UZASADNIENIE

D. K. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 29 stycznia 2018 r. w R., woj. (...), ugodził swojego brata E. K. nożem w klatkę piersiową, w wyniku czego doznał
on obrażeń ciała w postaci rany przedniej klatki piersiowej po stronie prawej wielkości 2 cm, krwiaka prawej jamy opłucnowej oraz odmy opłucnowej prawostronnej, które to obrażenia spowodowały u niego chorobę realnie zagrażającą życiu, tj. o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.;

II. w czasie i miejscu jak w pkt I. ostrzem siekiery rozciął swojej matce W. K. lewy policzek, w wyniku czego doznała ona rany tego policzka, a w konsekwencji rozstroju zdrowia i naruszenia funkcji narządu ciała na czas nie dłuższy od 7 dni, tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2019 r. w sprawie IV K 163/18 Sąd Okręgowy w Lublinie:

1. D. K. uznał za winnego dokonania zarzuconego mu czynu opisanego w pkt I. wyczerpującego dyspozycję z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i za to skazał go oraz na mocy art. 156 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 2 pkt 1 k.k. oraz art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

2. D. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II. wyczerpującego dyspozycję art. 157 § 2 k.k. i za to skazał go oraz na mocy art. 157 § 2 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

3. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył D. K. karę roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 29 stycznia 2018 r. do 22 października 2018 r.;

5. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C., Kancelaria Adwokacka w L., kwotę 1992,60 (tysiąca dziewięciuset dziewięćdziesięciu dwóch 60/100) złotych tytułem nieopłaconego wynagrodzenia za obronę oskarżonego D. K. świadczoną z urzędu;

6. zwolnił oskarżonego D. K. od ponoszenia kosztów sądowych a wydatkami poniesionymi w postępowaniu obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżyła obrońca oskarżonego D. K. zarzucając mu:

I. obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie :

1. art. 4, art. 7, oraz art. 410 k.p.k. polegającą na oparciu rozstrzygnięcia jedynie na podstawie niepełnego materiału dowodowego, które w żaden sposób nie dowodzi, iż oskarżony D. K. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, a jednocześnie zebrany materiał dowodowy nie daje Sądowi ferującemu zaskarżony wyrok możliwości dokładnego ustalenia stanu faktycznego oraz sekwencji zdarzeń z dnia 28 stycznia 2018 roku;

2. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez pominięcie zamieszczenia w uzasadnieniu wskazania i omówienia korelacji jakie zachodzą pomiędzy poszczególnymi dowodami obciążającymi oskarżonego, w sytuacji gdy dowody te nie są jednoznaczne, spójne i nie mają odzwierciedlania w całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;

3. art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na nieodniesieniu się w uzasadnieniu wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie okoliczności, że oskarżony D. K. nie pamięta przebiegu wydarzeń z dnia 28 stycznia 2018 roku, co znajduje swoje potwierdzenie w stanowisku biegłych psychiatrów (opinia k 226), a także na nieodniesieniu się do skorzystania przez oskarżonego prawa do odmowy złożenia wyjaśnień w postępowaniu sądowym, które to prawo nie może powodować żadnych negatywnych następstw dla oskarżonego;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów zabronionych, w sytuacji gdy oskarżony nie pamięta przebiegu wydarzeń z dnia 29 stycznia 2018 roku, a co znajduje potwierdzenie w opinii psychiatrycznej, co więcej analiza zebranego materiału dowodowego nie wyklucza udziału osób trzecich jak również możliwość działania oskarżonego w samoobronie lub w stanie wzburzenia wobec czego nie jest możliwe stwierdzenie, że oskarżony D. K. dokonał zarzucanego mu czynu.

Podnosząc powyższe zarzuty autorka apelacji na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k. wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego, IV Wydziału Karnego w L. i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, lub o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego D. K. od popełnienia przypisanego mu czynu.

Sąd Apelacyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego D. K. nie zasługuje na uwzględnienie.

W tym miejscu, przed rozpoczęciem rozważań dotyczących meritum sprawy, stwierdzić należy, iż wobec zupełności, szczegółowości a nawet drobiazgowości uzasadnienia sądu I instancji za zbędne należy uznać dokładne powtarzanie zawartych w nim wywodów w uzasadnieniu sądu odwoławczego a wystarczające wydaje się być li tylko wskazywanie tych jego fragmentów , w których zawarte są te wywody i ewentualne dokonanie ich oceny.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie, Sąd Okręgowy w Lublinie procedował w tej sprawie prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego, jak i materialnego. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy w Lublinie poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem wszystkich reguł wynikających z kodeksu postępowania karnego, a swoje stanowisko w sposób wyczerpujący uzasadnił w pisemnych motywach wyroku sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k. – w szczególności Sąd ten wskazał w uzasadnieniu orzeczenia, które fakty uznał za udowodnione lub też nie, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym.

Także Sąd Okręgowy w Lublinie prawidłowo ustalił stan faktyczny, w oparciu o całokształt zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego, którego ocena jest wszechstronna i obiektywna oraz wolna od błędów logicznych i faktycznych. Wyjaśnił, dlaczego zebrane w sprawie dowody uznał za wiarygodne i wskazujące na sprawstwo oskarżonego D. K. przypisanych mu przestępstw oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym, w zakresie, w jakim oskarżony negował popełnienie tych przestępstw.

Ustalenia faktyczne Sąd ten oparł – przede wszystkim – na zeznaniach świadków, w szczególności M. P., B. F., M. L. i E. P. oraz częściowo na wyjaśnieniach oskarżonego D. K.. Dowody te poddał weryfikacji w oparciu o pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w szczególności o charakterze nieosobowym, a mianowicie dokumentację medyczną, opinię biegłych z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej UM w L., opinię sądowo-psychiatryczną i w sposób logiczny oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym uzasadnił swoje stanowisko w tej kwestii. Dokonana przez ten Sąd ocena depozycji dowodów osobowych oraz ocena dowodów nieosobowych w pełni zasługuje na aprobatę sądu odwoławczego.

Przedstawione wyżej dowody pozwoliły na odtworzenie jakkolwiek nie do końca szczegółowe zachowania D. K. w chwili popełnienia czynów przypisanych wyrokiem i ich pewną identyfikację i ocenę prawną.

W tym miejscu zauważyć należy, iż ustalenie stanu faktycznego w przedmiocie samego przebiegu przedmiotowego zdarzenia było zadaniem o tyle utrudnionym, iż pokrzywdzeni a więc E. K. i W. K. a także M. K. a więc bezpośredni świadkowie zdarzenia skorzystali z prawa odmowy składania zeznań. W tej sytuacji Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych w tym przedmiocie skorzystał z dowodów osobowych w postaci zeznań świadków M. P., B. F., M. L. i E. P. , po części z wyjaśnień oskarżonego D. K. jak i z okoliczności przedmiotowych, tj. z obrażeń doznanych przez pokrzywdzonych i wynikającego z nich mechanizmu ich powstania.

Przede wszystkim Sąd ten w sposób szczegółowy dokonał analizy wyjaśnień oskarżonego D. K. składanych w trakcie trwania postępowania przygotowawczego i sądowego (uzasadnienie k – 322v-323). Prawidłowo uznał , iż oskarżony przyznając się w trakcie postępowania przygotowawczego do zarzucanych mu czynów , nie kwestionował swego sprawstwa w tym przedmiocie. Miał także na uwadze fakt zmiany jego stanowiska w postępowaniu sądowym , nie przyznanie się do popełnienia zarzucanych mu czynów i skorzystanie z prawa odmowy składania wyjaśnień.

Przypomnieć w tym miejscu należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem "oskarżony może swoje prawo do obrony realizować przez odmowę wyjaśnień, zaprzeczenie popełnienia zarzucanego mu czynu, złożenie wyjaśnień nieodpowiadających prawdzie. Taka obrona oskarżonego, choć nie ułatwia sądowi wykrycie prawdy materialnej, gdyż oskarżony nie ma obowiązku w tym zakresie, jest prawem oskarżonego i nie może być uznana, ani za okoliczność skutkującą negatywną ocenę postawy oskarżonego, ani za okoliczność obciążającą w zakresie dowodowym (jako poszlaka) lub przy wymiarze kary" (wyrok SN z dn. 06.09.1979r. III KR 169/79).

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy w Lublinie żadnych negatywnych wniosków w stosunku do osoby oskarżonego D. K. z tytułu skorzystania przez niego z prawa odmowy składania wyjaśnień przed sądem nie wyciągał – w tym zakresie bezzasadny jest zarzut obrońcy oskarżonego zawarty w punkcie I podpunkt 3 apelacji o rzekomym naruszeniu przez Sąd Okręgowy w Lublinie przepisów postępowania w postaci art. 424§1 k.p.k. przez nie odniesienie się do tego faktu. Wprost przeciwnie – Sąd Okręgowy w Lublinie w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia odniósł się zarówno do wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym jak i do odmowy złożenia przez niego wyjaśnień w postępowaniu sądowym (pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia k – 322v-323), ocenił wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym do czego miał pełne prawo oraz odnotował fakt zmiany jego stanowiska i odmowę złożenia wyjaśnień w postępowaniu sądowym. Także niezasadna jest dalsza część tego zarzutu o mianowicie rzekome nie odniesienie się do okoliczności, że oskarżony D. K. nie pamięta przebiegu wydarzeń z dnia 28 stycznia 2018 roku, co znajduje swoje potwierdzenie w stanowisku biegłych psychiatrów (opinia k 226). Przecież Sąd Okręgowy w Lublinie do tej okoliczności odniósł się wprost w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia właśnie w aspekcie opinii biegłych lekarzy psychiatrów pisząc: „odnośnie podnoszonej przez oskarżonego niepamięci co do przebiegu wydarzeń należy podzielić stanowisko biegłych psychiatrów , iż nie da się stwierdzić obiektywnie, czy owa niepamięć jest rzeczywistą luką w pamięci czy też przyjętą linią obrony” (uzasadnienie k – 323).

Także chybiony jest zarzut zawarty w punkcie I podpunkt 1 apelacji co do rzekomego naruszenia przepisów postępowania a mianowicie art. 4, art. 7, oraz art. 410 k.p.k. polegającego na oparciu rozstrzygnięcia jedynie na podstawie niepełnego materiału dowodowego, który w żaden sposób nie dowodzi, iż oskarżony D. K. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, a jednocześnie zebrany materiał dowodowy nie daje Sądowi ferującemu zaskarżony wyrok możliwości dokładnego ustalenia stanu faktycznego oraz sekwencji zdarzeń z dnia 28 stycznia 2018 roku. Rzeczywiście , jak już wspomniano we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, ustalenie stanu faktycznego w przedmiocie samego przebiegu przedmiotowego zdarzenia było zadaniem o tyle utrudnionym, iż pokrzywdzeni a więc E. K. i W. K. a także M. K. a więc bezpośredni świadkowie zdarzenia skorzystali z prawa odmowy składania zeznań. W tej sytuacji Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych w tym przedmiocie skorzystał z dowodów osobowych w postaci zeznań świadków M. P., B. F., M. L. i E. P. , po części z wyjaśnień oskarżonego D. K. jak i z okoliczności przedmiotowych, tj. z obrażeń doznanych przez pokrzywdzonych i wynikającego z nich mechanizmu ich powstania. W żadnym razie nie można więc powiedzieć , że Sąd Okręgowy w Lublinie oparł rozstrzygnięcie na podstawie niepełnego materiału dowodowego – poddał on bowiem ocenie całość dostępnych mu dowodów. W tej sytuacji nie sposób uznać za skarżącą, że Sąd Okręgowy w Lublinie dopuścił się obrazy art. 410 k.p.k., która ma miejsce, gdy przy wyrokowaniu sąd opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej bądź gdy opiera się na części materiału ujawnionego i to jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc także i tych, które je podważają. W niniejszej sprawie podstawę rozstrzygnięcia stanowił całokształt zgromadzonego w tym postępowaniu materiału dowodowego, prawidłowo ujawnionego w toku rozprawy głównej. Jest natomiast oczywiste, że nie stanowi naruszenia powyższego przepisu dokonanie przez sąd orzekający oceny dowodów niekorzystnej z punktu widzenia interesu procesowego oskarżonego i oparcie ustaleń faktycznych jedynie na dowodach, które zostały ocenione przez sąd jako wiarygodne.

Na marginesie zauważyć należy, iż jeśli chodzi o zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art. 4 k.p.k., to przepis ten stanowi jedną z ogólnych zasad rządzących procesem karnym, a to zasadę obiektywizmu, a ponieważ przedmiotem zarzucanych w apelacji uchybień mogą być jedynie konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w danych sytuacjach procesowych, to zarzut obrazy wskazanego przepisu nie może stanowić podstawy apelacji (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 23 czerwca 2004 roku, II AKa 140/04, LEX nr 145869; postanowienie SN z dnia 16 marca 2001 roku, V KKN 19/99, LEX nr 51668).

Nietrafny jest także zarzut zawarty w punkcie I podpunkt 2 apelacji co do rzekomego naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania a mianowicie art. 424§1 pkt. 1 k.p.k. poprzez pominięcie zamieszczenia w uzasadnieniu wskazania i omówienia korelacji jakie zachodzą pomiędzy poszczególnymi dowodami obciążającymi oskarżonego, w sytuacji gdy dowody te nie są jednoznaczne, spójne i nie mają odzwierciedlania w całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zauważyć należy , iż zarzut ten, choć formalnie stwierdza naruszenie art. 424§1 pkt. 1 k.p.k. to faktycznie sprowadza się do zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. zawartego w punkcie I podpunkt 1 apelacji w postaci naruszenia granic swobodnej oceny dowodów poprzez Sąd I instancji.

Analiza materiału dowodowego w sprawie prowadzi jednak do wniosku , że nie ma racji skarżąca, twierdząc, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena zgormadzonych w sprawie dowodów wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen, wkraczając w dowolność.

Obdarzenie bowiem wiarą w całości lub w części jednych dowodów, oraz odmówienie tej wiary innym, jest prawem sądu, który zetknął się z tymi dowodami bezpośrednio i pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeżeli tylko zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy; stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego; jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego; a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji wszystkie te wymogi spełnił. Apelacja nie dostarcza natomiast przekonujących i logicznych argumentów, które pogląd ten mogłyby skutecznie podważyć.

Przede wszystkim zauważyć należy, iż Sąd I instancji dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego D. K. w korelacji z innymi dowodami , zarówno osobowymi w postaci zeznań świadków M. P., B. F., M. L. i E. P. jak i nieosobowymi w postaci opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej jak i psychiatrii sądowej. Dowody te analizował we wzajemnym powiązaniu (uzasadnienie k – 323v-324v). Wskazywał w jakim zakresie daje im wiarę a w jakim tej wiarygodności odmawia i jakie okoliczności z nich wynikają. Dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie ocena depozycji wyżej wymienionych oskarżonych , jak również pozostałych dowodów w sprawie zarówno tych osobowych, jak i tych o charakterze nieosobowym ,logicznie oraz zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana, zasługuje na pełną aprobatę. Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny uznał za bezcelowe powtarzanie reszty rozważań poczynionych w tym zakresie przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jak również dokonywanie dalszej szczegółowej analizy materiału dowodowego (por. postanowienie SN z dnia 5 maja 2003 roku, VKK 170/02, LEX nr 78398).

Jeżeli natomiast chodzi o pisemne motywy zaskarżonego wyroku, to – wbrew odmiennym twierdzeniom skarżącej – lektura tego dokumentu dowodzi, że spełnia on wymogi określone w art. 424 k.p.k . Autorka apelacji wskazuje na szereg uchybień, którymi wg. niej dotknięte jest wyżej wymienione uzasadnienie.W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest jakichkolwiek podstaw do podzielenia tego poglądu. Uzasadnienie to bowiem wyraźnie wskazuje, jakie okoliczności Sąd Okręgowy uznał za udowodnione i na jakich w tym zakresie oparł się dowodach i z jakich konkretnie względów nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych. I tak Sąd Okręgowy jednoznacznie wskazuje w jakiej części dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego D. K. podając jednocześnie powody takowej oceny (uzasadnienie k – 322v-323), wskazał i omówił dowody , które pozwoliły mu na poczynienie ustaleń w zakresie sprawstwa D. K. (uzasadnienie k – 323-324), tj. zarówno wyjaśnienia samego D. K. , jak i zeznania świadków M. P., B. F., M. L. i E. P. , jak i omówił dowody świadczące o stanie świadomości D. K. co do popełnienia zarzucanych mu czynów (uzasadnienie k – 206-207), omówił także choć w sposób nieco lakoniczny zarówno podstawę prawną zapadłego wobec D. K. wyroku (uzasadnienie k – 324v) , jak i okoliczności , które wziął pod uwagę przy wymiarze kary wobec tegoż oskarżonego (uzasadnienie k – 324-v-325v). Powyższe uchybienie, którego dopuścił się Sąd Okręgowy,tj. nieco lakoniczne uzasadnienie zarówno podstawy prawnej orzeczenia nie ma żadnego wpływu na treść orzeczenia jak i nie czyni niemożliwym kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku. Wobec faktu podzielenia przez Sąd Apelacyjny rozważań Sądu I instancji zawartych w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia omawianie w jeszcze szerszym zakresie powyższego zarzutu apelacji wydaje się zbędne.

W przekonaniu sądu odwoławczego, nie jest zasadny podniesiony przez skarżącą zarzut zawarty w punkcie II apelacji błędu w ustaleniach faktycznych , który jakoby popełnił Sąd Okręgowy w Lublinie.

Podkreślić trzeba, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz powinien zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd, oceniając zebrany materiał dowodowy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach aniżeli te, na których oparł się tenże sąd nie może prowadzić do wniosku, że rzeczywiście sąd ten dopuścił się przy wydaniu wyroku omawianego uchybienia (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 9 października 2010 roku, II AKa 162/10, LEX nr 852362; wyrok SA w Łodzi z dnia 24 maja 2007 roku, II AKa 70/07, LEX nr 395961).

Zarzut ten mógłby być uznany za zasadny, gdyby oceny i wnioski wyprowadzone przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadały prawidłowości logicznego rozumowania. Mógłby zatem być skuteczny jedynie w razie wykazania, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy, jak również doświadczenia życiowego i logiki dopuścił się sąd orzekający, w dokonanej przez siebie ocenie dowodów. Apelacja obrońcy oskarżonego takich wymogów jednak nie spełnia, a istota zarzutów sprowadza się do kwestionowania oceny dowodów przez Sąd I instancji i przedstawienia własnej, odmiennej ich oceny.

Podnieść trzeba, że dowody obdarzone przez Sąd Okręgowy w Lublinie wiarą dały w pełni podstawę do poczynienia przez ten Sąd zaprezentowanych w pisemnych motywach wyroku ustaleń faktycznych w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu. Natomiast zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego D. K. wywody, które usiłują podważyć prawidłowość dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny poszczególnych dowodów, przedstawiają wyłącznie alternatywną wersję jej oceny w dodatku zupełnie pozbawioną podstaw. Skarżąca bowiem stawia tezy, które w żaden sposób nie wynikają z dowodów zebranych w sprawie , np. o możliwości udziału osób trzecich w zdarzeniu gdy tymczasem z żadnego dowodu zgromadzonego w sprawie taka okoliczność nie wynika , a przeczą jej chociażby zeznania świadków M. P., M. L., E. P., iż pokrzywdzona W. K. w czasie transportu do szpitala wskazywała oskarżonego D. K. jako sprawcę przedmiotowych czynów. Także tezy skarżącej o działaniu oskarżonego D. K. w samoobronie czy też w stanie wyższego wzburzenia należy odbierać jako czysto hipotetyczne nie znajdują one bowiem oparcia w żadnym z dowodów zgromadzonych w sprawie niniejszej abstrahując już od faktu , że oskarżony przecież ostatecznie w postępowaniu sądowym w ogóle nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku. Konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie co do kary (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.). W tej sytuacji, wobec zaskarżenia przez obrońcę oskarżonego D. K. wyroku w całości uznać należy, iż zaskarżenie to dotyczy także rozstrzygnięcia w zakresie kary.

Wskazać trzeba, że – w ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie – także i w tej części orzeczenie Sądu Okręgowego w Lublinie jest prawidłowe. Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach wyroku (uzasadnienie k – 324v-325v) wskazał okoliczności, które spowodowały orzeczenie wobec oskarżonego D. K. powyższej kary oraz miały wpływ na jej wymiar, zarówno te obciążające oskarżonego, jak i te o korzystnej dla niego wymowie, mając przy tym na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., Dokonana przez Sąd Okręgowy w Lublinie ocena i analiza tych okoliczności zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego w Lublinie i wobec jej pełności nie wymaga uzupełnienia.

Wymierzone D. K. kary: kara 1 roku pozbawienia wolności za czyn mu przypisany w punkcie I wyroku i kara 4 miesiące pozbawienia wolności za czyn mu przypisany w punkcie 2 wyroku nie rażą swoją łagodnością, ani nie są rażąco surowe. Wobec czego brak było podstaw do korekty wyroku w tym zakresie.

Zwrócić w tym miejscu należy uwagę , iż wobec faktu pojednania się oskarżonego z pokrzywdzonymi (k – 280v) Sąd Okręgowy w Lublinie uznał , iż zachodzą przesłanki do nadzwyczajnego złagodzenia kary zgodnie z art. 60§2 pkt. 1 k.p.k. i tak złagodzoną karę w wymiarze równym dolnej granicy wymiaru kary orzekł wobec oskarżonego za czyn przypisany mu w punkcie 1 wyroku.

Orzekając wobec oskarżonego D. K. karę łączną pozbawienia wolności Sąd Okręgowy w Lublinie zastosował przy łączeniu kar zasadę asperacji i wymierzył mu łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy.

Ani orzeczona wobec oskarżonego D. K. łączna kara pozbawienia wolności ani też kary jednostkowe za poszczególne czyny nie są karami rażąco surowymi.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji , a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych (wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1973 roku w sprawie III KR 254\73 – OSNPG 3-4\1974 poz. 51, wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 roku w sprawie II KRN 198\94 – OSN Prok. i Pr. 6\1995 poz.18). Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę zasadniczą, która powodowałaby, iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną z uwagi na jej łagodność lub surowość.

Kara pozbawienia wolności może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową zarówno z powodu nadmiernej jej wysokości, jak i z powodu nieorzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania (wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1973 roku w sprawie V KRN 474/72 – OSNKW 6/1973 poz. 76).

Z żadną z wymienionych sytuacji w sprawie niniejszej nie mamy do czynienia.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Lublinie, tak ukształtowana łączna kara izolacyjna wymierzona oskarżonemu D. K. spełnia swoją funkcję zapobiegawczą zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, wzbudzając w oskarżonym poszanowanie dla obowiązującego porządku prawnego oraz chęć zmiany postępowania, jak również uświadamiając mu oraz osobom z jego otoczenia brak pobłażliwości ze strony Państwa dla sprawców tego rodzaju przestępstw.

Wobec bezzasadności omówionych zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego D. K. i niestwierdzenia uchybień określonych w art. 439 i 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu, Sąd Apelacyjny w Lublinie utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny w Lublinie zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania również od dnia 29 stycznia 2018r. do dnia 22 października 2018r.

Rozstrzygnięcie o zasądzeniu na rzecz adw. A. C. wynagrodzenia za obronę oskarżonego sprawowaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym uzasadniają przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016.1714).

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonego D. K. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i ustaleniu, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa zapadło w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k., albowiem – zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie – sytuacja materialna oskarżonego nie pozwala jej na uiszczenie tych należności.

Z tych wszystkich względów, Sąd Apelacyjny w Lublinie orzekł, jak w wyroku.

WYROK

UZASADNIENIE