Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 872/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z w sprawie z 19 września 2019 r. w sprawie II K 348/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

1

2

3

błąd w ustaleniach faktycznych;

rażąca surowość kary

rażąca łagodność kary

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

AD 1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku.

Zarzut ten okazał się niezasadny. Oskarżony zaprezentował własną wersję wydarzeń, odbiegającą od ustaleń sądu rejonowego nie zgłaszając jednak żadnych zastrzeżeń odnośnie oceny dowodów autorstwa sądu rejonowego, która stanowiła bazę dla ustaleń. Zarzut taki miał więc charakter czysto polemiczny. Relacje świadków Z. W. (1), T. W. (1), J. W. (1), pokrywały się ze sobą, znajdując potwierdzenie w zeznaniach świadków z poza kręgu rodzinnego to jest: M. S., E. M., J. S., jak i członków dalszej rodziny: W. W.. Osoby te bazując, bądź to na osobistych obserwacjach oskarżonego, bądź to na relacjach pokrzywdzonych przedstawiły spójny obraz zachowania oskarżonego w okresie objętym zarzutem. Nie było w nich rozbieżności, ani luk, a same punkty styczne. Wynikało z nich, że oskarżony jest dotknięty problemem alkoholowym od wielu lat, pod jego wpływem stawał się agresywny, wybuchał, nie kontrolował swojego postępowania. W przebiegu awantur padały wulgaryzmy, groźby karalne, dochodziło do rękoczynów, oskarżony nie licząc się z pogorszeniem sytuacji życiowej domowników „podbierał” im drobne sumy pieniężne. Nie były to więc, jak tego chciał oskarżony, drobne i sporadyczne sprzeczki rodzinne, a cykliczne, ciężkie awantury, które wywarły trwałe piętno na psychice jego córki. Wszak w efekcie napięć emocjonalnych związanych z długotrwałym stosowaniem przemocy fizycznej i psychicznej, pokrzywdzona Z. W. (1) targnęła się na własne życie. Jest to „materialny” dowód na intensywność i dotkliwość postępowania oskarżonego. Potwierdza to również opinia psychologiczna autorstwa G. M., z której wynika iż Z. W. jest dotknięta depresją, zgłasza lęki, rozchwianie emocjonalne (…) i wymaga specjalistycznej opieki psychiatrycznej i psychologicznej, co nie wzięło się „samo z siebie”, nadmiernej kruchości emocjonalnej świadka, nieadekwatnych reakcji na sytuacje życiowe, a jest następstwem agresywnej postawy oskarżonego, osoby dla niego najbliższej od której powinna otrzymać pomoc i wsparcie. Treść opinii nie była przez oskarżonego kwestionowana. Opinia wskazuje, iż relacje świadka Z. W., które w sposób najbardziej szczegółowy opisują zachowania oskarżonego spełniają wszelkie kryteria psychologicznej wiarygodności.

Sąd rejonowy dostrzegł i prawidłowo ocenił spłycenie relacji świadków T. W. i J. W. na etapie sądowym, jako nieudolną próbę ochrony własnego syna i brata przed odpowiedzialnością karną. Świadkowie ci w śledztwie bez zastrzeżeń przedstawiali opisy zachowań oskarżonego zbieżne z zeznaniami Z. W., na rozprawie bez powodu poddawali w wątpliwość, czy oskarżony rzeczywiście zachowywał się tak źle wobec żony i córki Z.. Jest to często spotykana na sali sądowej postawa świadków przestępstw, którzy na początku pod wpływem emocji, chcąc ukarać sprawcę spontanicznie go obciążają, a w miarę upływu czasu, na skutek przemyśleń, dla „świętego spokoju”, „nie chcąc się mieszać w cudze sprawy”, „przykładać ręki” do osadzenia członka najbliższej rodziny w zakładzie karnym wycofują się w ogóle z wcześniejszych oświadczeń lub je spłycają. Rację miał Sąd Rejonowy w Opocznie uznając, iż nie są to powody zmiany zeznań zasługujące na uwzględnienie.

Twierdzenie oskarżonego, jakoby Z. W. targnęła się na własne życie, z uwagi na szykanowanie przez rówieśników na portalach społecznościowych, jest sprzeczne nie tylko z relacją pokrzywdzonej, ale treścią opinii psychologicznej, jak i zeznaniami świadka J. S., przed którym Z. W. „otworzyła się”, opowiedziała o swojej sytuacji rodzinnej i powodach desperackiego kroku. Fakty są takie, iż świadek ten w sposób stabilny zarówno organom ścigania, sądowi, jak i osobom które z nim na ten temat rozmawiały podawał ten sam, jeden powód tragicznej decyzji. Świadek oświadczył, iż podcięcie żył nastąpiło w emocjach w trakcie awantury z oskarżonym, który wówczas przebywał w domu, co pośrednio potwierdzają zeznania T. W., która udzielała wnuczce pomocy. Znamienne jest, że pomoc niesiona była ofierze przez jej babkę, zamieszkującą w oddzielnym mieszkaniu, a nie jej własnego ojca, który wówczas przebywał w domu. Doświadczenie życiowe pokazuje, iż gdyby córka oskarżonego okaleczyła się z winy osób trzecich, oskarżony jako widzący to ojciec, udzieliłby jej pomocy, wzywając chociażby pogotowie ratunkowe, a potem próbował ustalić osoby odpowiedzialne za próbę samobójczą swojego dziecka. M. W. zachował się w sposób odmienny, nie chciał, aby sprawa wyszła na jaw, co tłumaczyć należy właśnie tym, iż miał świadomość, że jego zachowanie wywołało próbę samobójczą córki.

Nie są dowolne ustalenia sądu rejonowego w zakresie czasu znęcania się i jego systematyczności. Oskarżony w apelacji próbował przekonywać, że w okresie objętym zarzutem w domu pojawiał się rzadko, przez większość czasu pracował poza W.. Po pierwsze nie można nie zauważyć, iż samo przytoczenie tej okoliczności dopiero na etapie apelacyjnym, pozwala wątpić w szczerość tych oświadczeń. Apelujący nie wyjaśnił, dlaczego, tę korzystną z punktów widzenia obrony okoliczność przemilczał i „przypomniał” sobie o niej dopiero tak późno. Jest to jedynie twierdzenie oskarżonego sprzeczne z zeznaniami Z. W., T. W., które zgodnie podawały, iż oskarżony zaczął nadużywać alkoholu kilka lat wstecz, a z tym łączyła się utrata panowania nad własnymi emocjami i wszczynanie awantur. Nawet jeśli, co potwierdziła świadek Z. W., oskarżony wyjeżdżał do pracy nawet na miesiąc czasu, to potem wracał do miejsca zamieszkania, w którym przebywał, nie „na weekend”, ale przez miesiąc lub dwa, to nie można uznać, iż została zerwana ciągłość zachowania wymagana przy przestępstwie wieloczynowym, jakim jest znęcanie. Przemawia za tym nie tylko cykliczność powrotów oskarżonego do domu, ale i to że okresy jego pobytu wśród bliskich, kiedy stosował wobec nich przemoc fizyczną i werbalną nie były krótsze niż czas rozłąki.

Niezależnie od tego sąd okręgowy zauważa, iż orzecznictwie sądowym ugruntowany jest pogląd, iż znęcanie to nie tylko zachowanie wielokrotne i rozciągnięte w czasie, ale również może realizować się poprzez jednokrotne intensywne działanie (por. wyrok SN z 8 luty 1982 r. II KR 5/82, Legalis 22971 ).

AD. 2 i 3 Nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty rażącej niewspólmierności kary sfrmułowane w apelacjach oskarżonego i organu prokuratorskiego. Sąd rejonowy uwzględnił wszystkie okoliczności, zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i wszystkim przydał odpowiednią wagę. Odpowiedając na zarzut apelacji oskarżonego, kara 2 lat i 6 miesięcy nie może być uznana za niewspólmiernie surową, jeśli weźmie się pod uwagę, iż została wymierzona z niewielkim przekroczeniem dolnej granicy ustawowego zagrożenia wynoszącej 2 lata pozbawienia wolności, a znęcanie trwało przez 4 lata i dotyczyło dwóch pokrzywdzonych w tym małoletniej córki oskarżonego, która winna otrzymywać od niego opiekę i wsparcie, co zwiększało społeczną szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu. Z drugiej strony odnosząc się do apelacji prokuratora nie ma wsparcia dowodowego stwierdzenie tego apelanta, jakoby skutkiem znęcania były trwałe zmiany w psychice Z. W.. Takiej konstatacji próżno szukać w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a prokurator nie kwestionował ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd merytoryczny i z tej przyczyny sąd odwoławczy nie mógł poczynić w tym zakresie dodatkowego niekorzystnego dla sprawcy ustalenia (art. 434 § 1 kpk). Z resztą byłaby ona nieuprawniona, gdyż z opini biegłego psychologa G. M. dowiadujemy się, że owszem Z. W. ma kłopoty z emocjami w następstwie zachowania oskarżonego, ale nic nie wskazuje, ąby stan ten miał charalter trwały, nieodwracalny. Nie można też na niekorzyść oskarżonego poczytać, jak tego chciał apelujący, precyzując uzasadnienie wniosków skargi w mowie końcowej, doprowadzenia do próby samobójczej Z. W., ponieważ skutek ten wchodzi w skłąd znamion przypisanego oskarżonemu czynu. To negatywne nastepstwo zostału już raz skonsumowane powodując odczuwalne dla sparwcy następstwo, poprzez przejście na kwalifikowany typ znęcania, co wiązało się z surowszą sankcją i znacznym podwyższeniem dolnego progu kary. Nie może więc ponownie pogarszać sytaucji prawnej skazanego na etapie wymierzania kary (por. wyrok SN z 4 października 2013 r. IV KK 136/13, Lex 1379930). Prokurator w apelacji przedstawia jednostronne spojrzenie na kwestię ukarania M. W. (2), pomijając zupełnie okoliczności łagodzące. Oskarżony w znakomitej większości znęcania ograniczał się do gróźb i wyzwisk, przemoc stosował znacznie rzadziej i nie miała ona znacznego natężenia, nieprzekraczając skutkowo nietykalności cielesnej oskarżonej. Niekaralność oskarżonego za podobne przestępstwa, którą akcentował sąd rejonowy, ma znaczenie nie tylko z punktu widzenia wykluczenia jego niepoprawności, ale też w konteście tego, iż w przeszłości nie odbywał nigdy kary pozbawienia wolności, tymczasem na skutek decyzji sądu został poddany izolacji na 2 lata i 6 miesięcy i to od razu po ostatnim wbryku (został tymczasowo aresztowany). Kara ta, mimo niewielkiego przekroczenia dolnej granicy ustawowego zagrożenia, jest więc dla oskarżonego nieuchronna i wystarczająco surowa i dolegliwa. Dlatego też nie znaleziono podstaw, do jej zmiany.

Wniosek

Wnioski o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie lub złagodzenie, jak również podwyższenie kary były niezasadne, co uzasadniono wyżej.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest zgodny z prawem i słuszny, tak w zakresie ustalenia sparwstwa oraz wymierzonej kary.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano wyrok w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest zgodny z prawem i słuszny, tak w zakresie ustalenia sparwstwa oraz wymierzonej kary.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

3.

4.

O wynagrodzeniu obrońcy oskarżonego w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. (Dz. U. 2016 poz. 1714).

Z uwagi na to, iż apelacja organu prokuratorskiego okazała się niezasadna kosztami postępowania w tym zakresie obciążono Skarb Państwa. Była to połowa wydatków za drugą instancję, albowiem co do zasady drugą część kosztów winien ponieść oskarżony, którego apelacji również nie uwzględniono (art. 636 § 2 kpk w zw z art. 633 kpk).

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw z art 17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w tym opłat za II w całości uznając, iż ich opłacenie przekraczałoby jego wydolność finansową. Skazany przebywa w jednostce penitencjarnej nie uzyskuje dochodów, uczestniczy w terapii w zwiazku z uzależnieniem od alkoholu.

7. PODPIS