Sygn. akt I ACz 1087/18
Dnia 12 października 2018 roku
Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale I Cywilnym
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSA Ewa Tkocz
Sędziowie: SA Piotr Wójtowicz (spr.)
SA Ewa Jastrzębska
po rozpoznaniu w dniu 12 października 2018 roku w Katowicach
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z wniosku M. T.
przy uczestnictwie K. K. i Komitetu Wyborczego Wyborców Wspólny Powiat
w M.
o wydanie orzeczenia przewidzianego w art. 111§1 kodeksu wyborczego
na skutek zażalenia uczestników postępowania na postanowienie
Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 9 października 2018 roku, sygn. akt I Ns 9/18,
p o s t a n a w i a :
prostując zawarte w punkcie 1. określenie profilu, na którym uczestniczka K. K. zamieścić ma sprostowanie, przez wskazanie, że jest nim profil (...) ,
oddalić zażalenie.
SSA Ewa Jastrzębska SSA Ewa Tkocz SSA Piotr Wójtowicz
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy na podstawie art. 111§1 kodeksu wyborczego nakazał uczestniczce postępowania K. K. zamieszczenie w portalu społecznościowym F., na profilu (...) sprostowania nieprawdziwej informacji zawartej w jej zamieszczonej na tym profilu wypowiedzi z dnia 2 października 2018 roku, jakoby wnioskodawca, będący kandydatem do Rady Powiaty w M., uzyskał zatrudnienie niezgodnie z prawem, w pozostałej zaś części wniosek oddalił oraz na podstawie art. 520§2 k.p.c. zasądził od wnioskodawcy na rzecz K. K. 180,-zł z tytułu kosztów postępowania.
Opisane wyżej postanowienie zaskarżyli uczestnicy postępowania.
K. K., która zarzuciła obrazę art. 233§1 k.p.c., wniosła o zmianę tego postanowienia przez oddalenie wniosku w całości, a oboje uczestnicy wspólnie, w oparciu o zarzut naruszenia art. 98§3 k.p.c. i art. 109§2 k.p.c. oraz przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, o zmianę rozstrzygnięcia o kosztach przez zasądzenie ich solidarnie na ich rzecz od wnioskodawcy w wysokości określonej w złożonym do akt spisie.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Art. 233§1 k.p.c., obrazę którego zarzuca K. K., normuje ocenę przeprowadzonych w postepowaniu sądowym dowodów pod kątem ich wiarygodności lub mocy, pozostawiając w tym zakresie sądowi orzekającemu pełną praktycznie swobodę, ograniczoną jedynie koniecznością pozostania w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Dla skutecznego podniesienia przez stronę uchybienia tej normie konieczne jest zatem wskazanie, który dowód oceniony został wedle osoby skarżącej wadliwie, oraz przedstawienie argumentów mogących przemawiać za tezą, że doszło do tego właśnie wskutek naruszenia zasad logiki i doświadczenia życiowego. Rzecz w tym, że – mimo formalnego przywołania tego zarzutu procesowego – skarżąca nie wskazała nawet, że któryś z dowodów został wadliwie oceniony, a żadnemu z nich Sąd Okręgowy wiarygodności lub mocy nie odmówił; przeciwnie – poczynił w oparciu nie ustalenie, że przy zatrudnianiu wnioskodawcy na stanowisku asystenta dyrektora SP ZOZ w M. doszło do pewnych nieprawidłowości.
Na gruncie takich ustaleń ocenie podlegało zatem to tylko, czy takie nieprawidłowości, jakie zasygnalizowane zostały przez Inspekcję Pracy lub przez Ministerstwo Zdrowia pozwalały na postawienie tezy o niezgodności zatrudnienia wnioskodawcy z prawem, kwestia ta jednak przynależy już do sfery prawa materialnego, nie zaś prawa procesowego, w tym zwłaszcza w zakresie przepisów regulujących ocenę dowodów. Dokonana pod tym kątem kontrola skarżonego postanowienia prowadzi do wniosku, że konstatacja Sądu Okręgowego o braku podstaw do uznania wypowiedzi uczestniczki postępowania za zgodną z prawdą była prawidłowa. Nie można wszak utożsamiać pewnych nieprawidłowości przy zatrudnianiu wnioskodawcy, sprowadzających się w istocie do pewnych podejrzeń co do przyczyn, jakie legły u podstaw takiej decyzji pracodawcy, z niezgodnością z prawem, takiego kwalifikowanego naruszenia zasad bowiem żaden z podmiotów kontrolujących nie stwierdził. Na naruszenie prawa w tym zakresie nie wskazują zresztą zeznania samej uczestniczki postępowania, która zaprezentowała w nich jedynie swoje subiektywne przekonanie, że do takiego naruszenia doszło, a przekonanie to wywodziła z braku wymaganego jakoby przy obsadzaniu stanowiska asystenta dyrektora stażu. W tym kontekście godzi się zauważyć, że – jak wynika z informacji udzielonej przez przedstawiciela Ministra Zdrowia – ocena, czy pracownik spełnia wymagania pozwalające na wykonywanie określonego rodzaju pracy, należy wyłącznie do pracodawcy.
Trafnie, co do zasady, wskazują skarżący, że z art. 98§3 k.p.c. wynika wprost zaliczenie do niezbędnych wydatków strony (a więc i uczestnika postępowania nieprocesowego) wydatków poniesionych przez jej profesjonalnego pełnomocnika. Normy tej nie można jednak stosować w oderwaniu od art. 98§1 k.p.c., w którym mowa jest o kosztach (a więc i wydatkach) celowych. Za wydatek celowy w rozumieniu tej normy nie może być uznany koszt przejazdu pełnomocnika, skoro nie było żadnych przeszkód, by skorzystać z pomocy prawnej adwokata albo radcy prawnego mającego kancelarię w siedzibie sądu orzekającego. Już z tej tylko przyczyny zażalenie zmierzające do uzyskania korzystniejszego dla skarżących orzeczenia o kosztach postępowania nie mogło odnieść skutku, bez znaczenia jest zatem to, że w aktach brak jest spisu kosztów, na który się powołują.
Skarżone postanowienie wymagało jednak pewnej korekty, wskutek oczywistej omyłki bowiem (tak zwana literówka) wadliwie określono w nim medium, w jakim dojść miałoby do zamieszczenia przez uczestniczkę postępowania sprostowania.
Z powyższych względów, na podstawie art. 13§2 k.p.c. w związku z art. 397§2 k.p.c. i w związku z art. 385 k.p.c., przy zastosowaniu art. 350§1 i §3 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.
SSA Ewa Jastrzębska SSA Ewa Tkocz SSA Piotr Wójtowicz