarzenia, zwłaszcza, iż w toku postępowania przygotowawczego nie przeprowadzono okazania, które potwierdziłoby, że świadek B. S. rzeczywiście widziała w tym dniu na miejscu zdarzenia S. M. i słyszała, że to on wypowiadał groźby pozbawienia życia i zdrowia A. S. (1);
Podnosząc powyższe zarzuty na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. obrońca wniósł o zmianę wyroku w stosunku do oskarżonego S. M. w zaskarżonej części tj. pkt. VI, VII części dyspozytywnej ww. wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów i zmianę, w związku z tym pkt. VIII ww. wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Ponadto obrońca wniósł o zasądzenie kosztów z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu według norm przepisanych i oświadczył, że koszty te nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.
Sąd zważył, co następuje.
Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.
Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola odwoławcza nie wykazała uchybień Sądu I instancji, które mogłyby skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku, z powodów wskazywanych przez skarżącego. Zaskarżone orzeczenie wymagało jednakże korekty, a co za tym idzie podlegało zmianie w zakresie wymierzonej kary z przyczyn wskazanych w dalszej części uzasadnienia.
Szczegółowa analiza akt postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami, o jakich mowa w art. 424 k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do uznania, iż wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzuconych mu czynów nie budzą wątpliwości.
Odnosząc się do zarzutów z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez bezkrytyczne przyjęcie, że oskarżony 25 października 2017 r. na miejscu zdarzenia wypowiadał osobiście groźby pozbawienia życia i zdrowia pod adresem A. S. (1) należy stwierdzić, że wbrew zarzutowi obrońcy całokształt materiału dowodowego w tym wyjaśnienia S. M. (k. 75) jednoznacznie wskazuje na popełnienie przez niego zarzucanych mu czynów w tym w dniu 25 października 2017r. Oskarżony bowiem podczas przesłuchania w dniu 11 grudnia 2017r. przyznał się do wszystkich stawianych mu zarzutów i złożył wniosek o skazanie go w trybie art. 335 kpk. a nadto wyjaśnił, że „Trochę mnie zdenerwował to, że ta kobieta nas podjebała. Poszedłem wtedy tam pod ten dom kilka dni później w R. i krzyczałem w nerwach, że ja zabiję i spalę tę budę, krzyczałem tak na drugi dzień, bo mnie to wkurzało, że spale tę budę, pamiętam, że wychodziły wtedy do mnie jakieś kobiety (…)”.
W tych okolicznościach biorąc pod uwagę, że wyjaśnienia oskarżonego znajdują potwierdzenia w zeznaniach świadków Sąd Odwoławczy aprobuje przyjęte przez Sąd meriti stanowisko, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na bezsprzeczne uznanie winy i sprawstwa oskarżonego, przychylając się też ku tezie, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w sprawie są poza cytowanymi wyjaśnieniami oskarżonego przyznającego się do zarzucanych mu czynów wiarygodne zeznania A. S. (1), B. P., B. S., B. K. i I. M.. Ich relacje wzajemnie ze sobą korespondują i w sposób pełny obrazują przebieg zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania.
W odniesieniu do zarzutów skarżącego podkreślić trzeba, iż możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu Orzekającego odmiennego poglądu nie wystarcza, by dokonanie to uznać za istotny błąd ustaleń, jeśli nie wykaże się przy tym, iż rozumowanie przeprowadzone przez Sąd sprzeczne jest z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego. Do tego, aby wykazać dokonanie błędu w ustaleniach faktycznych lub naruszenie przez Sąd meriti standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy, bowiem subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktycznie niemające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo, że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania Sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki czy z zasadami wiedzy (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 listopada 2018 r., II AKa 504/18).
Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 190 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k., w sytuacji, gdy do zaistnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. konieczne jest wystąpienie przesłanki wzbudzenia w pokrzywdzonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona, ( mimo, że zarzut taki nie powinien być stawiany w przypadku kwestionowania ustaleń faktycznych) stwierdzić należy, że dokonana ocena i dokonane ustalenia przez Sąd Rejonowy w tym zakresie jest prawidłowa. Jak wynika z relacji pokrzywdzonych zeznali oni, że obawiali się gróźb oskarżonego. Ponadto A. S. (1) zeznała m in., że po tych groźbach „Chodziłam i się patrzyłam czy ktoś nie idzie za mną” „przestraszyłam się tych gróźb, zwłaszcza, że wiedzieli gdzie pracuję” (k. 150-150v), natomiast B. P. zeznał, że obawiał się gróźb „bo to nie był jednorazowy incydent” (k. 151).
W tym miejscu przytoczyć należy poglądy wyrażane i akceptowane w doktrynie, że przedmiotem ochrony przy przestępstwie z art. 190 kk. jest wolność człowieka rozumiana jako wolność od strachu, obawy przed popełnieniem przestępstwa na szkodę zagrożonego lub jego najbliższych (D.-P., Groźba, s. 32–33). (…) Wyrażenie „jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona" należy interpretować w ten sposób, iż pokrzywdzony winien traktować groźbę poważnie i uznawać jej spełnienie za rzeczywiście możliwe. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z 26.01.1973 r., III KR 284/72, Biul. SN 1973/5, s. 95: „Wzbudzenie obawy w zagrożonym należy oceniać subiektywnie, nie zaś z punktu widzenia obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby". Zatem dokonana ocena przez Sąd Rejonowy, że groźba wzbudziła w pokrzywdzonych obawę jest prawidłowa, albowiem kwestię tę należy oceniać subiektywnie a nie obiektywnie. Należy dodać, że trafnie natomiast podniósł Sąd Najwyższy w wyroku z 6.04.2017 r., V KK 372/16, LEX nr 2284206: że „Uzasadniona obawa, w konstrukcji przepisu art. 190 § 1 k.k., jest tym elementem, który pozwala ująć i zweryfikować, czy subiektywna odczucie obawy pokrzywdzonego, co do spełnienia groźby miało obiektywne (uzasadnione) podstawy. Nie wystarczy, zatem to, że pokrzywdzony oświadczy, iż obawiał się spełnienia groźby; konieczne jest, bowiem dokonanie oceny, czy jego przekonanie miało obiektywne podstawy w ustalonych okolicznościach. Obiektywizacja podstawy wymaga zaś oceny w oparciu zarówno o osobowość pokrzywdzonego, jak i okoliczności, które pozwalają stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek o podobnej osobowości, cechach psychiki, intelektu, co pokrzywdzony, w ustalonych okolicznościach, uwzględniając także wcześniejsze ewentualne relacje pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, towarzyszące wypowiedziom zachowania, uznałby groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę jej spełnienia". LEX Komentarz do Kodeksu karnego do art.190 pod. red. M. M..
Przechodząc do oceny czy w przedmiotowej sprawie subiektywna obawa spełnienia groźby przez pokrzywdzonych była uzasadniona należało rozważyć czy ich przekonanie miało obiektywne podstawy w ustalonych okolicznościach. Oceny tej należało dokonać w oparciu o osobowość pokrzywdzonych, jak i okoliczności zdarzenia, stwierdzając, czy przeciętny człowiek o podobnej osobowości, cechach psychiki, intelektu, co pokrzywdzeni, w ustalonych okolicznościach, uznałby groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę spełnienia. Biorąc pod uwagę dokonane ustalenia przez Sąd I instancji należy stwierdzić, że okoliczności zdarzenia w tym fakt, że wcześniej pokrzywdzona A. S. (2) zawiadomiła policję o jeździe przez oskarżonych w stanie nietrzeźwości motorowerem oraz, że oskarżony znał miejsce pracy pokrzywdzonych powoduje, że obawy ich były jak najbardziej uzasadnione. Trzeba mieć, bowiem na względzie to, że oskarżony dwukrotnie wracał na miejsce zatrzymania go przez policję, stąd ten fakt potęguje uzasadnioną obawę pokrzywdzonych, co do spełnienia gróźb. Nie zmienia takiej oceny okoliczność przywołana przez obrońcę, że B. P. pomimo poinformowania przez pracowników o zaistniałej sytuacji, nie przyjechał niezwłocznie na miejsce zdarzenia i nie podjął żadnych dodatkowych środków ostrożności, w celu zabezpieczenia swojego mienia albowiem właśnie obawiając się gróźb pokrzywdzeni zawiadomili policję składając wnioski o ściganie sprawcy.
Konkludując, w ocenie Sądu Odwoławczego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy niezbicie świadczy, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dwukrotnie zespół znamion czynu zabronionego z art. 190 § 1 k.k.
Kierunek wywiedzionej apelacji (co do winy), obligował Sąd Okręgowy, zgodnie z treścią art. 447 § 1 k.p.k., do całościowej oceny zaskarżonego wyroku, a zatem koniecznym było przeanalizowanie, czy zaskarżone orzeczenie nie nosi cech rażącej niewspółmierności w zakresie wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych i kary łącznej. I biorąc pod uwagę właściwości i warunki osobiste oskarżonego w szczególności opinie biegłych psychiatrów, którzy stwierdzili, że co do oskarżonego nie zachodzą warunki z art. 31 par.1 i 2 kk jednak wskazali, że stwierdzone u oskarżonego upośledzenie umysłowe obniża jego zdolność wnioskowania, przewidywania, kontroli zachowania (nie w stopniu znacznym) ( k. 129) Sąd ocenił, że wymierzone kary jednostkowe za czyny z art. 190 par.1 kk. i w konsekwencji kara łączna za wszystkie przypisane oskarżonemu czyny z uwagi na ich ścisły związek podmiotowo-przedmiotowy noszą cechy rażącej niewspółmierności. W konsekwencji realizując uprawnienie ustawowe do wymierzenia kary zgodnie z dyrektywami wskazanymi w treści art. 53 k.k. oceniając okoliczności podmiotowe i przedmiotowe sprawy Sąd odwoławczy obniżył wymierzone kary jednostkowe za przestępstwa z art. 190par.1 kk. do 2 miesięcy pozbawienia wolności i wymierzył karę łączna 8 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu Odwoławczego uwzględniając ustawowe dyrektywy wymiaru kary przewidziane w art. 53 kk i w art. 85a kk wymierzone kary jednostkowe i kara łączna 8 miesięcy pozbawienia wolności spełnią swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Rozstrzygnięcie zawarte w pkt III wyroku Sądu Okręgowego oparto na brzmieniu art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. uwzględniając, że oskarżony nie ma stałego źródła dochodu i pozostaje na utrzymaniu matki Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.