R. C. (1), po ostatecznym sprecyzowaniu żądania skierował pozew przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi I. A. S. w S. domagając się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 10 000 zł tytułem odszkodowania w związku z niezgodnym z prawem wygaśnięciem stosunku służby, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wskazał, iż w związku z utworzeniem I. A. S. nie otrzymał propozycji służby, pomimo spełniania ustawowych przesłanek. Takie działanie pozwanej ocenił jako dyskryminujące i naruszające zasady współżycia społecznego. Pozew został złożony w dniu 23 listopada 2017 r.
Pozwany Skarb Państwa – Dyrektor I. A. S. w S. w odpowiedzi na pozew (k. 70-77) wniósł o odrzucenie pozwu z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowej, a z ostrożności procesowej o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwany wskazał, że stosunek służby powoda wygasł na podstawie art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej A. S., która stanowi lex specialis w stosunku do rozwiązań zawartych w Kodeksie pracy. Regulacja ta przewiduje specyficzny tryb ustania stosunku pracy – wygaśnięcia z mocy prawa w określonym w ustawie terminie (31 sierpnia 2017 r.), m.in. w sytuacji nieotrzymania przez funkcjonariusza pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia. Nie istnieje przy tym indywidualne rozstrzygniecie pracodawcy w tej sprawie podlegające kontroli sądu. Ustawodawca w żaden sposób nie uregulował ochrony przed zwolnieniem i nie przewidział trybu odwoławczego w tym zakresie. Pozwana wskazała też, że powód nie otrzymał propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia na podstawie art. 165 ust. 7 ww. ustawy. Nie negując faktu posiadania przez powoda doświadczenia zawodowego, podkreślił, iż od 23 do 31 marca 2017 r., a następnie od 10 kwietnia 2017 r. nieprzerwanie aż do dnia wygaśnięcia stosunku służbowego, tj. do dnia 31 sierpnia 2018r., R. C. (1) nie pełnił służby, gdyż przebywał na zwolnieniu chorobowym. Jego długotrwała absencja nie pozwalała na uznanie, że przy złożeniu R. C. (2) propozycji służby będzie on dyspozycyjny w stopniu niezbędnym do wypełniania w sposób ciągły i efektywny (skuteczny) ustawowych zadań w Izbie. Niezależnie od tego, propozycja służby nie mogła zostać mu złożona, albowiem zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o Krajowej A. S. wśród zadań, których realizacja została wyznaczona wyłącznie funkcjonariuszom, nie przewidziano czynności związanych z prowadzeniem egzekucji, które od wielu lat R. C. (1) wykonywał jako poborca.
Postanowieniem z dnia 21 listopada 2018 r. (k.89), wydanym na podstawie art. 222 k.p.c., Sąd oddalił zarzut pozwanej I. dotyczący niedopuszczalności drogi sądowej.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
R. C. (1) pełnił służbę jako funkcjonariusz celny od dnia 4 marca 1991 r., w tym w organach administracji celnej od dnia 4 marca 1991 r. do dnia 14 czerwca 2000 r. Zajmował kolejno stanowiska, młodszego kontrolera celnego, kontrolera celnego, starszego kontrolera celnego. W ostatnim okresie służby był starszym specjalistą Służby Celnej w D. Egzekucji Administracyjnej.
Niesporne
Wykonywał zadania związane z poborem i egzekwowaniem tytułów wykonawczych.
Dowód: zeznania świadka S. J. k. 85-86, przesłuchanie R. C. (2) k. 87.
Na skutek przeprowadzonej reformy skarbowości, w dniu 2 grudnia 2016 r. na terenie Polski powstały izby administracji skarbowej, w tym Izba A. S. w S.. Izby administracji skarbowej połączyły się z izbami skarbowymi, izbami celnymi i urzędami kontroli skarbowej.
Niesporne
W związku z reformą, zarządzający poszczególnymi instytucjami, m.in. kierujący izbami celnymi mieli wskazać Dyrektorowi I. A. S. w S. pracowników, czy funkcjonariuszy, którym nie zostaną przedstawione propozycje określające warunki zatrudnienia w Krajowej A. S. do dnia 31 maja 2017 r., w związku z czym ich stosunki pracy i służby wygasną z dniem 31 sierpnia 2017 r. zgodnie z ustawą – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej A. S..
Dowód: zeznania świadka S. J. k.85-86.
W pierwszym etapie konsolidacji R. C. (1), w marcu 2017 r., został przeniesiony do wykonywania służby w III Urzędzie Skarbowym w S..
Dowód: zeznania świadka S. J. k.85-86, przesłuchanie R. C. (2) k. 87.
R. C. (1) w okresie od 23 do 31 marca 2017 r., a następnie od 10 kwietnia do 31 sierpnia 2018 r. był niezdolny do pracy z powodu schorzeń psychiatrycznych. Po wykorzystaniu okresu zasiłkowego pobierał świadczenie rehabilitacyjne.
Niesporne, a nadto: przesłuchanie R. C. (2) k. 87.
Do dnia 31 maja 2017 r. R. C. (1) nie otrzymał pisemnej propozycji określającej nowe warunki służby.
Niesporne
Powodem nieotrzymania przez R. C. (2) pisemnej propozycji określającej nowe warunki służby był wyłącznie brak dyspozycyjności wynikający z długotrwałej, nieprzerwanej nieobecności w pracy, jak również brak możliwości powierzenia mu czynności związanych z prowadzeniem egzekucji (którymi od wielu lat się zajmował), jako że zgodnie z nowym stanem prawnym zadania z zakresu egzekucji nie są zadaniami przydzielonymi funkcjonariuszom.
Dowód: zeznania świadka S. J. k.85-86
Od czerwca 2017 r. trwała wymiana korespondencji pomiędzy stronami. R. C. (1) zwracał się pisemnie do Dyrektora I. o przedstawienie mu propozycji służby.
Dowód: przesłuchanie R. C. (2) k. 87, korespondencja stron k. 8.
W związku z nieotrzymaniem propozycji określającej nowe warunki służby, stosunek służby R. C. (2) wygasł z dniem 31 sierpnia 2017 r.
Niesporne
Treść i termin złożenia pozwu R. C. (1) konsultował z zawodowym pełnomocnikiem, do którego zwrócił się już we wrześniu 2017 r.
Dowód: przesłuchanie R. C. (2) k. 87
Sąd zważył, co następuje:
Podstawę żądania powoda stanowiły przepisy Kodeksu pracy znajdujące zastosowanie w oparciu o treść art. 277 ustawy o Krajowej A. S. (t.j. – Dz. U. z 2019 r., poz. 768), w szczególności art. 67 k.p. w zw. z art. 56 § 1 k.p. i art. 58 k.p.
Zgodnie z treścią art. 63 k.p. - umowa o pracę wygasa w przypadkach określonych w kodeksie oraz w przepisach szczególnych. W myśl art. 67 k.p. - w razie naruszenia przez pracodawcę przepisów niniejszego oddziału (wygaśnięcie umowy o pracę), pracownikowi przysługuje prawo odwołania do sądu pracy. W zakresie roszczeń stosuje się odpowiednio przepisy oddziału 6 niniejszego rozdziału, a więc przepis art. 56 § 1 k.p., zgodnie z którym pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Z kolei przepis art. 58 k.p. stanowi, że odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 k.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia. Powództwo musi jednak spełniać wymogi formalne co do terminu – zostać wniesione w terminie 21 dni od wygaśnięcia stosunku pracy (art. 264 § 2 k.p.).
Mając na uwadze, iż powód złożył pozew po ustawowym terminie do jego wniesienia określonym w przepisie art. 264 § 2 k.p. należało rozważyć, czy termin ten winien zostać mu przywrócony.
Zgodnie z przepisem art. 265 k.p., jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 2 1 i w art. 264 k.p., sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu.
Wykładnia przepisów art. 264 § 1 i 2 k.p., dokonywana wielokrotnie przez Sąd Najwyższy, opiera się na założeniu, że terminy określone w tych przepisach rozpoczynają bieg od powzięcia przez pracownika wiadomości o okolicznościach uzasadniających jego roszczenia.
W ocenie Sądu, w odniesieniu do powoda bieg terminu rozpoczął się z dniem wygaśnięcia jego służby, tj. 31 sierpnia 2017 r. i upłynął w dniu 21 września 2017 r. Powód wnosząc pozew w dniu 23 listopada 2017 r. przekroczył ten termin w sposób znaczny. Okolicznością usprawiedliwiającą nie mógł być w tym przypadku jego stan zdrowia (niezdolność do pracy), jako że powód nie tylko w czasie jej trwania kierował do pozwanej pisma, jak i – co sam przyznał – już we wrześniu 2017 r. powierzył prowadzenie tejże sprawy zawodowemu pełnomocnikowi. Już wtedy miał świadomość, że należy wystąpić do sądu z powództwem celem ochrony swoich praw, mimo że nie otrzymał od byłego pracodawcy żadnego pouczenia w tym zakresie. Zarówno w treści pozwu, jak i w toku swoich zeznań nie wskazał żadnych szczególnych okoliczności, które usprawiedliwiałyby złożenie pozwu ponad dwa miesiące po terminie.
Już tylko z tych względów powództwo podlegało oddaleniu.
Niezależnie od kwestii uchybienia terminowi, powództwo podlegało również oddaleniu ze względów merytorycznych.
W ocenie Sądu możliwym jest badanie przez Sąd wygaśnięcia stosunku służby powoda. Powołany wyżej przepis art. 67 k.p. daje taką możliwość, a ponieważ wygaśnięcie stosunku służbowego jest konsekwencją niezłożenia powodowi propozycji służby lub zatrudnienia, to zakres badania musi dotyczyć przede wszystkim tej decyzji. Ocena, czy nie doszło do naruszenia przepisu art. 63 k.p. wiąże się nie tyle z faktem wygaśnięcia stosunku służby powoda z mocy prawa, co z przejawem woli pracodawcy w postaci niezaproponowania dalszego zatrudnienia lub służby.
Przepisem szczególnym, o którym mowa w art. 63 k.p. jest tu przepis m.in. art. 170 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej A. S. (Dz.U. 2016, poz. 1948 ze zm.), stanowiący, że stosunki służbowe osób pełniących służbę w jednostkach KAS, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 1, 2, 3 i 6 ustawy o KAS, wygasają:
1) z dniem 31 sierpnia 2017 r., jeżeli osoby te w terminie do dnia 31 maja 2017 r., nie otrzymają pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby;
2) po upływie 3 miesięcy, licząc od miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik albo funkcjonariusz złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby, jednak nie później niż dnia 31 sierpnia 2017 r.
Zgodnie z art. 165 ust. 3 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej A. S. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.) - funkcjonariusze celni pełniący służbę w izbach celnych stali się, z zastrzeżeniem art. 170, funkcjonariuszami (...)Skarbowej, pełniącymi służbę w jednostkach KAS i zachowują ciągłość służby. W sprawach wynikających ze stosunku służbowego zastosowanie miały przepisy dotychczasowe, przy czym funkcjonariusze celni pełniący służbę w izbach celnych zatrudnieni w izbach administracji skarbowej otrzymywali, nie później niż do dnia 28 lutego 2017 r., pisemną informację o miejscu wykonywania obowiązków służbowych, jeżeli ulegało ono zmianie, a brak informacji w tym terminie był równoznaczny z powierzeniem wykonywania obowiązków służbowych w dotychczasowym miejscu, z zastrzeżeniem ust. 4.
Następnie stosownie do treści art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej A. S. - Dyrektor Krajowej (...) Skarbowej, dyrektor izby administracji skarbowej oraz dyrektor Krajowej Szkoły Skarbowości składają odpowiednio pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do dnia 31 maja 2017 r. pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania.
Mechanizm oceny kwalifikacji i przebiegu dotychczasowej pracy lub służby, przyjęty przez ustawodawcę w art. 165 ust. 7 ustawy z 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej A. S., musi być tak interpretowany i tak odczytywany, by nie prowadził do uznania o nadaniu pracodawcy uprawnienia o całkowicie dowolnym charakterze, które mogłoby pozbawić osoby pozostające dotychczas w stosunku pracy ochrony przed arbitralnym działaniem organu i zapewnić działanie organów państwa wyłącznie na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP). Istnienie takich gwarancji jest także konieczne ze względu na potrzebę respektowania zasady zaufania osób pełniących służbę do państwa jako pracodawcy (art. 2 Konstytucji RP). Z punktu widzenia art. 32 ust. 1 w związku z art. 24 zdanie pierwsze Konstytucji, które stanowią, że praca znajduje się pod ochroną Rzeczypospolitej Polskiej, a wszyscy są wobec prawa równi i mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne, państwo sprawuje nadzór nad warunkami wykonywania pracy i konieczne jest w fazie stosowania omawianych przepisów takie ich rozumienie, by wyeliminować brak dostatecznych, zapisanych w ustawie gwarancji, że decyzja nowego pracodawcy o zaproponowaniu nowych warunków pracy i płacy wybranym pracownikom restrukturyzowanej instytucji pozbawiona będzie cech arbitralności.
Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej A. S. nie przewidziały możliwości odwołania się do Sądu. Przyjęcie stanowiska sprowadzającego się do wykluczenia kontroli sądowej decyzji pracodawcy polegającej na niezłożeniu pracownikowi żadnej propozycji zatrudnienia, prowadziłoby jednak do oczywistego i niczym nieuzasadnionego pozbawienia obywatela prawa do sądu, a więc prawa gwarantowanego na poziomie Konstytucji RP (art. 45 i art. 175 Konstytucji RP). Taki mechanizm wygaszania stosunków, jaki można byłoby odczytać wprost tylko z przepisów ustawy kolidowałby z konstytucyjnym prawem do sądu, przewidzianym w art. 45 ust. 1 Konstytucji, taka regulacja uniemożliwiłaby w praktyce pracownikom likwidowanych instytucji dochodzenie ich praw na drodze sądowej poprzez ograniczenie kognicji sądów.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok z 20 marca 2008r. w sprawie II PK 216/07, uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 24 kwietnia 2002r., w sprawie III ZP 14/01 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 20 marca 2008r. w sprawie sygn. akt II PK 216/09) również wskazywano, że niezłożenie pracownikowi propozycji nowych warunków pracy lub płacy nie jest wyłączone spod kontroli sądowej. Wskazano jednocześnie, że kontrola ta może dotyczyć zgodności z zasadami współżycia społecznego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 24 września 2009r. w sprawie sygn. akt II PK 58/09) oraz naruszania zakazu dyskryminacji w zatrudnieniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 2001r. w sprawie o sygn. akt I PKN 525/00). W orzecznictwie wskazywano, że chociaż do wygaśnięcia stosunku pracy pracownika dochodzi z mocy prawa, to jednak sąd pracy może badać nie tylko, czy stwierdzenie wygaśnięcia umowy o pracę przez pracodawcę nie narusza przepisów prawa, ale także w ramach kontroli wygaśnięcia umowy o pracę może badać okoliczności niezaproponowania pracownikowi warunków pracy i płacy na dalszy okres.
Zdaniem Sądu powód nie może być pozbawiony minimalnych standardów ochrony stosunku pracowniczego wynikających z ogólnych reguł kodeksu pracy. Oznacza to, że na pozwanym ciążył obowiązek wykazania uzasadnionego wyboru powoda do zwolnienia. Ustawodawca w art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej ustawę o KAS wskazał na dodatkowe oprócz reorganizacji urzędu administracji przesłanki – przyczyny kontynuacji albo braku kontynuacji zatrudnienia – posiadane kwalifikacje, dotychczasowy przebieg służby a także dotychczasowe miejsce zamieszkania. Pozwany nie może nadużywać prawa w ujęciu klauzuli z art. 8 k.p. w zw. art. 5 k.p. i w sposób arbitralny dokonywać zwolnień z pracy w ramach wygaśnięcia stosunku zatrudnienia pod niejako ukryciem, że jest to czynione w ramach reformy administracji państwowej z pominięciem konstytucyjnego prawa do pracy i służby publicznej. Klauzule generalne zasad współżycia społecznego i społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa stosuje się w sytuacji, gdy podmiot uprawniony korzysta z przysługującego mu prawa podmiotowego w sposób niemożliwy do zaakceptowania, naruszający powszechnie podzielane poczucie sprawiedliwości i przyzwoitości. Zgodnie z art. 24 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP praca znajduje się pod ochroną Rzeczypospolitej Polskiej, wszyscy są wobec prawa równi, wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Zasada równości polega na tym, że wszystkie podmioty (adresaci norm prawnych), charakteryzujący się daną cechą istotna (relewantną) w stopniu równym, mają być traktowani równo. Powołane zapisy Konstytucji nie zezwalają w demokratycznym państwie prawnym, by szczególna pozycja państwa wyrażająca się w tworzeniu przepisów prawa dla administracji publicznej była wykorzystana dla arbitralnego zwolnienia szeroko rozumianej grupy pracowników państwowych z pominięciem ograniczeń w rozwiązaniu stosunków zatrudnienia obowiązujących u tzw. prywatnych pracodawców. W przeciwnym razie władztwo publiczne staje się narzędziem mającym na celu szczególne i uprzywilejowane traktowanie państwa jako działającego arbitralnie pracodawcy nie stosującego generalnej klauzuli zasadności wypowiadania stosunku pracy w ramach zatrudnienia na czas nieokreślony. Trudno przyjąć na tle regulacji Konstytucji, zakazów dyskryminacji przewidzianych choćby na poziomie kodeksu pracy, zasad współżycia społecznego, że pracownik administracji publicznej nie ma żadnej ochrony swojego stosunku pracowniczego przed jego rozwiązaniem, nie ma żadnego bezpieczeństwa prawnego w tym zakresie.
Powyższa interpretacja w pełni uwzględnia zasady wynikające z prawa unijnego. W Rezolucji Parlamentu Europejskiego z 12 kwietnia 1989 r. (Dz. Urz. C 120 z 16.05.1989) będącej Deklaracją Podstawowych Praw i Wolności w art. 12 ust. 3 wskazano – Nikt nie może być pozbawiony pracy z przyczyn nieuzasadnionych ani też zmuszony do wykonywania danej pracy. Z kolei w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. U. UE.C.2007.303.1) - która na mocy Traktatu z Lizbony, ma obecnie – na podstawie art. 6 ust. 1 (...) moc prawnie wiążącą i stanowi część prawa pierwotnego Unii Europejskiej oraz ma w porządku prawa polskiego znaczenie przy dokonywaniu wykładni norm prawnych w dziedzinie praw podstawowych – w art. 30 zawarto normę ochronną w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z pracy: Każdy pracownik ma prawo do ochrony w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z pracy, zgodnie z prawem Unii oraz ustawodawstwami i praktykami krajowymi.
Należy wskazać, iż przepis o tożsamej treści do art. 170 ustawy przepisy wprowadzające ustawę o KAS znajdował się w ustawie z 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. Zgodnie z art. 58 ustawy z 1998 r. stosunki pracy z pracownikami (…) wygasają z dniem 30 czerwca 1999 r., jeżeli przed dniem 31 maja 1999 r. nie zostały im zaproponowane nowe warunki pracy lub płacy na dalszy ich okres albo w razie nieprzyjęcia ich do dnia 15 czerwca 1999 r. Przy czym ustawodawca w ustępie 3 art. 58 ustawy z 13 października 1998 r. wskazał, że przepis art. 41 (1) kodeksu pracy stosuje się odpowiednio.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 marca 2000 r. (K 1/99) - art. 58 ust. 1 wymienionej w pkt. 1 wyroku ustawy jest zgodny z art. 12, art. 32, art. 65 ust. 5 i art. 78 Konstytucji RP, oraz art. 11 Konwencji Nr 87 M. dotyczącej wolności związkowej i ochrony praw związkowych przyjętej w S. Francisco w dniu 9 lipca 1948 roku (Dz. U. z 1958 r. Nr 29, poz. 125) - nie wyklucza badania przez sąd powszechny zgodności z zasadami współżycia społecznego wygaśnięcia stosunku zatrudnienia, badania czy jest związek przyczynowy pomiędzy reorganizacją urzędów administracji a nieprzedstawieniem pracownikowi nowych warunków zatrudnienia. Ponadto Sąd Najwyższy w uchwale z 24 kwietnia 2004 r (III ZP 14/01) oraz w wyroku z 4 lipca 2001 r. (I PKN 525/00), wyraził pogląd, który sąd rejonowy aprobuje, w zbliżonym stanie prawnym, że niezłożenie pracownikowi propozycji nowych warunków pracy lub płacy w trybie cyt. ustawy z 13 października 1998 r. może uzasadnić roszczenie o przywrócenie do pracy (art. 56 § 1 w związku z art. 63 i art. 67 KP) w razie wygaśnięcia stosunku pracy na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.).
Zatem nieuprawniony jest pogląd pozwanego o braku prawnej możliwości żądania powoda i badania przez sąd czy zasadnie nie przedstawiono powodowi nowych warunków służby.
Odnosząc te uwagi do sytuacji powoda, należy wskazać, iż nie przedstawiono mu pisemnej propozycji określającej nowe warunki służby, o której mowa w art. 165 ust. 7 ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej A. S. dlatego, że uznano go za osobę niedyspozycyjną.
Należy też zauważyć, że przepis art. 165 ust. 7 ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej A. S. nie wprowadził obowiązku pisemnego (czy nawet ustnego) uzasadnienia swojej decyzji w przypadku nieprzedstawienia funkcjonariuszowi propozycji określającej nowe warunki służby. Zastosowania nie znajdują tu także przepisy Kodeksu pracy dotyczące uzasadnienia oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę. Nie oznacza to jednak, iż na etapie sądowej kontroli braku takiej czynności (nieprzedstawienia propozycji), pracodawca nie powinien wskazać przyczyn takiego stanu rzeczy.
W niniejszej sprawie okoliczność długotrwałej nieobecności powoda w miejscu pracy w uwagi na niezdolność do pracy była niesporna. Postępowanie dowodowe ograniczyło się do przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka S. J. i przesłuchania powoda. Sąd nie miał żadnych podstaw, aby zeznaniom tym odmówić wiarygodności, jako że korespondowały one z niekwestionowanymi przez żadną ze stron dowodami z dokumentów, zgromadzonymi zarówno w aktach osobowych powoda, jak i w aktach niniejszej sprawy.
Analiza powyższego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż Dyrektor pozwanej I., przed podjęciem decyzji w sprawie przedstawienia powodowi (bądź nie) propozycji określającej nowe warunki służby przeanalizował kryteria określone w przepisie art. 165 ust. 7 ustawy – Przepisy wprowadzające Krajową Administrację Skarbową. Długotrwała nieobecność powoda stanowiła racjonalną przesłankę, która w ocenie pracodawcy, uzasadniała przekonanie, iż powód nie daje gwarancji dyspozycyjności na przyszłość w nowym korpusie administracji skarbowej, czy to jako funkcjonariusz czy to jako pracownik.
Powód zaś nie wykazał żadnych okoliczności, które mogłyby świadczyć o naruszeniu przez pozwaną zasad współżycia społecznego, postępowania w sposób sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swojego prawa (art. 8 k.p.). Nie poparł również dowodami twierdzeń o dyskryminującym charakterze działań pozwanego. Nie wskazał zarówno przesłanki dyskryminującej i nie wykazał jakie działania pracodawcy – w kontekście szerszej grupy pracowników – świadczą o dyskryminacji jego osoby.
W konsekwencji, z powyższych względów, powództwo również podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie pierwszym wyroku.
O kosztach procesu w punkcie drugim wyroku Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu przewidzianą w art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
Na koszty procesu pozwanej składało się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika - radcy prawnego, którego minimalna stawka na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) wynosiła 180 zł.
1. (...)
2. (...)
3.(...)
(...)