Sygn. akt X K 377/17
Dnia 07 sierpnia 2017 roku
Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SR Julia Kuciel
Protokolant: Magdalena Sadowska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – M. K.
po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2017 roku sprawy
D. R. (1) (R.), syna W. i S. z domu F., urodzonego (...) w G.
skazanego prawomocnymi wyrokami:
1. Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 19 marca 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X K 16/15 za popełniony w okresie od 16 – 30 listopada 2014 roku czyn z art. 279 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych po 10 złotych; wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata; kara grzywny została wykonana w całości w dniu 09 czerwca 2016 roku. Nie zarządzono wykonania kary pozbawienia wolności;
2. Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 31 marca 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt X K 53/15 za popełniony w dniu 18 listopada 2014 roku czyn z art. 279 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 20 stawek dziennych po 10 złotych; wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata; zarządzono wykonanie zastępczej kary grzywny (WPkz (...)) w okresie od 22 sierpnia 2017 roku do 1 września 2017 roku; nie zarządzono wykonania kary pozbawienia wolności;
3. Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 29 kwietnia 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 209/15 za popełniony w dniu 11 grudnia 2015 roku czyn z art. 279 § 1 k.k. i inne, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności; wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata; nie zarządzono wykonania kary pozbawienia wolności;
4. Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 23 października 2015 roku w sprawie o sygn. akt X K 291/15 za popełnione w dniach 18 i 21 listopada 2014 roku czyny z art. 279 § 1 k.k. będące ciągiem przestępstw z art. 91 § 1 k.k., za który wymierzono mu kare 1 roku ograniczenia wolności w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; wobec skazanego zarządzono zastępczą karę pozbawienia wolności za karę ograniczenia wolności (WPkz (...)), którą skazany odbywał od 23 lutego 2017 roku, a której koniec przypada na 22 sierpnia 2017 roku.
orzekając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 roku, poz. 396) i art. 4 § 1 k.k.
***
1. na mocy art. 568a § 1 pkt 2 k.p.k., art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 87 § 1 k.k. i art. 89 § 1 i 1b k.k. oraz art. 91 § 2 k.k. łączy kary pozbawienia wolności i karę ograniczenia wolności prawomocnie orzeczone:
a) wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 19 marca 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X K 16/15,
b) wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 31 marca 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X K 53/15,
c) wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 29 kwietnia 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II K 209/15,
d) wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 23 października 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X K 291/15
i w ich miejsce wymierza skazanemu D. R. (1) (R.) karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,
2. na mocy art. 577 k.p.k. zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I (pierwszym) niniejszego wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie X K 291/15 w okresie od 23 lutego 2017 roku do dnia 07 sierpnia 2017 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności,
3. na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w pozostałym zakresie,
4. na mocy art. 576 § 1 k.p.k. a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawia do odrębnego wykonania,
5. na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
D. R. (1) został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:
I. Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 19 marca 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X K 16/15 za popełniony w okresie od 16 – 30 listopada 2014 roku czyn z art. 279 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych po 10 złotych; wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata; kara grzywny została wykonana w całości w dniu 09 czerwca 2016 roku. Nie zarządzono wykonania kary pozbawienia wolności,
II. Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 31 marca 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt X K 53/15 za popełniony w dniu 18 listopada 2014 roku czyn z art. 279 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 20 stawek dziennych po 10 złotych; wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata; zarządzono wykonanie zastępczej kary grzywny (WPkz (...)) w okresie od 22 sierpnia 2017 roku do 1 września 2017 roku; nie zarządzono wykonania kary pozbawienia wolności,
III. Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 29 kwietnia 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 209/15 za popełniony w dniu 11 grudnia 2015 roku czyn z art. 279 § 1 k.k. i inne, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności; wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lata; nie zarządzono wykonania kary pozbawienia wolności,
IV. Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 23 października 2015 roku w sprawie o sygn. akt X K 291/15 za popełnione w dniach 18 i 21 listopada 2014 roku czyny z art. 279 § 1 k.k. będące ciągiem przestępstw z art. 91 § 1 k.k., za który wymierzono mu kare 1 roku ograniczenia wolności w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; wobec skazanego zarządzono zastępczą karę pozbawienia wolności za karę ograniczenia wolności (WPkz (...)), którą skazany odbywał od 23 lutego 2017 roku, a której koniec przypada na 22 sierpnia 2017 roku.
dowody: dane o karalności k. 11-13; informacjach o pobytach k. 1-3,7-8; odpisy wyroków k.21-23v; dane dotyczące wyroków oraz wykonania kar w sprawach X K 16/15,X K53/15, II K 209/15 i X K 291/15 z akt głównych (k.33-35) i z akt X K 16/15,X K53/15, II K 209/15 i X K 291/15 i akt wykonawczych.
Zachowanie D. R. (1) w trakcie odbywania kary utrzymywała się na poziomie dobrym, nie był nagradzany, nie był karany dyscyplinarnie. Skazany karę odbywa w systemie zwykłym. Przyjęta względem niego prognoza penitencjarna jest pozytywna. D. R. (2) z dniem 22 sierpnia 2017 roku opuścił zakład karny.
dowody: opinia o skazanym k. 34-35
Sąd zważył co następuje:
Na początku swoich rozważań Sąd chce podkreślić, że od dnia 1 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po dacie 1 lipca 2015 roku w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie D. R. (1) został skazany wyrokami Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawach o sygn. akt XK 16/15, X K 53/15 i X K 291/15 oraz Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku w sprawie II K 209/15, przy czym w sprawie o sygn. akt X K 291/15 wyrok wobec niego zapadł w dniu 23 października 2015 roku. Tym samym prawomocne orzeczenie w/w sprawie zapadło wobec skazanego już pod rządami kodeksu karnego po jego nowelizacji stosownie do przepisów z dnia 20 lutego 2015 roku, a w rezultacie w przedmiotowej sprawie zachodziła możliwość orzekania wobec niego co do kary łącznej w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny. Ponadto, w sprawie o sygn. akt II K 209/15 wyrok zapadł wobec skazanego wprawdzie w dniu 29 kwietnia 2015 roku, lecz stał się prawomocny w dniu 21 września 2015 roku, a zatem również pod rządami przepisów kodeksu karnego w ich nowym brzmieniu.
Sąd zważył dalej, że treść owego art. 19 ust. 1 w/w ustawy niewątpliwie rodzi pewne trudności interpretacyjne. Dotyczy to w szczególności rozumienia znaczenia zapisu "zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu". Sąd, orzekając w przedmiotowej sprawie, rozważał jego dwojaką interpretację. I tak, pierwsza z nich sprowadza się do uznania, iż samo wydanie (lub uprawomocnienie się) wyroku po 1 lipca 2015 roku umożliwia w sprawie o wydanie wyroku łącznego orzekanie w tym przedmiocie na podstawie przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w jej znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2016 roku i ze zmianami wprowadzonymi w dniu 15 kwietnia 2016 roku). Ów sposób rozumienia tego zapisu oznaczałby, że samo wydanie po 1 lipca 2015 roku prawomocnego orzeczenia, bez względu na rodzaj wymierzonej w nim kary, otwiera swoistą „furtkę”, pozwalającą na zastosowanie znowelizowanych przepisów art. 85 k.k. i kolejne (chyba, że Sąd uzna, iż korzystniejsze, stosownie do art. 4 § 1 k.k., są przepisy w ich uprzednim brzmieniu, tj. obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku). Druga z interpretacji tego zapisu jest w ocenie Sądu następująca: w przypadku wydania wobec skazanego po 1 lipca 2015 roku prawomocnego wyroku (tj. również uprawomocnienia się po tym dniu orzeczenia zapadłego przed tą datą), Sąd, orzekając w sprawie o wydanie wyroku łącznego, obowiązany jest wpierw stwierdzić, czy w oparciu o znowelizowane przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny możliwe jest orzeczenie kary łącznej z karami, prawomocnie wymierzonymi skazanemu do 30 czerwca 2015 roku, a dopiero następnie ma możliwość prowadzenia rozważań w oparciu o art. 4 § 1 k.k., czy winno nastąpić orzekanie w oparciu o uprzednio obowiązujące przepisy tego rozdziału czy też przepisy znowelizowane i która z kar łącznych (tj. wydanych w oparciu o tzw. przepisy nowe czy też stare) jest wobec niego korzystniejsza.
W ocenie Sądu, tylko ta druga interpretacja zapisu „zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy” jest prawidłowa i winna być stosowana. Warto przy tym zwrócić uwagę na zapis art. 575 § 1 k.p.k. Sąd miał na uwadze, że stosownie do utrwalonego orzecznictwa, art. 575 § 1 k.p.k. rozumie się w taki sposób, iż „ o potrzebie wydania nowego wyroku łącznego w miejsce dotychczasowego, który wówczas traci moc, nie decyduje fakt ujawnienia się jakiegokolwiek kolejnego skazania tej samej osoby, nieobjętego dotychczasowym wyrokiem łącznym, lecz tylko takiego, który spełnia przesłanki z art. 85 k.k. i w związku z tym nadaje się do połączenia, bądź to ze wszystkimi, bądź co najmniej z jednym ze skazań objętych istniejącym wyrokiem łącznym, co powoduje, że dotychczasowy węzeł prawomocnie połączonych kar ulega rozwiązaniu. Tylko przy braku podstaw do zastosowania art. 575 k.p.k. uprzednie prawomocne zakończenie postępowania o wydanie wyroku łącznego obejmującego kary orzeczone w obu sprawach stanowi negatywną przesłankę procesową w postaci powagi rzeczy osądzonej” (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 lipca 2013 roku, sygn. akt II KK 14/13). Zwrócić należy uwagę, iż „wydanie wyroku łącznego” oznacza w przepisie art. 575 § 1 k.p.k. de facto „orzeczenie nowej kary łącznej”, albowiem w przypadku braku podstaw dla orzeczenia nowej kary łącznej wydane orzeczenie nie ma charakteru wyroku łącznego (patrz choćby art. 572 k.p.k.). Ustawodawca nie mówi przy tym o „wszczęciu postępowania o wydanie wyroku łącznego” albo o „orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego”, lecz o „wydaniu wyroku łącznego”. W ocenie Sądu ową interpretację należy, per analogia, stosować również do zapisu art. 19 ust. 1 w/w ustawy nowelizującej. Użycie przez ustawodawcę stwierdzenia „orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem” oznacza zatem, iż ów nowy, prawomocny wyrok wymaga wydania nowego wyroku łącznego i orzeczenia nowej kary łącznej. Warto przy tym zauważyć, że treść art. 575 § 1 k.p.k. ulegała zmianie z dniem 01 lipca 2015 roku w sposób, który potwierdza powyższe konkluzje Sądu – jego uprzednie brzmienie mówiło bowiem o tym, że jeżeli po wydaniu wyroku łącznego zachodziła potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, z chwilą jego wydania poprzedni wyrok łączny tracił moc. Oczywistym jest przy tym, iż owa potrzeba wydania nowego wyroku łącznego i wydania nowej kary łącznej musi ujawnić się na tle znowelizowanych przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny; jest to szczególnie jasne przy uwzględnieniu cytowanego już art. 575 § 1 k.p.k. (choć ten ostatni ma charakter procesowy). Konkludując, w ocenie Sądu, prawomocne skazanie po 1 lipca 2015 roku (w tym również uprawomocnienie się orzeczenia wydanego przed tą datą) umożliwia stosowanie przy orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w ich znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2015 roku) jedynie wówczas, gdy według owych „nowych przepisów” kara wymierzona tym wyrokiem podlega łączeniu z karami prawomocnie wymierzonymi skazanemu wyrokami wydanym przed 30 czerwca 2015 roku (tak też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt II AKz 124/16 z dnia 31.05.2016 roku).
Jak zaznaczona na wstępie, w przedmiotowej sprawie wobec skazanego po dniu 1 lipca 2015 roku wydane zostały lub stały się prawomocne orzeczenia w sprawach II K 209/15 i X K 291/15. Ponadto, kary wymierzone w tych sprawach nie zostały w całości wykonane i mogły podlegać, zgodnie z art. 85 § 1 – 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. łączeniu z karami z prawomocnych orzeczeń wydanych wobec skazanego do 30 czerwca 2015 roku w sprawach o sygn. akt X K 16/15 i X K 53/15. Niewątpliwie zatem Sąd dysponował możliwością stosowania wobec D. R. (1) przepisów ustawy – kodeks karny, w jego brzmieniu obowiązującym po 1 lipca 2016 roku i zmodyfikowanym przez przepisy ustawy z dnia 11 marca 2016 roku 0 zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego i niektórych innych ustaw. Sąd badał przy tym, stosownie do art. 4 § 1 k.k., możliwość połączenia kar wymierzonych skazanemu również w oparciu o przepisy ustawy – Kodeks karny w jej brzmieniu obwiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, uznał jednakże, że nie byłoby to względniejsze – tak możliwość łączenia kar orzeczonych wobec skazanego, jak i wysokość grożącej mu kary łącznej kształtowałby się bowiem, przy uwzględnieniu treści art. 19 ust.2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw, tożsamo. Przyjmując zatem prymat ustawy obowiązującej obecnie oraz fakt, że uprzednio obowiązuje przepisy nie były korzystniejsze, Sąd w oparciu o art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw i art. 4 § 1 k.k., orzekał w oparciu o obecnie obowiązuje przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.
Sąd zważył dalej, że postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z art. 85 § 1 i 2 k.k. w obecnym brzmieniu, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1.
W niniejszej sprawie przesłanki warunkujące możliwość wydanie wyroku łącznego i orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności, w ocenie Sądu, zachodzą w stosunku do następujących wyroków:
e) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 19 marca 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X K 16/15,
f) Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 31 marca 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X K 53/15,
g) Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 29 kwietnia 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II K 209/15,
h) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 23 października 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt X K 291/15.
W tych przypadkach skazanemu wymierzono kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania oraz karę ograniczenia wolności, które można ze sobą połączyć. Nadto, żadna z tych kar w dniu 07 sierpnia 2017 roku, tj. w dacie wyrokowania, nie została jeszcze w całości wykonana (kara zastępcza pozbawienia wolności za karę ograniczenia wolności orzeczoną wobec skazanego w sprawie o sygn. akt X K 291/15 została wprowadzona do wykonania w dniu 23 lutego 2017 roku, a okres jej wykonywania zakończył się w dniu 22 sierpnia 2017 roku).
Sąd zważył dalej, że możliwość połączenia bezwzględnej kary ograniczenia wolności z karą pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono, przewiduje art. 89 § 1 k.k. w zw. z art. 85 § 2 k.k. i art. 87 § 1 k.k. Sąd ma wówczas możliwość poczynienia ustaleń, czy w stosunku do wymierzonej kary łącznej zachodzą przesłanki przewidziane w art. 89 umożliwiające warunkowe zawieszenie wykonania tej kary (por. A. Marek, Kodeks..., 2010, s. 298; A. Zoll (w:) K. Buchała, A. Zoll, Kodeks..., s. 565 i n.; G. Rejman (w:) E. Bieńkowska, B. Kunicka-Michalska, G. Rejman (red.), J. Wojciechowska, Kodeks..., s. 1230 i n.). Sąd ma przy tym obowiązek uwzględniać – przy kształtowaniu wysokości kary pozbawienia wolności orzekanej wobec łączenia kary lub kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej/ ich wykonania i kary ograniczenia wolności o charakterze bezwzględnym – treść art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. i art. 89 § 1b k.k. oraz art. 87 § 1 k.k. Z przepisu art. 86 § 1 k.k. wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (ewentualnie - kar łącznych, podlegających łączeniu, vide art. 86 § 4 k.k.) do ich sumy, nie przekraczając jednak w odniesieniu do kary pozbawienia wolności – 15 lat. Natomiast art. 87 § 1 k.k. stanowi, iż w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. Dalej, art. 89 § 1b k.k. wskazuje, że sąd orzeka karę łączną pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, przyjmując, że miesiąc kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania równa się 15 dniom kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Uwzględniając zatem w/w przepisy oraz biorąc pod uwagę kary wymierzone skazanemu w przedmiotowej sprawie kara łączna pozbawienia wolności w odniesieniu do skazanego mogła mieścić się w granicach od 6 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat pozbawienia wolności.
Nadmienić należy, że wymierzając karę łączną Sąd nie rozważa ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreślano dotąd, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Dodany nowelizacją obowiązującą od 1 lipca 2015 roku przepis art. 85a kk wprost wskazuje zaś, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Mając na uwadze powyższe względy Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar kary łącznej za pozostające w zbiegu przestępstwa w tym wypadku winien zostać ukształtowany na zasadzie asperacji. W tam zakresie znaczenie miał fakt, iż przestępstwa te choć godziły w tożsame dobra prawne (czyny przeciwko mieniu) i pozostawały w bliskości czasowej (popełnione zostały na przestrzeni około miesiąca pomiędzy listopadem a grudniem 2014 roku). Czyny te zostały również częściowo popełnione zostały na szkodę tych samych pokrzywdzonych. Z tego względu w ocenie Sądu nie było możliwe zastosowania wobec skazanego zasady kumulacji, albowiem stałoby to w sprzeczności z kryteriami przedmiotowymi wymierzania kary łącznej. Natomiast przeciwko zastosowaniu zasady absorpcji stała motywacja i postawa skazanego podczas wykonywania kary pozbawienia wolności. Z tego też względu Sąd uznał, że wymierzona skazanemu kara łączna 1 roku pozbawienia wolności, będzie karą adekwatną i sprawiedliwą. Sąd miał przy tym na uwadze również całość przestępczej działalności skazanego.
Sąd nie znalazł przy tym podstaw, ażeby zastosować wobec skazanego dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności – nie zostały bowiem w jego ocenie spełnione przesłanki określone w art. 69 § 1 – 2 k.k., w szczególności zaś brak jest wobec skazanego pozytywnej prognozy kryminalistycznej.
W pkt II wyroku Sąd w oparciu o treść art. 577 k.p.k. zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie X K 291/15 w okresie od 23 lutego 2017 roku do daty wyrokowania, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności.
Sąd, w dalszej części orzeczenia, na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postepowanie w pozostałym zakresie (z uwagi na wykonanie w całości kary grzywny orzeczonej wobec skazanego w sprawie o sygn. akt X K 16/15 nie zachodziły warunki do jej połączenia z karą grzywny orzeczoną w sprawie X K 53/15).
W punkcie IV wyroku na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. ( a contrario) pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach określonych w punkcie I wyroku łącznego Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.
Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa. Sąd miał na uwadze to, że pozostaje w izolacji penitencjarnej, a jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.